La Mâconnaise

Hier ben ik weer, ik wou eigenlijk nog iets vertellen over deze stage. Toen ik mijn eerste zelfstandige voorbereidingen toelichtte bij mijn stagementor, gaf ze mij heel wat nuttige tips en informatie over de verschillende huisbezoeken bij de patiënten. Ik had het wat moeilijk in het begin om specifiek te weten hoe ik mijn situationele context degelijk kon voorbereiden. Hierbij gaf ze aan dat het eigenlijk vooral belangrijk is dat de patiënten bij aanvang van de interventies psychisch positief ingesteld moeten zijn om mee te werken. Dit betekent dat ze psychisch in staat moeten zijn en open moeten staan om te praten met ons en om uit te voeren wat er verwacht wordt. Vaak had ik wel het gevoel dat dit wel het geval was bij de meeste patiënten. Tot wanneer ik deze week bij een van mijn patiënten ging die ik heel wat dagelijkse activiteiten ging laten uitvoeren. Hij weigerde dus alles. Hij wou niets doen en vond alles te persoonlijk of gaf vaak aan dat hij de handelingen door het slechte weer niet kon uitvoeren, en als wanneer er zon zou geweest zijn hij in een betere moed geweest zou zijn. Hierbij zag ik in wat mijn stagementor bedoelde met het psychische gedeelte tijdens de interventies en wat ze bedoelde dat de patiënten psychisch ingesteld en in staat moeten zijn om mee te werken, wat nu echt niet het geval was. Ik heb wel geprobeerd om met de patiënt te praten en wat humor te integreren aangezien hij humor heel belangrijk vindt en ik hem op deze manier een openlijk gevoel kan geven. Het ging wel moeizaam waardoor ik niet alles heb kunnen uitvoeren met hem. Waarin ik wel geslaagd ben, is dat ik een deal met hem kon sluiten tegen volgende interventie. Dit vond hij een geweldig idee. Dus hopelijk krijg ik volgende week alles gedaan 😀 maar dat laat ik jullie zeker wel weten.

Hey hey iedereen, week zeven zit er al op sé. Het einde van mijn stage komt in zicht (spijtig genoeg). Ik heb het hier echt wel naar mijn zin. Ik word het leventje hier zelfs al gewoon haha! De ergotherapie is hier wel interessant om eens mee te maken. In het begin had ik vaak het gevoel van “wow, met deze patiënt zou ik zoveel kunnen doen”, maar eigenlijk doet men het niet. Wanneer men op school aangeleerd krijgen dat de patiënt centraal staat, wordt dit hier echt wel heel letterlijk toegepast moet ik zeggen. Ik werk enkel op vraag van de patiënt en voer enkel de verwachtingen van de patiënt uit. Ook al zou ik 100 dingen zien waaraan gewerkt zou kunnen worden, toch kan ik deze dingen enkel maar voorstellen. Want als de patiënt dat niet belangrijk vindt, kan en mag ik mij als ergotherapeut hier niet op focussen. Soms is dat wel een moeilijke uitdaging om deze dingen van ons af te zetten en te zeggen van “oké, hier zal ik niet aan werken”. Natuurlijk werk ik dus wel aan andere dingen, zoals het uitvoeren van woningaanpassingen. Ik dacht in het begin dat ik wel een volledige aanpassing zou kunnen observeren, maar dit heb ik wel heel erg overschat. Het duurt vrij lang vooraleer alles in orde is, en vooraleer de papieren en de financiële aanvragen goedgekeurd zijn. Volgens mij houden de administratieve taken ons tegen, waardoor we ons werk op een hele lange termijn uitvoeren. Maar ja oké, uiteindelijk is het natuurlijk heel belangrijk om bij deze begeleidingen alles stap voor stap te doen. Het geeft zo ook de tijd aan de patiënt om alles zelf te beseffen en te verwerken. Soms is het voor de patiënt moeilijk om al de woningaanpassingen in zijn eigen huis te accepteren en te zien, omwille van zijn gewoontes. We veranderen eigenlijk iemand zijn routines en dit is niet altijd even gemakkelijk. Naast al deze woningaanpassingen die ik heb meegemaakt, heb ik ook weer veel adviezen mogen geven aan de patiënt, heel veel informatie opgezocht om deze te laten visualiseren bij de patiënt waarbij ze mij goedkeuring geven over wat ik voor hen gevonden heb. Nadien volgt heel vaak een testmoment met het materiaal om na te gaan of dit wel degelijk de zelfstandigheid van de patiënt optimaliseert en hem zal helpen in het dagelijkse leven. En ja, dit zijn zowat allerlei dingen die ik deze week heb gedaan. Ik vind het heel interessant om de ergotherapie vanuit deze bril te bekijken. Ik zal nog goed genieten van mijn laatste twee weken, maar jullie zullen zeker nog van me horen.

