Bij deze, met toch wat hartzeer, mijn allerlaatste blogbericht…

Ik heb tijdens mijn laatste week, zoals altijd, op een aangename manier voor school proberen werken. Met de examens en enkele deadlines in zicht, is ook dit een onoverkomelijke tijdsbesteding geweest afgelopen vier weken. Maar door de stad in te trekken, op zoek naar gezellige cafeetjes die computer-vriendelijk zijn, was dit zeker niet onaangenaam. Zo kwam ik af en toe ook onverwacht leuke wijkjes of een tof marktje tegen, en had ik toch het gevoel dat ik Parijs beter leerde kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn laatste stagedagen waren misschien wel een van de meest boeiende. Ik ben op mijn allerlaatste werkdag mogen mee afdalen naar het operatiekwartier! Daar heb ik een “rétablissement de continuité” mogen bijwonen. Met andere woorden een operatie waar ze een geplaatst stoma opheffen. Ze verbinden de onderbroken darm, in dit geval de colon, opnieuw met het rectum. Ik vond dit een ongelooflijk interessante ingreep om bij te wonen dus wil jullie zo goed mogelijk proberen uitleggen wat deze operatie inhoudt.

Bij het toekomen in het operatiekwartier, werd ik meteen verzocht gepaste kledij aan te trekken. Ook mijn schoenen kregen een zeer high fashion jasje aan.
Het team dat mij ontving was enorm vriendelijk. De anesthesist polste al wat naar mijn ervaring en liet mij zeer welkom voelen. De verpleegkundige was ondertussen druk in de weer om al het nodige materiaal op een steriele wijze klaar te leggen.
De patiënt werd eerst goed geïnstalleerd op de operatietafel, en vervolgens verdoofd. Het was logischerwijze een operatie onder volledige anesthesie. De ogen werden toegeplakt, om te voorkomen dat deze volledig zouden uitdrogen. Er werd een blaassonde geplaatst door de chirurg zelf, maar ook de anesthesist plaatste een sonde ter hoogte van de luchtpijp. Dit laatste om een goede vrije ademweg gedurende de operatie te verzekeren. Vervolgens werd de man volledig afgedekt met steriele doeken, zodanig dat enkel de plaats van de operatie nog bloot lag. Na nog wat extra ontsmetten van de huid in de zone waar geopereerd ging worden, was alles klaar om te beginnen. De chirurg begon met het openhalen van het oude litteken met een stichcutter. Ook werd een soort van pen gebruikt, waarvan het uiteinde enorm heet werd, en al het overtollig vet als het ware wegbrandde. Vandaar dat de operatiekamer ook serieus afgekoeld werd met airco. De volgende stap was het huidige stoma losmaken van de huid en opnieuw verbinden met het rectum. Klinkt simpel, maar dat was het allesbehalve. De chirurg is heel lang bezig geweest met zich een weg te banen tussen het labyrint dat ons darmstelsel is. Na veel weggebrand vet, en af en toe wat gezucht besloten ze “une juppe” te plaatsen. Dit is een soort ring met een plastieken “rokje” aan, dat er voor zorgt dat de buik nog meer wordt opengezet, waardoor de chirurg meer ruimte krijgt om te zoeken. Wanneer hij een arterie raakte, die voor bloeding zorgde, brandde hij deze ook toe. Om efficiënter te werken heeft hij na enige tijd besloten om een ander apparaat in gebruik te nemen. Dit apparaat brandt ook weefsel door, maar brandt het tegelijkertijd ook dicht. Zodat moest je een bloedvat raken, je bloedingen vermijdt. Ondertussen waren de chirurgen nog steeds bezig met een doorgang te zoeken. Wat mij misschien het meeste onder de indruk heeft gemaak is hoe ze hun koelbloedigheid steeds bewaren, ook al lukt het minder vlot dan gewenst. Ook de intensieve arbeid van deze operatie mag zeker niet onderschat worden. Noch voor de hoofdchirurg noch voor de chirurg-assistent. Wat mij ook meteen opviel is dat alle kompressen of doeken die gebruikt worden tijdens de open operatie steeds geteld worden, vooraf en achteraf, dit om te voorkomen dat er eentje zou vergeten worden en de buik weer toegenaaid zou worden. De volgende fase was het onderscheid maken tussen de blaas en het rectum. Deze lijken namelijk enorm op elkaar. Eerst bracht de chirurg een spuit met ontsmettingsmiddel (betadine) in via de anus in het rectum, om te reinigen en bovenal ook reeds te lokaliseren. Hetzelfde werd gedaan met water in de blaas via de blaassonde. Ook ging de chirurg met steriele ijzeren staven, met een soort bol op het einde, in de anus om ook zo het rectum te kunnen lokaliseren. Ik kan jullie namelijk verzekeren, dat er snel vergissingen zouden kunnen ontstaan. Dus ook al is de chirurg bij aanvang al zeker, toch gaan ze steeds dubbel checken of ze wel degelijk het rectum vast hebben en niet de blaas. Vervolgens gebruiken ze opnieuw zeer indrukwekkend materiaal om de oude stoma opnieuw aan het rectum te plaatsen. Belangrijk is om overtollig vet van het stuk darm weg te branden, aangezien er anders meer risico om het vormen van anastomoses zou zijn. Na het opnieuw aanhechten wordt de buikwand volgegoten met betadine en nadien fysiologisch water en lucht ingebracht via de anus. Als er geen belletjes tevoorschijn komen, weten we dat de darm volledig dicht is en er dus geen openingen meer zijn. Vervolgens worden er twee redons (drains die overtollig wondvocht uit de wonde aspireren) geplaatst en wordt de buik weer dicht gehecht. En zo waren we na een dikke vier uur opereren klaar.

