Eerste stageweek van Tinneke:
Moi!
Mijn stageavontuur begon al op zondag. Mirka, de ergotherapeute waar ik stage bij zou lopen, kwam mij halen om richting haar huis te vertrekken. Zij woont in Aura, een naastgelegen dorpje van Turku. Omdat hier bijna geen bussen rijden, hadden we besloten dat ik een weekje bij haar zou verblijven.
De rit naar Aura duurde zo’n half uur. Tijd om alles op punt te zetten dus! Na wat afspraken gemaakt te hebben, kwamen we aan bij haar thuis. Mirka vertelde dat ze in een oud boerenhuis woont waar nog veel restauratiewerken nodig zijn. Het huis zelf bestaat uit twee delen: een deel waar ze haar therapieën geeft, en een deel waar ze woont samen met haar vriend en zoon.
Ikzelf verblijf in het deel waar ze de therapieën geeft, nl. de wachtkamer J . Van de zetel in de wachtkamer maakte ik ‘s avonds mijn bed en ‘s ochtens terug een zetel. 
Vooraleer ik mijn weekoverzicht vertel, geef ik eerst nog de werking van Mirka weer. De werking van Mirkä verloopt nogal flexibel. Zij ontvangt kindjes thuis, maar gaat ook naar scholen voor observaties en ze doet eveneens huisbezoeken. Haar werk is voornamelijk gericht op de groep kinderen met sensorische en motorische problemen. Haar therapiezaal is dan ook volledig hierop afgestemd. Zelf werkt ze voornamelijk volgens het MOHO-model. Ze vindt het belangrijk de kindjes in hun omgeving te bekijken en haar therapieën te richten op de interesses van het kind.
Na afspraken gemaakt te hebben en een rondleiding in Aura gekregen te hebben, besloten we nog een spelletje te spelen vooraleer we gingen slapen. Maandag zouden we al vroeg van start gaan. Om acht uur werd het eerste kindje verwacht. Vroeg opstaan dus .
Maandag was een rustige dag. De kindjes die ze vandaag zou behandelen, kwamen allemaal bij haar thuis. In de voormiddag kon ik deelnemen aan de therapieën, in de namiddag kon ik dit niet omdat ze assessments moest afnemen en gesprekken met ouders moest voeren (in het Fins). Nadien vertelde ze me wel alles wat ik gemist had.
De volgende dag kwam er eerst nog een kindje langs. Daarna bezochten we een plaatselijk schooltje. Daar moesten we een kindje observeren die problemen had met het uitvoeren van nieuwe handelingen. De school zelf was een nieuwbouw en verschilt volledig met die van de Belgische cultuur. De ingang van de school had meteen mijn aandacht. Dit leek op een kleedkamer van ijspistes, skipistes. Alle kinderen (en volwassenen) die binnenkwamen moesten daar hun schoenen en jas uitdoen. Zo vermijden ze vuile en natte sneeuwplekken op de vloer. Ook de ‘jassen’ van de kinderen zijn hier volledige skipakken. Eens binnengekomen viel het mij op dat de kinderen allemaal in jogging liepen. Iets wat je in België niet al te veel of gewoonweg niet ziet. Ook de klassen zien er volledig anders uit. De traditionele schoolbanken van in het lager zoals wij ze kennen zijn hier gewone tafels die bij elkaar geschoven zijn zodat er in groep gewerkt kan worden. Elke klas van kinderen heeft ook geen vast ‘klasje’. Ze veranderen naargelang welke les ze hebben. Borden om met krijt op te schrijven zie je hier niet meer. Alles gebeurt digitaal. Ook zijn er aparte klasjes die voor ontspanning dienen. Zo heb je een waterklasje waar je kan spelen met alles wat te maken heeft met water, een blokklasje dat volledig met lego en andere blokken ingericht werd, en een relaxkamer met poefen in. Elke klas zelf is ook volledig ergonomisch ingericht voor kinderen: stoelen op hun maat, verlaagde afwastafel, kapstokken op hun hoogte, deurklink van de deur die lager staat. Iets waar we nog veel van kunnen leren. Na het observeren hadden we nog een huisbezoek bij een jongen die we zonet geobserveerd hadden. Doordat de ouders van Bulgaarse afkomst waren en nog geen Fins konden spreken, werd het gesprek in het Engels gevoerd. Leuk voor mij dus. Na nog enkele kindjes therapie te geven bij Mirka thuis was dit het einde van deze drukke maar boeiende dag. Op naar woensdag!
