En dan nu… ?

14 Dagen ben ik al terug in mijn klein Belgenlandje. Twee dagen van uitbundige euforie door vrienden terug te zien, om in mijn eigen bed te slapen. Hoewel dat slapen niet lukte, van de opwinding dacht ik. Na die eerste twee dagen zinkt alles wat verder in. En de bubbel van euforie waar je inzit krijgt zijn eerste barsten. Ik mis Ierland, het huis, de mensen en ja zelfs die rotheuvel die we elke dag moesten beklimmen om ergens naartoe te gaan. Ik heb een stukje van mijn hart daar achter gelaten en dat begint zich meer en meer te uiten. Voor ik naar Ierland vertrok was ik gestresseerd en had ik het gevoel dat ik afstand nodig had van mijn eigen leven. Maar ik wist ook wat ik wou en waar ik naartoe ging. Nu ik terug ben, ben ik meer ontspannen maar ik heb geen flauw benul meer hoe het verder zal gaan. Ik weet niet meer wat ik wil en waar ik dat wil doen. Ik weet wel dat ik op mijn eigen benen wil staan en dus het ouderlijke huis niet langer zal verdragen. Voorlopig val ik terug in mijn ritme van werken aan mijn bachelorproef. Dat is nu prioriteit, zo snel mogelijk dat papiertje in handen krijgen dat zegt dat ik wel degelijk een gekwalificeerd persoon! En dan wordt het een zomer vol zoektochten… EN DAN NU …? Tromgeroffel, het antwoord zal dan wel volgen? Of niet. Voorlopig is er enkel het afstuderen en daarna zet ik mijn tanden in mijn toekomst. Na 14 dagen gaat het slapen al wat beter. Het is vreemd om heimwee te hebben terwijl ik toch thuis ben. Of zou moeten zijn.

Maar voorlopig is het dus een intense focus op de bachelorproef en de rest verschuift naar de achtergrond. Met veel plezier droom ik soms weg en vullen beelden mijn interne bioscoopzaal. Dan kan ik nog even nagenieten of opnieuw genieten van mijn avontuur in Ierland. Dat verrassend was maar fantastisch. Ik heb enorm veel bijgeleerd over mezelf en op vlak van mijn richting. De bachelorproef begint vorm te krijgen nu. Het theoriegedeelte is bijna volledig achter de rug en nu moet ik juist de praktijk nog even tackelen. Hoewel het voorbereidend werk gedaan is (de vragenlijsten en de opzet) is het echt uitvoeren nog in vertraging en hoe ik daarna de resultaten zal verwerken zijn zorgen voor een andere tijd. Voorlopig zijn de lessen weer begonnen en daarna is er een stageperiode van 3 weken gevolgd, letterlijk een dag later, door de start van de examenperiode. Hopelijk eentje waar geen teveel tweede zitten uit voortkomen. Voorlopig ben ik nog vrij van tweede zitjes maar wie weet hoe dat gaat. Ach wat komt dat komt. Zoals ik al zei zorgen voor later (als het al gebeurt).

Ik heb geen antwoord op mijn vraag ‘En wat dan nu?’. Toch niet zoals ik ze bedoel. Maar NU op dit moment is het werken en daarna een welverdiende vakantie. Zoveel weet ik wel.

Connemara, mieren en overload aan huiswerk

Het is hier een ware zoo aan het worden. Onze keuken is sinds kort de huisvestiging van een mierenkolonie en onze achtertuin word gedomineerd door twee van de dikste duiven die ik ooit gezien heb. Ook heb ik het gevoel dat die dikke duiven onze tuin niet enkel zien als een voedingsgrond maar ook als een reuze toilet. Probeer je was maar eens op te hangen wanneer je dikke duivendrollen probeert te ontwijken. Ik denk dat de buren ondertussen denken dat ik een soort balletdanseres ben met wel heel proper kledijgewoontes. Maar die duiven zijn de minste van mijn zorgen. Die mierenkolonie is een pak irritanter. Ik denk dat ze afkomen op de grond die onderhand bestrooid ligt met etensresten met dank aan onze Ierse huisgenote. Dankjewel. Dat was echt wat ik mistte, een teveel aan ongewenste huisdieren. Echt fantastisch. Die mieren kruipen overal (zelfs in mijn overheerlijke brownies). De trutten. Vandaag heb ik er 5 gedood. Allemaal op onze keukentafel waarvan drie terwijl ik aan het eten was. De twee andere was weer een apart verhaal. Ik had uit puur frustratie mijn eerste mier geplet met mijn gigantische duim (dat vond de mier toch) toen er een tweede mier kwam opdagen. Die vond er niets beter op dan rond die dode mier te cirkelen. Nu ja, Jeltsje vond dat wel zielig. Zeker toen ik begon te doen alsof ik de tweede mier was en ‘George, George, hij beweegt niet meer, they killed George’ of iets in die aard begon te piepen. Ik heb die dan ook maar geplet. Het leek alsof het een koppeltje mieren was, die kunnen dan nu gezellig pootjes vasthouden in de mierenhemel. Want één mier van een mierenkoppel pletten is gewoon gemeen en barmhartig als ik ben moest ik hem wel uit zijn lijden verlossen.

