Stage zit erop… Wow wat is de tijd gevlogen! Ik moet eerlijk zijn dat ik in het begin dacht ‘wat ga ik hier in godsnaam doen in de middle of nowhere?’; maar iedere dag kwam er iets op mijn pad. Naarmate ik de mensen ook beter leerde kennen, werd het ook alsmaar gezelliger.
Gedurende mijn stage kreeg ik een goede band met enkele pediatrische patiënten in het ziekenhuis; oh wat mis ik ze. Hun lach, hun enkele woordjes engels, onze ‘handshakes’, hun liefde, hun warmte,… Oh! Ik ga ze niet vergeten, dat is zeker. Ik denk dat ze zelf niet hebben beseft hoe fijn ze mijn tijd in het ziekenhuis gemaakt hebben.
Het was raar om afscheid te nemen, enkele mensen die ik graag nog wou zien waren niet aanwezig in het ziekenhuis, ik besefte niet echt dat het de laatste keer zou zijn dat ik enkele mensen zou zien. Velen zeiden me ‘oh zit je maand er al op, zo snel dat je weer weg bent!’. Het leek echt of ik in een versnellingsmachine door de tijd heen ben gegaan.
Ik zal de natuur missen, de gezellige avonden, de babbels, de lach van de kinderen, de een beetje kromme communicatie, …
Hmmmm… Misschien ga ik later wel nog eens terug naar het ziekenhuis, wie weet!