Woensdag verliep opnieuw wat rustiger. In de ochtend vertelde Mirka mij dat er drie mensen hun afspraak voor vandaag geannuleerd hadden. Dit betekende dat er die dag slechts 2 kindjes zouden langskomen en er nog één huisbezoek op het programma stond. Het huisbezoek was deze keer wel volledig in het Fins waardoor ik mij ook snel verveelde omdat ik er niets van verstond. Gelukkig mocht ik mij met andere dingen bezig houden en achteraf zou Mirka mij dan alles vertellen. Na het laatste kindje afgewerkt te hebben, nodigde Mirka mij uit om bij haar te komen eten. De pot schafte parsakaali (=broccoli). Na goed gevuld te zijn, trokken we richting manege. Mirka is een fervente paardrijdster en nodigde mij uit om eens mee te gaan proberen. Speciaal voor mij had ze een echt Fins paard geregeld. Deze paarden zijn iets dikker dan de ‘normale’ paarden maar zijn zeer meewerkend, gehoorzaam en levendig. Ideaal dus om te leren paardrijden! Het paardrijden zelf verliep verrassend genoeg goed. Het is moeilijker dan ik dacht maar na herhaling en de goede uitleg van Mirka kon ik na een uurtje al vlotjes draven met het paard. (zijn naam was Heikkie) Het was een leuke ervaring die ik zeker nog eens wil overdoen.
Donderdag was terug een rustige dag. In de voormiddag was de therapieruimte geboekt door een andere, plaatselijke ergotherapeute. In de voormiddag stond er voor ons dus terug een bezoek aan het plaatselijk schooltje van Aura geboekt. Daar moesten we therapie geven aan een kindje met het Syndroom van Down. Mirka vertelde dat dit de cliënt is waar ze het minste vooruitgang mee boekt. Dit zou gedeeltelijk te wijten zijn aan de ouders die (te) weinig betrokken zijn bij de behandeling van het kind. (Het betrekken van de context is dus echt wel een belangrijke factor voor een ergotherapeut). Hierna hadden we geen afspraken meer tot na de middag dus besloten we een bezoekje te brengen aan het kurjenrahka nationaal park van Finland. Na eerst naar de winkel te zijn geweest, deden we een tocht van zes kilometer langs het meer. Het was een unieke ervaring. 
De rust die je er vindt is fenomenaal. Je hoort er niets buiten de plaatselijke dieren. Die nacht had het echter geregend waardoor het er spekglad bij lag. Mirka had haar spikes aangetrokken om een betere grip te hebben. Ik beschikte natuurlijk niet over dit handig schoeisel waardoor ik de tocht op mijn gewone botinnes moest uitstappen. Zonder haar en haar stevige arm zou ik vandaag zeker tien keer gevallen zijn (dank u Mirka!).
Het is blijkbaar een typische gewoonte van Finnen om tijdens het wandelen een kampvuurtje te bouwen en er worsten boven te braden. Dit hebben we dan ook gedaan (daarvoor moesten we eerst naar de winkel )
Het was zeer gezellig en na een hapje gegeten te hebben, zetten we de tocht verder richting auto. Na ontspanning komt echter inspanning! Opnieuw stonden er drie kindjes op de planning. Tijdens het werken hing er nog steeds een gezellige sfeer en konden we de dag goed afsluiten. Op naar vrijdag!
Vrijdag ontving Mirka de hele dag kindjes bij haar thuis. Geen tijd dus voor ontspanning. Omdat het mijn laatste dag daar was, besloot ik pannenkoeken te maken om hen te bedanken voor de fijne week.
Na nog een laatste foto te nemen met mijn gastgezin, trok ik terug richting kot, daar wachtte namelijk een feestje op mij om de eerste stageweek goed af te sluiten. 🙂
Eerste stageweek van Elodie:
Hei!
