Namasté
Week 6 was toch weer een speciale week, er werd namelijk oa een eerste patiënt met Covid-19 vastgesteld in Nepal. Desondanks de regering aanraadde om thuis te blijven (of in mijn hotel) kreeg ik het bericht van het ziekenhuis dat ik de zondag toch moest komen om verder te doen met mijn stage. Er waren zondag niet veel patiënten in het ziekenhuis door het advies van de regering naar de bevolking om binnen te blijven, dus ook in het operatiekwartier (waar ik deze week zou postvatten met een klein hartje) was het kalm, er stonden maar 14 cataractoperaties op het programma. Tegen 11u30 waren alle operaties gedaan en wonder boven wonder heb ik deze allemaal kunnen volgen vanop de eerste rij zonder misselijk naar buiten te moeten lopen. De rest van de dag waren er geen patiënten meer te zien, dus hebben we de namiddag doorgebracht met thee en koekjes. Maandag had het ziekenhuis ook strengere maatregelen genomen en werden enkel de patiënten behandeld die geen symptomen vertoonden van verkoudheid, griep en Corona. Omdat er nagenoeg geen patiënten waren maandag hebben we meer tijd doorgebracht op het basketbalveldje naast het ziekenhuis dan in het ziekenhuis zelf, op het einde van de werkdag werd ik ook aanbevolen door de stageverantwoordelijke van het ziekenhuis om vanaf dinsdag voor mijn eigen veiligheid niet meer te komen en in mijn hotel te blijven.
De rest van de week bracht ik door op de binnenplaats van mijn hotel en op mijn kamer wachtend op een repatriatie naar België, gelukkig kon ik elke dag een gezelschapsspel spelen of voetballen met Ram en zijn familie om de tijd wat te doden. Hoewel ik dankbaar ben dat Ram en Sarita ervoor zorgden dat ik niets tekort kwam en 3 keer per dag kon eten begon die Dal Bhat toch wel serieus mijn oren uit te komen want ik kreeg dit nu 2 keer per dag geserveerd.
Veel nieuws over mogelijke repatriatie krijg ik niet wat wel frustrerend is, op dit moment zijn het ook enkel de Franse en Duitse regering die vliegtuigen inlassen om gestrande Europeanen terug thuis te krijgen. Na een kleine week wachten kreeg ik vrijdagavond goed nieuws te horen want ik zou zaterdagochtend met een door Frankrijk gecharterd vliegtuigje van Pokhara naar Kathmandu vliegen, een stapje dichter bij een terugkeer naar België. Zaterdagochtend moest ik vroeg op want ik zou op de 1e van de 3 vluchten zitten en deze zou vertrekken om 7u en ik moest ook te voet naar de luchthaven omdat geen enkel voertuig zonder vergunning is toegelaten op de baan. Nog half slapend was ik mooi op tijd aan de luchthaven in Pokhara voor mijn vlucht naar Kathmandu, maar Nepal en “op tijd zijn” is nog nooit een goede combinatie geweest en mijn vlucht had een klein beetje vertraging in de plaats van 7u had ik mijn vlucht om 11u30. De Duitsers en Fransen die op tijd in Kathmandu moesten zijn om hun vlucht naar Europa te halen waren dus ook mooi gescheten.
In Kathmandu ben ik zo snel mogelijk naar mijn hotel gegaan dat zich aan de overkant van de luchthaven bevond (Ram had daar vrijdagavonden nog telefonisch een kamer geboekt voor mij). Eenmaal ik aan het hotel was aangekomen zag ik tot mijn grote verassing dat deze gesloten was, gelukkig was de eigenaar toch nog aanwezig waaraan ik uitleg kon vragen. De eigenaar had Ram namelijk niet verteld dat het hotel eigenlijk gesloten was maar dat hij voor een kamer zou zorgen in het hotel van zijn broer dat 2min verder ligt. De eigenaar van het ander hotel kwam mij halen en wist mij te vertellen dat ik de beste kamer ging krijgen en dat het ook nog eens een heel stuk goedkoper is dan het hotel dat ik oorspronkelijk geboekt had. Na het zien van mijn kamer vraag ik mij echt af hoe zijn andere kamers eruitzien want in zijn “beste” kamer hangen de muren en plafond vol schimmel in stinkt het enorm, ik wist onmiddellijk dat ik een ander hotel moest zoeken want hier wou ik niet blijven. Een ander hotel zoeken was niet zo gemakkelijk aangezien bijna alles gesloten is, maar met wat hulp van een vriendelijke politieagent heb ik toch een hotel gevonden die een soort van oké is en er zitten nog 2 Europeanen die aan het wachten zijn op een vlucht naar huis. Hopelijk moet ik hier niet te lang wachten …
Mijn excuses dat deze update met enige vertraging is gekomen, ik zit hier blijkbaar al lang genoeg dat ook ik de Nepalese tijdregeling begin over te nemen. Ik heb ook geen nieuwe foto’s van het prachtige landschap van Nepal, maar wel van het wachten op mijn vlucht in Pokhara en een groepsfoto met de personen waarmee ik het meest heb samengewerkt in het ziekenhuis.
Thibo