De afgelopen week werd er veel van ons verwacht. Normaal moeten we niet werken op maandag maar we werden uitgenodigd om een bijscholing te volgen over geestelijke gezondheidszorg gegeven door een dokter in de Neuropsychologie. Op dit aanbod konden we geen nee zeggen. Het eerste deel werd maandag en dinsdag gegeven. De thema’s die ter spraken kwamen, waren depressie, zelfmoord en alcoholmisbruik. We hebben veel bijgeleerd over de kijk en de organisatie van de geestelijke gezondheidszorg in Nicaragua. We merkten op dat er nog een groot stigma is rond psychiatrische patiënten en dat er voor hun nog een tekort is aan zorg en begeleiding. De volgende twee lesdagen zullen over twee weken plaatsvinden. Dan zullen we niet enkel passief op de schoolbanken zitten maar wordt van ons verwacht dat we een presentatie geven over psychosociale revalidatie bij psychose en dementie. Het zweet breekt ons al uit bij de gedachte om een Spaanse les te geven. Een goede voorbereiding zal dus zeker nodig zijn!
Toen we woensdag aankwamen in de therapiezaal was het verbazend rustig. Nog niet 1/3 van de normale hoeveelheid patiënten was aanwezig. Dit kwam doordat het “miércoles de ceniza” was, beter gekend als Aswoensdag. Dit bleek een zeer belangrijke dag te zijn voor de katholieke gemeenschap in Nicaragua. De moeders kunnen het huis niet uit omdat ze de hele dag in de keuken staan om speciale gerechten te bereiden. De typische “sopa de queso” (soep met kaas) en “Buñuelo” (gefrituurd deeggerecht) worden alleen op deze dag gegeten. Omdat Eduardo ons wou laten kennismaken met deze traditie nam hij ons mee naar een comedor waar we konden genieten van deze heerlijke gerechten. 
Het einde van de week was weer volgens het normaal stramien. We gingen zelfstandig aan de slag met enkele patiënten. We gaven fijne motoriek oefeningen aan kinderen en jongeren met cerebrale parese en gaven rekentaal aan een jongen met een leerachterstand. Ook werden we weer geconfronteerd met de gevolgen van beperkte therapietrouw bij sommige patiënten. Een jongen met een elleboogfractuur kon zijn arm niet meer dan 100° strekken doordat zijn ligamenten verkort waren door gebrek aan oefening na de operatie. Al spelenderwijs hebben we hem opdrachten gegeven waarbij hij uitgedaagd werd om zijn arm steeds verder te strekken. De andere stage-uren werden opgevuld met huisbezoeken. We vinden het steeds leuk als we mee mogen gaan naar de afgelegen gehuchtjes omdat de natuur er adembenemend is.
De week werd nog met een uitdaging afgesloten. We mochten voor het eerst het wekelijks team overleg bijwonen. Maar we moesten dan wel ook een inbreng hebben in deze vergadering. In het Spaans legden we uit wat we al allemaal had verwezenlijkt in Corazones Unidos en wat onze eerste indrukken waren. Dit was al een goede oefening voor de presentatie over twee weken. Spannend!