Vandaag is het mijn laatste dag in de kliniek, hierbij loop ik nogmaals mee met Marie Wagner en Jeaninne. Om de dag te beginnen zijn we begonnen met een patiënt die een ski-ongeval heeft gehad en hierdoor in een comateuze toestand heeft gelegen. Vandaag wilden de therapeuten proberen om de patiënt rechtop te zetten vermits hij gisteren goed bij bewustzijn was. Door het rechtzetten van deze persoon willen ze bekomen dat de patiënt terug goed bij bewustzijn is. Rechtstaan is immers de meeste natuurlijke houding om zo waakzaam mogelijk te zijn. Tijdens het rechtzetten wordt de saturatie en de hartslag van de patiënt gemonitord en zien we dat zijn hartslag stijgt naarmate hij rechter komt te staan. De linkerkant van de patiënt is verlamd. Als we de patiënt vragen bij het terug gaan liggen in bed om zijn schoenen zelfstandig uit te doen, zien we dat hij zich zo organiseert zodat hij met zijn linkerhand de schoen zou moeten uitdoen terwijl dit hem niet lukt. Dit wil zeggen dat hij zich nog niet bewust is van zijn toestand.

In de namiddag heb ik mij verder verdiept in het assessment dat ze toepassen in de kliniek. Hierdoor ben ik meer te weten gekomen over de COMP, PRPP, Chedoke , de Perfetti, en nog een paar andere assessments.

Er is hier zo veel te leren en te observeren, dat één week echt heel kort is.

’s Avonds ben ik met een andere student naar Bad-Ragaz gegaan om er te genieten van de spa, de Tamina Thermen. Hier wordt hetzelfde bronwater uit de bron van de Tamina gebruikt, als in het revalidatiecentrum. Aangezien het vrijdagavond was hadden we het extra voordeel dat we aan een voordelig avondtarief binnen mochten én dat de spa een uur langer open was. Hier hebben we genoten van de verschillende baden, sauna’s en hamam.

Vandaag liep ik mee met Matthias Fenzl (sporttherapeut). Matthias geeft sporttherapieën. Hierbij hebben we met patiënten geoefend op zitballen voor zowel algemene conditionering, als voor balans, als voor de ademhalingsspieren. Het was grappig dat Matthias zelf ook oefeningen uitprobeerde die de patiënten nooit zouden kunnen uitvoeren; zelf had ik het ook al moeilijk met deze oefeningen. We hebben met een groep patiënten ook geoefend op een juiste stappatroon waarbij de aandacht lag op de arm-, nek-/halsspieren, buik- en rugspieren en een goede afstoot op de twee eerste carpale van de voet. Hierbij is het wel heel interessant om te zien hoe er in Zwitserland uitzonderlijk veel aandacht uitgaat naar de patiënteneducatie, wat elke therapeut heel belangrijk vindt, en waaraan hier dan ook de nodige tijd wordt besteed.

Om 13 u ging er weer een workshop door waarbij de therapeuten werden onderverdeeld in groepjes van 3 of 4 en waarbij ze moesten nadenken over een bepaald probleem. Ik zat in een groepje waarbij we een hemiplegische patiënt beter zouden moeten en kunnen positioneren in een rolstoel. Er wordt hierover nagedacht en gediscussieerd en er worden foto’s van de mogelijkheden genomen. Aan de hand van de genomen foto’s willen ze de presentatie die later volgt voor de volledige groep praktischer laten verlopen. Er wordt naar gestreefd om zo to the point mogelijk te werken, zonder veel tijd te verliezen met theorie. Zelf vind ik deze dagelijkse meetings echt een meerwaarde : enerzijds verbetert het de onderlinge relaties tussen de werknemers en anderzijds leer je dagelijks iets bij en blijf je uitgedaagd worden.

Vandaag liep ik mee met Susi Zimmerman (kinésist) waarmee ik zowel individuele sessies heb gevolgd in de oefenruimte als ook groeps- en individuele sessies in het zwembad. Het was leuk om de zien welke mogelijkheden je hebt om patiënten te behandelen in het water. Voornamelijk rond spasticiteit.
Hiernaast heb ik ook een team meeting mee gevolgd die dagelijks worden georganiseerd. Deze dagelijkse meetings zijn hetzij inter- of intradisciplinaire meetings, hetzij een multidisciplinaire teammeeting. Deze meetings gaan ofwel over een workshop (bv over de mogelijke hulpmiddelen) ofwel over een casusbespreking ofwel welke nieuwigheden er zijn binnen de afdeling en hoe de afdeling ervoor staat. Hierbij zie je een goede samenwerking tussen de ergotherapeuten en de kinesisten, waarbij er geen hiërarchisch onderscheid wordt gemaakt zoals in België vaak het geval is. Ook mobiliseren de ergotherapeuten de armen en/of voeren ze zenuwtesten uit, wat in België niet zo vaak gebeurt.
Tijdens een MDT-meeting is iedereen aanwezig. Deze meeting vindt plaats in de therapieruimte zelf waardoor er een 20 hulpverleners in een kring bij elkaar kunnen komen. Afhankelijk van welke patiënten besproken worden, vinden deze meetings plaats in een andere hoek van de therapieruimte.

