De aanhouder wint.

Er staan nog 11 dagen op de teller, dagen die stuk voor stuk nog uitdagingen bieden. Ik denk dat het niet hoeft gezegd worden dat mijn grootste zorg op 1 januari zal zijn; “Heb ik mijn ondergoed wel in mijn koffer gestoken?”. En ik zal die koffer dan maar liefst 2164 keer open trekken om alles nog eens na te gaan. Paniekerig zal ik mijn slofjes, T-shirts, handdoeken en sokken in het rond zwieren op zoek naar mijn ondergoed. Als ik de krengen dan uiteindelijk gevonden heb moet alles, wat in mijn wilde zoektocht de valies heeft verlaten, terug in die valies. Eens dat gebeurt, ontpopt er zich een idee in mijn hoofd. “Ik heb precies mijn oplader niet gezien?”. Verdomde hersenen. Valies terug open en alles begint opnieuw. Maar dat is de normale horde bij een vertrek naar het buitenland. Mijn stressniveau is dus nog steeds behoorlijk maar het is een positieve stress. Een spanning die door mijn lijf loopt en actie wilt. Hoe gaat het daar zijn, wie ga ik ontmoeten, … Ik zie alle scenario’s passeren als ik in mijn bed lig. Astrid met een knappe Ier in een villa, onder een brug met een denkbeeldige kabouter, aandachtig in de les, op een paard over rotsachtige paden aan het galopperen… Het kan alle kanten op, nietwaar. Ik moet wel eerlijk toegeven dat die villa waarschijnlijk niet zal gebeuren. En aangezien ik nog nooit op een paard gezeten heb denk ik dat de kans dat ik over de rotsen galoppeer niet reëel is. Het paard zal dit misschien wel doen maar ik zal dan waarschijnlijk nog onderaan de rotsen liggen, waar het paard mij heeft afgeschud. Maar BIJNA alles is mogelijk. Drie maanden is een lange tijd!

Zoals de titel weergeeft ‘de aanhouder wint’. Ik ga dus mij halsstarrig in Ierland vastbijten en aangezien mijn mondje zeer omvangrijk is zal ik daar mijn bachelorproef ook tussen klemmen. Tot beiden geen geheimen meer hebben voor mij! Vandaag had ik nog een zeer mooi voorbeeld van de aanhouder wint! Want na 20 jaar argumenteren, vragen, zagen en soms ook klagen heb ik voor de eerste keer nepsneeuw in schreeuwerige kerstmotiefjes op de ruiten gespoten. En eerlijk, ik denk dat ik er nu meer van geniet dan ik zou gedaan hebben als ik een kind was. Want ik ben een echt sfeerbeest. Het is vooral voor mij dat de decoratie een keer per jaar zijn stoffige dozen verlaat en de lichtjes in vol ornaat mogen glinsteren. Ik heb niets met Kerstmis, maar wel iets met zijn inrichting! Maar ik heb ook niets tegen Kerstmis. Ik zal eens aan jullie denken terwijl ik met mijn kerstsloefkes in mijn huis rondslof terwijl ik geniet van de engelen, kerstbomen, klokken en sneeuwvlokken die in het wonderschone nepsneeuw op vakkundige wijze op de ramen zijn geplaatst. Werkelijk, menig grootmeester in de schilderkunst had zijn ogen uitgestoken van jaloezie!

Alleszins prettige feestdagen en een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst als je niets meer hoort!