Hallo,
Gisteren was mijn eerste keer dat ik alleen naar het schooltje ben gegaan (Jan had zin om een lang weekend te nemen). En hij heeft wat gemist hoor!
In de voormiddag ben ik Jammer genoeg was er ook juist een lid van het bestuur van de school die van alles met mij wou bespreken rond de banken die ik heb gesponsord met de subsidies die ik van mijn gemeente heb gekregen, hoe mijn stage ging,… Dat was dus allemaal zeer interessant maar ook ambetant omdat Rajesh normaal op mij aan het wachten was. Toen ik hem duidelijk had gemaakt dat ik naar de bushalte moest om Rajesh te gaan halen stond hij erop om mij door iemand anders te laten brengen met de brommer. Na 10 minuten was dat uiteindelijk geregeld. Ik dus vanachter mee op de brommer, zeer plezant om eens te doen!! Aangekomen bij de bushalte was er natuurlijk geen spoor van Rajesh… Wij dus terug naar het schooltje.
5 minuten later dook Rajesh daar gelukkig toch op, hij had enorm veel moeite gedaan om er te geraken. Ook heeft hij het schooltje heel hard geholpen en veel interesse getoond. Zo heeft hij zijn nr aan de leerkrachten en het lid van het bestuur gegeven zodat ze hem konden contacteren als ze enige hulp nodig hadden. Ook is er een meisje met spasticiteit op de school die hij heeft doorverwezen naar een school speciaal voor kinderen met haar beperking. Hopelijk doet ze er ook iets mee!
Teruggekomen van het schooltje zijn we een food tour gaan doen. Aangezien we al zo lang in Calcutta verblijven hadden we al vele dingen gegeten. Maar het was zeer gezellig en leuk om ook van alle andere dingen te vragen!
Vandaag (zoals in het vorige bericht al gezegd) hadden we Abani (die man van het lekkere eten in het park) beloofd om naar zijn dorp te gaan. Wij dus weg: eerst een uur op een overvolle trein, dan overstappen naar een riksjaw (ik dacht dat je daar maar met maximum 6 in kon, 12 is dus blijkbaar het juiste getal) voor een half uurtje om te eindigen in een omgeving van lemen hutjes, rijstvelden, slechte baantjes (van een weg kan je niet spreken), kinderen op blote voeten, koeien, geiten, schapen,…
Eerst zijn we bij Abani zijn mama langsgegaan. Een vrouw van wel 89 jaar! Maar ze woont nog zelfstandig en doet nog steeds haar was zelf.
Ook was ze steeds tegen ons aan het praten, maar van dat Bengaals verstaan wij natuurlijk niets. Nadien zijn we wat gaan verkennen in het dorpje en hebben we van alle mensen gezien die volgens mij nog nooit in hun leven een blanke hadden gezien. Je moest hun gezichten zien seg! Een aantal kindjes waren wat bang, maar toch te nieuwsgierig.
Ze hadden visnetten bij waarze kleine visjes in hadden gevangen. Trots dat ze daarop waren seg!
Na het ronddolen zijn we terug naar het huis van de mama gegaan. Daar stond ondertussen een hele maaltijd voor ons klaar. Maar we konden niet beginnen eten vooraleer ik mij volledig (ja van top tot teen) gewassen had. Ik vond dat heel vreemd maar dacht ik zal dat maar doen, gelukkig was het ook verfrissend. Toen ik 15 minuten later gedaan had zei Abani dat ik het niet goed gedaan had. Ik begon al in opstand te komen aangezien ik mij juist helemaal had uitgekleed en helemaal gewassen! Blijkbaar moest dat van de mama 3 keer gebeuren voor mij als meisje (Jan is weeral ontsnapt aan die taak!) vooraleer ik mocht eten. Ikke dus weer weg om mij nog maar eens 2 keer te wassen. Toen ik terugkwam bleek het nog niet helemaal in orde te zijn, maar ik was het beu om mij nog is helemaal uit en aan te kleden dus hebben we maar gewoon gegeten.
Na het eten kwamen er allemaal kindjes van het dorp langs. Jan heeft met hen gevoetbald en gevolleybald, super vonden ze dat! Ik had gelukkig een kaartenspel mee waardoor we memory en om het hoogste hebben kunnen spelen. Na een uur en half waren we het wel een beetje beu en door de warmte waren we ook heel vermoeid geraakt waardoor we eens terug naar Calcutta wouden.
Voor we vertrokken probeerde Abani ons nog over te halen om nog zeker eens terug te komen. Alles stond precies in het teken van ons wat mij een heel ongemakkelijk gevoel gaf. We hebben hen dus ook duidelijk gezegd dat we niet konden beloven maar ons best gingen doen om terug te komen. Op te terugweg moesten we wachten aan de kant van de straat op een auto. Het resultaat was een heel bende mensen die rond ons kwam staan. De vrouwen vonden mij natuurlijk weer het interessantste en ik vond de baby’s het tofste. Resultaat: een baby op mijn schoot. Gevolg: een baby zonder pamper… Die plast op mijn schoot. Geweldig!! Voor hen leek dat natuurlijk de gewoonste zaak van de wereld te zijn!
Na de autorit naar het station en de treinrit naar Calcutta (allen met veel gestaar) waren we dus eindelijk terug op het hotel waar ik meteen in de douche gesprongen ben en van kleren gewisseld heb! Amai dat deed deugt.
Morgen begint de stage terug, ik ben eens benieuwd hoeveel kindjes er zullen zijn! Ik heb alvast voor ieder kind dat ik behandel iets voorbereid. Hopelijk daagt er een van hen op.
Nu duik ik nog in mijn boek en ga ik eens vroeg slapen se.
Dikke kussen en knuffels
Zoë