Mijn laatste bezoek was vandaag in Shaare Zedek, in Jeruzalem. Ze hebben daar een handtherapie afdeling waar patiënten van extern naar daar komen voor therapie. Daar worden alle problematieken van de hand behandeld zoals amputaties, artrose, zenuwletsels enzovoort. Ik herkende er veel materiaal die wij ook gebruiken.
De andere afdeling die ik bezocht heb is de geriatrische revalidatie dienst. Hier worden ouderen met allerlei aandoeningen behandeld. Ook hier is er veel hetzelfde als in België. Ik heb een afname kunnen meedoen van een assessment met een franse patiënt.

Wat mij vooral is opgevallen met deze bezoeken is dat de werkplaats van de ergotherapeut en het aanwezige materiaal erg afhankelijk is van donaties van personen en de hoeveelheid geld het ziekenhuis krijgt van de overheid. Wanneer het een privé ziekenhuis is voor fysieke revalidatie, zijn de faciliteiten veel minder goed en beperkt.
Om over een goede revalidatie en hulpmiddelen te kunnen beschikken moet je voldoende financiële middelen hebben.

Vandaag is ook mijn laatste avond in Israël. Dat vind ik geen fijne gedachte. De voorbije 10 dagen waren geweldig. Ik kan het hier snel gewoon worden. Helaas waren het er maar 10 en gaat de tijd te snel voorbij.
Het zal raar zijn om terug in het koude België te zijn, waar ik iedereen terug ga begrijpen en waar alles weer gewoon zijn gang zal gaan.
Het was een verblijf dat ik nooit zal vergeten. Ik heb niet alles kunnen bezoeken qua toeristische plekken dat ik wou bezoeken. Maar ik heb mijn verblijf wel op een andere manier beleefd in vergelijking met de voorbije zomer wanneer ik op vakantie was. Ik was deze keer niet echt een toerist, maar een van hen.
Ik heb de dagen afgeteld wanneer ik naar hier ging komen, maar hier heb ik zeker niet afgeteld naar mijn terugkeer.
De familie hoopt mij in een paar maand hier terug te zien en dat hoop ik ook! Hoe sneller, hoe liever. En hopelijk kan ik tegen dan wat meer Hebreeuws spreken!

Ani itgaagea leze!!! (Ik zal het missen)

Ik vond het een super ervaring. Hopelijk hebben jullie ook kunnen genieten van mijn verhalen!

Lehitraot en toda raba om mijn blog te volgen.

Ahlan,

Vandaag was mijn laatste vrije dag in Israël. Ik heb goed uitgeslapen en nadien de stad nog wat verkent. Ik ben langs het strand geweest en naar een bazaar waar ze veel kraampjes hebben met fruit en baklava.

Ik heb ook mijn bagage al moeten maken want vanavond ga ik, na de ‘family dinner’, mee met Nathan naar Re’ut. Dat is gemakkelijker aangezien zij dichter bij Jeruzalem wonen, voor mijn laatste bezoek morgen.

Ik ga het hier zeker hard missen in Tel Aviv! Ik heb er zo lang naar uitgekeken, maar helaas duren de mooie liedjes niet lang..
Ik hoop dat ik hier snel terug kan zijn!

Vandaag had ik mijn derde bezoek. Racheli heeft mij terug gevoerd aangezien het niet zo ver was van Tel Aviv.

Ik wist op voorhand al dat Sheba een groot ziekenhuis was, maar toen ik aankwam was het niet gewoon groot, het was een wijk op zich.
Gelukkig had ik op voorhand opgezocht in welk departement ik moest zijn.

Aangekomen in de ergotherapie afdeling werd ik warm onthaald met een knuffel van de hoofd-ergotherapeut.

Ze heeft mij eerst een rondleiding gegeven in de verschillende departementen. Er was een neurologische afdeling, orthopedie, handrevalidatie, creatieve therapie, een afdeling voor ruggenmergletsels, hydrotherapie en zoveel meer.