Daarnaast ben ik nu ook net een weekje thuis geweest door een fantastische keelontsteking. Eerst negeer je het zowat en dan begin je misselijk te worden als je eet of drinkt. Dat negeer je dan ook. Tot je moe bent van recht te staan, misselijk word in de klas en pijn op de borst krijgt. Dan krijg je ondanks de vermoeidheid nog een paar nachten waarbij je wakker ligt tot 3 uur in de ochtend. En dan, na bijna in tranen van vermoeidheid uit te barsten voor een van de lecturers word je dan toch naar de dokter gestuurd. Gefrustreerd door de zwakte van je lichaam kom je daar dan aan om te horen dat geen enkele dokter je kan zien. Dus dan is het hek van de dan. Sta je daar te wenen als een klein kind terwijl je er snikkend uit kunt persen “I’m sorry, it’s the sleep deprivation.”. Iedereen krijgt dan medelijden en je krijgt een doktersafspraak de volgende dag. Ik moet zeggen dat ze wel zeer grondig waren. Eerst was het de normale checkup tot die dokter in mijn keel keek. Ze stapte meteen een metertje achteruit “You seem to have a serious throat infection.” NO SHIT SHERLOCK. Die witte punten op mijn amandelen kan zelfs een blinde zien. Daarna was de dokter wat serieuzer. Iets te serieus misschien. Na naar mijn longen te luisteren en te ondervinden dat er geen ruis op zit heeft ze mijn bloed afgetapt. Gevolgd door een wattenstaafje in mijn keel geramd te krijgen mocht ik dan ook nog een urinestaaltje gaan afgeven. God weet waarom, maar ik heb dus geen nier infectie captain Obvious. Het resultaat was een week bedrust en een strip antibiotica en de boodschap dat als moeilijkheden met ademen toenamen dat ik dan wel eens een bezoekje aan het ziekenhuis mocht brengen. Maar goed na twee dagen in bed was het al een stukje beter. Dus ben ik maar een weekendje naar Connemara gegaan. Bloedmooi is het daar. Ik heb daar ook een vleesdagje gehouden. Wat inhield; knapperige bacon, worstjes, schelpjes op een pizza, schelpjes in lookboter en een echte Ierse Rib eye steak. Ik krijg nog altijd kippevel als ik aan de steak denk. 8 euro per steak maar elke euro waard. Ik heb nog nooit beter vlees gegeten. En nee ik heb hem niet doorbakken, papa, ik heb hem a point gegeten. Vanaf nu mag al mijn biefstuk zo. Maar ik betwijfel of het zo goed zal zijn als wat ik toen gegeten heb. Mijn nieuwe camera is trouwens FANTASTISCH. Ja hoor, met hoofdletters dat verdient die wel.

Na al dat ziek zijn (waar mijn weekenduitstap weinig goeds aan heeft gedaan) en gevleeseet. Is het back to reality. Keihard werken dus. Elke avond tot 10 uur aan je laptop zitten en powerpoints ineen rammen. Morgen een presentatie van 10 minuten over de technieken om beam hardening tegen te gaan in CT. Overmorgen een test van forensisch en de dag erna een presentatie van een wetenschappelijke poster over een case study. O ja en als ik dan even mijn bachelorproef kan afmaken tegen 4 april? Wanneer dan? Mijn nachten zijn al zo kort. Dus CT is next. Ik zal je zeggen Mr. Stowe kan zeggen wat hij wil, een expert in correctiesoftware voor beam hardening artefacts zal ik nooit, maar dan ook nooit worden. Excuus. Maar blijkbaar omdat ik erdoor was op mijn essay en er slechts een 40% nodig is om te slagen moet ik morgen enkel opdagen om erdoor te zijn (wat een hele hoop stress verlicht).

Daarnaast word ik 3 april uit het huis gezwierd door de oorspronkelijke inwoner. Dus ergens tussenin moet ik mijn koffers pakken. Sjans dat ik hier al wat vrienden heb die hun huis graag openstellen voor mij. Overmorgen verhuis ik dus naar Ranelagh, het nabijgelegen dorpje. Het was dat of een extra week huur betalen. En eerlijk, ik heb hier al meer dan genoeg betaald. Dit word dus de week van hel en skypestilte. Zij die gaan sterven en op straat gezet worden groeten u.

Groetjes,

Astrid J

Dublin zoo en vegetarisme

Hahahaha! Met mijn spiksplinternieuwe camera en een al even enthousiaste Yaana naast mij hebben we Dublin Zoo onveilig gemaakt. 650 foto’s, een pluche aap en 3 uur later konden we content afscheid nemen van een van mijn absoluut favoriete plaatsen in Dublin. Hoewel de aap hierboven binnen zit kunnen vrijwel alle dieren genieten van hun huisje alsook van een grote buitenspeeltuin. Het is duidelijk dat hier veel aandacht word geschonken aan de natuur en het welzijn van de dieren. Amaaaaaaazing. I love Dublin Zoo. Doordat we op een weekdag in de ochtend gegaan zijn hadden we bijna alle diertjes voor onszelf :D!

