Hej!
echt bezoeken konden we niet meer, daarom hebben we wat rond zitten lopen. Zonder dat we er ons van bewust waren stonden we ineens in een van de tuinen van de universiteit van Kopenhagen….
Verder weten we niet goed wat we gezien hebben dus plaatsen we de foto’s hier onder.
Tot snel!
Hej!
Momenteel zit ik dit berichtje te schrijven aan de Gate op Kopenhagen airport. Inne en ik waren hier al redelijk vroeg en we hebben de hele Airport kunnen bekijken. geloof ons dit is een winkelcentrum! Zoveel winkels bij elkaar.
Inne zit momenteel naast mij te werken voor school.
We stijgen op tegen 21.45u en zouden landen tegen 23.10u, laten we hopen dat de vlucht niet uitgesteld wordt, want het was en is toch erg winderig hier. Inne vloog zelfs bijna weg vandaag.
hopelijk tot straks!
Hej!
Op dit moment schrijf ik dit bericht aan de Gate op de luchthaven van Kopenhagen. Inne en ik zitten hier wel wat kou te hebben, maar we bijten door!
Vanmorgen zijn we niet zo vroeg moeten opstaan, na het laatste in de valies te steken, ons klaar te maken en te ontbijten, zijn we vertrokken richting het station. Ook nu zijn we weer wat verloren gelopen, maar jaja die vriendelijke Denen stonden weer klaar om ons te helpen! Na een kleine 5 minuten stappen, een trein en bus te nemen, kwamen we toe aan de Metropol.
Metropol is een hogeschool waar men ook ergotherapie aanbiedt. Deze hogeschool is een paar jaar geleden (net zoals Odisee) samengevoegd geweest met een andere hogeschool/universiteit. Deze campus zag er echt nog redelijk nieuw uit.
We werden rondgeleid door mevrouw Rasmussen, zij is een van de leerkrachten van ergotherapie en zorgt ook voor de erasmusstudenten. Zij heeft ons kort rondgeleid in het gebouw en heeft ons ook enkele lokalen getoond. De lokalen waar de studenten hoorcolleges krijgen lijken echt op aula’s van de universiteit. Daarnaast bestaan hun lesuren maar uit 45minuten en 15 minuten pauze. Op dit moment blijkt het een grote groep van het 3de jaar een 70 tal studenten(!).
Op het eerste zicht was er niet zoveel verschil in leslokalen tussen Odisee en Metropol… tot we meegenomen werden naar het aparte(!) praktijkgebouw. Dit gebouw bestaat uit drie verdiepen. Het eerste verdiep is voor de ergotherapeuten, het tweede voor de fysiotherapeuten en het derde voor de verpleegkunde studenten en de andere richtingen. Op de gelijkvloers waren ze ook nog bezig een extra lokaal te installeren voor de verpleegkundigen en vroedvrouwen.
Hier in Metropol werken ze echt helemaal anders dan bij ons, hun praktijklokalen zijn echte namaaksituaties van een keuken, woonkamer en slaapkamer en ze hebben ook nog twee verschillende snoezelruimtes. De docenten vinden het belangrijk dat de studenten zo realistisch mogelijk leren te werken (zie foto’s). Daarnaast werken ze hier ook met bodysuits om de simulaties voor studenten zo realistisch mogelijk te maken. Inne en ik mochten beide een bodysuit aan, hiermee kregen we het gevoel hoe het was om als een oudere ( 65+) met oogproblemen te zijn. Dit was voor ons een heel andere ervaring en we begrepen echt wel dat dit een groot pluspunt was voor de studenten om zich zo te kunnen inleven.
Ze leren hier ook de studenten met robots werken en met robot armen, dit is heel belangrijk voor later in het werkveld.
Enkele grote verschillen met ons in Belgie:Â hier worden de studenten betaalt om naar school te gaan (ze moeten wel nog betalen voor hun boeken), de studenten mogen pas op stage gaan als ze slagen voor hun theorie examen en hun praktijk examen. Studenten werken hier mee aan grote onderzoeken en nemen hier ook actief in deel.
Er werd ons wel verteld dat ze het spijtig vonden dat er nog niet zoveel uitwisselingsstudenten van Odisee naar daar waren gegaan (deels ook omdat alle lessen in het Deens zijn), maar dat ze graag zouden hebben dat er misschien eens een uitwisseling bij docenten zou kunnen zijn (docenten we moesten jullie dit vragen 🙂 ).
Na al deze informatie gekregen te hebben (dit was echt veel) kregen Inne en ik nog de kans om de bibliotheek te bekijken (deze was wel kleiner dan bij ons) en mochten we daar ook onze lunch nuttigen (sandwiches met zalm).
