Toen mijn wekker om 6u afging wist ik dat dit voorlopig de laatste ochtend was dat ik wakker zou worden in mijn eigen bed. Zoals vroege vogels, ben ik samen met mijn ouders naar het kleine Mâcon vetrokken. Na 7 uur rijden zagen we bovenste foto op de autostrade tevoorschijn komen. Wat een opluchting, eindelijk ging ik mijn benen kunnen strekken.
Ons mamounetteke wou absoluut een foto trekken. Natuurlijk was ik zoals altijd zeer geconcentreerd. Zo gelukkig als iets zag ik men stekje in de verte ^^!
This entry was posted
on zondag, februari 4th, 2018 at 21:08 and is filed under Destination Mâcon.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
Both comments and pings are currently closed.
