Bambi for Christmas
Het is vreemd dat ik elke keer als ik schrijf denk dat het nu echt zeer dichtbij is. Want natuurlijk komt het elke dag dichterbij maar ik heb steeds het gevoel dat ik niet meer zal schrijven hierna tot ik in Dublin ben. Dus dat ik niet dichterbij de vertrekdatum kan zijn, bloggewijs, dan ik nu ben. Nog één week. 6 dagen en ongeveer 12u om precies te zijn. Mijn boardingpass wordt geprint en mijn verzoek om mijn GSM abonnement op te schorten is verstuurd. Want ik kan zonder twijfelen een stuk of drie namen opnoemen die het wel een leuk idee zouden vinden om de kosten van mijn abonnement op te drijven met telefoontjes en berichtjes naar mijn buitenlandse ik.
Over zeven dagen ben ik een zee verwijdert van iedereen die ik ken. Buiten Lynn. En daar ben ik vreemd genoeg wel blij om. Niet omdat ik jullie stiekem allemaal haat of schulden heb of een nationale criminele ben. Gewoon omdat ik dan eens weg ben. Echt weg. Niet bij een vriendin of op een half uurtje rijden van mij thuis. Dan moet ik vertrouwen op mijn eigen, kan ik zelf mijn weg vinden en dat wil ik ervaren. In Ierland kan ik zijn wie ik kies te zijn. Hier zijn er herinneringen, familie, vrienden en oude kennissen die weten wie je bent en hoe je zo geworden bent. Maar ik zou in Ierland iemand volledig nieuw kunnen zijn. Een wonderkind, hippie, gothic, hello Kitty lover, een echte diva of een fashionvictim. Niet dat ik dat wil of zelfs maar kan. Ik heb namelijk nogal een sterke persoonlijkheid en die laat zich niet opzij schuiven, misschien had je het nog niet gemerkt… Maar het feit dat je de keus hebt, zorgt voor een enorme vrijheid. Niemand verwacht iets van jou want ze kennen je niet. Ze weten niet wat ze kunnen verwachten en dat zorgt ervoor dat je ook niets moet. Dus voor mij betekent Ierland een ongekende vrijheid en dat vind ik fantastisch. Die vrijheid brengt zijn eigen problemen mee en daar ben ik ook niet blind voor. Denk ik dat het een fantastische ervaring word? JA. Denk ik dat het daar alle dagen feest zal zijn en dat ik nooit in moeilijkheden zal geraken of onverwachte situaties zal tegenkomen? NEE. Maar dat hoeft ook niet, want dat hoort er gewoon bij.
Kerstmisssssssss. Ik kook altijd tijdens kerst. Dit jaar ben ik totaal van mijn vertrouwde baan, tegen 120 per uur, in een brak landweggetje geraasd. De jungle in! Niet alleen was het dit jaar geen overdaad aan (hemelse) hapjes, maar ik had ook iets gekozen waar ik dan ook geen verstand van had. Ragout van Bambi. Ik denk dat het eerder zijn mama was want op de verpakking stond hinde. Ik had dus nog nooit hert/hinde/ree klaargemaakt en ik had ook nog nooit ragout gemaakt, wat in mijn ogen gewoon iets tussen stoofpot en stoofvlees ligt. Daarnaast waren er zelfgemaakte kroketten, wat toch 4 uur uit 24 december heeft gehaald. Maar het is allemaal gelukt en allemaal opgeraakt (zonder braakgeluiden of –neigingen van mijn familie). Trots! Nieuwjaar komt nu dichterbij en ik moet nog wat cadeaus gaan sprokkelen. Of nog altijd. Want winkelen lukt zeer goed, cadeaus vinden iets minder. Maar ik moet alvast niet koken dus dat is weer een zorg minder J!
En ja mijn koffer is nog niet gepakt, ik heb die MRSA test voor Erasmus nog niet in handen en ze hebben nog geen camera in mijn keel gepropt. Ik ben dus helemaal op schema!
De aanhouder wint.
Er staan nog 11 dagen op de teller, dagen die stuk voor stuk nog uitdagingen bieden. Ik denk dat het niet hoeft gezegd worden dat mijn grootste zorg op 1 januari zal zijn; “Heb ik mijn ondergoed wel in mijn koffer gestoken?”. En ik zal die koffer dan maar liefst 2164 keer open trekken om alles nog eens na te gaan. Paniekerig zal ik mijn slofjes, T-shirts, handdoeken en sokken in het rond zwieren op zoek naar mijn ondergoed. Als ik de krengen dan uiteindelijk gevonden heb moet alles, wat in mijn wilde zoektocht de valies heeft verlaten, terug in die valies. Eens dat gebeurt, ontpopt er zich een idee in mijn hoofd. “Ik heb precies mijn oplader niet gezien?”. Verdomde hersenen. Valies terug open en alles begint opnieuw. Maar dat is de normale horde bij een vertrek naar het buitenland. Mijn stressniveau is dus nog steeds behoorlijk maar het is een positieve stress. Een spanning die door mijn lijf loopt en actie wilt. Hoe gaat het daar zijn, wie ga ik ontmoeten, … Ik zie alle scenario’s passeren als ik in mijn bed lig. Astrid met een knappe Ier in een villa, onder een brug met een denkbeeldige kabouter, aandachtig in de les, op een paard over rotsachtige paden aan het galopperen… Het kan alle kanten op, nietwaar. Ik moet wel eerlijk toegeven dat die villa waarschijnlijk niet zal gebeuren. En aangezien ik nog nooit op een paard gezeten heb denk ik dat de kans dat ik over de rotsen galoppeer niet reëel is. Het paard zal dit misschien wel doen maar ik zal dan waarschijnlijk nog onderaan de rotsen liggen, waar het paard mij heeft afgeschud. Maar BIJNA alles is mogelijk. Drie maanden is een lange tijd!
Zoals de titel weergeeft ‘de aanhouder wint’. Ik ga dus mij halsstarrig in Ierland vastbijten en aangezien mijn mondje zeer omvangrijk is zal ik daar mijn bachelorproef ook tussen klemmen. Tot beiden geen geheimen meer hebben voor mij! Vandaag had ik nog een zeer mooi voorbeeld van de aanhouder wint! Want na 20 jaar argumenteren, vragen, zagen en soms ook klagen heb ik voor de eerste keer nepsneeuw in schreeuwerige kerstmotiefjes op de ruiten gespoten. En eerlijk, ik denk dat ik er nu meer van geniet dan ik zou gedaan hebben als ik een kind was. Want ik ben een echt sfeerbeest. Het is vooral voor mij dat de decoratie een keer per jaar zijn stoffige dozen verlaat en de lichtjes in vol ornaat mogen glinsteren. Ik heb niets met Kerstmis, maar wel iets met zijn inrichting! Maar ik heb ook niets tegen Kerstmis. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik met mijn kerstsloefkes in mijn huis rondslof terwijl ik geniet van de engelen, kerstbomen, klokken en sneeuwvlokken die in het wonderschone nepsneeuw op vakkundige wijze op de ramen zijn geplaatst. Werkelijk, menig grootmeester in de schilderkunst had zijn ogen uitgestoken van jaloezie!
Alleszins prettige feestdagen en een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst als je niets meer hoort!