La Mâconnaise

Hier ben ik weer, ik wou eigenlijk nog iets vertellen over deze stage. Toen ik mijn eerste zelfstandige voorbereidingen toelichtte bij mijn stagementor, gaf ze mij heel wat nuttige tips en informatie over de verschillende huisbezoeken bij de patiënten. Ik had het wat moeilijk in het begin om specifiek te weten hoe ik mijn situationele context degelijk kon voorbereiden. Hierbij gaf ze aan dat het eigenlijk vooral belangrijk is dat de patiënten bij aanvang van de interventies psychisch positief ingesteld moeten zijn om mee te werken. Dit betekent dat ze psychisch in staat moeten zijn en open moeten staan om te praten met ons en om uit te voeren wat er verwacht wordt. Vaak had ik wel het gevoel dat dit wel het geval was bij de meeste patiënten. Tot wanneer ik deze week bij een van mijn patiënten ging die ik heel wat dagelijkse activiteiten ging laten uitvoeren. Hij weigerde dus alles. Hij wou niets doen en vond alles te persoonlijk of gaf vaak aan dat hij de handelingen door het slechte weer niet kon uitvoeren, en als wanneer er zon zou geweest zijn hij in een betere moed geweest zou zijn. Hierbij zag ik in wat mijn stagementor bedoelde met het psychische gedeelte tijdens de interventies en wat ze bedoelde dat de patiënten psychisch ingesteld en in staat moeten zijn om mee te werken, wat nu echt niet het geval was. Ik heb wel geprobeerd om met de patiënt te praten en wat humor te integreren aangezien hij humor heel belangrijk vindt en ik hem op deze manier een openlijk gevoel kan geven. Het ging wel moeizaam waardoor ik niet alles heb kunnen uitvoeren met hem. Waarin ik wel geslaagd ben, is dat ik een deal met hem kon sluiten tegen volgende interventie. Dit vond hij een geweldig idee. Dus hopelijk krijg ik volgende week alles gedaan 😀 maar dat laat ik jullie zeker wel weten.

Hey hey iedereen, week zeven zit er al op sé. Het einde van mijn stage komt in zicht (spijtig genoeg). Ik heb het hier echt wel naar mijn zin. Ik word het leventje hier zelfs al gewoon haha! De ergotherapie is hier wel interessant om eens mee te maken. In het begin had ik vaak het gevoel van “wow, met deze patiënt zou ik zoveel kunnen doen”, maar eigenlijk doet men het niet. Wanneer men op school aangeleerd krijgen dat de patiënt centraal staat, wordt dit hier echt wel heel letterlijk toegepast moet ik zeggen. Ik werk enkel op vraag van de patiënt en voer enkel de verwachtingen van de patiënt uit. Ook al zou ik 100 dingen zien waaraan gewerkt zou kunnen worden, toch kan ik deze dingen enkel maar voorstellen. Want als de patiënt dat niet belangrijk vindt, kan en mag ik mij als ergotherapeut hier niet op focussen. Soms is dat wel een moeilijke uitdaging om deze dingen van ons af te zetten en te zeggen van “oké, hier zal ik niet aan werken”. Natuurlijk werk ik dus wel aan andere dingen, zoals het uitvoeren van woningaanpassingen. Ik dacht in het begin dat ik wel een volledige aanpassing zou kunnen observeren, maar dit heb ik wel heel erg overschat. Het duurt vrij lang vooraleer alles in orde is, en vooraleer de papieren en de financiële aanvragen goedgekeurd zijn. Volgens mij houden de administratieve taken ons tegen, waardoor we ons werk op een hele lange termijn uitvoeren. Maar ja oké, uiteindelijk is het natuurlijk heel belangrijk om bij deze begeleidingen alles stap voor stap te doen. Het geeft zo ook de tijd aan de patiënt om alles zelf te beseffen en te verwerken. Soms is het voor de patiënt moeilijk om al de woningaanpassingen in zijn eigen huis te accepteren en te zien, omwille van zijn gewoontes. We veranderen eigenlijk iemand zijn routines en dit is niet altijd even gemakkelijk. Naast al deze woningaanpassingen die ik heb meegemaakt, heb ik ook weer veel adviezen mogen geven aan de patiënt, heel veel informatie opgezocht om deze te laten visualiseren bij de patiënt waarbij ze mij goedkeuring geven over wat ik voor hen gevonden heb. Nadien volgt heel vaak een testmoment met het materiaal om na te gaan of dit wel degelijk de zelfstandigheid van de patiënt optimaliseert en hem zal helpen in het dagelijkse leven. En ja, dit zijn zowat allerlei dingen die ik deze week heb gedaan. Ik vind het heel interessant om de ergotherapie vanuit deze bril te bekijken. Ik zal nog goed genieten van mijn laatste twee weken, maar jullie zullen zeker nog van me horen.

