La Mâconnaise

Ergothérapie aan huis is een hele aanpassing. Ik moet met verschillende zaken die ik eigenlijk niet gewoon ben rekening houden. Aangezien we aan huis werken, kunnen we niet evenveel patiënten op een dag zien als we dat in een ziekenhuis of een revalidatiecentrum doen. Dit is net het interessante, men ontdekt heel veel verschillende omgevingen. Op deze manier kan men alles in kaart brengen en richten we ons vooral op de participatie van de patiënt. Ik geniet niet enkel van deze intensieve interventies, maar ook van de afstanden die we afnemen. We moeten dus heel veel kilometers op een dag afleggen.. en soms is dat net heel rustgevend en geeft dit de kans om onze gedachten even op nul zetten en ons te ontspannen. Na zo een rustgevende rit, kan ik weer met volle concentratie met een ander patiënt werken.

*Hieronder zien jullie een voorbeeld van een uitzicht dat wij op weg naar een patiënt mogen bewonderen..

Wat was ik blij dat het vrijdag zou zijn, want mijn oudjes hadden net 700 à 800 km gereden om een weekend bij mij te zijn. Ik had ze al een maand niet meer gezien, dit was ik écht niet gewoon. Maaaar eindelijk waren ze er al weer, de maand vloog eigenlijk voorbij. Ik had het gevoel dat ze nooit weg waren geweest. Mijn buitenlandste stage gaat super snel voorbij en ik moet nog zo veel meemaken en nog zoveel nieuwe ervaringen opdoen. Maar oké, ik heb nog een goeie maand tijd om nog eens goed zot te doen (Vervolg coming soon). Maar nu terug naar mijn leuk weekendje. Wanneer mijn ouders mijn frigo zagen, dachten ze meteen: ” on doit aller au supermarché”.

Hier een mooi fragmentje vanuit de supermarkt. Onze kar was goed volgeladen met als gevolg… een goed gevulde koelkast. Ik ga lekkere recepten kunnen koken se. Wie mijn kookkunsten wilt komen proeven, is zeker welkom in mijn stekje te Mâcon.

Nee nee, we zijn dit weekend niet enkel boodschappen gaan doen hoor. We zijn een toertje gaan stappen in Mâcon, waar er in het centrum heel wat paraplu’s te zien zijn. Deze paraplu’s staan voor de dynamiek. Ze willen hiermee aantonen dat Mâcon een dynamische stad is en dat ze weer meer actie willen.

Daarnaast hebben we een wonderlijke ontdekking gedaan in Mâcon… SPANNENDDD…een Belgisch frietkot! Jaja, hier in het grote Frankrijk, in het kleine Mâcon, heb ik een frietkot gevonden. Eigenlijk heel grappig om te vertellen hoe ik dit ontdekt heb. Ik zat in de wasserette om mijn kleren te wassen tot er een Fransman mij hoorde spreken. Hij hoorde meteen dat ik van Belgische afkomst was, dus begonnen we een gesprek te voeren. Hierin vertelde hij mij dat hij sinds 30 jaar in Mâcon woont, maar eigenlijk zelf vanuit van België afkomstig is. Om eer te doen aan ons land heeft hij hier een Belgisch frietkot geopend. Dit kon mijn papa zeker niet laten en meteen besloot hij een pak friet te bestellen om wat te smullen. Hieronder kunnen jullie bewonderen wat mijn papa gegeten heeft (want ja, ikzelf eet geen frieten).

Jaja, hij vond het alvast héél lekker! Ik wens mijn beste kijkers nog een prettige avond en tot binnenkort.

Hallo beste lezers, het is hier weer met Shauny ! Mijn derde stageweek zit er al op se. De dagen vliegen hier voorbij. Het was opnieuw een leerrijke week. Maandag en dinsdag hebben we veel vergaderingen gehad waarin ik al heel actief meedoe. Het is altijd interessant om samen na te denken over de patiënten. We hebben ook enkel huisbezoeken gedaan en zijn samen met een patiënt naar een orthopedist geweest. Samen met Sophie, mijn stagementor, moet ik een volledige evaluatie maken van een patiënt. Aangezien de SAVS en de SAMSAH eigenlijk niet echt met assessments werken, mag ik alles zelfstandig in elkaar steken en zelf bepalen welke assessments we zouden kunnen gebruiken -en deze dan ook argumenteren en linken aan zijn pathologie. Het is een hele uitdaging waaraan ik dit weekend zal werken.

Donderdag heb ik ook met een andere ergo mogen meewerken, die eigenlijk net zelf afgestudeerd is. Met haar heb ik het rijvermogen van de patiënt mogen evalueren en gekeken of de patiënt nog voldoende reflexen heeft om te kunnen rijden ondanks de ziekte die de patiënt heeft. Dit was zowat een samenvatting van mijn weekje, iets rustiger dan anders.

Oh en ik wou nog eens iets vertellen. Het weer verandert hier elke dag. Maandag was het 9 graden, dinsdag was het -4 en natuurlijk was het woensdag hier zelfs zo wit als sneeuw (dat kunnen jullie perfect zien op mijn foto hierboven). Donderdag vervolgens was het dan plots weer 10 graden. Ik weet dus eigenlijk niet echt wat ik moet aandoen 😀 !