Zie zo, kort en bondig de operatie beschreven. Het was voor mij fantastisch om dit eens te mogen meemaken. Dit geeft me een beter inzicht op wat zo een ingreep exact inhoudt en kan volgens mij dus alleen maar bijdragen aan de kwaliteit van mijn zorgen pre- en postoperatoir. Ook heb ik nu wat meer zicht op wat een job als verpleegkundige in het operatiekwartier inhoudt. Ook al besef ik goed dat elke operatie anders kan zijn.
Het was bovendien niet enkel interessant, maar ook enorm impressionant. Het was voor mij namelijk de eerste keer dat ik een zodanig invasieve operatie mocht bijwonen. Hiervoor had ik enkel al een colonoscopie en ERCP bijgewoond op voorgaande stages.
Het enige jammere was dat dit op de laatste dag van mijn stage plaats vond. Ik had het namelijk nog interessanter gevonden moest ik de patiënt zowel op voorhand als ook nadien kunnen opgevolgd hebben. Maar aangezien de patiënt in kwestie op de andere gang lag, waar ik die dag niet verantwoordelijk voor was, en hij bovendien pas laat op de avond terug op de dienst is toegekomen, heb ik de pre- en post-operatoire zorgen wat gemist. Ik had de patiënt natuurlijk graag verder opgevolgd en zijn wondzorgen uitgevoerd, aangezien ik perfect wist welke drain waar stak en hoe de wonde er uit zag. Ik mag echter absoluut niet klagen. Ik ben al ongelooflijk dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op vrijdag ben ik op de school, die mij hier ontvangen heeft, langs geweest voor mijn eindevaluatie en een klein gesprek over mijn ervaringen hier. Wegens de locatie, was ook dit vrij impressionant. De school bevond zich namelijk aan Place de la Défense, in een chic winkelcentrum. Alleen al Place de la Défense is de moeite waard om eens langs te gaan. Je voelt je even totaal niet meer in het Parijs dat je bekend is. De ene wolkenkrabber na de andere. Hoewel je kan zeggen dat het een must is om eens te bezoeken, verkies ik persoonlijk toch het Parijs met zijn romantische gevels en hun, letterlijk en figuurlijk, verbloemde terrasjes. Mijn contactpersoon hier was bovendien heel vriendelijk, en zeer geïnteresseerd naar mijn verblijf en belevenissen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo kwam ik aan mijn allerlaatste dag toe. Deze bestond vooral uit opruimen, valies maken en wachten tot mijn lief gezinnetje mij kwam ophalen. Wegens ik mijn fiets mee heb genomen, was het namelijk wat moeilijk om met de TGV te reizen, en dat gaf mijn mama, papa en zus een excuus om een dagje Parijs mee te pikken. Over mijn fiets gesproken, daar was ik zo ongelooflijk tevreden mee. Ik gebruikte hem vooral om mee naar mijn stage te fietsen. Die fietstochtjes om 7h ’s ochtends en 20h ’s avonds zijn enorm geapprecieerd geweest. Had deze voor geen geld in de wereld willen inwisselen voor een metro- of busrit. Na een shift van 12uur lang, deed het namelijk enorm deugd om mijn beentjes even los te fietsen. Bovendien zie je toch wat meer van de stad op die manier, en heb je geen last van stakingen of dergelijke.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo zijn mijn vier weken hier voorbij. De rode draad doorheen mijn blog was toch wel dat de tijd hier heel snel voorbij gevlogen is. Het was zeker en vast de moeite, ik zou het dan ook aan iedereen aanbevelen. Toch had nog wat langer hier, het volgens mij op elk vlak nog vruchtbaarder kunnen maken. Desalniettemin, ben ik iedereen die dit avontuur mogelijk heeft gemaakt, of er een deel van heeft uitgemaakt enorm dankbaar.
Ik heb ongelooflijk veel geleerd, en niet enkel op professioneel vlak.

