Afscheid huize Tyltyl

Geplaatst op 29 maart 2018 door evaguldentops

Wat een rare week!

Het is onze laatste week en dan maar een halve. Normaal was ons afscheid in Tyltyl dinsdag, maar door veranderingen op de school van de kinderen, is dit maandag.

Omdat het onze laatste dag, wilden we een goed afscheid! Het is bijna Pasen en we komen van België, dus we nemen chocolade mee 😀 Hebben ze daar even lekker van gesmuld 🙂

Natuurlijk loopt dit ook op zijn eind. En dan komt het echte afscheid… En ja hoor, er waren traantjes! Het voelt aan of we afscheid moeten nemen van onze familie. We voelden er ons helemaal thuis. Elke middag kwamen we er aan, hadden een kort gesprek met tante Irma en gingen dan onze ADL’s doen. Daarna deden we maaltijdbegeleiding en kregen we zelf ook eten. Regelmatig deden we ook aan “familiegesprek”. Dan gingen we even bij iedereen langs om te horen hoe het met hen ging. En dan gaven we natuurlijk onze therapieën. Als we nog huiswerkbegeleiding deden, kregen we ook een lekkere snack! Soms mochten we even helpen in de keuken of kregen we lekkere (iets te zoete) sap. Gewoon lekker chill, zoals we thuis zouden doen. Ok buiten die therapieën dan…

Elke keer opnieuw waren we verbaasd hoe groot het hart van de tantes wel niet is!! Ze zien elk kind super graag en laten dit ook echt blijken. Ze nemen ons op in hun familie… zo gek hoe makkelijk dat allemaal gaat…

We hebben ons geweldig geamuseerd, veel geleerd en veel liefde ontvangen zowel van de kinderen als van de tantes en ook proberen geven.  Hopelijk hebben we voor hun ook iets bijgedragen. Misschien tot nog eens! We gaan het er zeker missen.

A home away from home

 

CharEva

Geplaatst in De cultuur, Het werkveld | Een reactie plaatsen

Week 8

Geplaatst op 23 maart 2018 door evaguldentops

Eight down, one to go!

Wat gaat het snel! We zijn zelf verbaasd. Volgende week nog 3 dagen… WOW! Helemaal ons stagerapport vergeten met al die extra taken! Ja hoor, het is hier ‘no spang’ (relax, geen zorgen), maar wel werken hoor!

Goed, even ter zaken. Zo zijn we blijkbaar wel. Deze week was een ontzettende uitdaging voor ons. We willen nog zoveel doen. In het tehuis zijn we gestart met het maken van paasmandjes. Niet zomaar paasmandjes, maar in de vorm van een luchtballon. Hiermee willen we deels symboliseren dat ze de hoop nooit mogen opgeven en dat ze moeten geloven in zichzelf en dat ze er dan, misschien wel wat trager, maar uiteindelijk wel geraken! Wij zijn zo ontzettend verbaasd hoe weinig deze kinderen van fysieke ‘capaciteiten’ hebben, maar hoeveel ze kunnen! We maken deze mandjes natuurlijk niet zomaar 😉 We hebben er natuurlijk doelen aan verbonden, maar voor hun is het voornaamste dat het er mooi uitziet. Daarom moeten we af en toe op een subtiele manier even overnemen.

De tantes van het tehuis kijken al op tegen ons vertrek. We willen samen nog een aanpassing uitwerken voor de badkamer. Ze willen ook nog zoveel weten. Daarom zetten we zoveel mogelijk informatie op hun computer. Hier zijn de verzorg(st)ers niet opgeleid om met deze specifieke doelgroep te werken zoals bij ons. Dus wij moeten hun een beetje opleiden. En ja hoor, dat lukt prima.

Naar Tyltyl gaan we enkel nog maandag en dinsdag. Zaterdag is een verjaardagsfeestje dat we hopelijk ook nog kunnen meepikken. Het voelt een beetje aan alsof we onze familie gaan verliezen…

Maar goed we gaan ondertussen lekker verder! Het NKC-instituut is een hele uitdaging. Ook hier zijn de juffen niet specifiek opgeleid voor deze doelgroep, maar dat is in Suriname geen vereiste. 2 juffen gaan een cursus remedial teaching doen. Dit kunnen we enkel aanmoedigen! Daarom hebben we ons boek aan hun uitgeleend. Ze hebben het al helemaal uitgelezen!