Dikke kusjes ! 😀

Deze week ben ik voor de eerste keer een scooter gaan uittesten met een patiënt. De patiënt zou zich graag buitenshuis met een scooter willen verplaatsen om meer buiten te kunnen komen en iets verder dan zijn eigen wijk te gaan. Aanvankelijk was ik op zoek gegaan naar scooters die aangepast zouden zijn aan zijn beperking, maar die tegelijkertijd ook nog zijn wensen zou beantwoorden. Meneer wilde graag een scooter die snel genoeg gaat, maar de therapeutische scooters zijn in snelheid meestal beperkt tot max 15 km/h. Dat vond meneer niet zo oké, terwijl ik dat misschien toch wel veiliger zou vinden voor zijn aandoening. Meneer mag van de dokter geen schokken krijgen tijdens het rijden omwille van zijn aandoening, hierdoor zou een normale scooter niet voldoen. Zelf was de patiënt ook op zoek gegaan naar scooters. Terwijl wijzelf therapeutische scooters van vier wielen en één van drie wielen hadden gevonden, had meneer een gewone scooter met drie wielen gevonden die toch wel tot 60 km/h zou gaan.. Dit was voor ons (subjectief gezien) al uitgesloten. We gaven hem toch de kans om ons te tonen of hij met zo een scooter zou kunnen rijden en of de scooter geen schokken gaf en veilig genoeg zou zijn voor hem. Wij waren al zeker dat het niet veilig ging zijn en wilden de patiënten zelf laten ervaren en zelf doen beseffen dat het rijden met zo een scooter moeilijk mogelijk is met zijn aandoening. Verrassend genoeg schoot meneer gelijk een pijl uit een boog met de scooter weg. We waren positief verbaasd en hebben hem dus de kans gegeven om het ons te bewijzen dat het veilig zou kunnen zijn en dat hij het kan. Dit heeft hij ons goed kunnen bewijzen. Meneer zal zich buitenshuis kunnen verplaatsen met de scooter die hij zelf wou.. Op deze manier geven wij ons vertrouwen aan meneer dat hij niet te snel zal rijden en veilig zal zijn op de baan. Het is belangrijk om de patiënt te tonen dat we hem vertrouwen, want op die manier versterken we ook de vertrouwensrelatie en zal de kwaliteit van onze samenwerking nog beter zijn.

Door de goedkeuring van de patiënt zelf, kunnen jullie een fragmentje bekijken van de patiënt op zijn scooter..

Ergothérapie aan huis is een hele aanpassing. Ik moet met verschillende zaken die ik eigenlijk niet gewoon ben rekening houden. Aangezien we aan huis werken, kunnen we niet evenveel patiënten op een dag zien als we dat in een ziekenhuis of een revalidatiecentrum doen. Dit is net het interessante, men ontdekt heel veel verschillende omgevingen. Op deze manier kan men alles in kaart brengen en richten we ons vooral op de participatie van de patiënt. Ik geniet niet enkel van deze intensieve interventies, maar ook van de afstanden die we afnemen. We moeten dus heel veel kilometers op een dag afleggen.. en soms is dat net heel rustgevend en geeft dit de kans om onze gedachten even op nul zetten en ons te ontspannen. Na zo een rustgevende rit, kan ik weer met volle concentratie met een ander patiënt werken.