Pour mes amis, mes collocs et collègues, j’aimerais aussi remercier, encore une fois en français, tous ceux qui ont participé à mes quatre semaines captivantes ici. J’ai vraiment apprécié, et c’est grâce à vous aussi!

Conclusie van mijn avontuur hier, het geef zeker en vast zin in meer!

Voor al de studenten (internationale) verpleegkunde die interesse zouden hebben in een gelijkaardige stage en hier nog wat vragen over hebben, laat me gerust iets weten!

13/05/18

Morgen gaat mijn laatste week hier van start, wat heb ik er al van genoten!

Afgelopen week heb ik wel kunnen spreken over een zekere “changement de décor”. Mijn dienst werd gesloten en alle patiënten en personeel werden naar het eerste verdiep overgeplaatst. Dit kwam aangezien er twee feestdagen binnen één week vielen, en hierdoor veel dokters en chirurgen vrijaf hadden genomen. Wat er voor zorgde dat het ziekenhuis besloot dat het goedkoper was om tijdelijk twee diensten te fuseren dan beiden open te houden met een gering aantal patiënten. Met als resultaat, een dienst met zowel urologie, digestieve chirurgie, orthopedie als neurologie, meer bepaald spinale chirurgie.
Hoewel ik mij vooral bezighield met de patiënten die tot mijn oorspronkelijke dienst behoorden, was het heel boeiend om op dit nieuw verdiep te werken. Inclusief de moeilijkheden die bij zo een verhuis komen kijken natuurlijk. Hier en daar wat ontevredenheid bij patiënten, niet altijd de nodige beschikbare medicatie, materialen die op andere plekken gestockeerd liggen, nieuwe collega’s, andere werkvormen,…