Inne en ik vonden dit een heel eye-opening en mindblowing ervaring, de twee scholen verschillen zoveel van elkaar, dit terwijl het allebei om ergotherapie gaat. We zijn wel tot de conclusie gekomen dat we graag de oefenlokalen van Metropol hebben, maar nog steeds onze lessen. We hebben deze indruk de laatste dagen gekregen dat wij toch wel wat meer thema’s zien en leren dan de Denen. Ook gaan wij op thema’s dieper in dan hen.
Dank voor het lezen en volgen van onze blog! we hopen dat jullie ervan genoten hebben, wij allesinds toch. We willen ook onze ouders en docenten danken voor deze prachtige kans dat we gekregen hebben.
Hej
Vandaag hebben we een ander deel van het ziekenhuis van gisteren bezocht, namelijk de psychiatrische afdeling:Â Psykiatrisk Center Glostrup. Wederom was het hier zo immens groot, echt ongelooflijk! De ergotherapeute die ik gevolgd heb, stond op de revalidatie in de meest open afdeling. Zij vertelde mij dat er steps in de gang staan zodat, wanneer er een alarm is, ze de step of zelfs de fiets kan nemen om aan de andere kant van de gang te geraken.
Ik heb vandaag samengewerkt met Hellen en het was heel erg eye-opening. Wederom wordt er hier veel gebruik gemaakt van activiteiten om een patiënt te observeren en te evalueren. Hellen heeft uitgelegd wat haar taken allemaal zijn en het is zoveel meer dan enkel creatief zijn! Ze houdt verschillende groepen waarmee ze samenwerkt en werkt ook soms in het weekend. Ik heb vandaag heel veel geleerd over de manier van werken en haar ideeën. Hellen is heel creatief en we hebben ideeën uitgewisseld. De ergotherapeuten hier werkten ook veel met het CPPF model of met het OTIPM. Als assessment materiaal gebruikt Hellen een interesselijst die ze zelf heeft samengesteld. Ook de AMPS en het COPM worden regelmatig afgenomen. Voor de AMPS te gebruiken moeten de ergotherapeuten eerst een bijscholing gevolgd hebben. Deze test is niet zo simpel om af te nemen. Ook wordt er met de patiënten weekendbesprekingen gehouden. Deze besprekingen verlopen anders dan op mijn huidige stageplaats. Hier worden de weekendbesprekingen in groep gehouden en wordt er besproken wat de patiënten gaan doen dat weekend. Ook is het de ergotherapeut dat psycho-educatie geeft. Wat de psycholoog op mijn huidige stageplaats doet, dat doet de ergotherapeut hier in Denemarken.
Ook hebben de Denen geen isolatieruimte meer. Deze is vervangen door een snoezelruimte. In deze ruimte kunnen de patiënten tot rust komen door bijvoorbeeld lichttherapie, het geluid van golven of zich in een speciale zetel zetten. Er is een soort zitzak die verzwaarde arm- en beenflappen heeft die je over u kan leggen zodat het een rustgevend gevoel geeft. Ook de speciale zetel is van het principe dat het de zintuigen stimuleert en rust biedt. Je wordt als het ware in de zetel ingeklemd, maar niet op een beangstigende manier. Er is ook een koptelefoon waar dan het geluid van golven of vogels mee te beluisteren valt.
In het ziekenhuis zijn zowel open als gesloten afdelingen. Op de gesloten afdelingen bevinden zich ook criminelen die een psychiatrische aandoening hebben.
Wederom werd de belangrijkheid van de ‘kommune’. Patiënten die op ontslag gaan, worden nog steeds ondersteund door de ‘kommune’. Er kunnen huisbezoeken gepland worden, een soort van interventies, een opvolging door de ‘kommune’.
Naast het ziekenhuis is ook een soort ‘buurt’ gelegen waar zwaar drugsverslaafden wonen. Hier zijn een 20-tal appartementen die bewoond zijn. Het is een residentiële woonplaats voor drugsverslaafden en de meeste gaan hier niet meer weg. De verpleegkundigen geven enkel de medicatie, voor de rest zijn de ‘patiënten’ vrij. Liv, een andere ergotherapeut, zei dat er nog steeds drugs gebruikt wordt en dat er ook gedeald wordt, maar dat zij daar niets aan kunnen doen. Uiteindelijk zijn het de woonplaatsen van de patiënten en hebben de verpleegkundigen daar niets op de zeggen. Zij zijn er enkel om de rust en kalmte te bewaren en de medicatie uit te delen.
Chiara
Ik mocht vandaag mee met Liv, zij is een nog redelijk nieuwe ergotherapeut in dit centrum. Liv staat altijd op een van de intensieve (aka een van de zware gesloten afdelingen) afdelingen.