Ondertussen is er vanalles gebeurt natuurlijk. Ierland heeft zaterdag de six nations gewonnen (rugby). Wat eindigde in een turbulente houseparty natuurlijk. De dag daarna was er echter niet veel tijd om te herstellen want we hebben op zondag onze houseparty gegeven wat ook veel van mij gevergd heeft. Met mijn vegetarische pizza en wat Kopparbergs in huis kon het niet misgaan. Onze groep was eigenlijk volledig Belgisch dus het was nog eens leuk om een all dutch night te houden. Maandag was het St. Patricks, waarbij we gepland hadden naar de parade te gaan kijken en de hele dag in Dublin te genieten van de sfeer. Helaas want ik ben daar nooit geraakt op maandag. Zoals ik al zei het was een zeer goede houseparty. Ik heb ECHT waar geprobeerd. Ik heb een douche genomen een stukje toast naar binnen gewerkt. Daarna mijn outfit (na veel planning) aangekregen. Maar eens op de bus was al het goede werk voor niets. Ik was nog maar één halte verder toen ik besefte dat dit niet ging lukken. Helaas pindakaas. Ik heb dus een meeting georganiseerd op maandag met mijn bed, een paar films en een pot ijs. En die is uitgelopen tot ’s avonds. Was ook leuk, wel spijtig van de parade. Nu is het vooral huiswerktijd L. Me so sad.

Met mijn vegetarisme gaat het goed. Nog geen enkele keer vlees gegeten sinds de start 2 weken geleden. Schouderklopje voor mezelf. Ik merk wel dat ik meer en meer aan knapperige worstjes en bacon begin te denken. Vreemd. Maar volgende week ga ik een weekend naar de Connemara en op dat weekend heb ik mij een vleesdag belooft. Met knapperige worstjes en bacon als ontbijt en een echt degelijke Ierse steak als avondeten (ja daar zijn ze hier ook beroemd voor, dus moet ik toch eens proeven he!). Ik kijk er nu al naar uit :D! Volgende week start met twee dagen les en dan drie hopelijk interessante dagen van PET-CT in St. James Hospital. Daarna mijn weekendje weg gevolgd door twee moeilijke dagen in AE (spoed) in datzelfde ziekenhuis. Positief is wel dat St. James ongeveer een half uur minder ver van mij verwijderd ligt. Half uurtje langer slapen! Vanavond is er een Erasmus diner in The Church. Ben al eens benieuwd. Ze hebben één vegetarisch hoofdgerecht dus dat is wat ik zal eten. Sjans dat het er goed uitziet.

Jeltsje is deze week afwezig in het huis, spijtig vind ik dat (geen sarcasme). Ja die halve hollandse (lees Fries) is toch een goede aanwinst hier in het huis. Gisteren een Ierse film gaan zien in Dundrum cinema. The Stag. Hilarische film met alle mooie uitzichten die Ierland te bieden heeft en waar op een gegeven moment alle mannen halfnaakt rondlopen en waar er twee in de modder beginnen vechten. Ja die Ieren weten wel wat een vrouw wilt in een komedie ^^! Oké dit was het leuke deel van de dag. Nu huiswerk L!

Aja aan mijn thuisfront; Zet de BBQ maar al klaar want op 20 april, weer of geen weer, is het BBQ! MEAT I CHOOSE YOU!

Astrid

I am so happy I should be shot.

DE ZON SCHIJNT! En voor de eerste keer hier in Ierland heb ik een dag zonder regen gezien. Ik ben zo schandalig gelukkig dat ik het gevoel heb dat het strafbaar moet zijn. Ik heb mijn was buiten gehangen en vanavond krijg ik wat vrienden over de vloer voor Disneyfilmsmarathon en een drankje en hapje natuurlijk! Ik heb mijn interventionele poster al ingediend (gewoonweg drie dagen op voorhand). Dus ik heb geen zorgen. Op maandag komt Yaana langs en op donderdag ga ik mezelf een Ierse kapbeurt cadeau doen. Hopelijk kom ik daar niet rost buiten :D! Jaja het leven is hier goed in Ierland (duur wel). Gelukkige heb ik ontdekt dat pannenkoeken maken niet alleen gemakkelijk is maar ook zeer goedkoop… Nomnomnom!

De laatste week in Beaumont is gekomen en gepasseerd en in Interventionele was dat zelfs nog aangenaam. Nu twee weken verlof. We hebben afgelopen maandag een presentatie moeten geven over ons land en de school. Natuurlijk hadden wij (Lynn en ik) een van de leukste powerpoints voorzien. Lynn had de powerpoint ineen gestoken aangezien ik nog met mijn hoofd achter de pc zat voor CT ineen te steken. De camera is nog niet gerepareerd en ik denk dat hij eerder gerepatrieerd zal worden als ik naar huis ga. Want ik heb gezocht naar centra die camera’s repareren en dat zijn er verbazend weinig in Dublin. Uiteindelijk kwam ik terecht in een groezelig (scheefstaand) apartementsgebouw waar op een papiertje op de deur hing ‘camerarepairs’. Tegen alle alarmbellen in heb ik toch aangebeld. Gelukkig deed er niemand open want ik had er niet echt een goed gevoel bij. Er was wel iemand binnen want ik kon hem/haar horen rondlopen. Ze vroegen toch 25 euro om te schatten hoeveel het ging kosten. Dat kon dus wel beter. Er zit niets anders op, maandag ga ik het stad in en koop ik mij een nieuwe camera. Ik heb trouwens al weer nieuwe aanwinsten uit de Penneys natuurlijk. Ik moest mijn tweede valies (voor alles wat ik hier gekocht heb) gaan aanschaffen. En ik ging daarvoor naar de pennys natuurlijk. Voor 24 euro voor een valies kunt ge toch niet sukkelen he. Natuurlijk kon het niet alleen de valies zijn. Dus heb ik meteen wat valiesvulling aangekocht. Waaronder nog een bikini, sokken, ondergoed en een zonnebril. Daarnaast ben ik ook al wat souvenirs gaan kopen in Carrols (die je hier op elke straathoek vind).