Je kon zien dat het het beste ziekenhuis is in Israël. Ze zeggen zelf het beste van het Midden-Oosten. Heel uitgebreid assortiment van verschillende materialen en assessments.
Ze hebben mij ook 3 robots laten uittesten die door Israëlische kinesitherapeuten zijn ontworpen. Een daarvan was de Reo Go, deze is voor personen met een CVA, om de bewegingen terug te stimuleren. Een andere is de Tele-Rehab. Hierdoor kunnen patiënten, die ver van het ziekenhuis wonen, van thuis uit therapie krijgen via een webcam en een computer. Alle gegevens worden zo verzameld en om de twee weken worden de gegevens met de therapeut besproken. Deze dient zowel voor cognitieve training als motorische training van de armen en benen.
De Meditouch is ook een soort robot die de kracht en de amplitude (hoe veel een lidmaat kan bewegen) meet in de armen, handen en vingers. Ik was echt verbaasd van deze technologie. Ik vind dat we zoiets als de Tele-Rehab missen in België.

Ik heb ook contact gehad met een paar patiënten die heel graag over hun ‘ongeval’ vertelden. Het meest was ik geraakt door een jongen van 24 jaar die door een auto-ongeval zijn nekwervels had gebroken. Hij is hierdoor volledig verlamd vanaf de borst. Zijn rechter arm kan hij een beetje gebruiken, zijn linker arm is niet functioneel. Hij vertelde mij dat zijn werk als ICT’er heel belangrijk is voor hem. Dus heeft de ergotherapeut hem een splint gemaakt zodat hij met een pen de toetsen kan indrukken. Voor hem was dat al een hele voldoening.
Het is voor al deze personen dat ik voor ergotherapie gestudeerd heb, en, ik heb er nog geen spijt van gehad, als je ziet wat je voor zo’n patiënten kan betekenen!!

Vandaag had ik mijn tweede bezoek. Ik had deze week nog niet echt het gevoel dat ik hier kwam voor school aangezien ik zoveel vrije tijd had.

Racheli heeft mij gebracht naar het WZC in Herzellya, aangezien dit op de weg was naar haar werk. Ik weet het is zondag, maar hier begint de week op zondag. Heel verwarrend voor mij, nu is mijn tijdsoriëntatie helemaal in de war.

Ik kwam daar ruim op tijd aan, dus was ik aan het wachten in de inkomhal. Kort nadien kwam de ergotherapeut aan. Ze was heel vriendelijk. Zij sprak helaas geen Nederlands, aangezien Beth Juliana een WZC is voor Nederlanders met Joodse afkomst.

Ze nam mij mee naar haar afdeling. Daar zijn de ouderen verdeeld in 4 groepen. In de eerste ruimte, naast de open gang, heb je ouderen die beginnende dementie hebben. In de tweede open ruimte heb je de ouderen met een gevorderde dementie en fysieke moeilijkheden. In de derde ruimte heb je de ouderen met ver gevorderde dementie en, in de vierde en laatste ruimte heb je de vergevorderde dementerende ouderen, maar die fysiek wel nog goed zijn. Die personen zaten in een gesloten ruimte om hun veiligheid te garanderen.

In de voormiddag hebben we met de eerste en de derde groep bewoners een kookactiviteit gedaan. We hebben koekjes gemaakt op Joodse manier. Veel teamleden waren verrast dat ik van België kwam. Ik heb dus in het Nederlands kunnen spreken aangezien veel van hen Nederlanders zijn.

Nadien heb ik nog een lang gesprek gehad met de ergotherapeut, over de werking in Israël. Ze vertelde mij dat geriatrische revalidatie nog maar 5 jaar echt aanwezig is in het werkveld van ergotherapeuten en dat ze alles heeft moeten opstarten in het WZC. Ze had ook maar een enkele les over geriatrie en heeft dus veel nadien moeten leren.
Waar ik vooral verbaasd van was, is dat er weinig faciliteiten zijn voor personen met een handicap. Er was een vrouw in Beth Juliana die nog maar 50 jaar was en zeer hulpbehoevend. Ze moest daar al verblijven aangezien ze nergens anders op hulp kon rekenen. Enkel de welstellende personen kunnen een persoonlijke hulp inschakelen in huis.
Ik vroeg ook aan de ergotherapeut hoe het komt dat ze zo weinig uren werkt. Dit komt niet omdat ze daarvoor zelf gekozen heeft, maar omdat de regering hiervoor weinig geld vrij geeft, om ergotherapie te geven. Het is niet in elke WZC of ziekenhuis zo, maar er zijn veel plaatsen waar het wel zo is.
In tegenstelling tot de werkuren wordt er wel veel verwacht van de ergotherapeuten. S. werkt 2 keer 7 uur per week in Beth Juliana. Er wordt van haar verwacht dat ze assessments afneemt, zowel  groeps- als individuele therapieën geeft, evenementen organiseert, ADL activiteiten geeft, rolstoel aanpassingen uitvoert,… Aangezien ze geen tijd heeft voor deze twee laatste moet de kinesitherapeut deze op zich nemen, omdat zij wel normale werkuren hebben.

