ciao! buona sera!

Il momento di lavorare. Tijd om te werken.
Maandag 29 Februari, de eerste dag, moesten we nog allerlei praktische zaken regelen.
We maakten kennis met Maurizio Mercuri, de leerkracht die ons tijdens onze stage zal begeleiden. We maakten de regeling betreft onze uurrooster. Ik werk dagelijks van 7u15-14u30. Een middagpauze is er niet, want italianen zijn gewend laat op de middag te eten. Elke vrijdag moeten we bij Mr. Mercuri langsgaan voor een gesprek en een reflectiemoment. Daarna moesten we nog enkele documenten invullen en pasfotos laten maken voor onze badge. Risata! (lachen). Ook een doktersbezoek want we moeten medisch goedgekeurd zijn om te werken. De komende maand ga ik door het leven als Mariegolo Pletimckx, la versione italiana. Vraag mij niet hoe ze erbij komen, non lo so!

Mercoledi il due Marzo gingen we pas echt van start. Met een klein maar nieuwsgierig hartje gingen we naar de dienst. Ik sta dus op chirurgica di mano, odontoiatria e thoracio (hand, tand- en thoraxchirurgie), waar ik stiekem op gehoopt had. Op het eerste zicht een heel interessante dienst met veel cura di ferita (wondzorg) en drenaggio di ferita (wonddrainage). Al snel kom ik tot de bevinding dat het niente d’inglese is op de afdeling. Al snel moet ik dus mijn zwaar behaard Italiaans bovenhalen. Iedereen kwam mij met veel enthousiasme begroeten en ze vroegen zich af vanwaar ik kwam. Sono da Belgio. Broesel? guant? Si si, vicino. Dichtbij antwoord ik dan want wie in sante maria weet Smetlede liggen. Ze doen heel hard hun best om alles zo goed mogelijk uit te leggen. Omdat ik mijn best doe om alles in het Italiaans te zeggen, doen zij hun best om engels te praten, maar zij kunnen evenveel Engels als ik Italiaans. Toch slagen we erin om elkaar te begrijpen. Ook non-verbale communicatie helpt veel. Ze lieten mij niet aan mijn lot over en namen mij overal mee. Fantastico!
Ik kan op deze korte tijd al een blad volschrijven met verschillen tegenover België.

Het eerste verschil merk ik op wanneer ik vraag wanneer we de patiënten beginnen te wassen. De patiënten worden hier niet gewassen hoor, ze blijven hier toch maar 3-4 dagen, alleen als het echt nodig is. Over het ethische gedeelte ervan valt te discussiëren, maar hierdoor besparen ze in elk geval heel wat tijd, en dat geeft direct verschil in het gedrag op de werkvloer. De werkdruk ligt hier een pak lager dan bij ons en stress bij het personeel heb ik nog niet opgemerkt. De sfeer is completamente diverso. De mentaliteit mi piace. Het verpleegkundig team voelt voor de eerste keer als een echt team aan. Er wordt gelachen en plezier gemaakt, en ook de dokters doen mee. Niet enkel de cura, maar ook de care is belangrijk. Er is veel meer contact met de patiënten, en de dokter neemt de tijd om te luisteren naar de kopzorgen van de patiënt.
Als student is het bijgevolg een plezier om hier stage te lopen. Ook ik ben deel van het team en ik word vanaf de eerste dag als volwaardig collega beschouwd. Ik voelde mij direct op mijn gemak en ook mijn stress en angst viel weg. de “nonchalance” in hun mentaliteit geeft mij een gerust gevoel. Lukt iets niet van de eerste keer is dat niet erg, dan nemen ze mij mee naar de medicatieruimte waar ze mij de techniek nog eens voordoen ter illustratie. Qua structuur is het wel nog even wennen, taken zoals wassen en eten opdienen vallen weg. Het is ook frustrerend dat ik nog niet alles begrijp wat ze zeggen, ik weet dus niet wat ze van plan zijn of mee bezig zijn, waardoor het nog lijkt alsof ik nog wat verloren loop en niets kan, ook al weet ik van mijzelf dat ik ook vlot kan meedraaien. Toen ik hun dit probeerde uit te leggen, hebben ze mij direct getroost en gerust gesteld. Je moet geen schrik hebben Margot, we vinden dat je al redelijk goed Italiaans spreekt en we verwachten niet dat je deze week al vlot kan meedraaien, er zijn veel verschillen met België en neem al je tijd om te wennen aan deze nieuwe situatie. Als er iets is vraag je het maar. Zo lief!
Studenten mogen meelopen met de doktersronde. Ook mocht ik de dokter assisteren bij het verwijderen van een thoraxdrain. Daardoor kom ik ook veel interessante dingen te weten.
Als een student zijn stage afgelopen is komt iedereen de student een knuffel en 2 kussen geven. Troppo gentile! Men is studenten heel erg dankbaar voor hun hulp.
Parameters nemen gebeurt hier nog manueel en een elektrisch bed hebben ze ook niet. Wat helemaal nieuw was voor mij was de spuitpomp. Dit is niet de elektrische spuitpomp die we gewoon zijn maar een potje met een ballon in. In deze ballon spuit men dan bijvoorbeeld morfine zoals ik gezien heb. Deze pompjes zijn voor eenmalig gebruik. door de zwaartekracht en de druk in de elastische ballon, krijg je een constante flow van medicatie in de bloedbaan. Men kan de hoeveelheid instellen op 1,2,3,.. (een dosis). Men kan deze spuitpomp subcutaan, intraveneus, periduraal (rug), in een gewricht, plexus,… plaatsen. Men noemt het la pompa elastomerica, een elastische pomp. Deze pomp krijgen patiënten mee na een operatie.

Ook de cura di ferita, de wondzorg verloopt hier anders. Wondzorgsetjes? Non lo so! Dat kennen ze hier niet. Een een steriel veld is voor speciale gelegenheden. Men legt een niet steriele doek onder de wonde, spuiten wat isobetadine op steriele (oef) kompressen, wrijven eens goed over de wonde en leggen er een verband op, niet zoals bij ons maar het is een begin.

De famiglia is hier een belangrijk aandachtspunt. In Italië is familie heel belangrijk voor een persoon en vaak wonen zij ook allemaal samen. zij hebben een heel hechte band met elkaar en soms nemen zij een deel van de zorg op hun. Bijgevolg lopen er ook opmerkelijk veel bezoekers rond op de afdeling en in de kamers. De verpleegkundigen vinden het vaak vervelend voor de familie dat zij deze altijd moeten vragen de kamer te verlaten. De bezoekuren zijn anders dan in België. De familie is toegelaten van
07:45-08:30,
12:30-14u30,
18:30-20:30.
Bij ons is dit enkel in de namiddag van ongeveer 14u tot 20u. Voor mensen die in ploegen werken is het dus gemakkelijker in Italië.

Ik ben benieuwd hoe de volgende dagen zullen verlopen, maar als het zo mag blijven ga ik een prachtige esperienza di lavoro tegemoet!

à piu tardi!