Hey allemaal!

Het einde van de stage is in zicht en gisteren heb ik mijn allerlaatste sessie met mijn volgpatiënt gehad. Dit vind ik ontzettend jammer, want het was de beste volgpatiënt die ik me kon inbeelden. Hij fleurde men dag op mijn zijn enthousiasme over mijn sessies. Hieronder wil ik graag wat meer informatie geven over mijn ervaringen met deze patiënt.

Haja (zijn bijnaam) is een 30 jaar oude man. Hij heeft enkel op fysiek vlak problemen. Hij heeft een hoge tonus over het gehele lichaam. Voor dat hij bij ons terecht kwam heeft hij nooit een behandeling gekregen voor deze problemen en als gevolg hiervan heeft hij contracturen in de kuiten en de vingers. Dit wil zeggen dat hij de knieën niet meer volledig kan strekken omdat de spier te kort geworden is. De vingers in de linkerhand daarentegen kunnen moeilijk geplooid worden.

In de eerste sessie merkte ik meteen op dat de tonus de hoogte inging vanaf het moment dat Haja iets deed of zei. Mijn belangrijkste doelstelling bij hem was dus het onder controle krijgen van deze tonus. Dit deed ik aan de hand van mobiliseren, relaxeren en Perfetti. Perfetti is een techniek waarbij de patiënt de ogen moet sluiten en hij eerst gewoon de beweging moet voelen. Zo voelt hij aan op welk moment de tonus stijgt. Als hij voelt dat deze stijgt, kan hij op tijd de beweging stoppen en relaxeren.
Relaxeren bleek enorm moeilijk voor hem. Hij wilt zoveel mogelijk bewegen om zo snel mogelijk te verbeteren (wat dus een foute gedachte is in zijn geval). In elke sessie kwamen relaxatie en mobilisatie aan bod. Na deze oefeningen deed ik elke week iets anders: communicatie, grove motoriek, fijne motoriek, coördinatie en kracht. Na enkele sessies merkte ik al een grote verbetering op in de bewegingen die hij kon maken. Hij was veel meer ontspannen en kon bewegingen meer gecontroleerd uitvoeren.

In mijn laatste therapie ben ik op bezoek gegaan bij hem thuis. Hier heb ik verschillende tips gegeven naar aanpassing van meubelgebruik en gebruik van hulpmiddelen. Zoals eerder al gezegd moet er gezorgd worden dat al het materiaal goedkoop en eventueel zelf maakbaar is. Alle hulpmiddelen die ik wou aanraden heb ik dus op voorhand gemaakt (of heb ik laten maken door de ‘handige’ collega’s). Op die manier konden we dit meteen uit proberen en was het duidelijk hoe elk hulpmiddel in elkaar zat. Hieronder enkele foto’s van het huisbezoek.

Ik kan me nog steeds zijn trieste blik herinneren toen ik zijn huis verliet. Nu dat ik hem weet wonen kan ik steeds eens terugkeren om te kijken hoe het met hem gaat. De eerste plannen worden al gemaakt om ooit naar Madagaskar terug te keren! 😉

Vorige week zijn de leerkrachten van de school ASIMCA langs gekomen. We hebben hen adviezen gegeven van wat ze kunnen doen in de klas en wat ze eventueel aan de ouders kunnen meegeven. We hebben hierbij veel voorbeelden gegeven, zodat ze goed op de hoogte zijn en het zelfstandig kunnen gebruiken na ons vertrek. Deze keer heb ik de leerkrachten de uitleg gegeven, omdat Kelly de uitleg reeds gegeven had aan de leerkrachten van de school CRMM. Zo hebben we ieder een school kunnen meegeven van wat we hier ontwikkeld hebben, samen met het gedachtegoed van ergotherapie.

Gisteren was het een heel drukke stagedag. Eerst en vooral hebben we een huisbezoek gedaan bij een patiënte. Deze patiënte is 30 jaar en heet Clémence. Ze heeft een hoge tonus over het gehele lichaam. Hierdoor lukt het haar niet om zich zelf te verplaatsen of activiteiten te ondernemen. Het communiceren met anderen is ook zeer moeilijk. Ze woont nog bij haar ouders op het plattenland. Ze hadden een Pouse-Pouse gestuurd om ons te komen halen. De rit heeft een uur geduurd en ging over hele modderige en hobbelige wegen. We vonden het weer heel erg om de man zo te zien zweten, maar we hebben ons ingehouden om niet gewoon te voet verder te gaan. Het huis was heel afgelegen en om er te geraken moesten we over heel modderige ‘wegen’ lopen. De mama van de Clémence stond ons buiten op te wachten en was zeer blij om ons te zien.  De familie woont op de eerste verdieping en om daar te geraken moesten we een soort trap/ladder op. We vroegen ons meteen af hoe onze patiënte omhoog en omlaag geraakt. Toen we de living binnenkwamen begon Clémence te glimlachen en geluiden te maken. Ze is altijd zeer blij om met ons oefeningen te mogen doen. We begonnen er dan ook meteen aan. Eerst en vooral hebben we gemobiliseerd om de tonus wat te verlagen. Nadien hebben we coördinatie oefeningen gedaan. Het was de bedoeling dat ze de ballon raakte met  het lichaamsdeel dat wij aanwezen. Dit lukte goed met de benen en met de linkerarm. De rechterarm was veel stijver en bijgevolg dus ook moeilijker om te controleren. Als volgt deden we wat oefeningen in de zetel en gaven we wat tips naar positionering toe. De mama vroeg ook tips voor oefeningen voor de rechterhand. Ze stelde de vraag of een gipsje kan helpen om de hand in een goede houding te kunnen krijgen. Wij hebben geopperd dat ze een spalkje kan proberen te maken met ‘goedkope’ materialen.

