Deadlines, voorschotten en nachtmerries over oma’s

1 december is het weer zover. Een nieuwe deadline en weer een stapje dichterbij. Ik heb mijn vlucht geboekt voor 2 januari. Waarom 2 januari? Dan zie ik mijn broer nog eens, die tijdens de kerstvakantie vanuit het verre Zwitserland (en niet Zweden) ons nog eens vereert met een bezoekje. Daarnaast heb ik dan ook nog tijd om de kater weg te werken die wellicht zal volgen op de tumultueuze nacht van 31 december 2013 naar 1 januari 2014. Ik weet waarvoor ik feest. Het afsluiten van een enorm zwaar eerste semester dat me niet alleen achter laat met een financiële kater, een medische dossierkast en een slaapgebrek om u tegen te zeggen, maar het ook nodig vond om de laatste maand te bekronen met een maagontsteking. Maar het zal het allemaal waard zijn. De eerste voet die ik neerzet in het vliegtuig zijn de eerste stappen van een nieuw avontuur. IRELAND BABYYYY! En als ze durven dat vliegtuig te laten neerstorten dan zullen ze daar bij Ryan Air wat meemaken. Al moet ik als kwijlende zombie uit mijn graf kruipen, ze zullen het moeten bekopen!

Ik droom er al over. Het vertrek. Dat ik ineens moet vertrekken en mijn valies nog niet gepakt is. Dat ik terug moet keren want ik ben mijn laptop vergeten (het is wel duidelijk waar ik waarde aan hecht). En dat ik natuurlijk een gemuteerde, valse, gemene oma tegenkom die mij scheidt van mijn laptop (die mijn eindwerk bevat). Ik denk dat mijn brein het daar bij die gemuteerde oma begeven heeft. Want mijn papa trachtte niet alleen de gemuteerde oma te bestrijden met een plakpijltjespistooltje. Nee, mijn oudere broer vond het daarbij ook nog eens nodig om mij neer te schieten met zijn pijl en boog in plaats die oma. Een primeur in mijn dromen was dat ik, nadat ik werd neergeschoten, moet flauwgevallen zijn. Ik werd wakker (in mijn droom) in het ziekenhuis waarbij ik een mooie röntgenfoto onder ogen kreeg van mijn eigenste bekken met een pijl in mijn lijf die de bekkenkam had afgebroken. Nodeloos om te zeggen: dat vliegtuig heb ik ook nooit gehaald.

Ik werd lachend wakker. Niet omdat ik het fijn vond, maar vanwege de absurditeit van zulks nachtelijk gedachtenspel. Het is duidelijk. De vertrekkersstress is begonnen. En ik zal de volgende keer als ik mijn broer met zijn pijl en boog zie ervoor zorgen dat ik ver weg ben. Want neergeschoten worden met een pijl doet verdomd veel zeer (toch in mijn droom, maar ik twijfel er niet aan.)