Het einde van onze vakantie is in zicht en dat begon deze morgen al zeer vroeg. Tegen 4u30 hebben we alles klaargemaakt om terug te vertrekken richting Moramanga. Na een hele voormiddag rijden kwamen we ’s middags aan in het park Andasibe. Daar hebben we lekker uitgebreid gepicknicked voor we een mooie wandeling door het woud zouden maken. Zo hebben we de indri gezien, de grootste van de lemuren en nog enkele andere soorten doe we nog moet hadden gezien. Op een afstandje van een meter konden we foto’s nemen en de dieren bekijken. Het was echt de moeite ! Hieronder een voorbeeldje van de sifaka. Deze foto is niet ingezoomd. Zo kan je je voorstellen hoe dicht we bij hen konden komen.
SifakaDe indri
Na de mooie afsluiter van de dag zijn we naar Moramanga gereden om daar te overnachten. Het was nog en gezellige avond, maar het is niet te laat geworden. We waren allemaal kapot.
Zoals jullie weten zijn we maandag thuis gekomen. Die avond zijn we met vrienden iets gaan drinken. Dinsdag hebben we wat werk ingehaald en hebben we een kampvuur gehouden in de tuin van de huidige familie. Dit om al afscheid te nemen van al deze fantastische personen. We hebben ook nog eens gekookt: kip in de oven met appelmoes en frietjes op Belgische wijze. Woensdag konden we eindelijk bij onze mentor onze laatste evaluatie afhalen. Deze was nog goed verlopen. Daarna zijn we naar ons eerste gastgezin vertrokken om van hen ook afscheid te nemen. Het was onze laatste dag in Antsirabe dus moesten we ervan profiteren dat we wat tijd hadden om dag te zeggen. We hebben er nog een mooie avond van gemaakt. 🙂
De dag erna zijn we vroeg opgestaan om tijdig te kunnen vertrekken naar Tana. We moesten namelijk verschillende mensen gaan oppikken. De familie van onze chauffeur gaat mee en de kleine zus van Era ook. Nu zijn we plots met 10 personen op vakantie, waarvan 3 kinderen. Een hele andere belevenis dus. Hier enkele foto’s van het landschap.
Even een probeerseltje om te laten zien dat we echt tijd teveel hebben onderweg 😉
Ondertussen zijn we aangekomen in Moramanga. Hier verblijven we bij een vriendin van Nirina. Het is een heel groot huis met douche ( met warm water), nu dus volop genieten van nachtje in een heerlijk donzig bed.
Onze excuses voor het wachten op een volgend blogbericht. Omwille van enkele internet probleempjes hebben we even niets van ons laten weten. Hieronder een korte beschrijving van de rest van onze vakantie.
Dag 4 van onze reis Hebben we in de voormiddag genoten van het zwembad, want het was helemaal voor ons alleen. We hebben kennis gemaakt met een opdiener van het hotel en hij stelde voor om ons in de namiddag even rond te leiden in Ranohira. Perfect dus! Nadien zijn we naar het venster van Isalo geweest. Dit is een rots waar een gat in zit en als de zon ondergaat schijnt deze hier perfect door. Blijkbaar was die afgebroken en hebben we het dus niet kunnen bezichtigen. Dan maar gewoon genieten van het prachtige uitzicht en de zonsondergang.
Dag 5 (zaterdag dus) zijn we op terugreis vertrokken. Onderweg nog even gestopt in het natuurpark Anja.
Dag 6 zijn we naar Ranamafan geweest. Een nog groter natuurpark. Hier hebben we niet zoveel foto’s om mijn GSM. Dus deze zul je later te zien krijgen. We hebben nog 2 Andre soorten lemuren gezien hier ( en eentje heeft me bijna ondergeplast). Een heel mooi park dus.
Nadien zijn we naar het hotel gegaan en zijn we in de warwaterbaden gaan zwemmen. Onze mama hier vroeg of we haar wouden leren zwemmen. Algauw waren er enkele mensen die meededen met onze les. Na de ‘les’ kwamen er enkele gevorderden uitleg vragen over hoe je de vlinderslag moet doen en hoe je kan draaien onder water. Alles is uitgelegd geraakt en het was ren hele leuke zwemnamiddag.
Nu zijn we terug in Antsirabe en donderdag vertrekken we richting het oosten.
Dag 3 van de vakantie is al gedaan. De tijd vliegt als je je amusseert! Vandaag zijn we om 7u30 naar Isalo vertrokken met een gids. Dit is een van de grootste natuurreservaten in Madagaskar. We hebben ongeveer 14 a 15 km gewandeld vandaag en we hebben spectaculaire beelden voor jullie klaarstaan.