Veel verschillen dus, maar ook veel gelijkenissen. Interessante wondzorgen waren namelijk nog steeds aanwezig! Ik heb voor het eerst, met behulp van een collega, een wondzorg met inbegrip van een lamel mogen uitvoeren. Het ging om een patient die een partiële ureterectomie had ondergaan. Een lamel is hier dus een soort drain dat wordt geplaatst om het afvoeren van overtollig wondvocht mogelijk te maken.  Onze taak hier was om de lamel in te korten, en de wonde te verzorgen. Dit doen we voornamelijk door het draadje waarmee te drain vastgehecht is met behulp van een stitchcutter door te halen, en de lamel vervolgens enkele centimeter op te schuiven. Nadien knippen we met steriele schaar deeltje van de lamel af, en plaatsten we een steriele veiligheidsspeld om te voorkomen dat de lamel op een ongunstige manier zou verplaatsen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb deze week ook een nieuwe techniek geleerd die je, volgens mijn net afgestudeerde collega, niet op de schoolbanken leert. “Decaillotage” wordt het hier genoemd, een handmatige manier om “des caillots” uit de ureter of blaas te krijgen. “Des caillots” zijn bloedklonters die in de blaas of ureter kunnen voorkomen na een operatie, waardoor er logischerwijze hematurie optreedt. Om dit te voorkomen gaan we na bepaalde interventies continue irrigaties van de blaas uitvoeren. Via een vesicale sonde wordt er NaCl in de blaas toegediend, waarop een mengsel van urine, bloed en NaCl wederom via de blaassonde naar buiten komt. Onze taak is hier zorgen voor de continuïteit van de irrigatie en noteren hoeveel vloeistof er naar binnen gaat en weer naar buiten komt, om zo de diurese te bepalen. Ook de helderheid van de “uitgeplaste” vloeistof wordt in het oog gehouden. Bij de patiënt in kwestie waren we echter reeds gestopt met de irrigaties, aangezien de klinische tekens aangaven dat deze niet meer nodig waren. Na het verwijderen van de irrigaties, en dus ook de sonde, houden we het mictie-gedrag van de patient steeds in het oog en adviseren we om voldoende te drinken. Niet veel nadien merkten we echter dat de man toch moeite had met urineren. Het weinige dat hij uitplaste was eerder bloed dan urine. Na het uitvoeren van een bladerscan waren we zeker dat de man niet in staat was om zelfstandig zijn blaas te ledigen. We hebben dus opnieuw een blaassonde moeten plaatsen, maar ook nadien vonden we de hoeveelheid dat hij uitplaste niet voldoende. Op dit moment bracht mijn collega voor het eerst de term “decaillotage” ter sprake. We gaan met een spuit gevuld met NaCl handmatig de ureter en blaas proberen spoelen. Dit doen we door NaCl via de sonde in te brengen en vervolgens het vocht ook weer aan te zuigen. Bij het aanzuigen kregen we echter maar een kleine fractie van de ingebrachte vloeistof weer naar buiten. Na verschillende pogingen, en ook andere collega’s te laten proberen, brachten we de dokter op de hoogte. Uiteindelijk kregen we via een scan die de dokter liet nemen, te horen dat er een bloedklonter van uitzonderlijke grootte in de weg zat. Hoewel de dokter zelf ook nog eens de techniek van decaillotage is komen uitvoeren, heeft hij niet veel later beslist dat het operatief zou moeten weggehaald worden. De man is nog binnen het half uur naar het operatiekwartier gebracht geweest. Eind goed al goed, reeds enkele dagen later is hij gezond en wel naar huis mogen keren. Uit deze ervaring blijft mij niet alleen de medische opgedane kennis bij, ook het uithoudingsvermogen en continue vriendelijkheid van de patient is in deze casus noemenswaardig. Door de blaassonde en het niet in staat zijn om de blaas te ledigen had de man namelijk last van hevige episodes van pijnscheuten/spasmes. Desalniettemin bleef hij steeds heel vriendelijk en was er zelfs tot op het einde af en toe ruimte voor een mopje. Zo een attitude maakt het niet alleen makkelijker voor ons, ik ben er ook van overtuigd dat dit het ook voor de patient zelf ook helpt. Dan spreek ik nog niet eens over zijn vrouw, die hierdoor toch ook wat geruster was.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naast mijn stagedagen heb ik deze week ook wat ruimte gehad om Parijs zelf te ontdekken. Ik schrijf vandaag namelijk opnieuw vanuit La Recyclerie, het gezellige én ecologische resto/café bij mij in de buurt. Maar deze keer in het zeer aangenaam gezelschap van mijn vriendje. We hadden maar enkele dagen samen, dus hebben we er ten volle van proberen profiteren. Ik heb nog eens beseft hoe groot Parijs wel niet is, en vooral hoe dichtbevolkt. Wat zowel voor wat chaos, als voor gezelligheid zorgt. En vooral keuze genoeg aan bezienswaardigheden, restaurantjes, gezellige cafeetjes, …. Een ware ontdekkingstocht doe je hier dus niet in enkele dagen tijd, maar we hebben wel zeker en vast al eens uitgebreid kunnen proeven van de stad, zowel op cultureel, gastronomisch als artistiek vlak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik zou dit uitgebreide blogbericht graag willen eindigen met hoe we onze vrijdagavond zijn ingegaan. Ik heb jullie reeds verteld over mijn sociaal en dan vooral politiek geëngageerde kotgenoten. Vooral Zoë is intens bezig met hoe ze de politiek meer richting de linkerkant kan sturen. Ze hebben een klein collectief van vrienden waarmee ze allerlei evenementen organiseren, zowel op sociaal als politiek vlak. Op 1 mei maakte zij dan ook enthousiast deel uit van de manifestaties die er zich in Parijs hebben afgespeeld. Ik zou jullie hier graag uitgebreid over vertellen, want hoewel ik hier zelf niet aanwezig was, heeft Zoë het me in geuren en kleuren beschreven. Ik verwijs jullie echter graag naar een artikel van De Wereld Morgen, dat meer in staat is om jullie de situatie op een bondige maar duidelijke manier weer te geven. http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2018/05/03/waarom-het-er-zo-hard-aan-toe-ging-op-1-mei-in-parijs

Tijdens de manifestaties zijn er verschillende jongeren opgepakt, hoewel er louter enkelingen daadwerkelijk vastgehouden werden. Hiervan zijn er nog minder die een reëel proces aan hun been hebben. Hun proces zou als gevolg een “manifestatie verbod” hebben. Voor deze enkelingen hebben ze een solidaire avond georganiseerd met muziek eten en drank, in een van de universiteiten die ze bezet hebben. De winst die uit deze avond voorkomt, zou zijn om de dure advocatenkosten te vergoeden, en om zo deze jongeren hun proces vooruit te helpen.

