Charlotte en Eva in Suriname

Zo laatste dag…

Samen met Willem en Tambi gaan we nog eens door de jungle. Stiekem hopen we dat we veel kreekjes tegenkomen zodat ze ons kunnen dragen! De weg kwijtraken doen deze jongens niet hoor. Ze gaan veel te snel terug naar het pad 😛

Terwijl Willem er op los slaagt met zijn kapmes op de wespennesten (per ongeluk), nemen  wij steeds meer afstand van hem. Toch wordt Charlotte gestoken. AUWCH!

Je zou denken dat mannen die opgegroeid zijn in de jungle toch goed kunnen klimmen? Met veel plezier krijgen we een demonstratie. Zij willen ons dat ook wel is zien doen, maar we zullen ongelukken maar vermijden zeker 😉

Er is geen zaliger gevoel dan met vrienden door de jungle lopen! Maar als CharEva honger hebben, is het gedaan met de pret. Terug naar huis! Heuvels opstappen gaat steeds moeizamer. Dan lopen we ze op!

Papa Bele heeft weer lekker voor ons gekookt! Verse pannenkoekjes gaan vlotjes naar binnen!

Nog even zwemmen in de rivier met onze vrienden Willem en Tambi en dan is het al weer avond.

Willem maakt van Charotte een echte rasta (eigenlijk zijn nichtje, maar hij commandeerd) en Tambi gaat zijn kapperskills boven halen door haar haren af te scheren. Haha ze kunnen hier echt alles!

Stiekem willen we nooit meer weg. De zalig cultuur, de leuke mensen, de jungle… Maar met heel erg veel pijn in ons hart, zullen we toch naar huis moeten vertrekken. Als we Bele een brassa geven, dan is het heel moeilijk onze traantjes te bedwingen. Want als die man praat, dan hang je letterlijk aan zijn lippen! We krijgen belangrijke levenslessen van hem. En hij zorgt ook zo goed voor ons! Daarom noemen we hem papa Bele!

Brassa!

CharEva

Hey allemaal!

Zoals jullie hebben gemerkt zijn we een paar dagen offline geweest. Even heerlijk weg van de ‘beschaafde’ wereld. Geen mobiel, geen auto’s, geen sanitaire voorzieningen, geen licht… helemaal niets buiten de natuur.

Zowel voor ons, ChaEva, als voor Bele en Frits was het de eerste keer in Sintia. En wat was het er heerlijk! En helemaal avontuurlijk.

Dag 1 zijn we onderweg met de boot naar Sintia dam. We varen stroomopwaarts. Dit wilt zeggen dat we onze boot over de soela’s (stroomversnellingen) moeten sleuren. En ja hoor we hebben allemaal meegeholpen. Met Frits voorop.

Onderweg rusten we op een rots. We komen uiteindelijk aan op Sintia dam rond 15 h. Wat een avontuur en zoveel dieren gespot! We zijn er helemaal uitgeput van. Ja ook Bele is moe. We gaan op verkenning en lopen recht door (over) de dam. Prachtig!

We chillen, we eten en recht naar de hangmat om te gaan slapen. Onze arachnofobie is al helemaal verdwenen. 2 giga vogelspinnen en we zitten er gewoon naast.

Dag 2: logosokun

De logosokun, ofwel schildpaddenberg, is een recent ontdekte berg. De eigenaar van het kamp aan Sintia dam heeft hem met enkele lokale mannen ontdekt. Ze doen er biologische onderzoeken en pleiten voor natuurbehoud.

De berg bestaat eigenlijk uit 3 heuvels. De maximale hoogte is iets van een 300 meter. En sjongejonge wat een trip! De Voltzberg is er niets tegen! We hebben weer wat beenspieren er bij.

Eenmaal de top bereikt hebben we een prachrig uitzicht. Het is het helemaal waart. Ook alle dieren die je er kan spotten WAUW! Eerlijk, we hebben geen tapir gezien of jaguar, maar wel hun uitwerpselen, dat is toch ook al bijzonder.

En terug naar de boot. Maar Frits wilt niet. Hij springt uit mijn broekzak en gaat als een boskonijn de juungle in. Alsof de tocht nog niet zwaar genoeg was, moet ik nu nog eens achter hem aanlopen! Zo daar gaat die weer.

Slingerapen, doodskopaapjes, kolibri’s… vanalles komen we tegen. Het gekke is dat ze naar ons toe komen in plaats van wegggaan. Dat is het prachtige aan een plaats waar bijna geen mensen komen. Je voelt je helemaal 1 met de natuur. Juost mieren, wespen, teken en die dieren verstoren het een beetj. Ja hoor het brand als een mier bijt!

Veilig en wel terug bij de boot. Natuurlijk begint het te regenen. Zonder poncho blijven we zitten, we worden toch nat bij het oversteken van de soela’s. Ook al kunnen we van de meeste af varen.