Vandaag heb ik ook 2 andere studenten uit België leren kennen die gedurende 2 maanden een stage doen in de kliniek. Ook heb ik kennis gemaakt met een student uit Duitsland die gedurende 6 weken een stage doet in de kliniek. Deze studenten verblijven allemaal in hetzelfde verblijf als ik waardoor we afgesproken hadden om ’s avonds samen iets te drinken in de gemeenschappelijke ruimte. In de avond heb ik dan ook nog andere mensen ontmoet die ofwel werkzaam zijn in het hospitaal ofwel student zijn. We waren met een 10-tal personen en hebben er een leuke avond van gemaakt met gezelschapsspellen en een glaasje bij de hand. Als je ervan houdt om verschillende talen onder de knie te krijgen is dit wel een ideale plaats. Er werd zowel Duits, Zwitsers Duits, Engels, Frans als Italiaans aan tafel gesproken. Dit leidde soms wel tot hilarische miscommunicatie bij het vertalen van bepaalde woorden in een andere taal.

Vandaag liep ik opnieuw mee met Marie Wagner en nam ik deel aan een groepstherapie rond cognitieve training. Hier heb ik een vrouw ontmoet waarbij er een bloedvat gesprongen is in haar hersenen waardoor ze momenteel zeer snel mentaal en fysiek vermoeid is. Ondanks haar aandoening sprak deze vrouw, tot mijn verbazing, vloeiend Engels. Zelf beweerde ze dat, door haar aandoening, haar talenkennis achteruit is gegaan waardoor ze, o.a., het Zwitsers Duits verleerd heeft en teruggevallen is op het Duits uit Duitsland. Samen met deze vrouw heb ik een puzzel opgelost waarbij je zinnen moet combineren en vergelijken om aan een oplossing te komen. Doordat ze zich zowel moest concentreren op de puzzel als op de Engelse conversatie was ze snel vermoeid en had ze een pauze nodig. Het was interessant te zien welke mediums gebruikt worden voor de geheugentrainingen. De focus ligt vooral op oefeningen die draaien rond de concentratie/aandacht. Maar er is ook voldoende aandacht voor de executieve functies waarbij de patiënt iets moet plannen/organiseren. Hiernaast is er ook een interessante oefening rond constructie. Eerst dient de patiënt een constructie met blokjes na te bouwen. Vervolgens moet hij deze op een blad papier overtekenen. En ten slotte wordt er aan de constructie met de blokjes een verhaal verbonden waarbij de patiënt afbeeldingen moet koppelen aan de blokjes door middel van hints en tips die gegeven worden op een blad of voorgelezen worden.

Tijdens de middag begeleiden de therapeuten de patiënten bij de maaltijd om zoveel mogelijk zelfstandig te doen. Zo worden de rolstoelen in de eetzaal zo veel mogelijk vermeden. In de eetzaal worden alle patiënten verwacht, behalve de patiënten die moeilijkheden hebben bij het slikken of patiënten met rode vlag symptomen. Deze patiënten mogen op de afdeling eten en worden tijdens de maaltijd begeleid door de logopedisten, voornamelijk rond het slikken.

Om de dag af te sluiten heb ik nog een wandeling gemaakt en heb ik de berg een beetje verder omhoog gewandeld. Bij het terugkeren naar de kamer zag ik langs de kant van de weg nog een 15-tal edelherten. Het is hier een prachtige, ongerepte omgeving.

