Ik krijg meer en meer verantwoordelijkheid met de clienten en het moment was aangebroken dat ik een eigen client kreeg om huisbezoeken bij te doen. Deze client heeft last van rugpijn en uitstralingspijn in de benen. we zijn eens langsgekomen en hebben gekeken of het wandelen met krukken misschien een oplossing kunnen bieden. Voor een rollator vindt mevrouw zichzelf te jong.
Daarbij heeft mevrouw ook angst om met de bus te rijden, zelf heeft ze geen auto dus kan ze niet naar het centrum komen.
Het eerste bezoek deed ik samen met een fysio van het centrum. Mevrouw was blij dat er bezoek kwam en vroeg of ik koffie of thee drink. Ze is ervan op de hoogte dat ik de volgende keer alleen kom. Ze gaf gedurende het bezoek geen blijk van pijn in de rug of benen, maar gaf te kennen dat ze de krukken wel een goed hulpmiddel vindt. Ondertussen is er bij mij een belletje gaan rinkelen omdat deze dame veel weg heeft van een borderline-lijder. Ze heeft een vriend die dakloos is (en wil blijven), hij drinkt veel en komt regelmatig in aanraking met de politie. Ze heeft (?) angst om de bus te nemen, lijkt overal mee akkoord, maar als het puntje bij paaltje komt, komt ze de afspraken niet na (heeft reeds thuisoefeningen gekregen met een theraband en bij het toegeven dat ze de oefeningen niet heeft gedaan, vraagt ze om de oefeningen opnieuw uit te leggen), bij ons vertrek gaf ze me zelfs een knuffel, wat absoluut niet van de Deense gewoonte is.
Ik vond het best vreemd dat de fysio met wie ik mee was niets zei over de mogelijkheid op borderline en heb er zelf ook niet achter gevraagd omdat de focus meer op het fysieke ligt. Achteraf gezien heb ik meer het gevoel dat ze deze casus gewoon liever op iemand anders afschuift :p
Omdat ik het gevoel had dat dit weleens een moeilijkere casus is en omdat het deze keer mijn beurt was om een casus voor te leggen in ons groepje studenten om over een casus te reflecteren, heb ik haar voorgesteld. Ik had erbij vermeld dat ik een vermoeden had van borderline en dat ze waarschijnlijk moeilijk is haar hiervoor in behandeling te laten treden. We waren met 8 aan tafel (2 franse , 2 Waalse, 2 Deense studenten en 2 supervisors). niemand wist wat borderline was of had er nog nooit mee gewerkt dus kon deze groep maar heel oppervlakkig deze casus bespreken. De Fransen waren een beetje koppig en zeiden dat ze borderline niet kennen en dus niet weten wat te doen, ze gaven geen inbreng, onze zuiderse landgenoten kwamen met het idee om de twee zonen te betrekken in de behandeling, wat in theorie wel een goed idee is, maar aangezien ze elk wonen op een uur rijden (vermoedelijk opzettelijk om ver weg van hun moeder te wonen) is het niet echt haalbaar. De deense studenten hadden als inbreng om haar naar een sociale meeting te laten gaan. Op dit moment sprong een van de supervisors in met de informatie dat deze client in en uit behandeling gaat en steeds voor verschillende zaken. Ze is blijkbaar al naar een meeting geweest, maar had daar ruzie gemaakt en wil niet meer terug komen. Er is met haar afgesproken dat ze met de bus naar het zwembad zou gaan, waar ze samen met mijn supervisor zou gaan zwemmen. Ze had geen angst om met de bus te gaan, maar kwam vaak niet opdagen. We hebben afgesloten met de conclusie dat het zoieso een moeilijke casus is en dat ik vooral moet letten onze communicatie. Ik heb besloten haar nog wel met de krukken te leren lopen om dat te gebruiken als opbouw van een vertrouwensrelatie om te achterhalen wat haar echte doel is.
