Metalen pinnen, eindeloze busritten en verbrand haar.

Deze week was druk. Zeer druk. Dus nu even tijd om stil te staan en alles even samen te persen tot een brokje dat in een 10 minuutjes leesbaar is voor iedereen die dat wil. Want ja ik weet het, net zoals ik, zijn de meeste mensen liever lui dan moe. Nu ik ben al een hele week doodmoe. Ik moet wel even terugkeren naar het afgelopen weekend, want daar is toch een droom gekomen die ik niet stilletjes kan negeren. Het begon met een röntgenfoto die onder mijn neus werd geduwd. Zogezegd van mijn borst. Ik kan nu, als bijna gekwalificeerd medisch beeldvormer, zeggen dat de afbeelding in geen verre verte een röntgenfoto van een borst was. Maar ik was geen professionele persoon maar een patiënt. Dus toen de dokter naar de hele foto wees en zei dat ze een vreemde densiteit had gevonden aanvaardde ik dat ook meteen. Hij begon over nodige onderzoeken, die blijkbaar een echografie van de vaten in de onderste ledematen en een CT van de borstkast inhielden. Maar eerst gingen ze mij verdoven. Halen ze daar toch wel zo’n joekel van een naald boven. Maar liefst 20 cm lang en een diameter van 4mm. Natuurlijk was ik gechoqueerd, maar het kon blijkbaar nog erger vond mijn verbeelding. De dokter draait zich rustig naar mijn moeder, geeft haar de naald en verlaat de kamer. Eerst, als onwetende naïeveling, was ik gerust gesteld. Maar toen 4 verpleegster mij vastpinden op een tafel en mijn moeder de naald met de punt vlak naast mijn borstbeen neerplantte begon er mij toch iets te dagen. “Euh wat is de bedoeling” zei ik verontrust. “Goed stil blijven liggen” was het niet al te geruststellende antwoord van mijn mama. En toen duwde ze de naald door mijn borstkast heen. Natuurlijk vind mijn brein dergelijk trauma leerrijk en helemaal niet het moment om bijvoorbeeld euhm… Ik weet het niet hoor… WAKKER TE WORDEN? Nee, ik voelde de naald alle structuren van mijn borstkast passeren en pas toen de naald de andere zijde had bereikt werd ik wakker. Sjans.

Dus dit gezegd zijnde… Placement has started. Ik weet niet of ik al vermeld had dat ik ongeveer 1 uur op de bus zit en in totaal ongeveer 1.5 uur onderweg ben. Anders is het toch de moeite waard om nog eens te vermelden. Want ja ik zie er van af. Het is dus donderdag nu en ik ben destroyed. Niet helemaal mijn eigen schuld aangezien een van de huismaatjes het leuk vond om de nachtrust grondig te verstoren rond 4uur ’s ochtends en dat twee nachten op een rij. Ik was echt een kopje vol zonneschijn die dagen. Om verder te gaan in het Sarcastisch, ik ben echt een grote fan van stage lopen. Dit was dus niet veel beter, of wel? De eerste dag was ronduit schijt (Excuus, geen andere woordkeuze mogelijk). Ik was nochtans heel blij toen ik hoorde dat ik in ’theatre’ stond deze week (operatiezaal) en mijn beestig lelijk wit stagepak mocht inruilen voor de betere scrubs. Maar de eerste dag was er nul komma nul te zien. Daarna ging het beter, de mensen kregen nog eens nierstenen en braken al eens een been. Toen werd het interessanter voor mij. Met mijn scrubs aan (inclusief kapje; mooi gedemonstreerd op bovenstaande foto’s) stond ik dan eindelijk waar de actie gebeurde. Ik was wel teleurgesteld over de kleine incisies. Nierstenen weglazeren is vrij saai om naar te kijken. Maar een gebroken scheenbeen met plaatjes en schroeven ineenzetten is werkelijk wonderbaarlijk. Ik heb altijd ticketjes voor de eerste rij! Ik heb geen last van het bloed, het openrekken van huid, toebranden van aders en het bekijken van een breuk op het bot zelf. Awesome. Wist je trouwens dat het toeschroeien van aders helemaal niet zo’n aparte geur is? Het ruikt eigenlijk zoals je haar dat in brand staat. Het stinkt maar het is niet echt ondragelijk. Ik hoop dat morgen in mijn laatste dag ’theatre’ er nog wat mooie breuken tussen zitten. Erg voor de patiënten, een leerkans voor mij.

