En dan nu… ?

14 Dagen ben ik al terug in mijn klein Belgenlandje. Twee dagen van uitbundige euforie door vrienden terug te zien, om in mijn eigen bed te slapen. Hoewel dat slapen niet lukte, van de opwinding dacht ik. Na die eerste twee dagen zinkt alles wat verder in. En de bubbel van euforie waar je inzit krijgt zijn eerste barsten. Ik mis Ierland, het huis, de mensen en ja zelfs die rotheuvel die we elke dag moesten beklimmen om ergens naartoe te gaan. Ik heb een stukje van mijn hart daar achter gelaten en dat begint zich meer en meer te uiten. Voor ik naar Ierland vertrok was ik gestresseerd en had ik het gevoel dat ik afstand nodig had van mijn eigen leven. Maar ik wist ook wat ik wou en waar ik naartoe ging. Nu ik terug ben, ben ik meer ontspannen maar ik heb geen flauw benul meer hoe het verder zal gaan. Ik weet niet meer wat ik wil en waar ik dat wil doen. Ik weet wel dat ik op mijn eigen benen wil staan en dus het ouderlijke huis niet langer zal verdragen. Voorlopig val ik terug in mijn ritme van werken aan mijn bachelorproef. Dat is nu prioriteit, zo snel mogelijk dat papiertje in handen krijgen dat zegt dat ik wel degelijk een gekwalificeerd persoon! En dan wordt het een zomer vol zoektochten… EN DAN NU …? Tromgeroffel, het antwoord zal dan wel volgen? Of niet. Voorlopig is er enkel het afstuderen en daarna zet ik mijn tanden in mijn toekomst. Na 14 dagen gaat het slapen al wat beter. Het is vreemd om heimwee te hebben terwijl ik toch thuis ben. Of zou moeten zijn.

Maar voorlopig is het dus een intense focus op de bachelorproef en de rest verschuift naar de achtergrond. Met veel plezier droom ik soms weg en vullen beelden mijn interne bioscoopzaal. Dan kan ik nog even nagenieten of opnieuw genieten van mijn avontuur in Ierland. Dat verrassend was maar fantastisch. Ik heb enorm veel bijgeleerd over mezelf en op vlak van mijn richting. De bachelorproef begint vorm te krijgen nu. Het theoriegedeelte is bijna volledig achter de rug en nu moet ik juist de praktijk nog even tackelen. Hoewel het voorbereidend werk gedaan is (de vragenlijsten en de opzet) is het echt uitvoeren nog in vertraging en hoe ik daarna de resultaten zal verwerken zijn zorgen voor een andere tijd. Voorlopig zijn de lessen weer begonnen en daarna is er een stageperiode van 3 weken gevolgd, letterlijk een dag later, door de start van de examenperiode. Hopelijk eentje waar geen teveel tweede zitten uit voortkomen. Voorlopig ben ik nog vrij van tweede zitjes maar wie weet hoe dat gaat. Ach wat komt dat komt. Zoals ik al zei zorgen voor later (als het al gebeurt).

Ik heb geen antwoord op mijn vraag ‘En wat dan nu?’. Toch niet zoals ik ze bedoel. Maar NU op dit moment is het werken en daarna een welverdiende vakantie. Zoveel weet ik wel.

Connemara, mieren en overload aan huiswerk

Het is hier een ware zoo aan het worden. Onze keuken is sinds kort de huisvestiging van een mierenkolonie en onze achtertuin word gedomineerd door twee van de dikste duiven die ik ooit gezien heb. Ook heb ik het gevoel dat die dikke duiven onze tuin niet enkel zien als een voedingsgrond maar ook als een reuze toilet. Probeer je was maar eens op te hangen wanneer je dikke duivendrollen probeert te ontwijken. Ik denk dat de buren ondertussen denken dat ik een soort balletdanseres ben met wel heel proper kledijgewoontes. Maar die duiven zijn de minste van mijn zorgen. Die mierenkolonie is een pak irritanter. Ik denk dat ze afkomen op de grond die onderhand bestrooid ligt met etensresten met dank aan onze Ierse huisgenote. Dankjewel. Dat was echt wat ik mistte, een teveel aan ongewenste huisdieren. Echt fantastisch. Die mieren kruipen overal (zelfs in mijn overheerlijke brownies). De trutten. Vandaag heb ik er 5 gedood. Allemaal op onze keukentafel waarvan drie terwijl ik aan het eten was. De twee andere was weer een apart verhaal. Ik had uit puur frustratie mijn eerste mier geplet met mijn gigantische duim (dat vond de mier toch) toen er een tweede mier kwam opdagen. Die vond er niets beter op dan rond die dode mier te cirkelen. Nu ja, Jeltsje vond dat wel zielig. Zeker toen ik begon te doen alsof ik de tweede mier was en ‘George, George, hij beweegt niet meer, they killed George’ of iets in die aard begon te piepen. Ik heb die dan ook maar geplet. Het leek alsof het een koppeltje mieren was, die kunnen dan nu gezellig pootjes vasthouden in de mierenhemel. Want één mier van een mierenkoppel pletten is gewoon gemeen en barmhartig als ik ben moest ik hem wel uit zijn lijden verlossen.