Vandemorgen kwam mijn vegetarisme voor het eerst serieus in het gedrang toen er iemand eieren en spek klaarmaakte en daarna vroeg aan mij of ik ook wat wou. Het rook heerlijk, maar ik heb toch nee gezegd. Ik ben amazing, I know. Wat een sterk karaktertje. Maar ik heb nu wel al heel de tijd zin in spek. Sjans dat chips vegetarisch is. En het ijs van Haagendas ook. Mmmmmmm. Zoveel junkfood hier momenteel. Wat moet een mens nog meer hebben. Disney, zonneschijn, vrienden, eten, een drankje en een lading versgewassen kleren die naar frisse lucht ruiken. Ja ik ben getransformeerd in een van die mensen die zo gelukkig is en dat in iedereen zijn wezen moet wrijven. Ik ben de persoon die zo openlijk schandalig gelukkig is dat iedereen hoopt dat er een vrachtwagen over mijn tenen rijd. Helaas voor jullie want ik geef er niet om en de laatste keer ik keek rijden er geen vrachtwagens door mijn huis.

Astrid

Wicklow, Clubcardeigenaarschap en CT!

BAM! Nieuw blogstuk! Ik ben zeer productief deze week ondanks een slaaptekort ter grootte van Amerika (Noord en Zuid, jaja het is zeer extensief). Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik de vorige week, die toch wel een luilakweekje was, heb afgesloten met een race tegen de tijd. Deadline essay van CT, 2000 woorden over een 500 woorden waardig onderwerp (Ja lees maar eens opnieuw, je snapt het vast niet van de eerste keer!). Laten we beginnen waar ik jullie heb achtergelaten in deze warrige beschrijving van het bestaan van een natuurlijke brunette in het rossige Ierland. Vorige week vrijdag. Wat ik dat weekend gedaan heb is niet echt noemenswaardig. Zondagavond heb ik boodschappen besteld. Dat was weer fantastisch. Mijn lieftallige ouders weten vast en zeker dat ik dol ben op post of leveringen. Het hoeft niet belangrijk te zijn, zolang mijn naam erop staat ben ik content (en dan durven sommigen zeggen dat ik een moeilijke ben). Dus de Tesco mijn boodschappen laten leveren is mijn wekelijkse pleziertje. Het is dan ook uiterst handig. Want ik verzet geen teen buitenshuis en ik krijg een halve vrachtwagen aan boodschappen geleverd (iets waarvoor ik wel 5 keer naar de winkel zou moeten fietsen) en dat allemaal voor de ongelooflijke prijs van 4 eurootjes. Jaja, maar 4! Da zijn nog geen twee Flairs (Een flair kost tegenwoordig ongeveer 2.70). Dus zeg nu zelf wie zou er op zijn fietske kruipen om nog niet de helft van de boodschappen te verkrijgen in een 3 km afstandige supermarkt en dan heel de weg volgeladen met boodschappen BERGOP terug naar huis te fietsen. Juist, niemand buiten de plaatselijke randdebiel onder ons. Excuus.

Buiten mijn levering van boodschappen op dinsdag, wat altijd mijn humeur de hoogte in katapulteert, gebeurde er eigenlijk ook niet veel noemenswaardig in de week die daarop volgde. Ik perfectioneerde het popcorn recept samen met mijn Ierse medemens. Ontdekte Frozen van Disney samen met Lynn. Schold Disney uit voor het effect op mijn traankanalen. Sliep weinig, werkte nog minder en leefde eigenlijk als een soort zombie. Maar dat veranderde op vrijdag. Wanneer mijn wekker afging om 5uur ’s morgens. Want ik ging extra vroeg naar Beaumont om zo om 11u30 mijn schop te kunnen afkuisen. Ik kreeg een goede beoordeling voor mijn fluoroscopy stage en sprong op een bus richting centrum. Ik had er zin in want ik ging op weg naar Marjolijn en Kabouter (niet zijn echte naam natuurlijk). Ze lieten mij dingen zien die ik nog niet wist over Dublin en vice versa. We vulden elkaar goed aan en konden nog eens naar hartenlust gibberen en roddelen.

Zaterdag gingen we naar Wicklow en Killkenny, een prachtig stukje Ierland (vooral Wicklow).Waar ik spijtig genoeg mijn papa zijn zeer goede camera om zeep heb geholpen (maar ik ga hem laten herstellen!). Sorry! Maar echt he! Maar ik had graag meer gezien. Ik heb vooral de binnenkant van de bus gezien namelijk. De buschauffeur was zeer grappig, daar niet van, maar toch. ’s Avonds was er de verjaardag van James, een van de mannen uit het huis vol Ieren waar ik bevriend mee ben. Dus zijn we om te vieren maar eens gaan eten bij de Italiaan en iets gaan drinken in de pub. Waar schoften het gedurft hebben om Anne-Sophie haar GSM te pikken. Ik ben echter niet lang gebleven. Want zondag was het CT dag. Ik had namelijk mijn deadline op maandag. En ik had exact nog maar 362 woorden. 2000 woorden is veel. Veel meer dan je denkt. Veel meer dan mijn onderwerp waard was. Maar na 4 uur research (op voorhand gedaan) en 8 uur typen stonden er 2032 woorden op een blad waarvan ik met trots durf toegeven dat ik er 852 wel oke vind en de rest compleet uit bladvulling bestaat. Ja eigen schuld dikke bult. Moet je maar een ruimer onderwerp voor mij optekenen. Dus dat was eergisteren. Nu is het de laatste week Beaumont en ik geniet ervan want ik sta op interventionele en dat is pas interessant!