Wanneer Inne en ik toekwamen kregen we direct een alarm mee met ons. Dit is een soort van tracker en alarm ineen, zo kunnen ze zien waar we ons bevinden, maar mocht er iets zijn of mochten we aangevallen worden, konden we zo met één druk op de knop een stil alarm in werking zetten. Via deze manier konden we dus extra hulp inroepen indien nodig. Volgens de werknemers zouden de patienten, wanneer ze zien dat we dit dragen, ons ook minder snel aanvallen.
Onze dag begon op een open afdeling waar ze had gezorgd dat ik een therapie mee mocht volgen van een andere ergotherapeute. Dit was een therapie rond het aanbieden van veiligheid via de drukpunten op het lichaam. We begonnen eerst met een kleine opwarming, om zo over de drukpunten in ons lichaam te leren en hoe we ons zelf veilig kunnen laten voelen. Nadien gaf de ergotherapeute meer uitleg over aanwezige zwaartedekens, zwaarte vestjes en gewichten. Deze therapie was volledig in het Deens, maar hier en daar kon ik wel een woord oppikken. Liv was ook zo vriendelijk om mij na de therapie alles in het Engels te vertalen. Het was vernieuwend voor mij om dit soort therapie te krijgen.
Nadien gingen Liv en ik naar de intensieve afdeling waar zij normaal werkt. In deze afdeling geraak je alleen maar binnen en buiten met een code en een pasje, naast deze afdeling lag de afdeling met gevangenen waar Inne al over sprak.
De afdeling van Liv is een gemengde afdeling, dit wilt zeggen dat hier verschillende aandoeningen bijeen zitten, zoals vb. alcoholmisbruik, druggebruik, schizofrenie etc. Wat het volgens Liv soms heel boeiend en druk kan maken.
Ik kreeg een korte rondleiding van haar dienst, waar ik leerde dat deze niet zo verschillend is als onze psychiatrische afdelingen. Een groot verschil is hier wel dat elke patiënt zijn eigen kamer heeft met eigen badkamer. Ook kan men enkel maar in de eigen kamer binnen met een pasje. De kamers zijn zo ingericht dat het rust voor de patiënt kan bieden. Omdat er geen isolatieruimtes meer bestaan hier, maar men soms wel nog mensen moet kunnen fixeren, zijn de bedden hier wel voor aangepast. Dit gebeurt volgens Liv niet zoveel.
Iedere afdeling heeft een sensory room. dit is een ruimte waar men volledig tot rust kan komen, maar waar men ook op alle zintuigen van de mens kan inspelen. Zo stond er in deze ruimte een éénpersoonsbed, een massagestoel, een beanbag, een grote tv, een aangepast muzieksysteem, lichtjes die van kleur kunnen veranderen, etc. Op de TV kunnen maar enkele rustige beelden afgespeeld worden en hier horen ook rustige geluiden bij. Ook probeert men op de smaken en tast te werken, hiervoor zijn er caramel snoepjes en muntsnoepjes aanwezig. Voor de tast gebruikt men dan weer tangles (waar zowel Liv als ikzelf enorm grote fan van zijn). Deze ruimte gebruikt men om tot rust te komen, maar Liv stelt deze ruimte ook graag open voor patiënten die hier gewoon willen komen zitten en eventjes willen ontstressen. hier horen er dan wel voorwaarden bij (rustig kunnen blijven, wederzijds vertrouwen hebben, alleen mogen blijven, etc.).
Liv biedt verschillende soorten therapie aan, groepstherapie in de therapie ruimte, vrijetijds therapie in de woonkamer, individuele therapie op de slaapkamer, sporttherapie, etc.
Na de middag mocht in een van haar muziektherapiëen meevolgen, dit is echt helemaal anders dan ik het ken. Liv zei dat deze therapie echt levensveranderend voor haar was en dat ze echt ernaar uitkijkt wanneer ze deze therapie mag geven. De therapie is simpel, patiënten komen aan de tafel in de therapieruimte zitten, kiezen een mandala om te kleuren, en Liv zet een rustig muziekje op. Deze keer koos een van de aanwezige patiënten de liedjes van Frank Sinatra. Zowel Liv als ikzelf deden mee met het kleuren, en ja hoor dit is levensveranderend! ik wist niet dat dit zo relaxerend kon werken, voor ik het wist was mijn tekening al af! Het was letterlijk verstand op nul zetten. Na een tijdje stoorde het werkelijk dat we andere geluiden hoorde of dat er iemand aan het praten was.
