Vandaag hebben we onze eerste patiënten behandeld in ons lokaaltje!

Normaal ontvangen we enkel nieuwe patiënten op maandag, dit was blijkbaar slecht gecommuniceerd en plots stonden er al enkele mensen klaar voor hun verhaal te komen doen. Spijtig genoeg moesten we ze wegsturen aangezien er een andere patiënt kwam voor behandeling.

De eerste patiënt was een vriendelijke man met fysieke problemen. Hierbij hebben we vooral gewerkt op mobilisatie ( om zijn spiertonus wat te verlagen) en dan oefeningen gedaan rond communicatie. Hij was heel enthousiast en we gaven hem enkele huistaken mee.

Toen hij wegging (en ons met een heel goed gevoel achterliet) kwam er nog iemand langs die we nog niet gezien hadden.  Normaal was dit dus niet volgens plan, maar aangezien we een uurtje tijd hadden lieten we hen toch hun verhaal doen. Dit meisje had vooral problemen met het geheugen en de volgorde van handelingen. We hebben dus meteen een stappenplan meegegeven. Op die manier kon ze hierop beginnen te oefenen. Als er nog steeds problemen bleven kon ze volgende week in de voormiddag altijd eens langskomen. De moeder was heel vriendelijk en leek zeer tevreden met het stappenplan.

Nadien ontvingen we een volgende patiënt (een kleine jongen die nooit gestopt is met glimlachen =D).  Hierbij hebben we aandacht geschonken aan mobilisatie en het oefenen van de zitbalans. Dit laatste is zeker nog een punt waar we veel aandacht aan zullen schenken.

Na de middag ontvingen we twee patiënten die vooral problemen op mentaal vlak ervaren. We gaven hen een stappenplan, sjablonen om te communiceren en een takenlijstje mee.

Op die manier konden ze al oefenen met het materiaal dat we hen gegeven hadden. Als ze problemen ondervonden mochten ze steeds terugkomen, maar we probeerden hen duidelijk te maken dat er toch wat geduld nodig is voordat iets aangeleerd kan worden. Ze kunnen beter enkele weken blijven oefenen en als het dan niet goed gaat, mogen ze nog eens langskomen. Toen we dus niet meteen een volgende afspraak vastlegden, keken de ouders wat teleurgesteld. Net als we afscheid wouden nemen, vermelden ze plots nog veel extra problemen die hun kinderen ondervonden. We hebben een sterk vermoeden dat ze dit enkel deden om toch hulp te kunnen blijven krijgen van ons. Elke ouder wil natuurlijk zoveel mogelijk hulp voor hun kind als ze kunnen krijgen. Voor sommigen kunnen we niet meteen heel veel doen en is het eerder een kwestie van tijd en goed oefenen. We wouden geen tweede afspraak vastleggen, omdat dit een fel begeerd plaatsje is (aangezien we 89 patiënten hebben). Het wordt dus nog heel moeilijk om ouders zelf de verantwoordelijkheid te laten opnemen en hun duidelijk te maken dat wij geen mirakels kunnen verrichten.