Ik sluit deze blog af met minder goed nieuws. Vorige week heb ik tot mijn grote spijt moeten vernemen dat een voormalig klasgenoot van mij is overleden. Ik vond hem altijd een zeer vriendelijke en grappige jongeman en ik ben zeker dat hij gemist zal worden. Al mijn gedachten gaan uit naar zijn familie.

Astrid

Zot zijn doet geen zeer.

Vorige week was nogal hectisch. Al dat ziek zijn ook :/. Maar nu ben ik wel weer tiptop in orde, buiten een paar vreemde trekjes. Het weer heeft hier een voetje in de juiste richting gezet. En voor het eerst sinds ik hier ben is er noch regen, noch wind die mijn fragiele frame teistert. De lucht is zacht en de zon is warm. Verder beginnen de dagen terug te lengen. Gedaan met vertrekken en terug thuiskomen in het donker. Ik ben geboren in het hartje van de zomer en hoewel de zomer zijn nadelen heeft (al dat gezweet in ellelange files naar de kust, stinkvoeten op de trein, …) zou ik deze niet kunnen missen. De winter met al zijn donkerheid brengt dan ook altijd een winterdipje op. Nu de dagen terug beginnen te lengen ben ik nog vrolijker en zeker nu ik genezen ben. Wat mij nog vrolijker maakt is al die dingen die ik online besteld heb die nu ook aankomen. Gisteren kon mijn dag niet stuk. Met een coupon van groupon waren we fis and chips gaan eten. Dat is altijd al een goeie start vind ik dan. Toen we thuiskwamen bleek dat mijn foto’s aangekomen waren en een uurtje later stond de Tescoman aan mijn deur met mijn boodschappen. Ik was extatisch. Dus na mijn boodschappen weg gelegd te hebben stuiterde ik de trap op tot op mijn bed. Alle foto’s hangen aan mijn muur. Foto’s van vrienden, van mezelf en vooral foto’s van gelukkige herinneringen. Dit is nu mijn happy hoekje. Nu nog een plant voor op mijn kast en ik ben gesetteled. Vandaag bracht Lynn het feit dat we over de helft waren onder mijn aandacht. Dus nu ben ik sipjes. Want ook al haat ik stage en is het leven hier duur en nat. Ik hou van Ierland met zijn vriendelijke mensen, leuke pubs en mijn eigen afhankelijkheid. Het zal weer wennen om terug te moeten keren. Daar ben ik nu al zeker van.

Morgen plant ik mijzelf neer in MRI. Maar ik blijf mezelf herinneren dat het nog maar 2 dagen zijn en dan zijn er nog maar 2 weken Beaumont te gaan. Daarna nog een weekje elective en daarna nog wat lectures en een werkvakantie. Om Erasmus dan af te sluiten met een zwaar gevoel en een reeks onuitstaanbare deadlines en presentaties. Over mijn bachelorproef zal ik ook maar al zwijgen want zelfs eraan denken doet geen deugd. Ik leef hier teveel om me daar echt grote zorgen over te maken. Even om duidelijk te zijn, Beaumont bevat een aantal zeer vriendelijke en uiterst bekwame mensen. Het is de 1,5 uur durende reis die mijn weerzin opwekt. Want terwijl alle anderen studenten (erasmussers inclusief) al thuis de voetjes onder tafel schuiven zit ik op de bus na te denken over het werk dat ik daar niet kan verzetten. Maar stress heb ik niet. De Ierse lucht heeft mij goed gedaan, er zijn belangrijkere dingen. Niet dat school mij hier niets kan schelen, integendeel. Ik wil het hier ook goed doen maar als er eens iets niet gaat of mislukt dan is dat ook zo. Dan proberen we het later eens anders.

Neem nu vandaag. Ik heb al research voor mijn bachelorproef gedaan en voor CT. Maar ik ben kapot. Dus ik ga nu in mijn bed liggen een half uurtje boeken lezen over de chest x-ray en dan een schoonheidslaapje inplannen. Want als ik 50% van mijn Ierse foto’s eens van dichtbij bekijk kan ik dat wel degelijk gebruiken. Ik wou dat ik niet moe werd want 3 maanden zijn te weinig. Ik wou dat het een half jaar was. Maar misschien verandert dat dan in een jaar, 5 jaar, voor altijd… Geen idee. Ik weet niet goed meer wat ik wil. Ik weet wat ik niet wil maar wat ik hierna wil gaan doen met mijn leven daar heb ik geen idee over. Mijn leven ligt nog voor mij en alle wegen zijn nog open. Ik denk dat eens ik terug thuis ben ik vooral eens wil gaan kijken naar wat ik nu echt wil. Nu ga ik genieten van de schamele tijd die nog overschiet van mijn reeds onverwoestbaar fantastische erasmuservaring.

