Namasté
Week 7 bestond voornamelijk uit wachten, wachten en nog eens wachten. Het hotel waar ik zat was best wel oké, het personeel was vriendelijk en deden hun best om Engels te babbelen, de kamer was globaal gezien proper, het eten was niet super maar je ging er niet van dood en gelukkig zaten er nog 2 Europeanen waarmee ik nog eens kon babbelen (ofja toch vooral met de Ier want die Zweet zat bijna altijd op zijn kamer). Mijn dagen waren goed gevuld met: slapen, eten, Netflix, buiten niets zitten doen, babbeltje doen met de Ier en spelletjes zitten spelen op de gsm. Gelukkig was het elke dag fantastisch weer met temperaturen tussen de 25 en 30°C waardoor ik op het terras een beetje kon genieten van het zonnetje.
Door de strenge maatregelen die Nepal genomen heeft moesten we in ons hotel blijven want het is verboden om op straat te gaan, enkel politie, ambulances en overheidsvoertuigen met vergunning mogen de baan op. Ik heb 1 maal geprobeerd om een wandelingetje te maken, maar na nog geen 2min kwam ik politie tegen (die staan bijna op iedere hoek van de straat) en die brachten mij direct terug naar mijn hotel. Wanneer er geen politie te zien was ging ik regelmatig naar een klein winkeltje op de hoek van het straatje achter wat koekjes en chocolade om zo toch eens buiten de het domein van het hotel te komen en toch ook eens iets lekkers binnen te spelen.
De wifi verbinding in mijn hotel was niet zo heel goed en dat zorgde wel voor heel wat frustraties, want als er nu 1 iets van groot belang was, was het wel goede internetverbinding want alle communicatie met het thuisfront en de verschillende ambassades verliep via mail of WhatsApp. Naast de brakke wifi zorgde het gebrek aan informatie over een mogelijke repatriatie ook voor heel wat frustraties en van de verschillende ambassades hoor je ook maar enkel dat ze bezig zijn met het zoeken van een oplossing. Woensdag kreeg ik weer hoop want ik kreeg te horen dat Nederland, Frankrijk en Duitsland bezig waren met een vlucht te regelen naar Europa, maar wanneer ik de donderdag nog altijd geen tickets gekregen had wist ik dat ik op geen enkele van deze vluchten zou zitten en was alle hoop weer weg en wist ik bijna zeker dat ik deze week niet meer thuis zou zijn. Gelukkig had ik het fout, vrijdagochtend kreeg ik tot mijn grote verassing een mail dat ik geselecteerd was voor een vlucht georganiseerd door Tsjechië naar Europa op zaterdag om 17u55. Zaterdag vertrok ik ruim op tijd richting de luchthaven, gelukkig deed te politie niet al te moeilijk langs de baan en lieten ze mij gewoon wandelen naar de luchthaven. De Belgische ambassadeur stond de 10 Belgen en 2 Luxemburgers op te wachten aan de check-in en regelde alles voor ons om zo vlot mogelijk op het vliegtuig te geraken, tegen 17u30 zat iedereen op het vliegtuig en kwam er eindelijk een einde aan die onzekere 2 weken. Na een dikke 10 uur vliegen en een korte tussenstop in Armenië kwam ik rond 1u aan in Praag, waar een busje klaarstond om ons naar Brussel te brengen. Zondagmiddag was het dan uiteindelijk zo ver, rond 11u30 werd ik afgezet aan Brussel-Zuid waar papa mij kwam ophalen om naar huis te gaan. Eindelijk thuis …
Mijn fantastisch avontuur in het prachtige Nepal zit er zo jammer genoeg vroeger dan verwacht op, maar 1 ding is zeker dit was sowieso niet mijn laatste bezoek aan Nepal want hiervoor is dit land veel te mooi. Ik hoop ook nog altijd dat mijn stage in het Himalaya Eye Hospital voorlopig is stopgezet en dat ik na de coronacrisis terug kan keren naar Nepal om deze af te werken, ook al zou ik hierdoor pas een jaar later afstuderen (maar dat zou ik er met plezier bij nemen).
Hopelijk tot later!
Thibo