Verder vertelde Liv ook dat ze hier niet zo met doelen werken of bezig zijn. Voor hen is het belangrijk als de patiënt al wilt praten met het multidisciplinaire team, en al tot rust kan komen. Pas als dit in orde is, dan gaan ze eerst en vooral verder werken op de sociale vaardigheden van de patiënt en gaan ze ook na wat de patient wilt bereiken. Op de gesloten afdeling gaan de stapjes die ze maken veel trager dan op een open afdeling (waar men sneller en gerichter kan werken). Een ander groot verschil is dat men op een open afdeling naar buiten mag en zelfs tijdens de opname ook thuis mag slapen mocht dit helpen. De gesloten afdeling is letterlijk zoals een versterkte burcht, niets gaat binnen en niets gaat buiten, tenzij onder zwaar toezicht.
De 13 patiënten (wanneer de afdeling volledig vol ligt) blijven hier toch makkelijk 1 maand. Sommige soms korter of net nog langer. Ze proberen het verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken door samen te eten, samen op vrijdag avond naar een film te kijken en popcorn of cake samen te maken, etc. Net zoals bij ons kan het wel eens gebeuren dat een patiënt na X aantal tijd terug opgenomen wordt. het team probeert dan wel te zorgen dat de patiënt dan terug in dezelfde afdeling kan opgenomen worden, dit om de opname zo vlot mogelijk te laten verlopen.
Tot slot vertelde Liv mij ook over de modellen waarmee ze werken, deze zijn dezelfde als waarover Hellen aan Inne vertelde. Liv probeert altijd te werken met de modellen in haar achterhoofd, maar ze in de praktijk brengen lukt in deze situatie niet altijd. Ze probeert wel zo goed mogelijk te handelen, maar ze zei zelf dat een model volgen volgens de schoolboek-manier echt onmogelijk is, vooral het model in je achterhoofd houden en dit als de leiddraad van de therapieën gebruiken is al goed genoeg.
Dit was een heel leerrijke ervaring voor mij (Chiara), vooral omdat ik zelf graag aan de slag wil gaan op een Paaz afdeling. Ik heb veel opgestoken van deze dag en ik ben ook blij dat ik de kans gekregen heb om hier langs te mogen komen. ik zou nog zoveel kunnen vertellen over deze dag, maar de meeste informatie (die we op korte tijd gekregen hebben) moet nu echt nog verwerkt worden.
PS het was ook heel aangenaam om weer in gesprek te kunnen gaan met enkele studentes ergotherapie van Denemarken zelf, het was zo tof en leerrijk om informatie uit te kunnen wisselen met elkaar!
Tot morgen!
Vandaag was het maar een korte dag in de stad. We hadden enkel tijd om wat inkopen te doen voor het avondeten en iets van beleg voor op de boterham. Daarna zijn we terug naar het appartement gegaan om de valies voor te bereiden. Ook zijn de twee afgelopen dagen erg vermoeiend geweest en zijn Chiara en ik allebei echt heel erg moe. Deze avond gaat nog een rustige avond worden. We gaan ons voorbereiden voor het laatste bezoek morgen en ervoor zorgen dat de valies helemaal voorbereidt is.
We gaan het hier wel missen!
Waaw
De Denen moeten wel de vriendelijkste mensen op aarde zijn! Deze ochtend bij het begin onze wandeling naar het ziekenhuis, zijn we een vriendelijke Deen tegengekomen dat ons meteen kwam helpen. We stonden enkel wat rond te kijken en te kijken welke richting we uit moesten tot er plots een Deense man ons aansprak en on smeteen de weg uitlegde tot aan het ziekenhuis.
Ook op het openbaar vervoer is dit merkbaar. De buschauffeur blijft staan als er iemand nog aan komt gelopen.
Wanneer we iemand ontmoeten, wordt er meteen een hand gegeven en stelt iedereen zichzelf voor.
De culturele verschillen zijn soms zo groot en soms zo klein, maar er kan wel gezegd worden dat Denen vriendelijk zijn in de omgang.
Elk bezoek dat we gedaan hebben, was zeer enthousiast om ons te mogen ontvangen.
Hej!
Wat ons echt opvalt is hoe vriendelijk de Denen zijn! Iedereen zegt vriendelijk goeiedag, als we iets niet weten (de Denen herkennen ons echt als toeristen) vinden ze het geen probleem om ons te helpen, ze nemen hier dan ook alle tijd voor. Ook het excuseren als ze ergens aanlopen of wanneer iemand tegen hen aanloopt is opvallend. Het is echt aangenaam om in zo een ‘warme’ stad rond te lopen (niet letterlijk want het regent hier de hele tijd).
