Zot zijn doet geen zeer.

Vorige week was nogal hectisch. Al dat ziek zijn ook :/. Maar nu ben ik wel weer tiptop in orde, buiten een paar vreemde trekjes. Het weer heeft hier een voetje in de juiste richting gezet. En voor het eerst sinds ik hier ben is er noch regen, noch wind die mijn fragiele frame teistert. De lucht is zacht en de zon is warm. Verder beginnen de dagen terug te lengen. Gedaan met vertrekken en terug thuiskomen in het donker. Ik ben geboren in het hartje van de zomer en hoewel de zomer zijn nadelen heeft (al dat gezweet in ellelange files naar de kust, stinkvoeten op de trein, …) zou ik deze niet kunnen missen. De winter met al zijn donkerheid brengt dan ook altijd een winterdipje op. Nu de dagen terug beginnen te lengen ben ik nog vrolijker en zeker nu ik genezen ben. Wat mij nog vrolijker maakt is al die dingen die ik online besteld heb die nu ook aankomen. Gisteren kon mijn dag niet stuk. Met een coupon van groupon waren we fis and chips gaan eten. Dat is altijd al een goeie start vind ik dan. Toen we thuiskwamen bleek dat mijn foto’s aangekomen waren en een uurtje later stond de Tescoman aan mijn deur met mijn boodschappen. Ik was extatisch. Dus na mijn boodschappen weg gelegd te hebben stuiterde ik de trap op tot op mijn bed. Alle foto’s hangen aan mijn muur. Foto’s van vrienden, van mezelf en vooral foto’s van gelukkige herinneringen. Dit is nu mijn happy hoekje. Nu nog een plant voor op mijn kast en ik ben gesetteled. Vandaag bracht Lynn het feit dat we over de helft waren onder mijn aandacht. Dus nu ben ik sipjes. Want ook al haat ik stage en is het leven hier duur en nat. Ik hou van Ierland met zijn vriendelijke mensen, leuke pubs en mijn eigen afhankelijkheid. Het zal weer wennen om terug te moeten keren. Daar ben ik nu al zeker van.

Morgen plant ik mijzelf neer in MRI. Maar ik blijf mezelf herinneren dat het nog maar 2 dagen zijn en dan zijn er nog maar 2 weken Beaumont te gaan. Daarna nog een weekje elective en daarna nog wat lectures en een werkvakantie. Om Erasmus dan af te sluiten met een zwaar gevoel en een reeks onuitstaanbare deadlines en presentaties. Over mijn bachelorproef zal ik ook maar al zwijgen want zelfs eraan denken doet geen deugd. Ik leef hier teveel om me daar echt grote zorgen over te maken. Even om duidelijk te zijn, Beaumont bevat een aantal zeer vriendelijke en uiterst bekwame mensen. Het is de 1,5 uur durende reis die mijn weerzin opwekt. Want terwijl alle anderen studenten (erasmussers inclusief) al thuis de voetjes onder tafel schuiven zit ik op de bus na te denken over het werk dat ik daar niet kan verzetten. Maar stress heb ik niet. De Ierse lucht heeft mij goed gedaan, er zijn belangrijkere dingen. Niet dat school mij hier niets kan schelen, integendeel. Ik wil het hier ook goed doen maar als er eens iets niet gaat of mislukt dan is dat ook zo. Dan proberen we het later eens anders.

Neem nu vandaag. Ik heb al research voor mijn bachelorproef gedaan en voor CT. Maar ik ben kapot. Dus ik ga nu in mijn bed liggen een half uurtje boeken lezen over de chest x-ray en dan een schoonheidslaapje inplannen. Want als ik 50% van mijn Ierse foto’s eens van dichtbij bekijk kan ik dat wel degelijk gebruiken. Ik wou dat ik niet moe werd want 3 maanden zijn te weinig. Ik wou dat het een half jaar was. Maar misschien verandert dat dan in een jaar, 5 jaar, voor altijd… Geen idee. Ik weet niet goed meer wat ik wil. Ik weet wat ik niet wil maar wat ik hierna wil gaan doen met mijn leven daar heb ik geen idee over. Mijn leven ligt nog voor mij en alle wegen zijn nog open. Ik denk dat eens ik terug thuis ben ik vooral eens wil gaan kijken naar wat ik nu echt wil. Nu ga ik genieten van de schamele tijd die nog overschiet van mijn reeds onverwoestbaar fantastische erasmuservaring.

PS: Wegens serieuze schoolwerken gecombineerd met een sociaal leven dat niet in de standaard handbagage van Ryanair past zou het wel eens kunnen dat er hier en daar wat nalatigheid in de blog voorkomt.