Metalen pinnen, eindeloze busritten en verbrand haar.

Deze week was druk. Zeer druk. Dus nu even tijd om stil te staan en alles even samen te persen tot een brokje dat in een 10 minuutjes leesbaar is voor iedereen die dat wil. Want ja ik weet het, net zoals ik, zijn de meeste mensen liever lui dan moe. Nu ik ben al een hele week doodmoe. Ik moet wel even terugkeren naar het afgelopen weekend, want daar is toch een droom gekomen die ik niet stilletjes kan negeren. Het begon met een röntgenfoto die onder mijn neus werd geduwd. Zogezegd van mijn borst. Ik kan nu, als bijna gekwalificeerd medisch beeldvormer, zeggen dat de afbeelding in geen verre verte een röntgenfoto van een borst was. Maar ik was geen professionele persoon maar een patiënt. Dus toen de dokter naar de hele foto wees en zei dat ze een vreemde densiteit had gevonden aanvaardde ik dat ook meteen. Hij begon over nodige onderzoeken, die blijkbaar een echografie van de vaten in de onderste ledematen en een CT van de borstkast inhielden. Maar eerst gingen ze mij verdoven. Halen ze daar toch wel zo’n joekel van een naald boven. Maar liefst 20 cm lang en een diameter van 4mm. Natuurlijk was ik gechoqueerd, maar het kon blijkbaar nog erger vond mijn verbeelding. De dokter draait zich rustig naar mijn moeder, geeft haar de naald en verlaat de kamer. Eerst, als onwetende naïeveling, was ik gerust gesteld. Maar toen 4 verpleegster mij vastpinden op een tafel en mijn moeder de naald met de punt vlak naast mijn borstbeen neerplantte begon er mij toch iets te dagen. “Euh wat is de bedoeling” zei ik verontrust. “Goed stil blijven liggen” was het niet al te geruststellende antwoord van mijn mama. En toen duwde ze de naald door mijn borstkast heen. Natuurlijk vind mijn brein dergelijk trauma leerrijk en helemaal niet het moment om bijvoorbeeld euhm… Ik weet het niet hoor… WAKKER TE WORDEN? Nee, ik voelde de naald alle structuren van mijn borstkast passeren en pas toen de naald de andere zijde had bereikt werd ik wakker. Sjans.

Dus dit gezegd zijnde… Placement has started. Ik weet niet of ik al vermeld had dat ik ongeveer 1 uur op de bus zit en in totaal ongeveer 1.5 uur onderweg ben. Anders is het toch de moeite waard om nog eens te vermelden. Want ja ik zie er van af. Het is dus donderdag nu en ik ben destroyed. Niet helemaal mijn eigen schuld aangezien een van de huismaatjes het leuk vond om de nachtrust grondig te verstoren rond 4uur ’s ochtends en dat twee nachten op een rij. Ik was echt een kopje vol zonneschijn die dagen. Om verder te gaan in het Sarcastisch, ik ben echt een grote fan van stage lopen. Dit was dus niet veel beter, of wel? De eerste dag was ronduit schijt (Excuus, geen andere woordkeuze mogelijk). Ik was nochtans heel blij toen ik hoorde dat ik in ’theatre’ stond deze week (operatiezaal) en mijn beestig lelijk wit stagepak mocht inruilen voor de betere scrubs. Maar de eerste dag was er nul komma nul te zien. Daarna ging het beter, de mensen kregen nog eens nierstenen en braken al eens een been. Toen werd het interessanter voor mij. Met mijn scrubs aan (inclusief kapje; mooi gedemonstreerd op bovenstaande foto’s) stond ik dan eindelijk waar de actie gebeurde. Ik was wel teleurgesteld over de kleine incisies. Nierstenen weglazeren is vrij saai om naar te kijken. Maar een gebroken scheenbeen met plaatjes en schroeven ineenzetten is werkelijk wonderbaarlijk. Ik heb altijd ticketjes voor de eerste rij! Ik heb geen last van het bloed, het openrekken van huid, toebranden van aders en het bekijken van een breuk op het bot zelf. Awesome. Wist je trouwens dat het toeschroeien van aders helemaal niet zo’n aparte geur is? Het ruikt eigenlijk zoals je haar dat in brand staat. Het stinkt maar het is niet echt ondragelijk. Ik hoop dat morgen in mijn laatste dag ’theatre’ er nog wat mooie breuken tussen zitten. Erg voor de patiënten, een leerkans voor mij.

Dus als jullie uitgelachen zijn met mijn mooie scrubkapje kunnen jullie mijn voorbeeld volgen en gaan slapen. Want dat is wat de gemiddelde, uiterst vermoeide, Erasmusstudente op clinical placement in Ierland zoal doet op een donderdagavond. Weinig opwindend dus. Ik ga wel nog candy crush spelen op mijn gsm. Omdat het kan.