Wat ons betreft: Charlotte heeft een vlotte overschakeling kunnen maken van ergotherapeutische rollen. Ze is over gegaan van behandelaar naar adviseur. Eva gaat ondertussen verder met sherborn. Eindelijk kunnen we op een correcte manier een assessment afnemen. We hebben deze week de informatie gekregen en maandag gaan we meteen testen of we het snappen en kunnen. Alles gaat hier een beetje trager, dus no spang 😉

Nu begrijpen we de echte Surinaamse cultuur zoals het zou moeten zijn. Vol overtuiging en met heel veel liefde. Mensen willen hier graag weg, maar kunnen het niet. Daarom proberen ze hier er toch er het beste van te maken en de toekomst te verbeteren door energie te stoppen in de kinderen en jeugd.

We gaan het weekend in met een dubbel gevoel en hopen er deze laatste week er het beste van maken! Dit is ook het eerste weekend dat wij thuis zijn en Sven niet. Heel vreemd! 😀

Fijn weekend allemaal!

CharEva

Geplaatst in Het werkveld | Een reactie plaatsen

Avanavero

Geplaatst op 19 maart 2018 door evaguldentops

Fa waka!?!

Weer een weekend weg uit de stad! Onze longen zien ondertussen al zo zwart als rokerslongen. Even op adem komen dus! Het is ook ons laatste weekend dat we weg kunnen.

Onze driedaagse trip bestond voornamelijk uit het rondreizen in een jeep. Van hier uit spotten we veel diertjes zoals

een albino aira (geen foto, maar uiterst zeldzaam)

zijde aapjes

brulapen

een specht

Charlotte haar toekans die niet naar België TOE KAN (mopje van Steve)

kolibri’s die te snel zijn om foto’s van te nemen

ara’s

papegaaien

ijsvogels

otters

We hebben ons ontpopt tot echte sporenzoekers

sporen van een baby-poema

sporen van een leguaan

En we zijn blijkbaar echte avonturiers. Als de gidsen 2 seconden niet keken, waren we al de jungle in. En ja hoor dit is helemaal veilig! Tenzij je niet let waar je stapt natuurlijk… Eva heeft weer een nieuwe oorlogswond.

Het was een zware tocht (ja in de auto zitten is vermoeiender dan een hele dag te stappen), maar we hebben veel gezien en erg genoten. Slapen op het strand, chillen in de hangmat en in het water was duidelijk even nodig!

Op het einde heeft Eva haar EHBO-skills nog eens boven mogen halen toen Steve zijn arm verbrandde aan kokend water.

In ieder geval we hebben lekker kunnen uitblazen, frisse lucht kunnen inademen en zijn helemaal klaar voor onze laatste 2 weken!

Geniet van de grote en de kleine dingen. Maar vooral, wees jezelf!

CharEva

Geplaatst in De reis | Een reactie plaatsen

Week 7

Geplaatst op 19 maart 2018 door evaguldentops

Hey allemaal!

Week 7 is ondertussen al voorbij. Dit was tevens onze eerste week bij het NKC-instituut. Dit is een nieuw opgestart schooltje sinds oktober. Ze bieden peuter en basisonderwijs voor kinderen met een beperking.

De voornaamste doelgroep hier zijn kinderen met het autisme spectrum stoornis. Een nieuw gegeven voor ons. Deze week zijn we maar 3 dagen langs geweest. Het was weer heel wat verzamelen van nieuwe informatie. De dossiers zijn hier wel al uitgebreider, maar nog steeds niet zo uitgebreid als bij ons. Dat blijft toch wel wennen.

Ook hier gaan we mee zwemmen. Zo heeft Eva al gezwommen met een kind dat even zijn angst moest overwinnen. Het geven van (zelf)vertrouwen is heel belangrijk. Veel van deze kinderen blijken ook meermaals afgewezen door andere scholen. En hoe zou je dan zelf zijn…?

We zijn benieuwd hoe onze laatste weken hier zullen verlopen, maar kijken er alvast erg naar uit.

In huize Tyltyl doen we verder zoals gewoonlijk. We hadden de kinderen al lang niet meer gezien door de verandering van school e.d. Maar wat een blij weerzien. Sommige geloofden zelfs niet dat we er echt waren, ze dachten dat we al weg waren. Hoe langer we hier zijn, hoe meer gehecht we raken aan onze ‘familie’ in het tehuis.

Op naar een drukke week!

 

CharEva

Geplaatst in Het werkveld | 2 reacties

Dolfijnen en schildpadden

Geplaatst op 14 maart 2018 door evaguldentops

Hoi hoi

Zondag 4 maart zijn we samen met Brigitte (onze huisgenoot) dolfijnen gaan spotten. Eerst zijn we gezellig iets gaan eten (ja eten is hier heel belangrijk). En dan op naar de dolfijnen!