Een grote fascinatie van de Denen zijn hun tunnels en bruggen, een straat oversteken? Dat kan via een tunnel of een brug. Een trein die een weg moet kruisen en liever geen slagbomen? een tunnel of een brug voro die trein. Een drukke autobaan, waar anders teveel file zou zijn? een tunnel of een brug. De tunnels en bruggen zijn hier niet meer weg te denken.
tot slot heb ik ook opgemerkt hoe koningsgezind de Denen zijn. Ze zijn echt fan van het koningspaar en de troonopvolgers. Ze vertellen ook trots over hun koningshuis.
En wat we ook opgemerkt hebben, de hartjes op hun geldstukken. Dit is ons pas nu opgevallen. De hartjes zijn niet zo opvallend, maar ze staan er wel.
Tot morgen!
Hej!
ook vandaag was het bezoekdag voor ons! We werden al wat vroeg (om 8uur) verwacht in het Rigshospitalet van Glostrup. Dit ziekenhuis bestaat uit verschillende gebouwen allemaal gelegen op een groot domein, en om een beter beeld te schetsen: OLV Aalst past 5 keer op dit domein.
Bij aankomst kregen we een kleine verwelkoming. Op vraag van een van de hoofdergotherapeuten kregen we aangepaste uniformen en ook een gastenpasje. Na het omkleden kregen we de kans om de andere Ergotherapeuten van het team te leren kennen. Inne en ik dachten dat dit een team zou zijn zoals in Belgie, dit bleek helemaal verkeerd! Dit team bestond uit maar liefst 20 ergotherapeuten! Deze ergotherapeuten waren werkzaam op vier verschillende diensten: intensieve, stroke unit, neuro revalidatie en bij de acturte CVA dienst. Een leuk weetje, de ergotherapie bestaat hier al van WO II en ergotherapeuten zijn hier echt goed gekend.
Ook kregen we bij de verwelkoming al een duidelijker beeld over hoe het hier werken is in dit ziekenhuis als ergotherapeut en met welk model zij werken, dit is vooral met het OTIPM en het CPPF, (leuk extratje: in Noorwegen werken ze blijkbaar veel met MOHO). De studenten ergotherapie in Denemarken leren blijkbaar niet alle modellen zoals wij in België deze leren. Verder wordt er ook gebruik gemaakt van de AMPS maar dit is alleen voor de dienst neuro.
Verder werken bijna alle ergotherapeuten in dit ziekenhuis met de ADL (= Algemeen Dagelijks Leven) taxonomie, bij ons is dit beter gekend als een ADL assessment. Hier in Denemarken kan de ADL taxonomie gebruikt worden als een assessment maar ook als een observatie lijst. Verder leerden we dat een ADL therapie of behandeling hier heel belangrijk is, zij werken hier vooral activity based. Tevens hoorden we hier dat de ‘commune’ een grote rol speelt bij het ondersteunen van de patiënt bij het genezingsproces en ook bij het gebruik van hulpmiddelen. Verder vindt de commune het belangrijk dat de ergotherapeuten werken met het ICF, wat wij ook doen in Belgie.
Het ziekenhuis werkt vooral met een Amerikaans programma ter ondersteuning van hun patiëntendossiers. Dit lijkt een beetje op de programma’s dat Inne en ik al gezien hebben op stage. Wel hebben de ergotherapeuten iets tofs om mee te werken. een soort van IPhone, hier staan alle dossiers op en die wordt ook op regelmatige basis geüpdatet (ongeveer per 10, minuten) met de dossiers op de pc en de server. Wanneer een ergotherapeut deze soort van IPhone mee heeft, kan die de dossier van de volgende patiënt snel doornemen, zonder dat die terug naar het bureau moeten om zich daar te gaan bijlezen.
Na deze boeiende uitleg werden Inne en ik apart meegenomen. Inne kreeg een rondleiding op de dienst ICU en acute neuro, ik heb meer interesse in fysieke en daarom kreeg ik een rondleiding op de algemene neurorevalidatie en ook onderrug, bekken/heup en knie operaties.
Chiara
Op deze dienst maken de ergotherapeuten al contact met de patiënt nog voor deze geopereerd is, dan begint ook al hun therapie. Hier vinden zij het heel belangrijk om een goede band op te bouwen met hun patiënt en nemen ze ook echt de tijd om hun patiënt beter te leren kennen.
De ergotherapeuten werken zeer nauw samen met de fysiotherapeuten ( bij ons zijn dit de kiné”s), maar ze werken ook in het algemeen heel multidisciplinair, maar op een andere manier dan wij doen in Belgie. De patiënt heeft hier ook enorm veel input, op nog een grotere manier dan in Belgie.