Ik ben verbaasd dat ergotherapie in Israël minder ver staat dan bij ons, aangezien de technologie voor is op de onze. Maar dit komt omdat de regering niet veel geld vrij geeft voor gezondheidszorg. Ik hoop alleszins dat dit in de toekomst nog veranderd!

Gisteren avond heb ik afscheid genomen van Adi, helaas was dat niet zo een leuk afscheid zoals ik in gedachte had. Ze heeft mij afgezet aan de luchthaven van Eilat. Daar, zoals goede gewoonte van de Israëlische security, werd ik ondervraagd over allerlei zaken. Ik dacht dat alles goed liep tot op het moment dat ze mij vroegen om mijn bagage te checken.
Ze gingen met een stok, waarop een soort wat was bevestigd, in mijn handtas. Ze gingen  alles rond en wrijfde dit op een plaatje dat dan in een soort machine werd gestoken. Het scherm werd rood. Toen vroegen ze mij of ze mij mochten controleren aangezien er een probleem was voor de veiligheid. Ik vroeg hen wat er dan was, maar daar wouden ze niet op antwoorden.
Ik moest al mijn geld uit mijn portemonnee halen en werd apart genomen in een kamer. Mijn spullen werden ergens anders gecontroleerd.
Daar moest ik even wachten. Er stond een bewaker (waarvan je echt geen slaag wil krijgen :p ) aan de deur te wachten.
Nadien kwamen de 2 vrouwen terug, die mij voordien hebben ondervraagd en mijn handtas hebben gecontroleerd. Toen vroegen ze mij om recht te staan met mijn armen en benen gespreid. Ze meldde dat het misschien niet zo aangenaam ging zijn aangezien ze overal aan mij gingen voelen.
Ze begonnen aan de achterkant te voelen. Telkens als ze de rand van mijn bh voelde, ging ze er meermaals over om te voelen of er niets was op die plaats. Ze ging heel mijn rug af, zelf in mijn haar. Nadien heeft ze de achterkant van mijn benen gecontroleerd. Centimeter per centimeter voelde ze aan mijn lichaam, of er niets was. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt! :p En zo aangenaam was het niet want de security (en vooral de vrouwelijke) kunnen hier helemaal niet lachen!
Nadien ging ze de voorkant af. Bij het etiket van mij broek vroeg de security heel serieus wat ik daar verstopte. Ik keek en zei, dat het een etiket was… Dan werd er een metaal detector bovengehaald. Wanneer ze ter hoogte van mijn bh was ging de detector natuurlijk af. Dus… moest ik die uitdoen, van onder mijn t-shirt. Die werd dan aan iemand gegeven, dat hem onder een scanner heeft gecontroleerd. Ook de knopen aan mijn broek gaven signaal op de metaaldetector. Dus… moest ik mijn broek naar beneden doen :p . Ik wist echt niet wat er gebeurde! 😀 .
Nadien moest ik mijn kousen uit doen en de onderkant van mijn voeten laten zien.
Na al dat gecontroleer was alles eindelijk in orde en kreeg ik al mijn spullen terug. Mijn handtas was volledig leeg gemaakt. Nadat ik daar 30 minuten gefouilleerd ben geweest, moest ik alles op 10 seconden in mijn handtas terug stoppen. Al mijn kaarten waren er uit gehaald, mijn geld, echt alles …
Nadien melde de vrouw mij dat ik mocht gaan wachten voor boarding. Zonder enige uitleg mocht ik dan dat lokaal verlaten..