Eerst gingen we naar plantage rust en werk. Daar hebben we een korte wandeling gemaakt en geleerd over de geschiedenis en het huidige nut van de plantages.

Loopt er ook even een landschildpad langs

Dan hop naar die dolfijnen! We zouden er sowieso 1 zien, maar hoe, dat is nog de vraag. Niet zo goed dus.

En tot slot nog schildpadden (groene zeeschildpad) spotten. Eten tijdens het wachten, mee met een drone spelen (nee ik heb hem niet laten crashen!) en wat babbelen met een local. Daarna wandelen over het strand in de hoop schildpadden te zien. Ja hoor we zien er zeker 10! We mogen het hele proces van het leggen van de eieren volgen. Echt een magisch gevoel. Maar wat nog specialer is; lichtgevende algen! In euforie houdt Eva de hele groep tegen en springt ‘een gat in de lucht’. Tijdens het stappen geven de algen licht. Ze zoekt er nu al zo lang naar en eindelijk heeft ze die gevonden! Een magische avond dus, bijna letterlijk.

Fijne avond allemaal! Als je ook een beetje magie wilt, kijk gewoon op. De sterren hebben ook iets magisch, toch?

Let the stars lead you the way.

CharEva

Geplaatst in De reis | Een reactie plaatsen

Voltzberg en Raleighvallen

Geplaatst op 14 maart 2018 door evaguldentops

Hey allemaal!

We hebben weer een drukke week en weekend achter de rug. Met heel veel spijt in ons hart hebben we afscheid moeten nemen van 2 super toffe mensen!

Zo zijn we met Brigitte, ons huisgenootje voor 2 weken, en Sven (natuurlijk) lekker gaan eten!

Maar we moesten ook afscheid nemen van onze favoriete vrijwilligster, Marian! Daarom hebben we onze trip naar de Voltzberg zo geregeld dat we met haar mee konden. En het was helemaal top! Zelfs geen traantje gelaten 😉

De eerste dag kwamen we aan op de Fungu eilanden, na een trip van bijna een hele dag. Onderweg zijn we met de boot even gestopt om op een eilandje te eten. Eva was niet zo blij met het eten… Ze is roti al beu gezien en wilt alleen nog rijst.

Normaal zouden we na aankomst nog naar een waterval gaan, maar het werd al gauw veel te gezellig en veel te laat. We slapen voor de eerste keer in hangmatten. Natuurlijk zo ‘awesome’ als we zijn (we zijn ergo’s afterall) slapen wij 2 in de VIP ruimte.

 

Dag 2 zijn we de Voltzberg gaan beklimmen. Een wandeltocht van 9 kilometer heen, dan de berg op en 9 kilometer terug. Serieus wat calorieën verbrand, en stevige beenspieren ontwikkeld. We zullen jullie maar besparen welke spieren we vooral hebben getraind? 😉

Na een hele zware tocht (we dachten even dat we het niet zouden halen) verdienen we wel een lekkere duik onder een waterval, toch?

Eva is in plaats van terug te varen naar het kamp, terug gedreven. Zwemvest aan en mee met de stroomversnelling! Al een geluk niet gebeten door een piranha of een stoot gekregen van een sidderaal! Die avond hebben we een optreden gekregen van de locals. En ook leuk met ze gedanst 😉

Dag 3, de laatste dag, gaan we nog even de moedervallen bezoeken. Ok let’s be fair, het is geen waterval. Het is eigenlijk gewoon een stroomversnelling (ze jokken (liegen) hier!). Daar zijn we niet gaan zwemmen. We zijn een beetje moe en willen eigenlijk gewoon gezellig bij Marian zijn. Dus dan doen we dat.

Zo handig als Eva is, heeft ze haar arm tegen een plant gestoten, waardoor ze een brandwonde heeft. De lokale gids Simon heeft er een natuurlijk middeltje dat heel erg stinkt, op gesmeerd. Helpt wel, alleen die geur is geen aanrader…

Nu willen jullie waarschijnlijk ook weten wat we hebben gezien buiten de grond, watervallen en de berg?

Wat dacht je van toekans?

Of doodskopaapjes?

Als dat nog niet genoeg is, er zijn ara’s, papegaaien, wilde hanen en heel veel andere vogels.

Marian, we gaan je nooit vergeten! Je hebt een plaatsje in ons hart weten te veroveren, we weten niet hoe, maar je hebt het toch maar gedaan. We hopen zeker nog met je samen te kunnen werken en je zeker te zien.

Nog even een snelle tip: kijk altijd waar je stapt in de jungle… Simon vond een heel giftige slang recht voor zijn voeten.

