Wicklow, Clubcardeigenaarschap en CT!

BAM! Nieuw blogstuk! Ik ben zeer productief deze week ondanks een slaaptekort ter grootte van Amerika (Noord en Zuid, jaja het is zeer extensief). Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik de vorige week, die toch wel een luilakweekje was, heb afgesloten met een race tegen de tijd. Deadline essay van CT, 2000 woorden over een 500 woorden waardig onderwerp (Ja lees maar eens opnieuw, je snapt het vast niet van de eerste keer!). Laten we beginnen waar ik jullie heb achtergelaten in deze warrige beschrijving van het bestaan van een natuurlijke brunette in het rossige Ierland. Vorige week vrijdag. Wat ik dat weekend gedaan heb is niet echt noemenswaardig. Zondagavond heb ik boodschappen besteld. Dat was weer fantastisch. Mijn lieftallige ouders weten vast en zeker dat ik dol ben op post of leveringen. Het hoeft niet belangrijk te zijn, zolang mijn naam erop staat ben ik content (en dan durven sommigen zeggen dat ik een moeilijke ben). Dus de Tesco mijn boodschappen laten leveren is mijn wekelijkse pleziertje. Het is dan ook uiterst handig. Want ik verzet geen teen buitenshuis en ik krijg een halve vrachtwagen aan boodschappen geleverd (iets waarvoor ik wel 5 keer naar de winkel zou moeten fietsen) en dat allemaal voor de ongelooflijke prijs van 4 eurootjes. Jaja, maar 4! Da zijn nog geen twee Flairs (Een flair kost tegenwoordig ongeveer 2.70). Dus zeg nu zelf wie zou er op zijn fietske kruipen om nog niet de helft van de boodschappen te verkrijgen in een 3 km afstandige supermarkt en dan heel de weg volgeladen met boodschappen BERGOP terug naar huis te fietsen. Juist, niemand buiten de plaatselijke randdebiel onder ons. Excuus.

Buiten mijn levering van boodschappen op dinsdag, wat altijd mijn humeur de hoogte in katapulteert, gebeurde er eigenlijk ook niet veel noemenswaardig in de week die daarop volgde. Ik perfectioneerde het popcorn recept samen met mijn Ierse medemens. Ontdekte Frozen van Disney samen met Lynn. Schold Disney uit voor het effect op mijn traankanalen. Sliep weinig, werkte nog minder en leefde eigenlijk als een soort zombie. Maar dat veranderde op vrijdag. Wanneer mijn wekker afging om 5uur ’s morgens. Want ik ging extra vroeg naar Beaumont om zo om 11u30 mijn schop te kunnen afkuisen. Ik kreeg een goede beoordeling voor mijn fluoroscopy stage en sprong op een bus richting centrum. Ik had er zin in want ik ging op weg naar Marjolijn en Kabouter (niet zijn echte naam natuurlijk). Ze lieten mij dingen zien die ik nog niet wist over Dublin en vice versa. We vulden elkaar goed aan en konden nog eens naar hartenlust gibberen en roddelen.

Zaterdag gingen we naar Wicklow en Killkenny, een prachtig stukje Ierland (vooral Wicklow).Waar ik spijtig genoeg mijn papa zijn zeer goede camera om zeep heb geholpen (maar ik ga hem laten herstellen!). Sorry! Maar echt he! Maar ik had graag meer gezien. Ik heb vooral de binnenkant van de bus gezien namelijk. De buschauffeur was zeer grappig, daar niet van, maar toch. ’s Avonds was er de verjaardag van James, een van de mannen uit het huis vol Ieren waar ik bevriend mee ben. Dus zijn we om te vieren maar eens gaan eten bij de Italiaan en iets gaan drinken in de pub. Waar schoften het gedurft hebben om Anne-Sophie haar GSM te pikken. Ik ben echter niet lang gebleven. Want zondag was het CT dag. Ik had namelijk mijn deadline op maandag. En ik had exact nog maar 362 woorden. 2000 woorden is veel. Veel meer dan je denkt. Veel meer dan mijn onderwerp waard was. Maar na 4 uur research (op voorhand gedaan) en 8 uur typen stonden er 2032 woorden op een blad waarvan ik met trots durf toegeven dat ik er 852 wel oke vind en de rest compleet uit bladvulling bestaat. Ja eigen schuld dikke bult. Moet je maar een ruimer onderwerp voor mij optekenen. Dus dat was eergisteren. Nu is het de laatste week Beaumont en ik geniet ervan want ik sta op interventionele en dat is pas interessant!

Ik sluit deze blog af met minder goed nieuws. Vorige week heb ik tot mijn grote spijt moeten vernemen dat een voormalig klasgenoot van mij is overleden. Ik vond hem altijd een zeer vriendelijke en grappige jongeman en ik ben zeker dat hij gemist zal worden. Al mijn gedachten gaan uit naar zijn familie.

Astrid