Om 10u45 moesten we dringend naar onze volgende afspraak, maar de mama had speciaal voor ons thee gezet en beignets gekocht. Dat konden we dus niet afslaan. Om 11uur zijn we met de Pouse-Pouse vertrokken naar CRMM. CRMM is een school voor kinderen met beperkingen. Veel van de patiënten komen bij ons voor een behandeling. Nu was het onze beurt om eens naar hen te gaan en een kijkje te nemen op hun school. De school zag er een beetje vervallen uit en de meeste klassen waren minimaal ingericht. Er zaten gaten in de vloeren en er is waterschade op de muren.  Hieronder zie je enkele foto’s, zo kunnen jullie de sfeer ook eens opsnuiven.

We kregen een rondleiding en stelden vragen naar hoe zij te werk gaan in de klas. Nadien hebben wij tips aan hen gegeven over de aanpak van kinderen met mentale en/of fysieke problemen. We hebben ook een document afgegeven waar alle adviezen en afbeeldingen instonden. We hadden enkele materialen mee om oefeningen uit te leggen en om aan te geven dat je met goedkoop en alledaagse voorwerpen zeer veel kunt doen.  Als laatste hebben we de helft van het gesponserd materiaal afgegeven (de andere helft is voor een andere school). Hiermee waren ze natuurlijk zeer blij, buiten de posters in de klassen hebben ze voor de rest zeer weinig materialen. Donderdagnamiddag zullen enkele leerkrachten van de andere school ook langskomen, dat is dus voor de volgende blogupdate.

Hey allemaal,

Heel erg bedankt dat jullie ons blijven volgen op onze blog. Vanaf nu zullen we iets meer informatie proberen te geven over onze therapieën met de patiënten. Nu zullen we soms eens een foto’s maken met hen en met jullie delen.

Deze namiddag hebben we twee patiënten tegelijk behandeld. Dit doen we al twee weken en ze vinden het fantastisch. Ze kenden elkaar niet, maar hebben dezelfde leeftijd en een zelfde problematiek. Het ene is een meisje, hier hebben we al eerder iets over geschreven, waarbij de bekken naar binnen gedraaid zijn. Hierdoor heeft ze weinig balans en kan ze niet stappen. De andere is een jongen met spitsvoetjes. Momenteel mobiliseren we veel en stretchen we de spieren. Dit doen we aan de hand van spelletjes.

Er is al wel wat verbetering te merken. Het meisje kan al zelfstandig zitten met de benen open ( dit kan je misschien zien op de foto hieronder) en bij de jongen is het linkerbeen al heel goed. Hij kan op zijn voet staan met de hiel op de grond. Het rechterbeen is nog weinig gevorderd, maar we geven de hoop niet op!

Voor de rest was het ook de laatste keer dat we te voet naar de stageplaats gewandeld zijn. Vanaf zondag gaan we met de bus. We willen toch nog enkele leuke dingen doen met deze familie voordat we naar de volgende verhuizen. We houden jullie op de hoogte.

Vandaag was het een lekker warme dag in Madagaskar. Als we tijd hadden (tussen het ontvangen van de patiënten door) konden we dus lekker in het zonnetje zitten. Na de middag werd het wat bewolkter, maar het bleef zeer warm. Ideaal weer voor een ritjes in de Pouse-Pouse dus!

We gingen op huisbezoek bij 2 patiënten en we hadden afgesproken dat ze een Pouse-Pouse zouden sturen om ons op te halen. Eenmaal in de Pouse-Pouse voelde we ons toch niet helemaal op ons gemak. We vonden het heel erg om zo getrokken te moeten worden door een man op blote voeten en gescheurde kledij. Elke bergop dat we deden, moesten we ons inhouden om uit te stappen en mee te helpen duwen. We moeten nog een beetje beseffen dat het ook maar werk is voor hen en de enige manier vaak om een centje te verdienen. Ons ritje van ongeveer 30minuten heeft ons 1euro (voor 2 personen dus) gekost

.