PS: Wegens serieuze schoolwerken gecombineerd met een sociaal leven dat niet in de standaard handbagage van Ryanair past zou het wel eens kunnen dat er hier en daar wat nalatigheid in de blog voorkomt.

Snotteren in Galway

De gelukzalige week van lectures is al weer gepasseerd L! Nu starten we weer met placement. En ik ben de week al goed gestart met een dag te liggen uitzieken in bed. Het is allemaal gestart met een paar serieuze stortbuien van ijskoude regen vorige week. Gevolgd door een winderig weekend in Galway. Galway ligt ongeveer op 3 uur rijden met de bus van dublin. De andere kust van Ierland met andere woorden. Ik heb me er goed gehad maar naast Dublin had Galway in mijn ogen maar weinig charmes. Natuurlijk heb ik er slechts drie dagen in doorgebracht. Min 6 uur busreis en min een hele zaterdag. Die bewuste zaterdag was nodig om een tour de Galway te doen en een uitstapje naar de Cliffs of Moher. Wat dus eigenlijk wou zeggen 8u op een bus zitten… Mijn achterwerk is compleet overwerkt. Nu de pubs waren gezellig, de afhaalmaaltijden uitstekend en het Ierse ontbijt daar had ik niks op aan te merken. Maar de Cliffs of Moher waren de ster van het weekend. Een adembenemend schouwspel. De wind waaide zo hard dat menig mensvolk zijn pruik bij de haren moest grijpen. Ook de golven die op de kliffen ramden werden door de wind omhoog geblazen. De spetters werden over de rotswand gekatapulteerd en zorgden voor wel erg plaatselijke zoute regenbuien. Op een gegeven moment was de wind zo sterk dat ik moest rennen om niet omver gegooid te worden. Erg beangstigend. Ik kon niet stoppen en was al aan het kijken naar grasperkjes om mijn gezicht in neer te planten toen de wind er plots mee ophield. Sjans. Alleszins mijn zaterdag was dus avontuurlijk genoeg. Met al die wind en regen was mijn verkoudheid echter zeer blij. De heerser van het weekend, met mijn hoofd als zijn troon. Zaterdagavond zat er dus niets anders op dan paracetamol er tegenaan te smijten en veel te vroeg te gaan slapen. Spijtig genoeg was er geen verbetering op zondag. Dus na een winderig maar leuk weekend in Galway vond ik mezelf vandaag terug bij de dokter van de UCD voor een afschriftje om te zeggen dat ik mijn stage zou missen.

Een ding mis ik nu al aan Galway. De douche. Man man man, wat een deftige douche niet met een mens doet. Terwijl de douche hier in Dublin nog het meest op een pissende mug trekt was de douche in Galway een ware waterval. Ik overweeg serieus om elk weekend een B&B te boeken enkel en alleen voor de douche. Morgen moet ik mijn kop vol snot dus uit mijn warme troostende bed sleuren om 8uur te gaan rechtstaan in de interventionele zaal. Met loodschorten aan. Compleet steriel. Ben ik de enigste die het probleem hier bij ziet? Snot en sterieliteit. Ik zal maar niet te dicht bij de patient gaan staan tenzij die wat snot in zijn aders wilt. Wat ik totaal onverantwoord zou vinden! Volgende keer in meer detail. Maar ziek en uitgeput maakt een slechtere beschrijving. Ik kan amper details voor de geest halen. Dus tijd voor nog een paracetamolleke en een comaslaapje tot 6u morgenochtend.

See you later alligator!

Verlos ons van het kwade

Eindelijk gedaan met placement. VOORLOPIG! Na de komende week les, die aanvoelt als een verlossing, komen er 4 meer van die weken. Ik heb er nu al zeer veel zin in. De laatste week placement begon wel goed met mammo. Waarbij er een oudere patiënte me aansprak met ‘Hey, skinny don’t you ever get cold?’ en daarna verder ging met ‘grass doesn’t grow on a busy road.’. Needless to say dat mijn collega’s er minstens 5 minuten over gedaan hebben om bij te komen van het lachen! Dus maandag en dinsdag waren best wel oké. In mammo is het hier als een warme vriendelijke wolk, general daarentegen… General radiography betekent hier genegeerd worden, tenzij het om directe commando’s gaat (waarbij ze er meestal vanuit gaan dat jij alles al perfect kan en kent inclusief een mij volledig onbekend RIS en PACS systeem). Dus woensdag viel ik van mijn warme wolk in de dode zee. Maar mijn commentaren zijn wonderbaarlijk goed hoewel ik het gevoel heb dat ik nog nooit zo slecht een stage deed. Dus dan moet ik toch iets goed gedaan hebben he :’). Maar als ik de commentaren over de Ierse studenten hoor is dat niet zo verwonderlijk. Ik heb waarschijnlijk al veel punten voor elke dag te komen opdagen en respectvol om te gaan met collega’s en patiënten. Maar genoeg daarover, ik krijg al koude rillingen als ik denk aan de 4 weken die me nog te wachten staan…

