Mijn stage in het schooltje van Cristal loopt op zijn einde dus wordt het eens tijd dat ik wat uitleg geef over ik hier zo allemaal al gedaan heb. In Nicaragua bestaat de opleiding ergotherapie niet maar er zijn wel mensen die ongeveer doen wat wij doen, zoals in los pipitos werken vrijwilligers met kinderen met autisme via sensorische integratie. In het schooltje van Cristal werkt namelijk een vrouw die individuele therapieën geeft of in kleine groepjes maar zij heeft niet de opleiding ergotherapie gevolgd. Zij, de directrice en twee vrijwilligers en ik vormen het therapeutisch team en geven dagelijks therapieën aan de kinderen met een beperking of leerprobleem. Ik heb mij vooral gefocust op de kindjes van de kleuterklas omdat hier het contact beter mee verliep. Met hun werk ik aan voorbereidend schrijven, fijne motoriek en grove motoriek. Ik volg drie kinderen met autisme, twee met adhd en eentje met down syndroom. De meeste hiervan zitten in het klasje van profe Fatima. Een fantastische intelligente vrolijke vrouw, zoals ik het al eerder zei heb ik enorm veel respect voor de leerkrachten hier. Ze is een hele lieve juf die haar kinderen enorm graag ziet en de kinderen luisteren dan ook goed naar haar.

De therapieën die ik gaf waren niet allemaal even effectief omdat je veel op het moment moet uitvinden zonder dat je heel de context kent van het kind. Dit was een uitdaging voor mij maar nu verloopt dit vlotter omdat ik mijn kindjes ken. Ik ga mijn kindjes van het klasje van profe Fatima heel hard missen dus deze week ga ik nog genieten van het fantastische Esteli .

Vorige week woensdag en deze woensdag ging ik samen met de kindjes met een beperking van de kleuterklas naar los pipitos. Los pipitos is een organisatie bestaande uit vrijwilligers voor mensen met een beperking. Wij gingen naar los pipitos in Estelí. Daar speelde we en werkte we therapeutisch met de kinderen, er was onderhande een snoezelkamer, ballenbad en speelmatten voor de kinderen. 

We bleven daar voor twee uur en daarna keerde we terug naar Cristal. Daar gaf ik aan mijn klasje (derde kleuterklas) nog enkele oefeningen voor mond motoriek. 

Vorig weekend ging ik samen mijn twee ‘zussen’ Liliane en Genniesel en de vriend van Genniesel naar Montelimar. Montelimar is een resort gelegen aan de kust van de Grote oceaan. Mijn zussen vertelde dat het zo super was en dat het eten a volonte is en super mooi. Ze vroegen mij of ik wou mee gaan om de verjaardag van mijn ‘schoonbroer’ te vieren. Ik was nog nooit naar een resort gegaan dus zei ik jaa en ging ik mee. Mijn zussen en ik vertrokken zaterdag ochtend eerst met de bus naar Leon waar we mijn schoonbroer ons opwachte en vandaar moesten we nog 1 uur en half rijden en dan kwamen we aan in Montelimar.

Ze hadden gelijk Montelimar is echt wel super mooi. Als we toekwamen was het al 14 dus gingen we snel eten en daarna naar het zwembad. Ik legde mij in de zon en mijn familie legde hun in de schaduw en smeerden hun goed in. Ze verklaarde mij gek dat ik steeds in de zon wou liggen. ‘S avonds gingen we naar de zonsondergang kijken.

Daarna gingen we naar onze kamer waar ik eindelijk nog eens een heerlijke warme douch kon nemen en daarna gingen we uitgebreid eten. Na het eten keken we naar een dansshow en ten slotte gingen we nog naar de disco waar enkel salsa muziek was en ik dus salsa moest dansen wat ik nog niet zo goed kan. Mijn zussen proberen me het wel te leren maar het gaat nog even duren eerdet ik op hun niveau zit! De volgende dag lag ik nog een halve dag in de zon en daarna moesten we naar huis vertrekken. De weg naar huis was echt leuk, mijn zussen zette reggeaton op en onderweg zag ik vulkanen en zelfs een vulkaan waar lava uitkwam. Het minder leuke was dat terwijl ik een foto aan het nemen was, gestoken werd door een wesp. Arme chela. Als we thuis kwamen merkte ik dat mijn buik super rood zag en begon ik de pijn te voelen. Natuurlijk lachte mijn familie uit want ja die chela wou in de zon liggen.

