Bambi for Christmas

Het is vreemd dat ik elke keer als ik schrijf denk dat het nu echt zeer dichtbij is. Want natuurlijk komt het elke dag dichterbij maar ik heb steeds het gevoel dat ik niet meer zal schrijven hierna tot ik in Dublin ben. Dus dat ik niet dichterbij de vertrekdatum kan zijn, bloggewijs, dan ik nu ben. Nog één week. 6 dagen en ongeveer 12u om precies te zijn. Mijn boardingpass wordt geprint en mijn verzoek om mijn GSM abonnement op te schorten is verstuurd. Want ik kan zonder twijfelen een stuk of drie namen opnoemen die het wel een leuk idee zouden vinden om de kosten van mijn abonnement op te drijven met telefoontjes en berichtjes naar mijn buitenlandse ik.

Over zeven dagen ben ik een zee verwijdert van iedereen die ik ken. Buiten Lynn. En daar ben ik vreemd genoeg wel blij om. Niet omdat ik jullie stiekem allemaal haat of schulden heb of een nationale criminele ben. Gewoon omdat ik dan eens weg ben. Echt weg. Niet bij een vriendin of op een half uurtje rijden van mij thuis. Dan moet ik vertrouwen op mijn eigen, kan ik zelf mijn weg vinden en dat wil ik ervaren. In Ierland kan ik zijn wie ik kies te zijn. Hier zijn er herinneringen, familie, vrienden en oude kennissen die weten wie je bent en hoe je zo geworden bent. Maar ik zou in Ierland iemand volledig nieuw kunnen zijn. Een wonderkind, hippie, gothic, hello Kitty lover, een echte diva of een fashionvictim. Niet dat ik dat wil of zelfs maar kan. Ik heb namelijk nogal een sterke persoonlijkheid en die laat zich niet opzij schuiven, misschien had je het nog niet gemerkt… Maar het feit dat je de keus hebt, zorgt voor een enorme vrijheid. Niemand verwacht iets van jou want ze kennen je niet. Ze weten niet wat ze kunnen verwachten en dat zorgt ervoor dat je ook niets moet. Dus voor mij betekent Ierland een ongekende vrijheid en dat vind ik fantastisch. Die vrijheid brengt zijn eigen problemen mee en daar ben ik ook niet blind voor. Denk ik dat het een fantastische ervaring word? JA. Denk ik dat het daar alle dagen feest zal zijn en dat ik nooit in moeilijkheden zal geraken of onverwachte situaties zal tegenkomen? NEE. Maar dat hoeft ook niet, want dat hoort er gewoon bij.

Kerstmisssssssss. Ik kook altijd tijdens kerst. Dit jaar ben ik totaal van mijn vertrouwde baan, tegen 120 per uur, in een brak landweggetje geraasd. De jungle in! Niet alleen was het dit jaar geen overdaad aan (hemelse) hapjes, maar ik had ook iets gekozen waar ik dan ook geen verstand van had. Ragout van Bambi. Ik denk dat het eerder zijn mama was want op de verpakking stond hinde. Ik had dus nog nooit hert/hinde/ree klaargemaakt en ik had ook nog nooit ragout gemaakt, wat in mijn ogen gewoon iets tussen stoofpot en stoofvlees ligt. Daarnaast waren er zelfgemaakte kroketten, wat toch 4 uur uit 24 december heeft gehaald. Maar het is allemaal gelukt en allemaal opgeraakt (zonder braakgeluiden of –neigingen van mijn familie). Trots! Nieuwjaar komt nu dichterbij en ik moet nog wat cadeaus gaan sprokkelen. Of nog altijd. Want winkelen lukt zeer goed, cadeaus vinden iets minder. Maar ik moet alvast niet koken dus dat is weer een zorg minder J!

En ja mijn koffer is nog niet gepakt, ik heb die MRSA test voor Erasmus nog niet in handen en ze hebben nog geen camera in mijn keel gepropt. Ik ben dus helemaal op schema!