Vandaag ben ik hier officieel één maand. En wat een maand. Ik heb het gevoel dat ik hier in deze ene maand enorm veel gedaan heb. Wat ook zo is. Ik voel me uitstekend, tot het uiterste aan het genieten van het leven. Ik word al halfdepressief als ik denk aan het feit dat er nog maar twee maanden overschieten. Maar dat zijn zorgen voor later, misschien wil ik over twee maand wel naar huis. Voorlopig gaat het goed. Tessa is hier nu ook, wat altijd leuk is om eens een bekend gezicht te zien. Alhoewel ik vrees dat ik een betere gastvrouw had kunnen zijn. Maar Lynn haar verjaardag die gevierd werd met een viking pub crawl liet zaterdag een kater na die iedereen hier heeft gevoeld. Samen met ongeveer 20 foto’s die ongeschikt waren voor publicatie. Maar we zijn op zaterdag toch tot aan de guinness storehouse geraakt waar ik, wijselijk maar spijtig genoeg, mijn inbegrepen guinness heb omgeruild voor een brave cola. Na wat eten zijn we de kroeg ingedoken want Tessa en Willem zijn wel voor Ierse pubs (mij hoor je daar ook niet over klagen). Na een tip van een vriend gingen naar the taphouse. Zalige pub, heel gezellig en het eten zag er zeker niet mis uit. Ik heb mijn best moeten doen om mijn kwijl uit mijn buurvrouw haar bord te houden. Ondanks het feit dat er nog wat vrienden toekwamen zijn we toch allebei vroeg vertrokken. Ik had immers nog een 22uur slaap in te halen van de afgelopen week. Niet gelukt natuurlijk. Vanavond zijn het er 24u.

Morgen dus terug les, ben ik zeer tevreden mee. Op mijn gat zitten en luisteren (of dromen) heb ik altijd al goed gekund. Na dit weekend zal ik wel spijtig genoeg overschakelen op water en brood (niet echt). Maar ik zal toch mijn centjes in de gaten houden want die pubs zijn hier niet echt goedkoop. Maar ik heb nog geen spijt van geen enkele cent die ik hier heb uitgegeven. Plus mijn kookkunsten gaan er zienderogen op vooruit want afhaalmaaltijden daar doen wij hier (bijna) niet aan mee. Zo één keertje op de maand kan geen kwaad hé :D!

Metalen pinnen, eindeloze busritten en verbrand haar.

Deze week was druk. Zeer druk. Dus nu even tijd om stil te staan en alles even samen te persen tot een brokje dat in een 10 minuutjes leesbaar is voor iedereen die dat wil. Want ja ik weet het, net zoals ik, zijn de meeste mensen liever lui dan moe. Nu ik ben al een hele week doodmoe. Ik moet wel even terugkeren naar het afgelopen weekend, want daar is toch een droom gekomen die ik niet stilletjes kan negeren. Het begon met een röntgenfoto die onder mijn neus werd geduwd. Zogezegd van mijn borst. Ik kan nu, als bijna gekwalificeerd medisch beeldvormer, zeggen dat de afbeelding in geen verre verte een röntgenfoto van een borst was. Maar ik was geen professionele persoon maar een patiënt. Dus toen de dokter naar de hele foto wees en zei dat ze een vreemde densiteit had gevonden aanvaardde ik dat ook meteen. Hij begon over nodige onderzoeken, die blijkbaar een echografie van de vaten in de onderste ledematen en een CT van de borstkast inhielden. Maar eerst gingen ze mij verdoven. Halen ze daar toch wel zo’n joekel van een naald boven. Maar liefst 20 cm lang en een diameter van 4mm. Natuurlijk was ik gechoqueerd, maar het kon blijkbaar nog erger vond mijn verbeelding. De dokter draait zich rustig naar mijn moeder, geeft haar de naald en verlaat de kamer. Eerst, als onwetende naïeveling, was ik gerust gesteld. Maar toen 4 verpleegster mij vastpinden op een tafel en mijn moeder de naald met de punt vlak naast mijn borstbeen neerplantte begon er mij toch iets te dagen. “Euh wat is de bedoeling” zei ik verontrust. “Goed stil blijven liggen” was het niet al te geruststellende antwoord van mijn mama. En toen duwde ze de naald door mijn borstkast heen. Natuurlijk vind mijn brein dergelijk trauma leerrijk en helemaal niet het moment om bijvoorbeeld euhm… Ik weet het niet hoor… WAKKER TE WORDEN? Nee, ik voelde de naald alle structuren van mijn borstkast passeren en pas toen de naald de andere zijde had bereikt werd ik wakker. Sjans.

Dus dit gezegd zijnde… Placement has started. Ik weet niet of ik al vermeld had dat ik ongeveer 1 uur op de bus zit en in totaal ongeveer 1.5 uur onderweg ben. Anders is het toch de moeite waard om nog eens te vermelden. Want ja ik zie er van af. Het is dus donderdag nu en ik ben destroyed. Niet helemaal mijn eigen schuld aangezien een van de huismaatjes het leuk vond om de nachtrust grondig te verstoren rond 4uur ’s ochtends en dat twee nachten op een rij. Ik was echt een kopje vol zonneschijn die dagen. Om verder te gaan in het Sarcastisch, ik ben echt een grote fan van stage lopen. Dit was dus niet veel beter, of wel? De eerste dag was ronduit schijt (Excuus, geen andere woordkeuze mogelijk). Ik was nochtans heel blij toen ik hoorde dat ik in ’theatre’ stond deze week (operatiezaal) en mijn beestig lelijk wit stagepak mocht inruilen voor de betere scrubs. Maar de eerste dag was er nul komma nul te zien. Daarna ging het beter, de mensen kregen nog eens nierstenen en braken al eens een been. Toen werd het interessanter voor mij. Met mijn scrubs aan (inclusief kapje; mooi gedemonstreerd op bovenstaande foto’s) stond ik dan eindelijk waar de actie gebeurde. Ik was wel teleurgesteld over de kleine incisies. Nierstenen weglazeren is vrij saai om naar te kijken. Maar een gebroken scheenbeen met plaatjes en schroeven ineenzetten is werkelijk wonderbaarlijk. Ik heb altijd ticketjes voor de eerste rij! Ik heb geen last van het bloed, het openrekken van huid, toebranden van aders en het bekijken van een breuk op het bot zelf. Awesome. Wist je trouwens dat het toeschroeien van aders helemaal niet zo’n aparte geur is? Het ruikt eigenlijk zoals je haar dat in brand staat. Het stinkt maar het is niet echt ondragelijk. Ik hoop dat morgen in mijn laatste dag ’theatre’ er nog wat mooie breuken tussen zitten. Erg voor de patiënten, een leerkans voor mij.

