In tegenstelling tot het ziekenhuis in Arusha, Ngarenaro health center, zijn er hier in het Endulen hospital veel verpleegkundige handelingen te doen. Veel te leren dus! Het gaat van moeilijke wondzorg tot het simpele wegen van een baby.
WONDZORG
Elke dag kan ik aan wondzorg doen, heel interessant! Wat me opvalt is dat er heel veel patiënten zijn met brandwonden en vooral kindjes… Vaak vraag ik wat er gebeurd is en dan antwoorden ze me: ‘burnt’. Ja; daar word ik natuurlijk niet wijzer van. Ondertussen ben ik te weten gekomen dat het vaak komt door heet water. Toch vind ik het aantal kindjes met serieuze brandwonden wat verontrustend… Het rare is dat ik op school leerde dat het geven van veel vocht bij brandwondenpatiënten het eerste is wat je doet. Hier liggen de brandwondenpatiënten niet eens aan een infuus… Adriaan (dé Nederlander) en ik proberen te weten te komen hoe dit komt… Het antwoord tot nu toe is dat de patiënten veel te drinken krijgen en dat een infuus dus niet nodig is. Veel om over na te denken.
Voor wondzorg zijn er enkele steriele pakketen aanwezig, maar minder dan 1 pakket per patiënt die verzorgd moet worden. Meestal worden alle zorgen met 1 of 2 pakketten gedaan… Steriliteit is dan ook soms ver te zoeken.
Nog iets om over na te denken zijn de producten die ze hier gebruiken voor de wondzorg. Ze gebruiken voor ongeveer elke wonde dezelfde producten; namelijk een antisepticum (1) waarvan ik de consistentie niet weet, maar waarvan ik wel zie dat het op open wonden gedaan wordt en dat de patiënten dit echt niet aangenaam vinden. Vervolgens ook een infuusfles met NaCl dat ze enkele dagen gebruiken om de wonden van verschillende patiënten te reinigen. Ze gebruiken de fles tot het op is. En dan gebruiken ze ook nog een zalf die ze op alle oppervlakkige en soms diepe wonden smeren, maar die eigenlijk bedoeld is tegen brandwonden.
Nu lijkt het of ik alles niet goed vind; dit wil ik niet zo naar jullie overbrengen. Maar ik stel me soms vragen, een kritische blik kan geen kwaad denk ik. Ze doen hier zeker ook heel veel goede handelingen! Het hangt er natuurlijk ook van af welke verpleegkundige de handeling doet, maar dat is ook zo in België.
Het toffe vind ik dat ik me vrij voel om dingen in vraag te stellen tegenover de dokter en andere verpleegkundigen, toch op z’n minst al meer dan vroeger. Dit is iets wat ik alsmaar meer leer te doen; en ik ben hier heel blij om! Zo leer ik veel meer bij.
Ik sprak nu vooral over brandwonden maar ik heb ook al andere wonden verzorgd zoals wonden aan de voeten, wonden door de messen die de Maasai ronddragen, een veneuze insufficiëntie wonde op het been, operatiewonden na een keizersnede, een abces rond het kniegewricht,… Allemaal heel interessant!
ANDERE
Andere verpleegkundige taken zijn er natuurlijk ook… Er worden vaccinaties gegeven, de mensen (vooral de kinderen) worden gewogen, er wordt bloed genomen bij het laboratorium, er wordt meegelopen met de dokter op ronde, de pillen (VEEEEEEL antibiotica) worden uitgedeeld en infusen worden geprikt. Wat je hier bijvoorbeeld niet ziet is dat de verpleegkundigen de patiënten wassen, terwijl dit in België een grote tijdsrovende verpleegkundige taak is, maar ook het moment is dat je je patiënt kan observeren en beter kan leren kennen. Ik dacht nooit dat ik het ging zeggen, maar soms mis ik dit moment wel dat je een patiënt zo goed kan leren kennen tijdens het ochtendtoilet. Het is hier veel moeilijker om echt een band te krijgen met de patiënten, misschien ook door de taalbarrière, maar toch… Maar de kinderen geven me heel veel voldoening! Ik zit al met een glimlach op mijn gezicht terwijl ik deze zin schrijf… heerlijk!
OUTREACH
Vervolgens zijn er ook nog de outreaches… Bijna iedere dag van de week, niet in het weekend, gaan er een aantal verpleegkundigen met een range rover naar een Maasai dorpje hier in Ngorongoro. Daar delen ze dan medicatie uit, worden er vaccinaties gegeven, worden eventueel zieken onderzocht en geholpen, worden de kinderen opgevolgd en gewogen. Er wordt ook aan minimale educatie gedaan; bijvoorbeeld als een maand oude baby nog steeds 2,5 kg weegt, wordt er gezegd dat ze meer moeten eten en dat als het niet beter wordt binnen enkele dagen dat ze naar het ziekenhuis moeten komen. Ook is het volgens traditie nodig dat de vrouw met het kind de eerste 2 maand binnenblijft, maar ze raden de mama’s aan om toch naar buiten te komen, ook voor de vaccinaties…
Ik vind het heel mooi dat dit project bestaat, zo wordt de ‘rural area’ toch van minimale medische hulpverlening voorzien en worden de baby’s ook geregistreerd (dit is namelijk een probleem in Tanzania). Registratie zorgt voor meer informatie en vervolgens beter gerichte mogelijkheden en zorgverlening.
Ik denk dat de outreaches ook helpen om meer mensen naar het ziekenhuis te krijgen, om meer vertrouwen te krijgen in het ziekenhuis. Misschien is dit een heel westers gedachte van me, maar ik denk dat het belangrijk is dat mensen ‘willen’ komen naar het ziekenhuis als ze ziek zijn of als ze zich niet goed voelen en niet enkel rekenen op traditionele geneeskunde. Dat ze met andere woorden ook vertrouwen krijgen in iets buiten hun traditie. Ik wil hier niet mee zeggen dat ze hun traditionele geneeskunde moeten vergeten, neen, maar ik denk wel dat je een mengeling van beiden kan proberen zoeken…
Vrijdag gingen Adriaan (dé Nederlander) en ik mee met de outreach; we gingen naar een Maasai dorp ergens in Ngorongoro. Het spectaculaire hierbij is dat je op de weg er naartoe zoveel verschillende natuurtaferelen ziet, je gaat van een droge vlakte naar een zeer groene plaats met veel bomen en de dieren veranderen dan ook. Het gaat allemaal heel snel in elkaar over. We zagen wilde beesten, zebra’s, impala’s, giraffen, … Het leek wel of we op safari waren! Heel mooi om te zien; Adriaan en ik zaten beiden met een zalige glimlach op ons gezicht te genieten van de prachtige zichten vanuit een stoffige maar gezellige range rover. Zo zou ik later ook wel willen werken! Met een kleine groep naar ergens gaan, zorg verlenen, nieuwe natuur en wereldpracht zien…. HMMM Zalig!
Een hele boterham… Ik hoop dat jullie het wat interessant vinden, ik leer alleszins elke dag heel veel bij, wat me natuurlijk heel veel voldoening geeft! En een glimlach of een reactie van patiënten geeft me een heel warm gevoel vanbinnen … En hele dagen kan ik genieten van prachtige natuur. Wat heb ik nog meer nodig?