Eerst een wandeling gedaan op de rotsen voordat we aan de afdaling in de canyon begonnen.
Nadien aan de afdaling begonnen ( zeer goed voor de beenspieren!) en hebben we al de eerste dieren tegengekomen.
Na de maki’s even iets gegeten en meteen vertrokken naar de volgende mooie site. Hieronder zie je de natuurlijke zwembaden. Waar we natuurlijk in gesprongen zijn, want het was heel heet weer.
Rond 15uur was de tocht afgerond en hebben we nog even aan het zwembad gelegen. In de avond naar de muziek gaan luisteren in de eetzaal. Ervoor hadden we al even met de muzikanten gelachen en al laten zien welke malgassische dansen we konden (is er maar 1 hoor). In de eetzaal vroegen ze aan ons om deze dans mee te dansen met de muzikanten! We hebben er een filmpje van, maar die staat op het ander fototoestel. Spijtig spijtig, maar zo zijn er nog verrassingen als we terug zijn he.
Om 9uur hebben we onze weg naar het zuiden verder gezet. In Ambalavao hebben we een eerste tussenstop gemaakt. Hier hebben we een atelier bezocht waar ze papier atelier bezocht. Nadien terug vertrokken om rond 13uur een picknick stop te maken.
Tegen 17uur zijn we aangekomen en hebben we wat rondgereden om een goergoed hotel te vinden. Momenteel zitten we in een prachtig bungaloparkje met zwembad. De kamer is heel mooi en we hebben een eigen douche met warm water! Rond 19uur beginnen koken in de personeelskeuken en nadien toch nog even een nachtduikje gedaan in het zwembad. Het zag er zo aanlokkend uit. Het was dan ook een zeer warme en zweterige dag geweest.
Morgen staat de wekker om 6uur zodat we het Isalo park kunnen bezoeken.
Zaterdag zijn we in de voormiddag gaan zwemmen. Normaal gingen we daar een hele dag blijven, maar het was koud en bewolkt. In de middag hebben we in het veld met z’n allen gepick-nickt en in de namiddag zijn we naar Betafo gereden. De weg ernaar toe was echt prachtig. We zaden in de laadbak van een pick-up en konden dus alles goed zien.
Zondag was het grote spel gepland. In de voormiddag nog wat ‘gerood’ in de zon. Om 14 uur kwam iedereen toe en konden we beginnen. We waren met 17 personen verdeeld in twee teams. Het spel ging als volgt: Als je iemand raakt met modder en zijn/haar naam zegt, moet die terug naar zijn kamp. Je kan ook een lint , dat iedereen rond de pols heeft hangen, afnemen en dan is die persoon een gevangenen die je meeneemt naar jouw kamp. Een teamgenoot kan hem/haar komen bevrijden. Het doel van het spel is om het eerste de vlag te vinden en naar je kamp te brengen. We hebben 3 maal gespeeld en elke keer werden de spelregels wat aangepast. Het was echt een hele leuke namiddag met actieve en modderige spelletjes en het ontmoeten van nieuwe personen. Wat meer kan een mens willen. 😉
Maandag gingen we normaal vertrekken op vakantie, maar dat heeft wat vertraging opgelopen. We zullen morgen om 8uur vertrekken. Maandag hebben we dan maar wat andere zaken gedaan. Zo zijn we naar het westelijk deel van Antsirabe gewandeld en hebben we wat plaatselijke winkels bezocht. Eerst zijn we gaan kijken hoe ze miniatuurvoertuigen maken. Om dit te maken gebruiken ze enkel gerecycleerd materiaal. In hetzelfde atelier als de miniatuurvoertuigen borduren ze ook stoffen.
Nadien hebben we het atelier gaan bezoeken waar ze zeboehoorns bewerken. Hier kregen we een korte uitleg en nadien konden we even de winkel bekijken.
Als laatste hebben we nog even de markt bezocht en zijn we naar huis gegaan. Nog even van de ‘brandende’ zon genieten en even een toertje gaan lopen.
Vanaf morgen zijn we dus op vakantie. Zolang we kunnen zullen we af en toe iets op de blog posten. We hebben niet veel internetmogelijkheden meer over dus het zal beperkt zijn.
Nog even een laatste mededeling: We hebben hier geen foto’s bijstaan, want het internet is niet zo best. Maar jullie krijgen alles te zien als we terug zijn!!