Voor een patiënt naar het ziekenhuis komt krijgt deze extra uitleg over wat er gaat gebeuren en waarom men hulp gaat krijgen van een ergo of een fysio. Er wordt ook gevraagd om alles op te meten in huis (hoogte van stoelen, bed, tredes van trap, etc.) dit is belangrijk voor de ergotherapeut om ook aangepaste hulpmiddelen aan te bieden.
Na de operatie van een patiënt wordt deze patiënt beoordeeld op een drie puntenschaal. Dit is een schaal ivm de ADL van een patient. Tijdens het verblijf van de patiënt in het ziekenhuis wordt er gekeken hoe een verbetering een patiënt maakt en waar de ergotherapeut nog extra ondersteuning kan geven.
Na een operatie wordt er meestal op de tweede dag al therapie aangeboden, die kan natuurlijk verschillen per patiënt en het hangt ook af van de operatie en van hoeveel pijn de patiënt ervaart. De ergotherapeuten willen liever enkele dagen wachten zodat de pijn weg is of minder is, zij geloven dat een patiënt beter kan opletten en leren als die pijn vrij is of minder pijn heeft.
Een groot verschil dat ik merkte met België is dat de fysiotherapeuten hier in Denemarken een deel van onze job in België overnemen. zo gaan de fysiotherapeuten hier in Denemarken gaan wandelen met de patiënten en ook de trap leren nemen. De ergotherapeuten zijn hier meer gericht op de juiste hulpmiddelen aanbieden, een goede zithouding aanleren, ADL gericht leren werken en werken met activiteiten.
Er was ook een groot verschil te merken met de kamers in dit ziekenhuis, hier zijn er kamers voor 1, 2 en 3 patiënten (meestal 2 en 3), maar op deze kamers zijn er geen aparte badkamers, alleen een kleine wastafel die gedeeld moet worden. Op de gang zijn er wel verschillende badkamers te vinden, deze bestaan uit een toilet, wastafel en een douche, elk met extra hulmiddelen.
De patiënt krijgt van het ziekenhuis hulpmiddelen mee om thuis te gebruiken, maar deze moeten na een bepaalde tijd terug gegeven worden aan het ziekenhuis. Het ziekenhuis heeft hier een grote opslag aan hulpmiddelen die uitgeleend kunnen worden, dit kan gaan van badzitjes, tot verhogen voor het toilet, rollators en zelfs rolstoelen.
Een assessment wordt hier afgenomen maar er wordt ook duidelijk gezien of de patiënt het wel degelijk wel of niet kan. Met deze resultaten wordt er dan nagegaan wat de patiënt van hulpmiddelen nodig heeft. Wanneer een patiënt hulpmiddelen krijgt, doet de ergo voor waarvoor de hulpmiddelen dienen. Er wordt verwacht dat de patiënt dit ook direct uitprobeert, zo kan de ergo bijsturen waar nodig.
Voor dat een patiënt naar huis gaat, moet deze kunnen tonen en bewijzen aan de ergo dat hij/zij zich kan aan en uitkleden met het al dan niet gebruiken van hulpmiddelen. Dit is een grote test voor veel patienten. De ergotherapeuten willen dan de patiënten dit kunnen, want als ze dit niet kunnen zouden ze volgend de ergo’s ook niets anders van ADL doen.
Op deze dienst en ook in dit ziekenhuis werken ze heel Evidenced Based gericht, ze hebben ook zelf hun eigen onderzoeksteam die de nieuwste wetenschappelijke artikels moeten doornemen en dit dan ook briefen bij de andere ergotherapeuten.
op deze dienst konden er ongeveer een 40 tal patiënten liggen, hier zijn dan ook 6 ergotherapeuten actief aanwezig.
Wat ik aangenaam vond was dat iedere patiënt een welkomskaartje krijgt op diens kamer/bed, een pyjama en een paar warme kousen om in het ziekenhuis te dragen. Zo willen ze het iedereen naar hun zin (proberen) te maken.
Ik heb de kans gekregen om met twee ergotherapeuten mee te lopen, zo heb ik een assessment zien afgenomen worden (weliswaar in het Deens, waar ik sommige woorden wel van verstond) en zo heb ik ook een informatie sessie mogen ervaren waar de ergotherapeut hulpmiddelen aanbood aan een patiënt en deze met haar uittestte.
Inne
Ik ben meegelopen met Lies Lotte en met Amelia. Lies Lotte is een ergotherapeute op de intensieve zorgen (IZ) en op de neurologie bij patiënten met een CVA (beroerte). Op IZ zijn we bij een patiënte langsgeweest die een aneurysma heeft gehad in haar hersenen. De radiologen hebben tijdens het uitvoeren van een interne echografie van de craniale aders, een bloeding veroorzaakt. Hierdoor is de patiënt met spoed geopereerd en is er een deel van de schedel verwijderd. Het verwijderde deel ligt in de vriezer om er later, al dan niet, terug aan de schedel worden vastgemaakt. Bij het zien van de patiënt dacht ik dat er een deuk in het hoofd ging zijn waar de schedel duidelijk ontbrak, maar dit was niet het geval. Enkel waren de littekens van de operatie te zien.