Maandagochtend kreeg ik meteen een hele rondleiding doorheen Masku. Aangezien Masku best wel een groot revalidatie centrum is, duurde dit wel even. Dit revalidatie centrum heeft namelijk heel wat te bieden aan hun patiënten zo is er bijvoorbeeld een zwembad, een gymzaal, een watertherapiekamer, een hobbykamer, een stille kamer, een therapiekeuken en heel wat meer. Daarnaast zijn er ook verschillende disciplines aanwezig in Masku zoals ergotherapeuten, fysiotherapeuten, dierkundigen, verpleegsters, sportinstructeurs zorgkundigen, logopedisten, psychologen, … deze disciplines hebben allen hun eigen plekje. In Masku zijn er vier ergotherapeuten aanwezig, waarvan één hoodfdergotherapeute die voor de algemene organisatie van de discipline ergotherapie in Masku zorgt. Deze ergotherapeuten hebben hun eigen (gedeelde) ergotherapie ruimte, dit is een grote kamer waar alle consultaties doorgaan. De ergotherapeuten richten zich bij hun patiënten vooral op de revalidatie van de handfuncties (sensibiliteit en motoriek), het verbeteren van cognitieve functies, het adviseren van de meest geschikte huisinrichtingen, het adviseren van de meest geschikte rolstoel en het aanpassen van de rolstoelen. Naast de ergotherapieruimte worden ook de therapiekeuken en de gym regelmatig gebruikt door de ergotherapeuten. Af en toe gebeurt het wel eens dat ergotherapeuten samenwerken met fysiotherapeuten, dit gebeurt vaak in de therapiekeuken of in de gym. Later die dag had ik nog een afspraak in het ziekenhuis om een MRSA-test af te leggen dus vertrok ik die dag wat vroeger.
Op mijn tweede stagedag kreeg ik voor het eerst ook echt te zien welke taken een ergotherapeut zoal heeft in een neurologisch revalidatiecentrum zoals Masku. Op deze dag kreeg ik vooral individuele consultaties met de patiënten te zien. De ergotherapeut luisterde steeds naar het verhaal van de patiënten en probeerde erachter te komen wat de patiënt als problematisch eerwaarde en wat zijn/haar wensen waren. Bij nieuwe patiënten ging de ergotherapeut ook eerst na of de patiënt wist wat ergotherapie was en wat ergotherapie voor hem/haar zou kunnen betekenen.
Woensdag ging het er in de voormiddag een beetje hetzelfde aan toe als de vorige dag. Er waren heel wat consultaties waarbij er vooral over kleine hulpmiddelen werden gesproken zoals een verzwaarde polsband voor mensen met een tremor, een vork met een verdikt handvat, een hulpmiddel op een bokaal open te doen bij minder hand- en armkracht, … . In de namiddag kreeg ik de eerste ergotherapeutische groepstherapie te zien, de groep bestond uit 6 patiënten. De therapie was een soort escape-room dat doorging in de therapie keuken. Tijdens deze activiteit moesten de patiënten doormiddel van samen te werken, verschillende opdrachten uitvoeren of oplossen. Elke keer wanneer ze iets goed hadden uitgevoerd of iets hadden opgelost geraakte ze een stapje verder. Het uiteindelijke doel was om de schatkist met een geheime verassing in open te krijgen, maar dit kon alleen als alle opdrachten uitgevoerd of opgelost waren. Het ergotherapeutisch doel van deze activiteit was vooral de cognitieve functies van de patiënten te analyseren en te trainen. Daarnaast was deze activiteit voor sommige patiënten ook goed om hun communicatie te trainen aangezien zij het daar ook best moeilijk mee hadden. Wanneer de escape-room activiteit was afgerond kregen de patiënten een korte pauze. De meeste patiënten lijden namelijk aan MS en hebben last van chronische vermoeidheid. Zij worden dus heel snel moe, zeker wanneer ze zich moeten concentreren op het oplossen of uitvoeren van opdrachten. Na de pauze werd er nog wat gepraat over hulpmiddelen (op vraag van de patiënten), welke hulpmiddelen er bestaan, waarvoor deze gebruikt kunnen worden en hoe de patiënten aan deze hulpmiddelen kunnen geraken.