Vermoeide groeten

CharEva

Geplaatst in De reis | Een reactie plaatsen

Week 6

Geplaatst op 13 maart 2018 door evaguldentops

Hey allemaal!

sorry voor de late post, maar het was even heel druk.

In het begin van de week is mevrouw Willems van voeding en dieetkunde even langsgekomen op onze stageplaats. Omdat we enkele moeilijkheden ondervonden op onze stage, is ze ons “een hart onder de riem” komen steken. Wij danken haar dan ook erg voor haar ondersteuning!

Verder zijn we gewoon doorgegaan met de therapieën zoals anders. We hebben ontdekt dat we onszelf al veel aangeleerd hebben. Het grote verschil is dat ze hier ‘zelfstandig’ zien als alleen doen en kunnen. Terwijl bij ons ‘zelfstandig’ meestal zelf doen onder fysiek aanwezig toezicht betekend. Dit is voor ons nog steeds even wennen.

Volgende week starten we bij NKC instutuut. Een nieuw opgestarte school voor kinderen met en zonder beperking. Volgende week meer hierover!

 

Groeten

 

CharEva

Geplaatst in Het werkveld | Een reactie plaatsen

Holika verbranding en Holi Phagwa

Geplaatst op 2 maart 2018 door evaguldentops

Subh Holi! (gelukkig nieuwjaar)

3 dagen voor het Holi Phagwa, doet men de Holika verbranding (ook al is die hier de avond voor het holi-feest). Bij deze verbranding planten ze een plant/ boom 1 maand voor het feest. Op de avond van de verbranding bouwen ze hier dan een brandstapel rond en steken ze het ritueel in brand.

Het verhaal rond deze verbranding gaat als volgt: ooit heerste er in India de demonenkoning Hirayashap. Iedereen was bang voor hem. Hij behandelde zijn volk dan ook heel slecht. Deze koning had een zoon, Prahalad. Hij was de enige die de koning niet aanbad. Hij aanbad Vishnu, de beschermgod van het heelal en het welzijn van de mensen. Hij wilde tegen de koning in opstand gaan en zo onstond er oorlog tussen de vader en zijn zoon. De zus van de koning, Holika (die ze dus elk jaar vebranden), had een plan bedacht om Prahalad te doden. Ze ging samen met hem een brandstapel beklimmen om Vishnu te aanbidden. Echter was Holika een heks. Zij overleefde de brandstapel niet. Prahalad daarentegen wel. Vishnu verscheen in een gedaante als half leeuw half mens en verscheurde de demonenkoning. Om de overwinning van het goede op het kwade te vieren, steken ze elk jaar een brandstapel aan.

Na de verbranding is er een feest met drankjes, hapjes, toneel en muziek. Iedereen, ook wij, is welkom tijdens het feest.

Holi Phagwa is een hindufeest. Het is het bekende kleurenfestival. Iedereen bestrooid elkaar met gekleurd poeder. Men viert het nieuwe jaar en het begin van de lente. Het is de eerste dag na de volle maan van de hindumaand Chaitre. Met het poeder beeld men op een symbolische manier uit dat iedereen gelijk en evenwaardig is.

Elke kleur heeft ook een betekenis. Zelf hebben we roze, wat staat voor liefde, vriendschap, verzoening, geluk en harmonie. Paars staat voor spirituele kracht en hogere niveau’s. En tot slot blauw, wat de kleur is van de ziel en staat voor genezing, idealisme en bescherming.

Wij vieren dit 2 keer. 1 keer op school met de kinderen. Echt een top ervaring. En op 2 maart zelf in de palmentuin.

Alvast een foto voor en na de viering op school.

Het feest zit er op. Hier onder nog enkele sfeerbeelden van het holifeest.

voor

na

en daar nog na

We zijn enkele kennissen tegen gekomen. Hier boven zie je ons met ons huisgenootje, en de 2 dames die later er bij zijn gekomen zijn Dianne en Marian (vrijwilligster bij Tyltyl). We kwamen ook heel toevallig 2 dames tegen die we hebben leren kennen in Bigi Pan. Zij zaten vast in Suriname doordat ze geen kaart voor gele koorts hadden. Geluk bij een ongeluk noemen ze dat dan!

Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is!

Happy Holi allemaal!

 

CharEva

Geplaatst in De cultuur | Een reactie plaatsen

Week 5

Geplaatst op 2 maart 2018 door evaguldentops

Goedemorgen!