Dikke kusjes ! 😀

Zoals vroege vogels, besloot ik om vroeg op te staan.. Het zonnetje scheen. Het was een ideale dag om op deze mooie vrijdag de grotere stad Lyon te gaan bezoeken. In het station van Mâcon Ville bestelde we RER tickets destination Lyon. Eerst wachten op de trein en na klein een uurtje rijden kwamen we aan in het stadion van Lyon Part-Dieu. Eerst waren we naar het gigantische shoppingcentrum “La Part Dieu” gegaan waarin 180 winkels waren.. Nadien zijn we te voet naar het oude Lyon geweest om een mooie kathedraal, een basiliek en Romeins amfitheater te gaan bezoeken. Het waren geweldige bezienswaardigheden om te bezoeken.. Ze hadden elk hun eigen charmes.. Ook de wijk rondom was heel mooi om te bezichtigen.

Hieronder zien jullie de Kathedraal Saint-Jean Baptise van Lyon en mezelf die de kathedraal wilde vastnemen.. Het resultaat dat het moest geven, is dus duidelijk mislukt.. Deze kathedraal werd gebouwd tussen 1180 tot 1480 en bevat een mix van architectonische bouwstijlen, zoals het Romaans en de Gotiek. De Kathedraal heeft ook een astronomisch uurwerk uit de 14e eeuw. Spijtig genoeg waren ze deze aan het renoveren.. maar het bleef mooi om dit eens te zien.

Nadien zijn we heel wat kilometers naar boven gestapt… Om vervolgens een eerste stop te houden bij het oude Romeins amfitheater.. dit had ik nog nooit in het echt gezien en ik vond het impressionant om te zien. Ik denk dat ik zelf in die tijd ook wel nog een goede actrice zou geweest zijn 😀 !

Als laatste, en nog enkele (kilo)meters hoger kwamen we aan bij de “Notre Dame de Fourvière” de bekende basiliek van Lyon. Deze basiliek is al van ver te zien.. en om er te geraken moeten er enkele kilometers gestapt worden, wat echt wel vermoeiend was omwille van de stijle hellingsgraad van de heuvel. Het gebouw geeft een kijkt op de stad vanaf de top van heuvel van Fourvière, op de plaats van het oude Forum Romanum.

Dit is het zicht van beneden…

 Dit is het zicht vanop de heuvel…

Het was een geweldig dagje met een aangenaam weertje om eens door Lyon te wandelen.

Deze week ben ik voor de eerste keer een scooter gaan uittesten met een patiënt. De patiënt zou zich graag buitenshuis met een scooter willen verplaatsen om meer buiten te kunnen komen en iets verder dan zijn eigen wijk te gaan. Aanvankelijk was ik op zoek gegaan naar scooters die aangepast zouden zijn aan zijn beperking, maar die tegelijkertijd ook nog zijn wensen zou beantwoorden. Meneer wilde graag een scooter die snel genoeg gaat, maar de therapeutische scooters zijn in snelheid meestal beperkt tot max 15 km/h. Dat vond meneer niet zo oké, terwijl ik dat misschien toch wel veiliger zou vinden voor zijn aandoening. Meneer mag van de dokter geen schokken krijgen tijdens het rijden omwille van zijn aandoening, hierdoor zou een normale scooter niet voldoen. Zelf was de patiënt ook op zoek gegaan naar scooters. Terwijl wijzelf therapeutische scooters van vier wielen en één van drie wielen hadden gevonden, had meneer een gewone scooter met drie wielen gevonden die toch wel tot 60 km/h zou gaan.. Dit was voor ons (subjectief gezien) al uitgesloten. We gaven hem toch de kans om ons te tonen of hij met zo een scooter zou kunnen rijden en of de scooter geen schokken gaf en veilig genoeg zou zijn voor hem. Wij waren al zeker dat het niet veilig ging zijn en wilden de patiënten zelf laten ervaren en zelf doen beseffen dat het rijden met zo een scooter moeilijk mogelijk is met zijn aandoening. Verrassend genoeg schoot meneer gelijk een pijl uit een boog met de scooter weg. We waren positief verbaasd en hebben hem dus de kans gegeven om het ons te bewijzen dat het veilig zou kunnen zijn en dat hij het kan. Dit heeft hij ons goed kunnen bewijzen. Meneer zal zich buitenshuis kunnen verplaatsen met de scooter die hij zelf wou.. Op deze manier geven wij ons vertrouwen aan meneer dat hij niet te snel zal rijden en veilig zal zijn op de baan. Het is belangrijk om de patiënt te tonen dat we hem vertrouwen, want op die manier versterken we ook de vertrouwensrelatie en zal de kwaliteit van onze samenwerking nog beter zijn.

Door de goedkeuring van de patiënt zelf, kunnen jullie een fragmentje bekijken van de patiënt op zijn scooter..

Beste lezers, hier ben ik weer met mijn avonturen van afgelopen week. Het was weer een drukke week en ook een heel ‘bevriezende’ week. Het werd hier tot -11 graden deze week, wat ik dus helemaal niet gewoon ben. Maar ik heb gehoord dat het daar in België ook even koud was. Het was op zen minst ook wel wisselvallig. De ene dag hebben we -11 gehad en twee dagen later was het hier al weer 12 graden, wat dus niet te begrijpen valt. Hier een mooi fragmentje van toen ik uit mijn appartementje kwam… Al een geluk had ik voor mijn buitenlandse stage een dikke winterjas en winterschoenen gekocht ^^