Doordat onze laatste stageweek wat hectisch verliep, werd de blog wat uit het oog verlopen. Maar hier is hij dan; de blog van onze laatste stageweek.
Na een doodnormale stagedag op maandag, verliep onze tweede stagedag van de week iets minder goed. Zo wou één van de leerkrachten, na 8 weken, eens kijken wat voor therapie wij zoal geven. Toch bleef het niet alleen bij kijken. Zo begon ze steeds oefeningen te onderbreken, kinderen te helpen of oefeningen voor te doen, met als gevolg dat de therapie helemaal geen nut meer had. Na onze stagedag kregen wij de kans om enkele huisbezoeken te doen. Hierbij probeerden we steeds aandachtig te luisteren naar de wens van de familie en advies te geven waar nodig. Dit was niet altijd even gemakkelijk aangezien er ook kinderen tussen zaten die wij nooit hebben gezien.
Ook onze voorlaatste stagedag verliep heel normaal. Juist hadden de leerkrachten het idee om ons haar te vlechten. Al van in het midden van de stage hadden ze ons gezegd dat ze iets met ons haar wouden doen. En woensdag was het zover. Na de stage vertrokken we richting de stad om extensions te kopen. Ondanks ze reeds rond 14 gestart waren met het vlechten van ons haar, waren ze pas rond 19 uur klaar. We dachten dat we het pijnlijkste achter de rug hadden, maar toen moest de nacht er nog aankomen. Eender welke slaaphouding deed pijn aan ons haar. Gelukkig werd de pijn elke dag iets dragelijker, maar kregen we vooral meer last van jeuk.
En dan donderdag was het zover. We moesten van iedereen in het centrum afscheid nemen. Na een bedankje van Nellie kregen we een mooie medaille als aandenken. Ook voor de kinderen hadden we een klein cadeautje dat ze mee naar huis konden nemen. Toch blijft het geven van cadeautjes moeilijk voor ons. Zo hadden we het gevoel dat ze veel meer van ons verwacht hadden. Al van tijdens onze stage zeiden verschillende kinderen of volwassenen dat we hen een cadeau moesten geven zoals bijvoorbeeld een gsm en gewoon geld. Hier voelde wij ons niet altijd goed bij. Ook wanneer we iets gaven waren ze niet allemaal dankbaar, wat we wel heel jammer vonden.
Aangezien de stage erop zat en we aan de mensen van het centrum beloofd hadden wat documenten voor hen te maken, werkten we hier vrijdag nog wat aan. Wanneer deze af waren, gingen we in de namiddag nog iets gaan drinken met de twee leerkrachten van het centrum.
Gedurende het weekend deden we niets meer voor school. Zaterdagvoormiddag gebruikten we om onze spullen in te pakken. Doordat dit veel minder tijd innam dan verwacht, wandelde we in de namiddag nog voor de laatste keer naar de stad. ‘S avonds gaven we aan het gezin nog enkele dingen die we voor hen gekocht hadden en zondag was het dan tijd effectief afscheid te nemen. Nadat we de huisvrouwen en de kinderen dag hadden gezegd, brachten Nellie en haar man ons naar de stad. Hier regelde zij een bus voor ons die ons naar Lusaka, onze volgende bestemming, zou brengen.
Ondanks de stage afgelopen is, staan er ons nu nog 10 avontuurlijke dagen te wachten.