We hebben weer een drukke week achter de rug. Therapieën geven, nieuwe projecten waar we aan moeten werken, ‘Holi Phagwa’ vieren op school, verslagen maken… Eindelijk weekend om even uit te rusten en nog wat te werken aan onze verslagen.

De week was heel druk, maar wel leuk. We merken bij veel kinderen dat ze toch wel vooruit gaan. Dat is echt leuk om te zien! De kinderen zijn dan ook heel trots.

We mochten deze week ook 2 mensen ontvangen en rondleiden op de school. Beiden waren verbaasd hoeveel leerlingen er waren en hoeveel ze konden ondanks hun beperkingen. Van hen hebben we dan ook positieve reacties gekregen op het werk dat we deden. Maakt onze dag alleen maar goed! Ook zijn we soms verbaasd hoeveel kwaliteiten een ergotherapeut wel niet heeft!

Met heel veel spijt moesten we ook afscheid nemen van vrijwilligster, Marian, die ook in Huize Tyltyl werkte. Samen met de kinderen hebben we een klein afscheidscadeau gemaakt. Charlotte en ik hebben ook nog een kleine verrassing voor haar. We gaan namelijk mee op de tour die ze gaat maken tijdens haar allerlaatste dagen hier in Suriname. Soms is het best vreemd hoe snel je aan iemand gehecht kan raken!

Maar zoals gewoonlijk zijn er moeilijke/slechte en goede dagen. Ook in een land als Suriname. Sommige maken je dag en sommige mensen kraken je dag. Maar in ieder geval, als we thuis komen hebben we altijd Sven! Wat er ook is, we hoeven het hem maar te vragen! Hij woont hier al 5 jaar en kent veel mensen en heel veel over het land. We kunnen met hem over alles praten. Soms blijven we zelfs iets te lang plakken. Ook aan hem zijn we al super gehecht geraakt. Dat merkten we deze week toen hij pas na 22h thuis kwam. We zijn meteen gaan kijken of alles goed met hem was. Als hij om 23 uur nog niet thuis was geweest hadden we hem ook gebeld. Donderdagavond zijn Charlotte en ik weggeweest tot 22:30. En Sven wilde ons ook al bellen. Raar hoe je na een maand zo ongerust kan zijn over iemand! We zijn echt super blij dat we hem als huisgenoot hebben!

Dit weekend gaan we enkele daguitstapjes en culturele uitstapjes maken. Tot zondag!

 

CharEva

Geplaatst in Het werkveld | Een reactie plaatsen

Week 4

Geplaatst op 24 februari 2018 door evaguldentops

Fawaka (Hoe gaat het?)

Deze week een late update. Dit weekend moeten de kinderen verplicht naar huis. Omdat enkele kinderen een nieuwe rolstoel krijgen of omdat ze voorlichtingen voor aangepaste kledij meekrijgen, hebben we een dag extra gedaan. Normaal zijn we vrijdag vrij. Af en toe moet je de vrije dag kunnen opgeven. Flexibel zijn is hier de boodschap.

Terwijl we hier bezig zijn met onze ambassadeurschappen, kledingsvoorschiften voor Eva (zie foto) en rolstoelaanpassingen voor Charlotte, worden we plots meegesleurd in een pilotproject. Voor dit project is het de bedoeling dat we elkaar tegemoet komen. Eva mag mee uitzoeken hoe de uniformen aangepast kunnen worden voor elk individueel kind. Terwijl Charlotte de correcte rolstoel mag toewijzen aan kinderen. We moeten op elkaar inspelen door de kledij zo rolstoelvriendelijk mogelijk te maken.

Verder zien we ook vorderingen tijdens onze therapieën. vooral tijdens onze lessen schrijfdans zien we sterke vorderingen. Schrijfdans is hier niet gebruikelijk, maar het werkt wel.

Tijdens huiswerkbegeleiding merken we ook dat we kleine veranderingen inbrengen. We leren de kinderen op een andere manier omgaan met hun leerstof. In België moeten we begrijpen wat we leren, maar in Suriname moeten ze het gewoon leren. Door de kinderen te laten begrijpen wat er staat, door visueel voorstellen van de leerstof, samen te brainstormen en mindmaps aan te leren (wat ze hier niet kennen), merken we dat de leerlingen beter begrijpen en onthouden wat ze moeten kennen.

We hebben het gevoel dat we eindelijk echt iets betekenen voor de kinderen. We hebben ook het gevoel dat we onze ergotherapeutische skills uitbreiden. Dit weekend blijven we thuis om ons voor te bereiden op volgende week. We kunnen eindelijk beginnen aan onze stagerapportering.

Tot volgende week!

CharEva

Geplaatst in Het werkveld | Een reactie plaatsen