Ola chikas y chikos!
Commo estas?
Na het vertrek van de Belgische delegatie had ik het lastig. Mede dankzij het Paasweekend waardoor alles hier gesloten is. Wat maakte dat ik vier volle dagen plots moest vullen, zonder dat er ook veel te doen was… Niet gemakkelijk, maar kom we zijn gelukkig niet bij de pakken blijven zitten, en hebben er ons doorgeworsteld. Met als resultaat dat ik die zondag tijdens de paasprocessie (halleluja) een Duits meisje heb leren kennen die hier werkt als au-pair: Selina! We wisselden gegevens uit en spraken af om samen nog wat uitstappen te maken. Achteraf was het wat mij betreft bang afwachten of we nog wat van elkaar zouden horen. Ik wilde uiteraard niet opdringerig overkomen… Maar die dinsdag was het dan plots zover. Ik kreeg een berichtje van haar met de vraag of ik volgend weekend niet mee wou gaan richting Uvita een kustplaats langs de pacific! Haar vriendin Victoria zou ons vergezellen. EUREKA twee vliegen in één klap zou ik zo zeggen 🙂 🙂 🙂
Wat de stageweek betrof deze zag er als volgt uit:
Maandag gingen we de hoofden van de schoolkinderen gaan controleren op luizen…Inderdaad die hardnekkige kleine beestjes die erg jeuken. Gelukkig waren er op de honderden kinderen maar 15 die ‘betrapt’ werden. Wat in verhouding zeer weinig is. Want of je het nou leuk vind of niet, maar het hebben van luizen is nu eenmaal iets dat typisch is voor de kindertijd, en dat bovendien iederéén kan overkomen. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik die avond direct in mijn douche ben gesprongen om mijn haren te wassen. En voor de zekerheid heb ik toch maar mijn uniform in de kookwas gestoken! 😉 Het zekere voor het onzekere niet waar 😉 .
Dinsdag mocht ik dan eindelijk mee op stap met ATAPP. Dit is een vorm van thuisbegeleiding die langsgaat bij de mensen in de buurt om hen informatie te geven over hun gezondheid en hoe ermee om te gaan. Ze geven ook aanbevelingen en richtlijnen mee. We meten vervolgens de bloeddruk en het gewicht bepalen hun BMI, en er wordt een vragenlijst overlopen. Vervolgens bekijken we ook hun vaccinatiekaart en gaan na of er eventuele vaccinaties extra moeten gegeven worden. Zo ja? Dan mocht ik deze intramusculaire spuitjes toedienen. Alsook het meten van de bloeddruk en het gewicht.
JOEPIE!!! Eindelijk actie, praktijk! Het interesseert me mateloos om te weten hoe patiënten écht leven. In het ziekenhuis heb je daar geen totaal beeld van. Ik vind het heel tof om met deze mensen op de baan te zijn, deze vorm van thuiszorg is sowieso iets dat ik binnenkort in België ook wil gaan doen. MAAR vergis u niet het is fysiek best vermoeiend want hier wordt er NIET rondgereden met de bekende autootjes! Neen, neen, dames en heren! Hier doen ze alles te voet ! In de blakende zon geladen met een parasol, zonnecrème, water en een rugzak vol met het gerief dat je voor die ronde nodig zal hebben. Lees: een weegschaal, bloeddrukmeter, frigobox met alle vaccins, spuitjes, watjes, pleister, ontsmetting, vragenlijsten. Je bent met andere woorden aardig geladen en de wegen zijn hier echt niet plat! Integendeel ze gaan continu flink naar beneden of naar omhoog. Iedereen die hier ooit geweest is zal het kunnen beamen. Het maakt dat het best intensieve dagen zijn maar tegelijkertijd ook hele leuke de tijd vliegt werkelijk voorbij.
Eindelijk werd het weekend, en maakte ik mijn valiesje klaar om richting Uvita te vertrekken. We spraken die zaterdagochtend af om 6 a.m aan de busterminal ( het busverkeer is hier bijzonder goed geregeld, je zit ook op een moderne autobus goed voorzien van airconditioning). Tegen de middag waren we eindelijk in Uvita. Waarna we te voet naar onze hostel zijn gestapt. Het slechtste idee ever… Want daar in Uvita was het 36 graden en géén streepje wind te bespeuren. Alsook wegen die vlot op en neer gaan in het landschap. Het hoeft geen betoog dat ik in dit geval mijn lesje geleerd heb en de volgende keer op dat uur een taxi zal betalen!!! We gingen dan direct richting het strand van Uvita. Wat daar zo speciaal aan is? Wel: de twee baaien komen daar samen in de vorm van een walvisstaart. En als je véél geduld hebt zou je er ooit een walvis kunnen spotten. Maar die tijd hadden we dus niet… Alsook zie je de jungle zich verenigen met het strandleven. Buitengewoon prachtig en erg genieten! We hebben die dag afgesloten met een happy hour: para mí un cóctel: tequila sunrise a favor 😉 😉 OLE!
De hostel waar we verbleven was aangenaam: maar de wifi verschrikkelijk! Voor mij persoonlijk maakte het deel uit van de charme van dat weekend: het zorgde er namelijk voor dat mensen véél meer tegen elkaar gingen spreken! Het was een ware ‘verbroedering’ van Fransen, Hollanders, Duitsers, Amerikanen en mezelf als enigste Belg. Een gezellig boeltje als je’t mij vraagt. Ik heb er enorm van genoten en er werd veel gelachen. Die zondag zijn we naar de waterval gaan kijken die vlak naast onze hostel lag om daar nog even te chillen alvorens de bus terug naar San José te nemen (1 p.m).
Dat laatste werd nog even een klein avontuur om tijdig een taxi te vinden. We hadden er eentje opgebeld maar die redeneerde duidelijk in Ticotijd (de bus doet dat natuurlijk niet) en kwam maar niet aanrijden! Het was de laatste bus, dus we MOESTEN hem wel hebben of we hadden een probleem! Het was of rennen naar het dorp (20 minuten wandelen, in de blakende hitte ALWEER) of toch nog ergens vervoer proberen regelen. Dan heb ik maar mijn stoute schoenen aangetrokken en de eerste de beste auto doen stoppen. Wat bleek het te zijn? Een rood metalen pick up met achteraan een laadbak waarin een grote loslopende hond genaamd ‘Maily’ ons verwelkomde! De hond was gelukkig heel erg braaf en veel keuze hadden we ook niet, dus sprongen we samen met de Amerikanen in de laadbak! Heerlijk toch in feite? Voor zoiets zou je in onze Belgische contreien een boete kunnen krijgen en hier kraait er geen haan naar! Gewoonweg zalig: ‘PURA VIDA!’ in de correcte zin van het woord! 😉
Hasta la proxima !
Astrid