En we zijn al in de helft van mijn stage! Na deze week nog maar 4 weken :(. Het begint eindelijk te vlotten met mijn volgpatiënt! Vandaag helpte ik mee in de derde kleuterklas waar de peuters een dag kwamen spelen. Dikke proficiat aan de leerkracht hoe die de kinderen onder controle konden houden met een glimlach!

Ik heb gedurende mijn stage heel veel respect gekregen voor de leerkrachten hier in cristal. Je moet het maar kunnen een klas met kinderen met en zonder beperking onder controle houden en hun dingen leren! Deze week deed ik nog oefeningen op oog-hand coördinatie bij een meisje met het down syndroom.

En voor de gene die mijn vorige blogpost hebben gelezen mijn insectenbeet is volledig verdwenen!

Vandaag ging ik naar het ziekenhuis in Esteli omdat ik al 3 dagen een gigantische rode plek op mijn been heb door een beet van een beest. In het midden van de rode plek was nog een plek dus had ik schrik dat het een tekenbeet kon zijn. Dus vroeg ik aan mijn gastmama of ik naar de dokter kon gaan. De ziekenhuizen zijn in Nicaragua zijn gratis voor consultaties dus gingen we naar het ziekenhuis van Esteli. Er zaten twee dokters buiten aan een tafel en de mensen wachten voor de dokter op bankjes, dus iedereen kan zien en horen wat je voor hebt. Na even wachten was het aan mij. De dokter blijf achter zijn bureau zitten en keek even snel naar mijn been maar kwam zelfs niet dichter om het goed te kunnen zien. Hij stelde wat vragen en begon briefjes te schrijven. Ik moest een spuitje krijgen, als ik dat hoorde kon ik al wenen. De dokter gaf verder geen uitleg. We moesten eerst de spuit gaan halen in de apotheek in het ziekenhuis en moesten dan naar een zaal waar nog allemaal andere mensen zaten en lagen. Uiteindelijk moest ik achter een balie gaan zitten waar een verpleger mij het spuitje ging geven. Naast de stoel waar ik moest gaan zitten was een tafeltje en lag nog spuit met wat bloed in. Ik kreeg nu meer schrik om besmet te worden dan voor de spuit die ik ging krijgen. Ik hield de verpleger goed in het oog hoe hij de spuit vulde en of hij zijn handen waste. Hij nam een plastieken handschoen en bond die rond mijn arm en toen had ik door dat de spuit in mijn aders moest en kreeg ik enorm veel schrik. Mijn gastmama begon met mij de lachen maar hield wel mijn hand vast toen de verpleger de spuit plaatste. Ik kon er niets aan doen maar ik moest wenen en uiteindelijk was bijna heel de ziekenboeg naar mij aan het kijken en met mij aan het lachen. Aangezien ik zo trilde van de schrik lukte het de verpleger niet om de volledig spuit te plaatsen dus kwam er een verplegerster die de spuit plaatste in mijn hand. Als het gedaan was moest ik met mezelf lachen omdat ik zo overdreef. Het was nogal een ervaring maar ik hoop wel dat ik niet meer terug moet naar het ziekenhuis en dat de beet gewoon verdwijnt.

Dit weekend gingen we naar Miraflor, een natuurreservaat niet zo ver van Esteli. We vertrokken zaterdagochtend zeer vroeg (5.30). Eens aangekomen in Miraflor maakte we kennis met onze gids die ons meenam naar zijn thuis en liet hij onze slaapplek zien. We gekregen eerst onze gallo pinot als ontbijt (rijst met bonen) en vertrokken daarna om een mooie wandeling te maken naar een waterval en de natuur te verkennen.

Na enkele uren wandelen kwamen we aan, aan de waterval die echt op een zwembad leek en namen we een duikje!