En ik vraag mij nog altijd af wat er dan in mijn handtas zat, dat er niet moest inzitten :p .

Gisteren hadden we een gezellige avond. Er kwam een vriend van Adi en Noam eten bij hen thuis om Shabbat te vieren. Zijn naam is Anton en komt oorspronkelijk van Rusland. Dit kan je goed horen aan zijn accent wanneer hij Engels spreekt. Adi maakte lekkere cannelloni en een soort quiche met mais. We hebben gesproken over de politiek in Israël en de oorlog van de voorbije zomer, toen ik hier ook was.
Ik vind dat een leuke gewoonte, dat in het weekend de familie of zelf vrienden samen komen, om samen te eten en het weekend te beginnen.
Ik leerde enkele woorden Hebreeuws, door met hun hond te spelen. Zoals los laten (ashvi), zitten (shvi), poot (jad) en brave hond (kalba tova). 😀 Ze zegden mij dat ik een goed Hebreeuws accent heb, dit vond ik fijn om te horen 😀

Deze ochtend heb ik weer kunnen uitslapen. Ik ben blij want het is al een drukke week geweest, en het zal nog druk worden met de komende bezoeken.
Als ontbijt heb ik djachnun gegeten. Dat is een soort brood, van Jemenitische oorsprong en het is een typisch ontbijt. Het was heel lekker! Ik hou ervan om verschillende zaken te proeven. Veel  komt overeen met wat wij hebben in België, maar de bereiding is vaak anders.

Na het ontbijt zijn we naar de ‘dijk’ gegaan in Eilat. Daar heb je een bazaar waar je verschillende souvenirs kan kopen. Ik heb enkele souvenirs gekocht voor mijzelf, voor de familie en mijn ouders. Maar ik kan nog niet vertellen wat, aangezien het anders geen verrassing meer zal zijn voor hen.
Het is een hele mooie dijk. Vandaag was er meer volk dan de andere dagen aangezien iedereen vrij heeft.
We zijn samen ook iets gaan eten in het restaurant waar Adi werkt. Ze heeft mij ‘het beste dessert van Eilat’ laten proeven, en dat was het ook!!!! Het waren brownies met banaan en vanille ijs.

Ik heb mijn bagage al terug ingepakt, want straks om 17u15 vlieg ik terug naar Tel Aviv. Ik ben heel blij dat ik hier ben geweest, en alles heb gezien! Het was zo een leuke ervaring en zal zeker nog terugkomen naar deze plaats.
Nu geniet ik nog wat van de zon op het terras, met achter mij de bergen van Jordanië. Het is ongeveer 26 graden hier.  Ik ben blij dat ik hier ben en niet in de sneeuw in België 😀

Prettig weekend nog! Shabbat shalom!

Vandaag begint het weekend in Israël. Iedereen werkt ongeveer tot 14-15 uur en dan kan het weekend voor hun beginnen. Het duurt maar tot zaterdag avond. Dat is hier zeer kort in vergelijking met ons.

Gisteren avond ben ik met Noam en Adi nog iets gaan drinken in een bar. Het was heel leuk. Alle bars zijn dicht bij elkaar gelegen. Wij zijn naar de plaats gegaan waar zij gewoonlijk iets gaan drinken. We hebben goed kunnen bijkletsen en we hebben het einde van hun semester gevierd. Zij beginnen volgende week aan hun examens, dus konden ze nu nog even goed ontspannen.
Het is niet heel laat geworden aangezien iedereen moe was.

Vandaag heb ik eindelijk nog eens kunnen uitslapen. Het was nodig na al het gereis en de verschillende bezoeken. Wanneer iedereen klaar was zijn we naar het strand gegaan. Daar hebben we ontbeten. Er was hummus, thini, gebakken eitjes, … Het was heel ontspannend om zo op het strand te zitten met de warme zon op de huid en genieten van het lekkere eten. Ik zag zelf een beetje rood, maar ik denk niet dat ik gebruind ben :p .