Vandaag was mijn eerste dag in Kliniken Valens. Ik werd onthaald door Roger April (kinésist) die mij een rondleiding gaf in het ziekenhuis. Ik was meteen verbaasd over al de mogelijkheden die de kliniek te bieden heeft inzake therapieën voor de patiënt.
De therapieruimte bestaat uit een groot vierkantig blok waarvan de binnenzijde bestaat uit een glazen muur zodat je zicht hebt op een gesloten binnentuin. Langs de buitenzijde heb je zicht op de prachtige bergen. Naast deze ruimte heb je nog een rechthoekige ruimte waar zich het robotica lokaal bevindt. Hier zijn 2 armeo apparaten aanwezig, één die bijna volledige ondersteuning biedt aan de patiënt en een andere waarbij de patiënt meer zelfstandige bewegingen dient te maken. Daarnaast is ook nog een soort sta-apparaat waarbij de voeten van de patiënt gefixeerd worden aan de voetplaten die mechanisch op en neer gaan, waardoor het traplopen voor de patiënt gesimuleerd wordt. Er is ook een computer met een camera die de bewegingen van de patiënt registreert. De computer simuleert een spel waarbij de patiënt bepaalde bewegingen moet uitvoeren. Dit wordt voornamelijk gebruikt als een balanstraining. Er is ook nog een loopband met mechanische hulp voor de benen en een ophangsysteem voor de patiënten zodat de therapeut de steunname van de patiënt op de loopband kan instellen terwijl het stappatroon wordt verbeterd.  Ten slotte zijn er nog ophangsystemen aan het plafond aanwezig om de patiënten te ondersteunen tijdens de mobiliteitstraining.
Naast dit lokaal is er nog een andere ruimte waar groepstherapieën worden gehouden zoals de arm-handfunctie training en de cognitieve training.
Rond de beschreven lokalen lopen er gangen die leiden naar de zwembaden, de ruimte voor hypotherapie, de klimmuur, de verschillende keukens of badkamers/ wasruimtes voor ADL-training en, als laatste, naar de afzonderlijke kamers waar de logopedisten zitten.
In de grote therapieruimte werken de kinésisten en ergotherapeuten naast elkaar waardoor je een goed overzicht hebt over de verschillende therapieën die worden gegeven. Je merkt onmiddellijk de goede samenwerking tussen de kinésisten en de ergotherapeuten, die evenwaardig worden beschouwd. Dit vind ik een positieve ervaring.

C-mill

Vandaag mocht ik meelopen met Marie Wagner (Ergotherapeut), die van oorsprong van Engeland afkomstig is waardoor de communicatie in het Engels geen probleem vormde.
Naast Marie heb ik ook Jeaninne (Ergotherapeut) en Eva(Ergotherapeut) leren kennen. Jeannine heeft haar opleiding gevolgd in Maastricht waardoor ze de Nederlandse taal min of meer beheerst wat de communicatie vergemakkelijkt.
Ik heb een nieuwe methode/ concept bij de arm-handfunctie training, de ‘Chedoke’-therapie genaamd, kunnen observeren. Deze therapie wordt tijdens de arm-handfunctie gecombineerd met de Bobath principes. De groepstrainingen worden meestal met meerdere disciplines geven waarbij er ook een kinésist aanwezig was, die gespecialiseerd is in Bobath, tijdens de arm-handfunctie training. Deze kinesist heeft mij zoveel mogelijk proberen uit te leggen hoe de oefeningen aan de patiënten worden gegeven en hoe Bobath hier een faciliterende factor is. Hij daagde me uit om mee na te denken over de principes van deze therapie, inzake anatomische structuur en neurologische structuren. De door hem gegeven informatie was niet steeds gemakkelijk om te volgen, maar het was zeker en vast wel interessant.

’s Avonds ben ik naar Bad-Ragaz gegaan om iets te eten. Ook heb ik in een supermarkt een adapter kunnen kopen om aan te sluiten op het stopcontact op de kamer. Toen ik de berg naar het staff house terug opreed, zag ik een marmot (denk ik) wegrennen.

Vandaag, zondag 7 april 2019, ben ik aangekomen in Valens/Pfäfers, in Zwitserland, dat mijn verblijfplaats vormt voor de komende week. Ik logeer in het Staff House Madrus, dat op zo’n 250 meter van het Ziekenhuis ‘Kliniken Valens’ gelegen is. Na mij geïnstalleerd te hebben op mijn kamer, heb ik de omgeving rond het revalidatiecentrum verkend. Het centrum is prachtig gelegen. De bijgevoegde foto’s bewijzen dit.  Ik heb een wandeling gemaakt langs een smal bergpad, door het bos, dat uitliep op een uitkijkpunt, waar je een mooi panoramisch zicht had over Bad-Ragaz, het dichtst bijgelegen stadje.

Een minpuntje aan mijn reis is dat ik bij de grens van Zwitserland vergeten ben mijn mobiele data van mijn GSM uit te zetten, omdat de GPS aanstond. Hierdoor liep de rekening vrij snel op en na een half uur zat ik al aan 60 euro boven mijn limiet van mobiele data.
Ook gebruikt men in Zwitserland een ander stopcontact dan in België. In de kamer is ook maar 1 stopcontact aanwezig, die dient voor de modem van de kamer. Gelukkig heb ik een verlengsnoer mee om dit probleem op te lossen. Morgen moet ik dus enkel op zoek naar een adapter voor mijn verlengsnoer voor dit soort stopcontact. Men heeft mij gezegd dat dit in het postkantoor te verkrijgen is.