Weer lekker thuis worden we ontvangen door njanjaman (klein jongetje)  Frits en de hele familie. Doodmoe en kletsnat zitten we nu op het balkon. Frits is al in dromenland. Wij gaan zometeen ook slapen. Niet vergeten een dekentje extra te nemen, wnt het is koud in het binnenland ’s nachts!

Ps: foto’s volgen later

Welterusten allemaal

Frits, Bele &CharEva

Goedemorgen allemaal

Een update van het avontuur van gisteren.

We hebben lekker kunnen uitslapen , nu ja je wordt hier sowieso vroeg wakker. We nemen een lekker ontbijt terwijl Frits nog op bed blijft liggen.

We maken ons klaar voor een dorpswandeling door het gebied Langu. Met Frits in de broekzak zijn we klaar om op pad te gaan!

We zie  de “doe je rok dicht” plant weer. Frits amuseert zich met op elk blaadje te tikken zodat ze allemaal dicht gaan.

Frits mag mee cassavebrood maken bij een lokale vrouw. Ok eerlijk gezegd kijkt die gewoon toe.

De eerste keer voor Frits in de jungle. Daar geniet die volop van.

Daarna lekker hangen in de hangmat en zwemmen in de rivier. Nog even bekomen van gisteren.

Fijne dag allemaal

Frits &CharEva &Bele

Goedemorgen allemaal.

Op donderdag is Frits begonnen aan zijn eerste reis door Suriname.

Even voorstellen. Frits is een paaskonijn die ik heb gekregen van Chiara l’Hoëst en Melissa Auwerijckx. Frits heeft een hele lange weg van België tot in Paramaribo afgrlegd via een vrachtship. Nu Frist eindelijk bekomen is kan hij zijn avontuur beginnen.

DAG 1

We moeten heel vroeg opstaan. We gaan helemaal met de korjaal naar moitori (langu). We vertrekken om 6h30. Frits is nog een beetje moe en heeft tijdens de autorit naar Atjoni de hele weg geslapen.

Eenmaal aangekomen in Atjoni hebben we nog 3h moeten wachten. Frits werd lastig, dus heb ik (Eva) hem even in de waterdichte zak gestopt. Bon eenmaal vertrokken moeten we onze goede vriend Bele (zie post jawjaw) nog ophalen. Frits is helemaal in zijn nopjes.

Na een lange vaartocht moesten we enkele keren uitstappen en onze spullen een beetje verderop versleuren. Daar doet Frits niet aan mee. Hij blijft lekker in de zak.

Na een klein halfuurtje stappen we weer over naar een andere boot. Deze keer moeten we onze spullen door de soela sjouwen. Wat een avontuur!

Nog even varen en dan komen we aan in Moitori, bij Frits (de eigenaar van het verblijf). Meteen in bed. Morgen gaan we een drukke dag tegemoet.

Sven is een geval apart.

Sven is een Nederlander uit Utrecht, die enkel jaren geleden in Suriname stage is komen lopen en hier ondertussen al 5 jaar woont en werkt. Maar Sven is Sven. En wij houden (op een vriendschappelijke/ familiale manier) van Sven.

Als je broer een vriendje of vriendinnetje mee naar huis neemt, dan hoort die ook tot de familie. En dat is Daniël. Het vriendje van Sven. Een leuke Surinamer, die regelmatig op bezoek komt 😀 Ok hij komt wel niet voor ons, maar hey wij wonen hier ook.

Iedere keer dat hij, of dat wij, ’te’ laat thuiskomen, dan zijn we ongerust. We sturen of bellen elkaar. We nemen ook inkopen voor elkaar mee als we dat vragen. Als hij eens een weekend weggaat, dan laten wij een nachtlampje aan. Zonder hem in het huis slapen we toch wel veel slechter hoor.

Sven is Sven. En Sven is onze huisgenoot.

Jullie zullen ondertussen zijn naam nu wel beu zijn. Maar wij gaan hem nooit vergeten. Donderdagochtend vertrekken we heel vroeg. Hij staat speciaal mee op om ons uit te zwaaien. Nu beseffen we het nog niet, maar dit afscheid gaat voor ons het zwaarste zijn. Nog nooit eerder zijn we zo snel aan iemand gehecht geraakt. Hebben we zo snel iemand in ons leven toegelaten. Dit heeft niets te maken met het feit dat we in een ander land zijn en etc. Maar de manier waarop het tussen ons klikt. De manier waarop we met elkaar omgaan. En de manier waarop we elkaar elke dag opnieuw ondersteunen.

Sven is Sven. En Sven is onze familie!

Een afscheid die ons zwaar zal bevallen. Maar ooit en we menen het, ooit zien we elkaar weer terug!

Sven is Sven. En Sven zit voor eeuwig in ons hart.

CharEva