Na het strand zijn we nog gaan winkelen in het winkelcentrum in Eilat. Er zijn verschillende winkels die wij ook hebben zoals Zara en Mango, andere winkels zijn Castro, Twentyfourseven en zoveel meer.
De Israëli zijn heel sociaal. De verkoopster van de winkel had de pull aan dat ik ging kopen en ze zei onmiddellijk dat hij goed zal staan bij mij. In een andere winkel vroeg een vrouw waar ik die pull had gevonden, omdat deze heel mooi is en dat ik goede smaak heb :p . In de laatste winkel kwam er een vrouw spontaan bij mij om te vragen of de pull die ze aanhad goed was, of dat ze beter een maat kleiner nam. Dit vind ik raar aangezien in België iedereen meer op zichzelf leeft. Maar ik hou wel van deze mentaliteit!

Normaal mag je op Shabbat niet werken, maar ik moet wel.. 🙁 :p Dit is mijn plaats voor nu. Het is niet meer zo warm buiten, maar met een trui aan is het aangenaam.

Vanavond komen er vrienden bij Noam en Adi eten, aangezien Shabat vaak met familie wordt gevierd, maar zij wonen te ver om telkens weer terug te gaan. Ik ben benieuwd wat ik allemaal ga eten!

Shabat shalom!

Deze morgen heb ik het vliegtuig genomen in Tel Aviv om naar Eilat te gaan. Daar zal ik Noam en Adi ontmoeten. De vlucht duurde ongeveer een uurtje, dus ik was er snel.

Toen ik aankwam rond 10u30 was het warm, zo’n 25 graden en geen enkel wolkje aan de lucht. Noam nam mij mee naar hun appartement. Wanneer we aan het rondrijden waren kon je direct zien dat Eilat veel verschilt van Tel Aviv. Er zijn veel minder auto’s en overal zijn er bergen, en geen gras te bespeuren.

Na dat ik al mijn spullen in de kamer, die ze voor mij voorzien hebben, geplaatst heb, zijn we naar het onderwater observatorium gegaan. Eilat staat bij vele toeristen bekend voor het duiken en de mooie koraalriffen. Daar waren hele mooie en soms ook hele rare vissen, zoals jullie kunnen zien op de foto’s. We hebben met een boot, waarin je onderaan kan zitten zodat je alles kan zien onder het water, een klein ritje gemaakt. Er waren zoveel mooie vissen en koralen te zien!

Nadien zijn we nog naar het strand gegaan in Eilat waar alle hotels gelegen zijn. Dat is daar een hele mooie plaats! Ik kon niet geloven dat het januari was, met het prachtige weer! Je kon vanop dat strand de grens met Jordanië zien.

Vanavond zullen we de bars in Eilat nog verkennen samen 🙂

Gisteren heb ik de rest van de familie kunnen zien want we zijn samen gaan eten in Rishon Le’etsion. Het was aan het strand maar natuurlijk kon je er ’s avonds helaas niets van zien.

Het was aangenaam om samen te kunnen zijn. Iedereen zei dat het leek alsof het net vorige week was dat we elkaar de laatste keer hadden gezien, terwijl het 6 maanden geleden was.

Op de foto kan je het eten zien. Als voorgerecht eten ze in Israël veel verschillende soorten dingen. Net zoals tapas. Iedereen deelt het eten. Dat was in het begin aanpassen aangezien wij gewoon zijn om elk ons eigen voorgerecht te bestellen en niet te delen met anderen.

Vandaag had ik mijn eerste bezoek in het Hadassah ziekenhuis in Jerusalem. Ik nam de trein vanuit Tel Aviv tot Jeruzalem. Gelukkig staat daar alles ook in het Engels geschreven. Het was ongeveer 1 uur en 20 minuten. Het duurt zo lang omdat, wanneer je in Jeruzalem aankomt door de bergen moet, en dus niet snel kan rijden met al die bochten. Aangezien ik om 5u moest opstaan heb ik van de reistijd genoten om nog even te slapen.