Een groot onderdeel van Lies Lotte haar werk op IZ is werken op het slikken. Dit is iets wat een logopedist zou doen hier in België en ook iets dat wij niet zien in onze opleiding. De ergotherapeuten verschoten hiervan en zeiden dat het bij hen wel de taak van de ergotherapeut was om patiënten te screenen op het slikken en te helpen bij problemen met spraak, zoals bij een afasie.
Tijdens de slikrevalidatie gebruikte Lies Lotte een activiteit: tanden poetsen. Het gebruikmaken van activiteiten komt hier op de eerste plaats. Patiënten worden geobserveerd en geëvalueerd aan de hand van activiteiten van het dagelijks leven, zoals tanden poetsen of een boterham smeren of zich aan- en uitlkleden.
Ook heb ik een kort teammoment meegevolgd met Lies Lotte. Dit was, uiteraard, in het Deens. Hoewel ik enkele woorden heb opgepikt en in zeer grote lijnen wel kon begrijpen waar het over ging, heeft Lies Lotte achteraf alles nog eens verduidelijkd in het Engels. Door enkel te kijken naar het overleg werd al meteen duidelijk dat zowel de dokter, verpleging als andere disciplines vooral luisterde naar de ergotherapeut. Achteraf zei ik ook tegen Lies Lotte dat het leek alsof zij de experte was en dat zij uitleg gaf over de patiënt. Ze vertelde mij dat dit ook het geval is. Zij is degene die veel weet over de patiënt en haar revalidatie, zoals voor het slikken. De dokter keek toe hoe de ergotherapeut aan het werk ging met de patiënt en was hier een leek.
Bij een andere patiënt op de dienst neurologie zijn Lies Lotte en ik bij een andere patiënt langsgeweest. Deze had een zware beroerte gehad en is stilaan aan het beteren. De patiënt had een linker CVA (beroerte) waardoor zijn spraak was aangetast. Hierbij ging Lies Lotte met een pincet in de mond om de vastklevende slijmen te verwijderen. Deze slijmen zijn helemaal hard geworden. De patiënt kon niet goed ademen via zijn neus, dus zijn zuurstof werd via de mond gegeven, wat voor extra uitdroging zorgde.
Amelia is ook een ergotherapeute en zij werkt op de acute stroke unit. Hier komen de ergotherapeuten binnen twee dagen bij de patiënt. Ik ben met Amelia en een patiënt meegegaan naar een testing. De patiënt moest de lakens van een bed vervangen en koffie zetten. Dit omdat de patiënt zelf niet goed kon vertellen aan de dokter wat er net aan de hand was. Tegen de dokter zei ze steeds andere dingen waardoor het voor de dokter moeilijk was om te begrijpen wat er precies aan de hand was. Amelia koos voor een activiteit dat te maken had met iets huishoudelijk, omdat de vrouw aangaf dat ze nog alles zelf deed. Echter wanneer gevraagd werd om te stofzuigen zei ze dat haar partner dit doet. Haar verhalen zijn elke keer wat anders dan de eerste versie die ze verteld. Amelia verkoos ervoor om haar eerst het bed te laten veranderen en dan pas te laten strijken. Bij deze activiteiten werd er Deens gesproken en verstond ik niet goed wat de patiënt of Amelia vertelde, maar achteraf bleek dat de patiënt goedkeuring of bevestiging zocht. Ook kon ik observeren dat de patiënt moeite had met het plannen van haar handelingen en verliep de activiteit chaotisch. Amelia heeft in het begin uitgelegd waar alles te vinden was om een bed te verschonen, maar dit leek de patiënt vergeten te zijn. Ook bij het zetten van de koffie verliep de activiteit chaotisch. De patiënt vergat de stekker in het stopcontact te steken en vergat dat ze koffie moest maken voor 2 koppen.
Uit deze observatie trok Amelia haar conclusies. Dit is heel anders dan bij ons: wij gebruiken eerder oefeningen waarbij bewegingen ingezet worden bij een bepaalde activiteit, zonder deze activiteit daadwerkelijk uit te voeren. Amelia en ik hadden dezelfde bevindingen over de observatie, maar de manier waarop er getest is geweest, is heel anders dan dat wij aangeleerd krijgen.