Op deze rustige zaterdag ben ik een beetje gaan wandelen en de stad gaan bezichtigen. Het is hier klein maar gezellig. Frankrijk is misschien buurland, maar quoi moderniteit zijn er weinig gelijkenissen. Mâcon loopt nog tweehonderd jaar achter haha! Dit is net het interessante om deze cultuur met de onze vergelijken. Frankrijk natuurlijk een groot land, dus het is niet overal zo zoals steden als Lyon, Parijs,…

Maar ik heb het hier zeker naar mijn zin. Er zijn hier heel mooie plaatsen om op mijn netvlies te projecteren. Zoals de brug, Pont Saint-Laurent die uit de XI eeuw dateert. Deze brug verbindt twee departementen met elkaar.

Naast deze mooie brug heb je ook nog de 19de eeuwse kerk ” L’église Saint-Pierre”. Het is een neoromantische kerk die de grootste is in Mâcon. Op deze foto zie je ook een oud koppeltje, dat rustig in het oude Mâcon aan het wandelen is. De bevolking is hier grotendeels vergrijsd, wat deze stad heel gezellig en prachtig maakt. Het is geen typische stad met jongeren die veel uitgaan, drinken,… maar meer een stadje waar de oudere personen samen een koffie gaan drinken.

Mijn eerste twee weken zijn al voorbij se! De dagen vliegen hier voorbij. De ergotherapie die ik hier uitvoer, is totaal verschillend van in België. Natuurlijk is deze stageplaats niet te vergelijken met andere diensten want deze dienst werkt heel anders dan andere ergotherapeuten in Frankrijk. Ze zijn minder gericht op het revalideren maar meer op de psychische – autonome mens. Nu moet ik vooral kijken naar de participatie van de patiënt binnen de maatschappij. Ik werk vraaggericht, de doelstellingen die wij opstellen zijn de doelen die de patiënt zelf wilt behalen. Dit wilt dus zeggen dat als de patiënt zijn bad graag wilt aanpassen, dat ik een woningaanpassing ga uitvoeren. Als de patiënt zich graag veiliger wilt verplaatsen, kijk ik welke loophulpmiddelen ideaal zouden kunnen zijn naargelang zijn wensen. Het is als ergotherapeut een heel ander denkproces dan dat ik gewoon ben, maar wel heel interessant om te ervaren. Dit helpt mij om mijn kijk naar de patiënten te verbreden en ruimer te denken. Dit is voor mij nog wat moeilijk aangezien ik snel heel veel therapieën wil geven die hier niet echt aan bod komen, zoals bijvoorbeeld de dagelijkse activiteiten (wonen, kleden, wassen, …), Dit zijn therapieën die dan in mijn ogen ook belangrijk zouden kunnen zijn voor de patiënt. Maar als de patiënt dit niet aanvraagt, wordt dit dan weinig of niet uitgevoerd.

Aangezien dit ergotherapie aan huis is, zie ik per dag maximaal 2 à 3 patiënten. Dit geeft meer tijd om intensief met de patiënt bezig te zijn, en samen met hem zijn gewenste doelen te behalen. Het lijkt wel alsof we minder doen, maar na zo een intensieve dag, kan ik zeker garanderen dat dit uitputtend werkt.

Hierbij een mooie foto van wanneer ik naar mijn werk ga en het lichtjes sneeuwt héhé !

Meteen bij aankomst waren we met zen allen mijn appartementje mooi aan het inrichten. We hebben een hele dag gekuist wat meteen mijn eerste werkervaring was in Mâcon. Ik was natuurlijk meer aan het delegeren in plaats van het werk zelf uit te voeren ( dat kunt u natuurlijk zien op mijn filmpje 😀 ). Maar ik bedank natuurlijk mijn ouders voor hun volle inzet om mijn appartementje zo mooi te maken. Zoals u kunt zien heb ik een mooi keukentje met al eerste boodschappen dat we in België gemaakt hadden, een mooie living en natuurlijk heb ik nog een gezellige slaapkamer en badkamer dat jullie wel nog zullen zien.

Toen mijn wekker om 6u afging wist ik dat dit voorlopig de laatste ochtend was dat ik wakker zou worden in mijn eigen bed. Zoals vroege vogels, ben ik samen met mijn ouders naar het kleine Mâcon vetrokken. Na 7 uur rijden zagen we bovenste foto op de autostrade tevoorschijn komen. Wat een opluchting, eindelijk ging ik mijn benen kunnen strekken. 

Ons mamounetteke wou absoluut een foto trekken. Natuurlijk was ik zoals altijd zeer geconcentreerd. Zo gelukkig als iets zag ik men stekje in de verte ^^! 

Goeiendag, Bonjour,

op deze site kunnen jullie mijn wonderlijke avonturen volgen en op de hoogte blijven van wat ik hier allemaal uitspook. Gedurende acht weken zal ik het kleine Mâcon onveilig maken 😀 ! Met vol enthousiasme wil ik heel veel ervaring opdoen en deze met jullie delen. Dus ik zou zeggen, legt u in de zetel en lees op uw gemakske mijn dagelijkse berichtjes met een goei taske koffie want da drinken ze hier continuellement.

Bisous bisous et à bientôt.

XOXO Shauny P.