Nog maar twee weekjes te gaan en onze stage zit er al weer op. Om eens wat variatie te brengen binnen onze therapie, probeerden we het deze week eens wat anders te doen. Zo besloten we het weekend te gebruiken om wat groepstherapieën voor te bereiden.
Maandag waren we van plan om een Sherborne sessie te doen met de kindjes met cerebrale parese. Jammer genoeg waren deze alle drie nog niet aanwezig bij de start van de therapie en moesten we onze plannen aanpassen. We besloten de drie ‘beste’ kinderen uit de klas te halen en de letter en cijfer bingo met hen te doen. Aangezien de eerste ronde heel goed ging, maakten we de bingo iets moeilijker. Zo moeste de jongens nu, wanneer ze een letter van hun papier mochten doorschrappen, een woord zeggen waarin deze letter voorkwam. Dit was toch al veel moeilijker. Wanneer de therapie na een uurtje gedaan was en een van onze CP kindjes ondertussen toegekomen was, gaven we nog één Sherborne-sessie.
Doordat we ontdekten dat het toch eenvoudiger was om een Sherborne sessie met 2 therapeuten te geven, vulden we dinsdag onze tijd met het geven van 2 individuele sessies. Hierbij werd het heel duidelijk dat niet elk kind hier fan van is. Zo bleef ons eerste kind bij elke oefening heel luid lachen, terwijl ons tweede kindje slechts 1 oefening tof vond en bij de rest begon te wenen.
Woensdag startten we de dag met een kleurentherapie. Hierbij werden er 4 kinderen uitgekozen die we enkele kleuren aanleerden. Zo werd er onder andere gevraagd om gekleurde bloemen te sorteren. Na deze groepstherapie maakten we voor een groot deel van de kinderen een parcours. Hierbij moesten ze, afhankelijk van de mogelijkheden van het kind, een bal vangen/gooien, onder een tafel kruipen, op een matras stappen of springen, slalommen,… Ook donderdag zouden we nogmaals het parcours opstellen voor de kinderen die we woensdag niet zagen, maar deze plannen moesten we wijzigen.
Zo liet de echtgenoot van Nellie, die deze week in de stad verblijft aangezien Nellie voor 10 dagen weg is, ons weten dat hij samen met een andere man het centrum zou komen bezoeken. Het was een hele chaos in het centrum. Zo ontbraken er 3 volwassenen en was iedereen druk bezig om heel het centrum te poetsen. Dit zorgde ervoor dat er niemand in de klas stond en wij dus de klas moesten overnemen, waar we niet echt op voorbereidt waren. Gelukkig konden we de kinderen eerst even bezig houden met de oefenblaadjes die we voorbereidt hadden. Maar eens dat de kinderen klaar waren met hun oefenblaadje werd het heel hectisch. Wanneer we bezig waren met een kindje, was er weer een ander kind de rest aan het lastig vallen. Hadden we het andere kind aan het werk gezet, liep het ene kind weer rond. We kunnen hieruit één ding besluiten en dat is dat we beiden niet gemaakt zijn om in een kleine ruimte met 15 kinderen te functioneren. Wel hebben we nu pas echt een beeld over hoe de twee leerkrachten het dagelijks moeten doen. Ondanks we al opgemerkt hadden dat zij niet in de ideale omstandigheden de kinderen moesten lesgeven, begrijpen we nu echt hoe het komt dat ze al jaren met een kind bezig zijn en nog geen vooruitgang hebben gemaakt. Jammer genoeg was deze chaos helemaal niet nodig, want uiteindelijk is de echtgenoot niet komen opdagen.
Gedurende het weekend deden we niets speciaals. Oorspronkelijk waren er voor zaterdag plannen, maar deze hebben we moeten annuleren. Dit aangezien het weer niet al te goed was en we volop bezig waren met het voorbereiden van onze nieuwe therapieën.