Dus als jullie uitgelachen zijn met mijn mooie scrubkapje kunnen jullie mijn voorbeeld volgen en gaan slapen. Want dat is wat de gemiddelde, uiterst vermoeide, Erasmusstudente op clinical placement in Ierland zoal doet op een donderdagavond. Weinig opwindend dus. Ik ga wel nog candy crush spelen op mijn gsm. Omdat het kan.

Thank God for late night pharmacies.

Weet je wat opvallend is? Dit is een huis met één badkamer. We zijn hier met minstens 3 meisjes en nog nooit is er discussie geweest rond de douche. Zonder afspraken te maken doet iedereen zijn eigen ding. Thuis moet ik het vaak nog eens vragen wie wanneer vraagt om botsingen in de badkamer te vermijden. Maar oké, dat was meer een opmerking.

GAELIC GAMES! Ja het verdient echt wel hoofdletters. We speelden Gaelic handbal, voetbal en hurling. Ik vind ze allemaal fantastische sporten. Als je nog nooit van Hurling hebt gehoord stel ik voor dat je het eens opzoekt op youtube. Het is de snelste balsport ooit en lijkt op een combinatie van honkbal, hockey en handbal. Awesome dus. De foto bovenaan toont mijn eigenste Hurl (trotse eigenaar) en een bal. Mijn hurl moet wel zijn grip nog krijgen, maar daarvoor ga ik een hulplijn inroepen. Dus nu kan ik beginnen oefenen, want jaaaaaa. Er is een hurlingclub in België. Ik zou alles grondig willen uitleggen maar daarvoor heb ik te weinig tijd. Plus ik denk dat het veel beter zou zijn als er demonstraties bij zijn! Hetgeen Ierland typeert en zo mooi maakt zijn de tradities en dat is bij de gaelic games niet anders. Elke club steunt ook de tradities, ze verspreiden de Ierse cultuur, liederen en taal. Elke speler, zelfs in de topteams wordt niet betaald. Ze worden in hun club geboren als het ware en spelen voor de eer. Geen transfers, zwart geld, grote sommen en belachelijke lonen. Dit zijn topsporters die op maandag naar het werk vertrekken en in de weekends de ziel uit hun lijf lopen. Die passie voor de pure sport. Dat is wat de sport voor mij nog mooier maakt.

Natuurlijk toonden Lynn en ik het meeste talent voor alle sporten. Fanatiek zijn we erin gevlogen. Zo fanatiek dat, na 2 trappen van Nicola te blokken, ik enkel nog maar voorover kon buigen en ‘Fuck that hurts!’ kon roepen. Er staat momenteel nog altijd een vreemde blauwe bult op de rug van mijn hand. Alsof mijn ader twee keer zo groot is als normaal. Maar al bij al waren de Gaelic games zo beestig dat na een bezoek aan Crokes Park we de dichtstbijzijnde sportwinkel opzochten om een hurl aan te schaffen.

Naast alle opwinding rond de gaelic games gaat het leven hier zijn gewone gang. Eten moet gekocht worden, lessen gevolgd, financiën nagekeken, pubs moeten bezocht worden en het huis moet gekuist worden. Daar waren we dit weekend ook werk van aan het maken, van dat huis kuisen. Ik ging de keuken moppen (voor de mensen die da niet kennen: een soort dweil met draden aan een steel. Zie Belle en het Beest) Maar na twee strookjes brak het onding permanent in twee. Daar stond ik dan met een kapotte mop, geen dweil en een emmer vol sop. Ik vond er niets beter op dan op mijn knietjes met een keukenhanddoek de vloer te dweilen. Dit was een dag na de Gaelic games en ik kan je zeggen de dees is niet gewoon om 4 rond te crossen op een veld. Dus ik was al zeeeeeeeeeeeer stijf. En na mijn keukenavontuur is dat vandaag niet echt beter geworden. Ik kan amper normaal wandelen. Mensen zouden kunnen denken dat ik een handicap heb (niks nieuws onder de zon). Ik was dan ook zeer gelukkig toen ik gisterenavond voor we naar de pub gingen om 21u nog even een apotheker kon binnenspringen voor spierzalf. Het is nog steeds pijnlijk, maar toch een beeeetje beter 😀

Morgen Clinical placement in Beaumont Hospital. Ik ben al eens benieuwd!