*Hieronder zien jullie een voorbeeld van een uitzicht dat wij op weg naar een patiënt mogen bewonderen..

Hallo beste lezers, het is hier weer met Shauny ! Mijn derde stageweek zit er al op se. De dagen vliegen hier voorbij. Het was opnieuw een leerrijke week. Maandag en dinsdag hebben we veel vergaderingen gehad waarin ik al heel actief meedoe. Het is altijd interessant om samen na te denken over de patiënten. We hebben ook enkel huisbezoeken gedaan en zijn samen met een patiënt naar een orthopedist geweest. Samen met Sophie, mijn stagementor, moet ik een volledige evaluatie maken van een patiënt. Aangezien de SAVS en de SAMSAH eigenlijk niet echt met assessments werken, mag ik alles zelfstandig in elkaar steken en zelf bepalen welke assessments we zouden kunnen gebruiken -en deze dan ook argumenteren en linken aan zijn pathologie. Het is een hele uitdaging waaraan ik dit weekend zal werken.

Donderdag heb ik ook met een andere ergo mogen meewerken, die eigenlijk net zelf afgestudeerd is. Met haar heb ik het rijvermogen van de patiënt mogen evalueren en gekeken of de patiënt nog voldoende reflexen heeft om te kunnen rijden ondanks de ziekte die de patiënt heeft. Dit was zowat een samenvatting van mijn weekje, iets rustiger dan anders.

Oh en ik wou nog eens iets vertellen. Het weer verandert hier elke dag. Maandag was het 9 graden, dinsdag was het -4 en natuurlijk was het woensdag hier zelfs zo wit als sneeuw (dat kunnen jullie perfect zien op mijn foto hierboven). Donderdag vervolgens was het dan plots weer 10 graden. Ik weet dus eigenlijk niet echt wat ik moet aandoen 😀 !

Mijn eerste twee weken zijn al voorbij se! De dagen vliegen hier voorbij. De ergotherapie die ik hier uitvoer, is totaal verschillend van in België. Natuurlijk is deze stageplaats niet te vergelijken met andere diensten want deze dienst werkt heel anders dan andere ergotherapeuten in Frankrijk. Ze zijn minder gericht op het revalideren maar meer op de psychische – autonome mens. Nu moet ik vooral kijken naar de participatie van de patiënt binnen de maatschappij. Ik werk vraaggericht, de doelstellingen die wij opstellen zijn de doelen die de patiënt zelf wilt behalen. Dit wilt dus zeggen dat als de patiënt zijn bad graag wilt aanpassen, dat ik een woningaanpassing ga uitvoeren. Als de patiënt zich graag veiliger wilt verplaatsen, kijk ik welke loophulpmiddelen ideaal zouden kunnen zijn naargelang zijn wensen. Het is als ergotherapeut een heel ander denkproces dan dat ik gewoon ben, maar wel heel interessant om te ervaren. Dit helpt mij om mijn kijk naar de patiënten te verbreden en ruimer te denken. Dit is voor mij nog wat moeilijk aangezien ik snel heel veel therapieën wil geven die hier niet echt aan bod komen, zoals bijvoorbeeld de dagelijkse activiteiten (wonen, kleden, wassen, …), Dit zijn therapieën die dan in mijn ogen ook belangrijk zouden kunnen zijn voor de patiënt. Maar als de patiënt dit niet aanvraagt, wordt dit dan weinig of niet uitgevoerd.

Aangezien dit ergotherapie aan huis is, zie ik per dag maximaal 2 à 3 patiënten. Dit geeft meer tijd om intensief met de patiënt bezig te zijn, en samen met hem zijn gewenste doelen te behalen. Het lijkt wel alsof we minder doen, maar na zo een intensieve dag, kan ik zeker garanderen dat dit uitputtend werkt.

Hierbij een mooie foto van wanneer ik naar mijn werk ga en het lichtjes sneeuwt héhé !