Wanneer ik dan in Jeruzalem aankwam moest ik nog 20 minuten met de taxi rijden. De rijstijl in Israël is anders dan die van in België. Wanneer je denkt dat ze in Brussel gevaarlijk zijn in het verkeer, heb je nog niets gezien in vergelijking met hier. Iemand voor u laten wanneer je aan het ‘ritsen’ bent wordt hier totaal niet gedaan. Mensen hebben niet graag dat je voor hen komt aanschuiven. Dit geeft heel moeilijke situaties zo, om ergens te kunnen afslaan.

Bij mijn aankomst aan het ziekenhuis moest ik eerst door een controlepost. Hierbij kijkt de bewaking in je handtas en moet je door een metaal detector. Ook bij aankomst in het station moet je steeds door de controlepost. Ik wist dat dit in de winkelcentra moet, maar niet op andere openbare plaatsen. Ik vind dit niet beangstigend, in tegendeel, ze zorgen voor veiligheid, want je weet dat iedereen streng gecontroleerd wordt.
Na de controlepost zocht ik de onthaalbalie, maar die was nergens te vinden. Dus ben ik maar de gangen afgegaan. Ook hier staat het meeste in het Engels. Zo heb ik toch de juiste persoon gevonden.

Het ziekenhuis was ouderwets. Dit had ik niet verwacht aangezien Hadassah een bekend en universitair ziekenhuis is. Wanneer ik aankwam op de afdeling, waren er al enkele patiënten bezig met hun therapie. Iedereen was zeer vriendelijk. De therapeuten gaven mij spontaan uitleg over de therapie die ze gaven en de problematiek van de patiënt. Ook de patiënten spraken mij aan, in het Hebreeuws, maar dat kon ik helaas niet verstaan. Iedereen was vol bewondering wanneer ze hoorden dat ik van België kwam. Ze hebben mij ook verschillende vragen gesteld, over de werking bij ons op de revalidatie dienst.

Ik kon heel veel gelijkenissen waarnemen wanneer de therapeuten met de patiënten aan het werken waren. Ook heel veel materiaal was hetzelfde als mijn laatste stage op fysieke revalidatie. Ik heb dan ook eens de kasten met het materiaal bekeken. Er was veel zelfgemaakt materiaal bij en ook veel verouderd materiaal. Hiervan was ik geschrokken, aangezien Israël een heel modern land is en technologisch voor staat op ons. Misschien is het omdat het in Jeruzalem is en dit een minder moderne stad is. De therapeuten klagen hier allesinds niet over, en vinden dat ze al het nodige materiaal hebben.
Er waren patiënten met een CVA, iemand met Guillain Barré, CPRS, vingeramputaties, heupprothese en zoveel meer. Er was een therapie lokaal voor zowel functionele- en analytische therapie te geven, en er was ook een kookruimte. Deze keuken kan enkel gebruikt worden om gerechten te maken met kaasproducten, zoals desserts. Dit komt omdat de Joodse bevolking hun borden en bestek gescheiden houden voor vlees en melkproducten.
Er worden veel individuele kooktherapieën gegeven aangezien het in de Joodse cultuur heel belangrijk is om te koken. Zeker in het weekend (Shabbat), dan worden er veel desserts gemaakt. Voor de patiënten is het dus heel belangrijk, zeker voor de vrouwen, dat ze dit opnieuw kunnen doen.
Wat mij ook opviel was dat zowel orthodoxe Joden en moslims daar met elkaar therapie volgen. Het is fijn om dit te zien, maar je weet natuurlijk niet hoe ze zichzelf daarbij voelen…

Na een leerrijke en vermoeiende dag ben ik terug gekeerd met de trein.
Ik heb ook mijn valies nog eens ingepakt aangezien ik morgen naar Eilat ga (waar het 29 !!!! graden zal zijn 😀 ) om Noam en Adi te bezoeken. Zij verblijven daar voor hun studies. Ik ben daar deze zomer niet kunnen gaan, aangezien het toen te gevaarlijk was, omdat dit dicht tegen de Gazastrook is. Ik ben zeer benieuwd om het daar te bezoeken, aangezien het van in 1996 geleden is dat ik daar nog geweest ben, en niets meer van herinner! Mijn bikini zit alvast in mijn valies 😀