Donderdagnamiddag hadden Valerie en ik een kleine afscheidsdrink gepland. We hadden speciaal een namiddag vrij gehouden om wat voor te bereiden. Om 15uur kwam iedereen toe. De muziek stond al goed luid, er was genoeg te drinken en te eten. In het begin bleef het wat rustig, maar de Vazah’s konden de dansmoves niet laten. Vanaf dat ze alle 4 te shaken stonden (Michiel, Lauren, Valerie en ik) deden de anderen al gauw mee. Heel fijn om iedereen zo los te zien gaan op de dansvloer.
Hieronder enkele sfeerbeelden. We hebben er niet veel, want we hebben zelf vergeten foto’s te maken.
Nadien vroegen ze natuurlijk om een kleine speech te geven. In de ‘speech’ hebben we iedereen bedankt om ons zo een fijne leerervaring te bezorgen. Zowel op vlak van werk als op vlak van vrienden en familie. Ik zal deze ervaring nooit vergeten, want het heeft me zoveel bijgeleerd. Nu weet ik dat ik zelfs in een vreemde omgeving met vreemde gewoontes, me toch zo snel op men gemak kan voelen. Ik weet dat ik zonder veel middelen toch veel kan betekenen voor de patiënten in deze context. Onze collega’s vertelden ook dat ze van ons veel hebben bijgeleerd. Wij kijken op een andere manier naar de patiënten. Wij zien een mens met mogelijkheden en niet enkel met beperkingen!
We hebben een goed gevuld weekend achter de rug. Vrijdag na het werk zijn we een pintje gaan drinken met de twee andere stagiaires. Erna hebben we wat gesport met onze huisgenoten voor ongeveer een uurtje.
v.l.n.r Leatitia, Valerie, Miali en Miantri. Natuurlijk deden Zo en Kelly ook mee!!
Zaterdag moesten we op tijd opstaan want om 10uur hadden we afgesproken aan Santé Plus om naar de meren te gaan. Era (onze broer) heeft aan een vriend van hem gevraagd of die met ons wou meegaan om te rijden. Agay (de vriend dus) stond ons op te wachten daar. We vertrokken naar het Tritriva meer om nadien bij het Andrakiba meer langs te gaan. Het was al een hele voormiddag aan het regenen en natuurlijk geraakten we op een gegeven moment niet meer veder door de slechte wegconditie. Ze verwezen ons door naar een omleiding, maar deze was doodgewoon nog slechter dan de gewone weg. We hebben de auto moeten duwen en er is iets stuk gegaan. Hierdoor moesten we de rest van de dag de auto steeds in gang duwen. Een intensieve sport dus, maar heel fijn. We hebben dan maar via de eerste weg geprobeerd en, als iedereen uit de auto stapte zodat die lichter was, is het gelukt Agay gelukt om erdoor te geraken.
Na ongeveer een 30 tal minuten door de mooie landschappen te rijden kwamen we aan aan het Tritriva meer. Hieronder wat sfeer foto’s van onderweg.
Het Tritriva meer is eigenlijk een vulkaan. We moesten een lange weg naar boven en dan weer een lange weg naar beneden, maar het was zeker de moeite waard. Het enige dat niet fijn was was dat de locals ons de hele dag achtervolgt hebben om ons te gidsen en om ons dingen te verkopen. We hadden dus meer dan 15 gidsen om ons heen.
Het water was prachtig en helemaal niet zo koud. We konden het niet laten om er een duik in te nemen. De lucht was ook wat opgeklaard en we hebben zelfs even kunnen zonnen. We hebben zonnecrème aangedaan, maar toch zijn we er allen in geslaagd te verbranden. Na een uurtje kwamen de wolken natuurlijk terug en was het weer gedaan met het mooie weer.
De kliffen rond het water zijn ongeveer 20 meter hoog en je mag er steeds vanaf springen aangezien het meer ongeveer 45 meter diep is. Rond dit meer wordt er een legende/verhaal verteld. Er was een rijk meisje en een arme jongen die verliefd waren. Dit werd niet toegestaan vanuit hun omgeving en ze hebben samen een duik van de klif genomen. Ze zijn nooit meer uit het water gekomen en hun lichamen zijn nooit gevonden. Een beetje Romeo en Julia achtig dus.