Twee dagen later zou ik haar normaal gezien terug bezoeken, maar kreeg een uur tevoren een melding dat ze niet kon komen. Ik probeerde ze persoonlijk te bellen (omdat dat hier gebruikelijk is) om een nieuwe afpraak te maken, maar ik kreeg meteen de kiestoon, ook de dag nadien kon ik ze niet bereiken. nu zijn we maandag en zal ik haar nog een keer proberen bereiken.
deze tips heb ik later meegekregen via mail (het was in het Deens en heb het door google translate gehaald, dus het kan misschien wat raar klinken soms):
Continuïteit en regelmaat:
Zoals u vermeldt, is het logisch dat u als therapeuten continuïteit en regelmaat vertegenwoordigt, juist omdat de burger het niet zelf kan onderhouden. Zelfs als de burger weigert, niet voldoet, geen trainer zoals je hebt afgesproken, kun je de persoon ondersteunen door alleen maar op te staan en afspraken te maken en duidelijk laten zien dat je verwacht dat je samenwerking op deze manier zal plaatsvinden. Het kan moeilijk zijn om vast te houden wanneer de burger “zich verzet” / niet in staat is om mee te werken, maar het kan in de loop van de tijd nodig zijn om zich aan dit beginsel te houden, zodat de burger kan leren samenwerken rond training.
Liv legt uit dat dit principe gaat over het hebben van een patiënt onnodige uithoudingsvermogen en het ontmoeten en steeds weer beschikbaar zijn. Het is belangrijk om te weten dat de vele overeenkomsten die niet iets worden en alle tijd die aan zo’n burger wordt besteed geen verspillende tijd is, maar alleen de inspanning zelf. En dan weet ik dat het moeilijk is in jouw raamwerk.
Limiet Stelling:
Bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis ontmoeten we vaak de “huidige crisis”. Hun dagelijks leven wordt vaak gekenmerkt door veel chaos en wat ze bij het laatste bezoek tot uitdrukking brachten, is plotseling niet langer urgent omdat er iets anders is verschenen. Daarom vind ik het belangrijk dat je duidelijk uitzoekt wat je taak is met de burger en dus wat je taken te boven gaat. En natuurlijk kun je tijdens het schrijven naar andere medewerkers verwijzen en met hen samenwerken. De doelgroep heeft een duidelijke kaderzin en een grensverklaring nodig om structuurervaring op te doen. De structuur kan voorspelbaarheid en veiligheid creëren. Het schrijven van overeenkomsten met de burger of het hebben van een visueel “trainingsplan” kan ideeën zijn die kunnen helpen uw samenwerking te beperken.
verbalisatie:
Zowel de eigen verwoording als die van de burger zijn belangrijk in de communicatie. Als je extra tijd besteedt aan het uiten van je verwachtingen aan de burger en aan samenwerking, denk ik dat het goed is als je werkt met burgers met mentale problemen. Om tijd te hebben (en je hebt waarschijnlijk niet altijd) om de burger te laten zeggen waarom ze te laat kwam of waarom ze niet getraind hebben, waarom ze de telefoon niet opnam, enz., Zodat je eenvoudigweg een kans krijgen om het perspectief van de burger te begrijpen en uiteindelijk niet erg gefrustreerd raken door de slechte samenwerking. Nogmaals, ik denk dat het hebben van een geduldige en erkende benadering en een oprechte wens om de uitdagingen van de burgers te begrijpen, de weg vooruit is. Ik denk dat het bieden van ruimte voor verbalisatie, beide manieren en een manier, een belangrijk onderdeel is van de relatie die je in een korte periode moet werken om een samenwerking te laten werken.
Misschien kun je ook werken met wat de succescriteria zijn voor het omgaan met een burger met psychische problemen. Misschien is het logisch om uw verwachtingen een beetje te verlagen en echt te focussen op samenwerking met (en misschien lesgeven) medewerkers die kunnen werken aan de training die gewoonlijk van u zal zijn – omdat bijvoorbeeld bewoners en contactpersonen de mogelijkheid hebben voor een langetermijnrelatie , wat soms de basis is voor iets dat zo concreet is als een training
To be continued..