Dus als jullie uitgelachen zijn met mijn mooie scrubkapje kunnen jullie mijn voorbeeld volgen en gaan slapen. Want dat is wat de gemiddelde, uiterst vermoeide, Erasmusstudente op clinical placement in Ierland zoal doet op een donderdagavond. Weinig opwindend dus. Ik ga wel nog candy crush spelen op mijn gsm. Omdat het kan.

Thank God for late night pharmacies.

Weet je wat opvallend is? Dit is een huis met één badkamer. We zijn hier met minstens 3 meisjes en nog nooit is er discussie geweest rond de douche. Zonder afspraken te maken doet iedereen zijn eigen ding. Thuis moet ik het vaak nog eens vragen wie wanneer vraagt om botsingen in de badkamer te vermijden. Maar oké, dat was meer een opmerking.

GAELIC GAMES! Ja het verdient echt wel hoofdletters. We speelden Gaelic handbal, voetbal en hurling. Ik vind ze allemaal fantastische sporten. Als je nog nooit van Hurling hebt gehoord stel ik voor dat je het eens opzoekt op youtube. Het is de snelste balsport ooit en lijkt op een combinatie van honkbal, hockey en handbal. Awesome dus. De foto bovenaan toont mijn eigenste Hurl (trotse eigenaar) en een bal. Mijn hurl moet wel zijn grip nog krijgen, maar daarvoor ga ik een hulplijn inroepen. Dus nu kan ik beginnen oefenen, want jaaaaaa. Er is een hurlingclub in België. Ik zou alles grondig willen uitleggen maar daarvoor heb ik te weinig tijd. Plus ik denk dat het veel beter zou zijn als er demonstraties bij zijn! Hetgeen Ierland typeert en zo mooi maakt zijn de tradities en dat is bij de gaelic games niet anders. Elke club steunt ook de tradities, ze verspreiden de Ierse cultuur, liederen en taal. Elke speler, zelfs in de topteams wordt niet betaald. Ze worden in hun club geboren als het ware en spelen voor de eer. Geen transfers, zwart geld, grote sommen en belachelijke lonen. Dit zijn topsporters die op maandag naar het werk vertrekken en in de weekends de ziel uit hun lijf lopen. Die passie voor de pure sport. Dat is wat de sport voor mij nog mooier maakt.

Natuurlijk toonden Lynn en ik het meeste talent voor alle sporten. Fanatiek zijn we erin gevlogen. Zo fanatiek dat, na 2 trappen van Nicola te blokken, ik enkel nog maar voorover kon buigen en ‘Fuck that hurts!’ kon roepen. Er staat momenteel nog altijd een vreemde blauwe bult op de rug van mijn hand. Alsof mijn ader twee keer zo groot is als normaal. Maar al bij al waren de Gaelic games zo beestig dat na een bezoek aan Crokes Park we de dichtstbijzijnde sportwinkel opzochten om een hurl aan te schaffen.

Naast alle opwinding rond de gaelic games gaat het leven hier zijn gewone gang. Eten moet gekocht worden, lessen gevolgd, financiën nagekeken, pubs moeten bezocht worden en het huis moet gekuist worden. Daar waren we dit weekend ook werk van aan het maken, van dat huis kuisen. Ik ging de keuken moppen (voor de mensen die da niet kennen: een soort dweil met draden aan een steel. Zie Belle en het Beest) Maar na twee strookjes brak het onding permanent in twee. Daar stond ik dan met een kapotte mop, geen dweil en een emmer vol sop. Ik vond er niets beter op dan op mijn knietjes met een keukenhanddoek de vloer te dweilen. Dit was een dag na de Gaelic games en ik kan je zeggen de dees is niet gewoon om 4 rond te crossen op een veld. Dus ik was al zeeeeeeeeeeeer stijf. En na mijn keukenavontuur is dat vandaag niet echt beter geworden. Ik kan amper normaal wandelen. Mensen zouden kunnen denken dat ik een handicap heb (niks nieuws onder de zon). Ik was dan ook zeer gelukkig toen ik gisterenavond voor we naar de pub gingen om 21u nog even een apotheker kon binnenspringen voor spierzalf. Het is nog steeds pijnlijk, maar toch een beeeetje beter 😀

Morgen Clinical placement in Beaumont Hospital. Ik ben al eens benieuwd!

Shoppen en rechtstreeks naar de gevangenis

Ik heb Penneys ontdekt. En dat was een vergissing J. Ik heb nu wel meer dan één reservebroek, maar ik kreeg meer dan waar ik naar op zoek was. Reserve truien, handtassen, … Ja je bent een vrouw of je bent het niet denk ik dan! Dus met mijn armen letterlijk volgeladen ben ik op een bus gestapt richting de gevangenis. Meer bepaald Kilmainham Gaol. Om te bezoeken, niet om zelf wat tijd uit te gaan zitten. Maar ik moet toegeven, als ze mij in een van die kleine cellen hadden gepropt, ik had met al mijn inkopen sowieso de gezelligste cel van heel Ierland gehad!