Heel de groep samen. v.l.n.r Era, Lauren, Agay, Valerie, Kelly en achteraan Michiel
Na een lekker picknick aan de rand van het meer zijn we rond het meer gewandeld en dan naar het volgende meer vertrokken. Daar hebben we even rondgewandeld en de souvenirkraampjes bekeken. In dit meer mag momenteel niet gezwommen worden door de stromingen. Valerie en ik wisten dit al aangezien we hier al een keer geweest waren. Dan zijn we terug naar huis vertrokken en om ongeveer 18uur waren we thuis.
Zondag zijn we naar de English chapel geweest. Dit is een klein ‘kerkje’ waar de mensen enkel in het Engels praten. Eindelijk hebben we eens een hele mis verstaan! Ze hebben ons gevraagd om ons voor te stellen aan alle personen die in dit kerkje kwamen. Het was een heel hartelijke ontvangst.
Na de kerk nog even boodschappen doen want we waren iets van plan om te maken voor de verjaardag van Frédéric (onze papa in het oude gastgezin). Toen we thuis kwamen begonnen met meteen aan het bereiden van het middag eten: preipurree met worsten en een vleessausje. Voor erna hebben we chocomousse gemaakt en hiervan hebben we een deel opzij gezet om mee te nemen naar Frédéric.
Na het eten nog vlug de was doen (en je raad het nooit: het is beginnen regenen!).
Om 14uur vertrokken we met de bus richting Ambohimena. We hadden onze zak mee met ballonnen en onze pot chocomousse. Het was heel gezellig bij hen en het leek of we nooit weggeweest zijn. Rond 18uur hebben ze ons dan naar huis gebracht en daar hebben we nogmaals meegegeten.
Een gelukkige verjaardag, Frédéric!
Nog even naar het nieuws luisteren (aangezien er twee cyclonen op ons afkomen. 1 vanuit het oosten en 1 vanuit het westen) en dan gaan slapen.
Woensdag kregen we te horen dat we een operatie mochten bijwonen als we dit wouden. Dit hebben we een beetje te danken aan de twee andere Vazahs die verpleegkunde studeren en dus sowieso bij operatie mogen zijn. We werden wat ingepakt, maar echt steriel kan ik het niet noemen, en mochten de operatiekamer binnengaan.
get ready for observation
De dame die geopereerd werd had een zeer dikke buik als gevolg van een obstructie in de darmen. Er werd een snede in haar buik gemaakt en de darmen ploften er zowat uit. Ik kan dit het meeste vergelijken met van die lange opgeblazen ballonnen, waar je ballondieren van maakt. Zelfs de chirurgen daar verschoten ervan. Ze gingen opzoek naar de obstructie die de lucht tegenhield en vonden enkele tumoren ter grote van tennisballen. Er waren veel metastasen in de buikholte. De conclusie was al snel duidelijk: deze patiënt was palliatief. Het enige wat ze momenteel konden doen was de lucht uit de darmen laten door een kleine snede te maken. Meer hebben we niet kunnen mee volgen omdat onze laatste bus tegen 17uur komt. We zullen morgen aan Lauren en Michiel vragen hoe het afgelopen is.
Voor wie de foto’s wil zien kan hieronder verder scrollen. Voor wie ze niet wil zien verlaat deze pagina best nu. :p
Na het werk in Santé Plus waren we uitgenodigd bij Liz thuis. Dit is de Engelse mevrouw die hier al 8 jaar woont en voor ons vertaalde in de kerk. Haar huis was op wandelafstand van Santé Plus en bleek gigantisch groot (in deze omgeving leek dit althans zo). We hebben eerst veel gepraat, want Liz is een ontzettend gezellige madam met een vlotte babbel. Na enkele uurtjes en een heel gesprek rond Godsdienst later, gingen we aan tafel samen met haar twee kinderen en een vriend van de familie. Liz had zelfgemaakte lasagne gemaakt en deze was heerlijk. Als dessert een heerlijke brownie en natuurlijk de Engelse thee niet te vergeten.
Rond 20uur namen we afscheid en deed de vriend van de familie, Toki, ons naar huis. Aangezien we nog niet lang in ons nieuw huis woonden, waren we heel even de weg kwijt en reden we voorbij ons huis. Ons huis ligt namelijk verstopt in de bossen en er is nergens licht op de baan. Hierdoor begreep Toki wel dat we het niet hadden gezien. We wandelden het pas naar ons huis op en hoorden al geschreeuw en gelach. Toki keek wat vreemd en we legden uit dat we een heel gezellige en luide familie hadden en dat hij dus niet bezorgd moest zijn. De oorzaak van het gelach en geschreeuw was blijkbaar gewoon een egel die zijn weg naar binnen aan het zoeken was. Na dat dit opgelost te hebben, was het bedtijd.