Het huisbezoek op zich was heel fijn. Eerst hebben we een kleine jongen wat gemobiliseerd. Deze kan niet goed lopen omwille van spitsvoeten (loopt dus enkel op zijn tenen) en het niet kunnen strekken van de knieën. Hierdoor had hij zeer weinig balans en viel hij veel. Het probleem bij hem bevindt zich in de te korte spieren van de kuiten. We hebben de moeder al wat tips gegeven voor enkele mobilisatie- en stretchoefeningen.

De volgende patiënt is een vrouw van middelbare leeftijd die verlamt is vanaf haar middenrif. Haar linkerarm is volledig functioneel en de rechterhand gedeeltelijk (enkel de vingers niet). Momenteel wordt ze voor alles geholpen. Ze kan zich niet wassen, aankleden, verplaatsen en ze kan niets doen in het huishouden. We hebben wat voorstellen gedaan naar kleine hulpmiddelen die haar autonomie zouden verhogen. Ideeën naar woningsaanpassingen zijn in deze context helaas niet toepasbaar. Voor het geven van advies hadden we goed nagedacht dat deze hulpmiddelen goedkoop en eventueel zelf maakbaar zouden zijn.

• Zo hebben we voorgesteld om een wasborstel met een verlengde steel aan te schaffen. Op die manier kan ze verder reiken en haar eventueel zelf gedeeltelijk wassen.
• Daarnaast hebben we handgrepen aangeraden. Deze vond ze zeker nodig om recht te geraken uit haar bed of van de wc.
• Als laatste hebben we een ideetje gegeven om een vorm uit ijzerdraad te maken zodat ze zelf haar kousen kan optrekken. We hadden geen voorbeeld van zo een hulpmiddel bij en het bleek moeilijk om juist uit te leggen hoe dit in zijn werk zou gaan.
• Daarnaast hebben we nog een voorstel gedaan om een tafeltje te maken om op haar rolstoel te plaatsen.
• Als laatste hebben we enkele tips meegegeven naar oefeningen die haar zouden helpen om zelfstandiger te kunnen worden. We hebben haar aangeraden om haar armspieren te versterken. Elke dag enkele opdrukoefeningen in haar rolstoel zouden haar al een heel eind vooruithelpen. Dit is zeker nodig om zelf eventueel transfers te kunnen uitvoeren.

Na het huisbezoek hebben we als bedankje enkele advocado’s gekregen. Jammie dat gaat smaken!!

Manahona beste bloggers,

Vandaag hebben we naast enkele behandelingen in ons lokaaltje, ook een eerste huisbezoek afgelegd. Samen met onze tolk Era zijn we naar het huisje gewandeld dat maar op 10 minuutjes wandelafstand lag. We werden warm onthaald en mochten meteen in de zetel gaan zitten. Wat meteen opviel was de enorm kleine ruimtes. Er was een kleine living met enkele zetels en in de ruimte ernaast paste een bed, een stoel en een tafeltje.

Voordat we begonnen stelden we ons nog even voor aan de mama en de oma van ons patiëntje. Ons patiëntje is 5 jaar en superschattig. We vroegen wat ze vandaag gedaan had en ze begon een liedje In het Frans te zingen dat ze op school geleerd had. Er zijn dus zeker geen mentale problemen aanwezig. Het enige probleem dat zij ondervind is dat de heupen naar binnen gedraaid zijn. Hierdoor kan ze niet stappen. We begonnen meteen enkele mobilisatie-en zitoefeningen. Op die manier probeerden we de heupen naar buiten te draaien. We werkten met een ballon, die we tussen haar knieën plaatsen, zodat haar benen de juiste houding konden aannemen. Ze begon te lachen en hield de ballon stevig vast.  Na de oefeningen was er al een heel verschil te merken in de zithouding van het patiëntje, dus als deze oefeningen elke dag zouden plaatsvinden kan er zeker evolutie zijn. Daarom leerden we de oefeningen aan aan de mama en legden we een afspraak vast voor een volgende sessie. De papa was van zijn werk gekomen om ons te ontmoeten en te bedanken. Ze hadden speciaal voor ons zelfs yoghurt en beignets gemaakt en dat konden we natuurlijk niet weerstaan. Toen we afscheid namen, stopten ze ons nog een envelopje toe.  Eerst wouden we weigeren, maar ze stonden erop dat we iets kregen voor onze moeite. Toen we terug waren in ons lokaal bekeken we het envelopje: 10 000 ariary! Dat zouden we zo niet laten gebeuren! Met die 10 000 ariary zullen we zeker iets kopen voor hen dat ze kunnen gebruiken in de behandeling van hun dochtertje.

Naast het huisbezoek hebben we nog enkele nieuwe materialen gemaakt, hebben we kussens gaan kopen en hebben we met andere patiëntjes gewerkt op de mat!