Stage Mara:
Mijn eerste week in de psychiatrie zit erop. Eerst geef ik enkele feiten voor ik vertel over mijn stage en stageplaats.
- Koffie in Finland is niet zo lekker
- De mensen op mijn stageplaats zijn heel sociaal en betrekken mij (of proberen toch) bij het gesprek.
- Bijna niemand spreekt (vloeiend) Engels.
Ik sta in een psychiatrisch ziekenhuis dat Halikku wordt genoemd. Het ligt in Halikku (aan de rand van Salo). Om hier te geraken, neem ik eerst een bus tot het station van Turku, waar ze mij oppikken om mee te rijden naar het ziekenhuis. Ik kan ook met de bus gaan, maar het is een verre verplaatsing. Ik maak hier enkel gebuik van als ik geen lift heb of als ik naar de les moet.
De afdelingen die ik vooral zie zijn: acute, stemmingsstoornissen en geriatrie. De pathologie hier kan heel verschillend zijn. Zo heb ik mensen gezien die een depressie hebben, schizofrenie, paranoia, verslaving… op vrijdag stond ik op de afdeling psychose (daar vertel ik verder in deze blog wat meer over).
De ergotherapie hier betekent heel veel praten en in interactie gaan. Ze gebruiken het handelen als tool om te kunnen praten. Dit kan aan de hand van creatieve therapie, DBT (dialectal behavior therapy,), gezelschapspellen enzovoort. De interactie is hier enorm belangrijk. Het einddoel is vaak om terug te keren naar de maatschappij en om dit te bereiken moeten de sociale vaardigheden vaak verbeteren, ook de vaardigheden in het huishouden, enzovoort.
Er worden observaties van deze vaardigheden gedaan. Ik heb een kookactiviteit gevolgd. Ze zouden dit liever in hun huiselijke context doen, maar soms is de enige mogelijkheid om hier in de klinische setting, de observaties te doen.
Ik ben op vrijdagvoormiddag mee naar de winkel gegaan met de afdeling psychoses. Hier kom ik normaal niet (hier werkt een andere ergotherapeut), maar omdat er een vergadering (in het Fins) was, mocht ik aansluiten bij deze groep. Hier waren wel cliënten die Engels praatten en dit was fijn om even in interactie (smalltalk) te kunnen gaan. We hebben ingrediënten gekocht om muffins te maken en deze ook gemaakt. Er was een cliënt die Nederlands spreekt, hij heeft ook geholpen met het maken van de muffins (hoe leuk is dit). Hij praatte niet veel tegen de rest omdat hij niet zo goed Fins spreekt en het personeel niet zo goed Engels, dus ook hij vond het fijn om even in het Nederlands te praten.
Ze zijn hier enorm flexibel. Als ze merken dat er een dag is waarop alleen administratie wordt gedaan, dan mag ik thuiswerken aan mijn documenten. Dit is gelukkig nog niet gebeurd en ik heb al heel wat kunnen volgen en leren. Het enige nadeel is dat ik geen Fins praat en er hier bijna niemand Engels praat. Samen met mijn mentor hebben wij dan ook beslist dat ik geen therapie ga geven omdat dit ook niet goed is voor de cliënten. Zij zijn namelijk naar hier gekomen om beter te worden en als ze dan niet in hun eigen taal kunnen praten is dit niet goed voor het genezingsproces. Ik kan natuurlijk wel observeren, doelen opstellen en bespreken, ik werk aan het maken van de therapieën en heb bijgevolg werk genoeg.
Het is voorlopig heel interessant, alleen jammer dat ik de taal niet zo goed begrijp. Ik hoop dat er nog cliënt instroomt die het Engels beheerst, maar dat gebeurt hier vrij weinig. Voorlopig werk ik verder aan het observeren en kijken naar het non-verbale aspect van ergotherapie en hoe mijn mentor in interactie gaat.
Stage Niels en Olivia:
Olivia en ik lopen stage op de dienst ergotherapie in het neurologisch revalidatiecentrum in Masku. Dit is een gespecialiseerd revalidatiecentrum dat zich richt op de revalidatie van neurologische aandoeningen zoals: multiple sclerose, Parkinson, Limb-Girdle-Muscular-Dystrophy, myasthenia gravis, etc. Het revalidatiecentrum is uniek in Finland, dit door hun expertise in bepaalde neurologische aandoeningen zoals MS. We krijgen dan ook patiënten van over heel Finland. Zo komen sommige patiënten van het verre Lapland.
Op de dienst ergotherapie zijn vier ergotherapeuten werkzaam. Ze doen voornamelijk anamneses, screening met assessments, adviesgesprekken over hulpmiddelen en aanpassingen, ze behandelen ook de patiënten. Maar ze geven ook veel advies en informatie over oefeningen die de patiënten thuis kunnen doen.
Deze (eerste) week heb ik al twee eigen patiënten gekregen. Ik heb nog niet de anamnese gesprekken gedaan. Maar ik heb in samenspraak met de stagementor de doelstellingen bepaald voor de patiënt, om nadien de behandelingen zelf uit te werken.
Op deze eerste week heb ik al enkele nieuwe assessments leren kennen (en één ervan al uitgevoerd). Daarnaast heb ik ook nieuwe behandelmethodes leren kennen. Wat mij opgevallen is in de eerste week, is dat hier heel cliënt-gecentreerd gewerkt wordt.
Olivia: ik heb deze week verschillende adviesgroepen kunnen bijwonen waardoor dat mijn inzicht in hulpmiddelen aanzienlijk is vergroot.