We hebben een presentatie gegeven waarin we uitgelegd hebben hoe wij werken als ergotherapeuten in België. Een opmerking van een van de oudere therapeuten was dat onze manier van werken, een verouderde manier is. Zo werkten de Denen wel 20 tot 30 jaar geleden. We hebben hier ook wat meer uitleg gegeven over Belgie, het gezondheidszorgsysteem, ergotherapie en Odisee.
Tot slot kregen we ook nog een moment om met de stagiaires in gesprek te gaan die op dat moment stage lopen in dit ziekenhuis. Het was heel interessant om zo in gesprek te gaan met hen en ook eens een andere inkijk in ons werkveld te krijgen. Wat echt tof was, was dat deze stagiaires een eigen lokaal hebben, met extra informatie over modellen, manieren van werken, boeken over ergo en een pc. Dit lijkt echt aangenaam om hier je stagedag voor te bereiden.
Tot slot kregen we de kans om ons weer om te kleden en afscheid te nemen van iedereen, en zo konden wij hen ook bedanken dat we mochten langskomen en hebben we hen ook pralines gegeven om te bedanken.
Tot morgen voor ons volgende avontuur! 
Wij zijn Inne en Chiara, twee studentes ergotherapie aan de Odisee hogeschool. Wij zitten beide al in ons derde jaar. en als onderdeel van onze opleiding is het de bedoeling dat we ook buitenlandse ervaringen opdoen. Dit kunnen we doen door stage te lopen voor een langere periode in het buitenland (8weken) of korter -zoals wij maar één week-.
Wij hebben ervoor gekozen om onze buitenlandse stage de lopen in Kopenhagen-Denemarken. Onze stage is wat korter dan normaal, één week om precies te zijn. Ondertussen lopen we ook nog Stage in België. Inne loopt in België stage op de Paaz dienst van het ASZ en Chiara loopt stage in de Sint Albertschool bij kinderen in Molenbeek.
Tijdens deze stage in Kopenhagen bezoeken we iedere dag een verschillende organisatie waar Ergotherapeuten te werk gesteld zijn of kunnen werken. We hebben ervoor gekozen om iedere dag één organisatie te bezoeken en we proberen in de namiddag ook nog iets van Kopenhagen te ontdekken.
Waarom Kopenhagen? Chiara heeft altijd al een voorliefde gehad voor Denemarken en ook staan de Scandinavische landen ervoor gekend om verder te staan op het gebied van de gezondheidszorg. Inne was hier dan ook voor te vinden om mee te komen naar Kopenhagen.
Onze avonturen kan je hier volgen op onze blog! Welkom!
Hej!
ook vandaag zijn we nog Kopenhagen gaan verkennen. Het eerste wat op de planning stond om nog te verkennen was ‘De ronde toren’. Deze toren is letterlijk rond en ook de manier om naar boven te geraken is…uniek (zie foto).Deze toren was een onderdeel van de sterrenwacht dan Denemarken. Deze toren staat er al van 1637! Deze toren had eigenlijk drie onderdelen: de sterrenwacht, de universiteitsbibliotheek en de Trinitatis kerk.  Onder weg naar boven zijn we wel eventjes gestopt in de universiteitsbibliotheek, daar was momenteel een tentoonstelling bezig van foto’s genomen door Zijne Koninklijke Majesteit prins Nikolaas van Griekenland en Denemarken. Hij stelde hier hele mooie foto’s tentoon die geïnspireerd waren door de natuur en licht.
De klim naar boven was wel pittig. Een tussenstopje af en toe was hier echt wel welkom. Eens boven hadden we echt een prachtig uitzicht (ondanks het slechte weer). helaas was de sterrenwacht niet open, maar hadden we toch de mogelijkheid om eens binnen te kijken.
Onderweg zijn we onze eerste bekende Deen tegengekomen Niels Bohr. Hij had een mooie plaats gekregen naast een van de gebouwen van de universiteit.
Zonder dat we er ons van bewust waren zijn we binnengewandeld in de kerk van onze Lieve Vrouw, dit bleek uiteindelijk geen kerk te zijn maar een kathedraal (?), we waren niet echt goed mee met het kathedraal deel.
Tot slot wou ik (Chiara) toch DE bekendste Deen zien! Als je aan Denemarken denkt, dan denk je automatisch aan ‘De kleine zeemeermin’, maar dit verhaal hebben we alleen maar dankzij… Hans Christian Andersen. Ik wist dat er een standbeeld van hem was, maar ik wist niet goed waar. Dit hebben we dan ook gisterenavond opgezocht… en ja, bleek dat we onbewust dit beeld al een aantal keer voorbijgelopen waren. Ik ben dan ook super blij dat ik het eens in het echt heb kunnen zien!
Dit was onze kleine tocht voor vandaag in Kopenhagen! tot morgen!