De volgende dag waren er vooral wat meetings waaraan mijn ergotherapeut moest deelnemen, ik besloot daarom om de ergotherapie ruimte wat beter te leren kennen. In de ergotherapie ruimte verschillende kasten waarin je heel wat materiaal kan terugvinden. Het materiaal staat gerangschikt op basis van waarvoor het materiaal gebruikt kan worden. Er zijn kasten waar enkel hulpmiddelen instaan en kasten waarin therapiemateriaal in staat. In de kasten van de hulpmiddelen komen de thema’s; keuken (aangepaste messen, vorken, … en andere keukenhulmiddelen zoals sodablik-opener), huishouden (aangepaste handvaten voor kuisgerief zoals borstel, stofzuiger, …), aankleden (hulpmiddelen voor het aandoen van schoenen, het sluiten van knopjes, …), badkamer (tandpastahulpmiddel, handbaren voor bad, …), schrijfmotoriek (verdikkingen voor schrijfgrief, aangepast schrijfgrief, …), aanvullend rolstoelmateriaal (handschoenen, reflectoren, …) voor. In de kasten van het therapie materiaal komen de thema’s: stereoagnosie, fijne motoriek, grove motoriek, planning, taal, krachtmateriaal (zoals flexclay, dit is een soort klein waarmee patiënten verschillende oefeningen kunnen doen), sensorisch activatiemateriaal (massage voorwerpen, zachtere schurende handschoenen, zachtere schuurborstel, …). Naast dit alles is er ook een kast met verschillend assessment materiaal en een ruimte met verschillende rolstoelen en rolstoelbussen, maar deze kon ik die dag niet meer bekijken. De dag eindigde met nog wat consultaties i.v.m. hulpmiddelen en huisaanpassingen.
Vrijdag kreeg ik voor het eerst een sensibiliteitsassessment voor handen te zien: De Semmes Weinstein monofilamenten test. Het doel van deze test om is een beeld te vormen over de fijne – diepe tast in de hand van de patiënt. De test maakt gebruik van de vijf meest belangrijke monofilamenten die overeen komen met een bepaalde kleur en tastniveau: 2.83 (normaal, groen), 3.61 (mindere tast, blauw), 4.31 (nog minder tast maar wel nog beschermde tast, paars), 4.56 (geen beschermende tast meer, rood) en 6.65 (geen diepe tast meer, oranje). De patiënt kan zijn eigen handen niet zien en duidt op een valse hand aan waar hij/ zij iets voelt (indien hij/zij iets voelt). De ET begint met het dunste filament (2,83) en houdt dit 3 keer ongeveer 1.5 sec. op de huid. De testing van de vingers zijn op elke hand at random, maar de testing start wel distaal en verloopt naar proximaal toe. Wanneer het filament niet gevoeld wordt, kan de ET overschakelen naar een dikker filament. Dit proces wordt herhaalt tot de patiënt het filament voelt. Wanneer de patiënt het filament voelt, kleurt de ET een bolletje met de overeenkomende kleur op deze plek. Dit gebeurt voor de beide handen, de buiten en de binnenkant. Soms kan men er ook voor kiezen om enkel de binnenkant van de handen te testen aangezien dit vaak de meest belangrijke informatie is. Deze test werd afgenomen bij een oudere persoon met de aandoening MS, a.d.h.v. de test zagen we dat het helemaal niet zo goed zat met de sensibiliteit van de man. Hij had op verschillende plekken geen beschermende sensibiliteit meer en dit is best gevaarlijk tijdens het ADL-leven zoals bijvoorbeeld bij koken. Na deze test werden er weer wat consultaties gehouden over hulpmiddelen gevolgd door een therapie waarbij er op fijne motoriek werd gewerkt. Op het einde van de dag werd er een hulpmiddelen verkoop gehouden, tijdens deze verkoop kunnen patiënten op eigen initiatief een kijkje komen nemen naar verschillende hulpmiddelen en eventueel een hulpmiddel kopen. Bij deze verkoop is er steeds een ET aanwezig om de patiënten extra informatie te geven over de aanwezige hulpmiddelen of om hun een ander hulpmiddel aan te raden bij een gespecialiseerd bedrijf voor hulpmiddelen.
Zaterdag zijn we een hele dag op kot gebleven. Het was die dag namelijk ticketverkoop voor Tomorrowland. Jammer genoeg heeft Tinneke geen kaartje kunnen bemachtigen.
Zondag besloten we de Ikea eens een bezoekje te brengen. Na een paar inkopen gedaan te hebben, keerden we terug naar ons kot. Morgen is het opnieuw maandag…
hei hei.