Als jullie hier verder nog vragen over hebben, contacteer me gerust voor een wat meer uitgebreide uitleg over mijn ervaringen hieromtrent!

 

 

 

 

 

 

 

 

Zie zo, mijn avontuur loopt hier al bijna op z’n einde. Mijn laatste week zal vooral uit stagedagen en schoolwerk bestaan. Ik vertel er jullie graag over binnen een weekje, tot dan!

 

 

5/05/2018

Reeds de helft van mijn tijd hier is voorbij, dat is wel even slikken! Maar zoals ze zeggen le temps s’envole pendant qu’on s’amuse. Het is ook sowieso mede door die lange stagedagen die ik hier loop. Er gebeurt bovendien zo veel gedurende 12 uur, dat het moeilijk is om te beslissen waarover ik jullie wil schrijven.

Ik wil allereerst nog eens benadrukken dat ik echt ongelooflijk blij ben met mijn dienst. Er zijn zodanig veel nieuwe dingen voor mij om bij te leren, dat ik echt niet mag klagen.
Het eerste waarover ik vandaag graag wil schrijven is mijn allereerste bloedtransfusie! Het ging om een patient met een hemoglobine gehalte van 7.9, wat dus aan de lage kant is. Ik wil jullie niet overladen met details, dus ga het kort proberen houden. Het belangrijkste bij een bloedtransfusie hier, is dat je het donor bloed op voorhand test met het bloed van je patiënt. Dit doen we aan de hand van een pre-transfusie controle kaartje. Hierbij trachten we de compatibiliteit van ABO-bloedgroepen vóór transfusie nog eens te bevestigen, zo zijn we zeker dat er geen afweerreacties optreden. Indien alles in orde is, beginnen we de transfusie heel rustig. Het eerste kwartier verlaten we de kamer niet, om de toestand en parameters van de patient goed in het oog te kunnen houden. Na het eerste half uur hernemen we de parameters, en zo gaan we verder tot dat de transfusie voltooid is.
Verder is het ook belangrijk om steeds een infuusleiding met filter (anticoagulantia) te gebruiken, zodat we voorkomen dat het bloed zou stollen, en ook steeds alvorens en achteraf de katheter met NaCl 0,9% te laten doorlopen om de leiding te spoelen. Ik ben alleszins heel blij dat ik dit eens heb mogen meemaken, en vooral dat alles goed verlopen is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Verder wil ik graag nog vertellen over een bepaalde techniek die ik hier heb bijgeleerd van een gastro-enterologe. Tijdens een wondzorg merkten we nogal wat roodheid en hematoom-vorming op en rondom het litteken. Hierop raadde de chirurge ons aan om kompressen gedrenkt in een mengsel van lauw fysiologisch water en alcoholische oplossing op het litteken te plaatsten, dit zou de roodheid laten wegtrekken en hematoom vorming tegengaan. Ze vertelde bovendien, dat ze deze techniek heeft geleerd van de “ancien” verpleegkundigen waar zij als dokter in wording bij stage liep. Dit probeerden we twee keer per dag te herhalen, en inderdaad een dag later was de roodheid grotendeels weggetrokken.

 

 

 

 

 

 

Dit waren twee kleine fragmenten uit een boeiende week.
Ik heb gisteren bovendien met een andere collega mogen samenwerken, meer bepaald met een volledig ander team! Dit komt omdat ik mijn stagedagen wat heb aangepast, in overleg met de hoofdverpleegkundige (wat hier “le cadre de soins” wordt genoemd), aangezien mijn vriendje volgend weekend komt (!!!), en ik anders de volledige dagen dat hij hier zou zijn, had moeten werken… Dit heeft dus als gevolg dat ik 3 dagen met een volledig ander “equipe” mag werken. De andere collega’s vallen echter al even goed mee als mijn oorspronkelijke collega’s. Ik heb nauw samengewerkt met Jeanne, een vers van de pers afgestudeerde verpleegkundige, waar ik enorme bewondering voor heb. Ze is namelijk heel capabel, en ik hoop met heel mijn hart dat ik ook zo mijn plan ga kunnen trekken wanneer ik mijn diploma in handen heb!

Ps, Ik schrijf jullie vandaag vanuit Café Lomi. Zeer aan te raden voor alle ijskoffie liefhebbers!