Het was echter zeer interessant om eens de verhalen van een gevangenis te horen. Zeker omdat Kilmainham Jail zijn deel van politieke gevangenen heeft gekend. Daarnaast was er ook het verhaal van Joseph Plunkett en Grace Griffith. Een paar dat trouwde in de gevangenis maar enkele minuten samen kreeg voor Joseph’s executie (Zij was toen geen gevangene in de bepaalde gevangenis). En deze enkele minuten met haar echtgenote werden luidop afgeteld door de bewaker voor de deur. Naast het tragische koppel zaten er ook veel kinderen in de gevangenis voor het stelen van brood en levensmiddelen. Daden waartoe ze gedwongen werden door ouders, honger of armoede.

Om het licht en luchtig te houden. Ik heb net de werelds meest zaligste sokken gekocht. Warme sokken, Ierse sokken, Kaboutersokken. You name it, I’ve got it. Voor de rest is het weekend in een rustig tempo voorbijgegleden. Zaterdag heb ik met een kater een congres overleefd op school (schouderklopje voor mezelf). En vrijdag ben ik dus met een hoop vrienden gaan drinken in de pub. Ik heb ook eindelijk een Ierse nummer. Die ik uit pure luiheid later zal doorgeven. Morgen staat er les op het programma en een introductie in de gym die ik heb aangevraagd. Zodat ik al de spiertjes in topconditie kan houden! Of dat echt nodig is dat weet ik niet, na al dat winkelen moet ik toch op water en brood leven, maar het is gratis. Dus ik ga het wel gebruiken!

Deze avond was eerder rustig. Wat eten gemaakt, een wasje gedaan en New Girl kijken met een fles wijn en de anderen meisjes (inclusief Chloe, die hier rond 20u is toegekomen voor de nieuwe schoolweek). Chloe heeft maar een paar dagen les ten opzichte van ons omdat ze nog moet werken aan haar bachelorproef. Lucky Chloe dus. Want wij moeten dat ook doen en aangezien mijn vakantiesfeer begint te verdwijnen krijg ik het besef dat er harde werktijden op komst zijn. Nog meer nachtjes draaien dus, maar deze keer niet op een goede manier met vrienden, maar alleen achter mijn pc op mijn kot. Ik denk niet dat ik nog moet benadrukken hoeveel ik hier naar uit heb gekeken. (Sarcasme is hier trouwens echt DE humor, dus lucky meeee!).

Nog altijd verliefd op Ierland, maar wel zeer bewust van het werk dat ik laat liggen. Vele groetjes…

Astrid 😀

Stervende nagellak en nog twee kilometer naar de Tesco

Mijn nagellak laat los in schilfers. Ik laat dus stukjes van mijn nieuwjaar achter op de Ierse bodem. Ze zouden eens moeten weten, wat een eer. Tegen de clinical placement zal ze wel verdwenen zijn maar het ziet er ondertussen echt niet uit. Ondertussen ken ik de omgeving al weer een beetje beter. Zo kwam ik te weten dat ik stage ga lopen in Beaumont hospital. Wat niet echt bij de deur is en dus voor een uitdaging zal zorgen. Daarnaast is er een Tesco en een Lidl op ongeveer 3 km van ons huis. Ik was met de bus naar daar gegaan voor drie broden te gaan kopen (voorraadje aanleggen). En aangezien één busrit al 2,35 euro kost voor 3 schamele kilometers besloot ik naar huis te lopen. Zoals Lynn en Jeltsje aangaven achteraf was ik beter naar daar gewandeld en met de boodschappen met de bus teruggekomen. Achteraf hadden ze gelijk, zeker met die twee 2 liter flessen cola niet echt het beste plan dat ik ooit al had. Eten was overschot van gisteren met mijn boterhammen van deze middag (geen tijd gehad om te eten). Dus spaghettisaus met boterhammen en veel verse groentjes.