Daarnaast ben ik nu ook net een weekje thuis geweest door een fantastische keelontsteking. Eerst negeer je het zowat en dan begin je misselijk te worden als je eet of drinkt. Dat negeer je dan ook. Tot je moe bent van recht te staan, misselijk word in de klas en pijn op de borst krijgt. Dan krijg je ondanks de vermoeidheid nog een paar nachten waarbij je wakker ligt tot 3 uur in de ochtend. En dan, na bijna in tranen van vermoeidheid uit te barsten voor een van de lecturers word je dan toch naar de dokter gestuurd. Gefrustreerd door de zwakte van je lichaam kom je daar dan aan om te horen dat geen enkele dokter je kan zien. Dus dan is het hek van de dan. Sta je daar te wenen als een klein kind terwijl je er snikkend uit kunt persen “I’m sorry, it’s the sleep deprivation.”. Iedereen krijgt dan medelijden en je krijgt een doktersafspraak de volgende dag. Ik moet zeggen dat ze wel zeer grondig waren. Eerst was het de normale checkup tot die dokter in mijn keel keek. Ze stapte meteen een metertje achteruit “You seem to have a serious throat infection.” NO SHIT SHERLOCK. Die witte punten op mijn amandelen kan zelfs een blinde zien. Daarna was de dokter wat serieuzer. Iets te serieus misschien. Na naar mijn longen te luisteren en te ondervinden dat er geen ruis op zit heeft ze mijn bloed afgetapt. Gevolgd door een wattenstaafje in mijn keel geramd te krijgen mocht ik dan ook nog een urinestaaltje gaan afgeven. God weet waarom, maar ik heb dus geen nier infectie captain Obvious. Het resultaat was een week bedrust en een strip antibiotica en de boodschap dat als moeilijkheden met ademen toenamen dat ik dan wel eens een bezoekje aan het ziekenhuis mocht brengen. Maar goed na twee dagen in bed was het al een stukje beter. Dus ben ik maar een weekendje naar Connemara gegaan. Bloedmooi is het daar. Ik heb daar ook een vleesdagje gehouden. Wat inhield; knapperige bacon, worstjes, schelpjes op een pizza, schelpjes in lookboter en een echte Ierse Rib eye steak. Ik krijg nog altijd kippevel als ik aan de steak denk. 8 euro per steak maar elke euro waard. Ik heb nog nooit beter vlees gegeten. En nee ik heb hem niet doorbakken, papa, ik heb hem a point gegeten. Vanaf nu mag al mijn biefstuk zo. Maar ik betwijfel of het zo goed zal zijn als wat ik toen gegeten heb. Mijn nieuwe camera is trouwens FANTASTISCH. Ja hoor, met hoofdletters dat verdient die wel.

Na al dat ziek zijn (waar mijn weekenduitstap weinig goeds aan heeft gedaan) en gevleeseet. Is het back to reality. Keihard werken dus. Elke avond tot 10 uur aan je laptop zitten en powerpoints ineen rammen. Morgen een presentatie van 10 minuten over de technieken om beam hardening tegen te gaan in CT. Overmorgen een test van forensisch en de dag erna een presentatie van een wetenschappelijke poster over een case study. O ja en als ik dan even mijn bachelorproef kan afmaken tegen 4 april? Wanneer dan? Mijn nachten zijn al zo kort. Dus CT is next. Ik zal je zeggen Mr. Stowe kan zeggen wat hij wil, een expert in correctiesoftware voor beam hardening artefacts zal ik nooit, maar dan ook nooit worden. Excuus. Maar blijkbaar omdat ik erdoor was op mijn essay en er slechts een 40% nodig is om te slagen moet ik morgen enkel opdagen om erdoor te zijn (wat een hele hoop stress verlicht).

Daarnaast word ik 3 april uit het huis gezwierd door de oorspronkelijke inwoner. Dus ergens tussenin moet ik mijn koffers pakken. Sjans dat ik hier al wat vrienden heb die hun huis graag openstellen voor mij. Overmorgen verhuis ik dus naar Ranelagh, het nabijgelegen dorpje. Het was dat of een extra week huur betalen. En eerlijk, ik heb hier al meer dan genoeg betaald. Dit word dus de week van hel en skypestilte. Zij die gaan sterven en op straat gezet worden groeten u.

Groetjes,

Astrid J