Vandaag werd ons schema overlopen. Wat we moesten doen, de uitleg van de stages. Het was zeer veel ineens en werd nogal chaotisch uitgelegd. Eerlijk? Ik was er wat van onder de voet. Het was zoveel. Ik begin me af te vragen of het wel zal rond geraken. En wat met mijn bachelorproef? Heb ik daar tijd voor? Kan ik dan ook nog genieten van Ierland en zijn sympathieke inwoners? Maar voorlopig zet ik het van me af. Stap voor stap de berg op. Niet naar de top staren maar gewoon blijven gaan. Chloe is hier aangekomen, de Ierse studente die hier ook woont. Ze is ook zeer vriendelijk en behulpzaam. Ze kwam hier met de auto en had ook inkopen gedaan. Nu hebben we ineens zeer veel in huis en veel eten vooral. Maar beter te veel dan te weinig. Verhongeren zullen we niet doen. En wie nu zich inbeeld dat er stapels kant en klaar maaltijden in de keuken ligt heeft het mis. Veel fruit en verse groentjes. En met een gratis fitness en een olympisch zwembad aan een redelijke prijs op de campus twijfel ik er niet aan dat dit mij alleen maar ten goede zal komen!

Ik heb gehoord dat Robin naar hier komt binnenkort voor een of andere bijscholing/opleiding die hij volgt. Ik heb ook gehoord dat hij gezegd had dat hij Belgisch bier zou meenemen! Hier hebben we ook in de pub kennis kunnen maken met ‘hot whisky’. Ik moet zeggen dat ik veel meer een fan ben van hot whisky dan van Belgisch bier. Auwtch. Ik hoop dat ik nog mijn kleine Belgenland binnen mag als ik klaar ben met 3 maand Ierland op te hemelen.

Turbulente landing eindigt in de pub

Vijf uur. Zo vroeg ging mijn wekker af. Ik heb nog alles nagekeken en was blij dat mijn haar nog niet meteen gewassen moest worden want daar was helaas geen tijd meer voor. En heel de autorit lang stel ik me voor hoe mijn aankomst zal zijn. Twee vreemde meisjes die sociaal zijn en vriendelijk doemen in mij op. Zo stel ik het me voor, dat we direct vrienden worden. Op het vliegtuig verloopt alles vlotjes. Ik zie de kust van België, Engeland, nogmaals Engeland en uiteindelijk Ierland opdoemen. Ierland ziet er adembenemend uit. Het vliegtuig zette zijn landing in boven de oceaan en het zicht werd mooier en mooier hoe dichter we bij de landingsbaan kwamen. Dit heb ik echter vanuit mijn ooghoeken moeten aanschouwen want mijn vliegtuig was heel de landing lang in de ban van turbulentie. Niet dat het de eerste keer is dat ik dat voel, nee het was monsterlijk. Het vliegtuig schommelde en om beurten kwamen de linker- en de rechtervleugel dichter bij de grond. Ik dacht dat we zouden kantelen. Daarnaast schudde het, trilde het en bewoog het zo hevig dat ik de salto’s van mijn maag niet meer als normaal kon beschouwen. Uiteindelijk na een moeilijke bevalling stond ik daar. IERLAND. Tadaaaaa. Omdat ik geen flauw idee had waar de busterminals waren nam ik toch de iets duurdere aircoach. Ik zei dat ik naar Booterstown moest. Hij liet me eraf aan the dark station. Er waren twee oudere vrouwen die richting de bushalte kwamen. Ik liep wat verder om te zoeken naar een kaart. Die vond ik niet. Uiteindelijk kon ik aan mijn omgeving (lees de belachelijk grote inham van de zee voor mijn neus) opmaken waar ik stond. Ik was dus niet echt in de buurt van waar ik moest zijn. Nog nooit heeft een mens zoveel het woord ‘Fuck’ gemompeld onder zijn adem als eerste woorden laten vallen. Ik liep terug naar de bushalte om een routebeschrijving te vragen aan de oude vrouwtjes. Een van hen keek naar mij en zei ‘Have you made up your mind yet, love?’ Ik kon geen glimlach onderdrukken. Ze waren zeer vriendelijk en hielpen me op weg. Ik dacht dat ik wel gauw het huis zou vinden. Niet dus. Ongeveer 1.5 uur later waren mijn hakken en de wieltjes van mijn bagage al half afgesleten. Ik zweette, had het warm, had spierpijn (het was de HELE tijd bergop met mijn 16kilo wegende valies en mijn 7 kilo wegende rugzak). Ik was ‘not in a good mood.’ Het huilen stond me nader dan het lachen. Maar de Ieren denken aan alles en hoewel mijn gastvrouwen niet aanwezig waren hadden ze een klasgenoot de opdracht gegeven om te komen controleren hoe ik mijn weg vond. Ik ben dus heel de namiddag op schok geweest met een wildvreemde Ier. Het was geweldig. Ze zijn hier allemaal zo spontaan en sociaal. Ook heel erg vriendelijk. Ik heb dus al drie nieuwe vrienden gemaakt en heb mijn avond doorgebracht in the pub met een Guinness in de hand. I love Ireland, it’s simply amazing!