Dan wandelende we weer helemaal de berg op en sliepen we ’s avonds in onze houten cabine. Onze cabine stond in de tuin van onze gids en buiten liepen de varkentjes, kippen en honden los. Aangezien Miraflor in het gebergte is gelegen is het er zeer koud ’s nachts en sliepen we met twee pulls aan en een lange broek. Maar het was een super leuke ervaring om helemaal even niets te hebben (geen internet, geen tv) en enkel de geluiden van de natuur te horen.

Deze week ging ik actief aan de slag met mijn volgpatiënt, meisje van 5 met autisme. Contact maken is mijn eerste doel maar dit verloopt niet steeds even vlot, donderdag namiddag beet ze namelijk in mijn hand. Voor de rest ging ik nog aan de slag met andere leerlingen van de klas. Ik gaf aan een meisje met syndroom van down verschillende oefeningen op oog-hand coördinatie en ik gaf aan een andere leerling ook nog oefeningen op fijne motoriek en handgrepen.

Verder help ik de anderen nog in de les door hun blad te verleggen, een andere pen aan te bieden of zithouding te corrigeren.

Dit weekend besloten we om een uitstap te doen naar Léon een stad in het noordwesten van Nicaragua. We namen ’s morgens vroeg een bus en kwamen 2 uur later aan, het was er super warm en heel druk. We gingen eerst opzoek naar een hostel, waar we niet zosnel ingecheckt geraakten aangezien ik mijn paspoort niet mee had. Het hostel was super mooi en had zelfs een zwembad!

Daarna gingen we naar de stad, waar niet zo veel te zien is dus besloten we om naar de kust te gaan. Na een halfuurtje op de bus kwamen we aan het strand. Ongelofelijk hoe rustig het er is! We dronken een cocktail, keken naar de surfers en genoten tenslotte van een prachtige zonsondergang.

Voor de volgende dag hadden we geen plannen gemaakt op voorhand en ’s morgenvroeg besloten we dan toch om volcano boarding te doen. Dit is op een board van een vulkaan glijden, meer bepaald de cerro negro vulkaan. We moesten eerst de vulkaan beklimmen met een board in onze handen wat niet zo simpel was aangezien er heel veel wind was. Maar het uitzicht was het meer dan waard! Van op de top van de vulkaan kon je de andere vulkanen van Léon in de verte zien liggen. Na het nemen van honderden foto’s gleden we één per één naar beneden; het duurde wel geteld 2 minuten om naar beneden te glijden maar ik heb er van genoten! 

Daarna moesten we ons haasten om de bus terug te nemen naar Esteli dus helaas zagen we de kathedraal van Léon niet..

Ik had mij geen beter gastgezin kunnen voorstellen! Mijn mama hier is echt een schatje, ze maakt heel lekker eten! Ik heb ook twee zussen Gennisel en Liliane. ‘S avonds wordt er veel gelachen en gedanst. De kleinzoon van mijn mama hier Howardisto is een echt schatje, hij vroeg mij of ik zijn vriendinnetje wou zijn en natuurlijk zei ik ja. Nu roept hij steeds novia, novia! 

Gisteren mocht ik met mijn familie mee naar een verjaardagsfeestje, bleek uiteindelijk een verjaardagsfeest van de pastoor te zijn waar we dus eerst een halfuur moesten bidden in het Spaans. Voelde me een beetje ongemakkelijk maar iedereen was super vriendelijk en Mama Liliane was fier om mij te tonen aan haar vrienden van de parochie. Achteraf aten we allemaal samen lekker enchiladas.

Maandag was de eerste dag van mijn stage. Er was op voorhand afgesproken dat ik in de eerste week vooral ging observeren in de verschillende klassen. Ik ging maandag eerst meevolgen in het derde kleuterklasje. Aangezien het de eerste dag van het schooljaar was, werd er nogal veel geweend. Er was een meisje die steeds weende en die ik vervolgens ook troostte met als gevolg dat ze op een gegeven moment op mij plaste. De volgende dag ging ik meevolgen in het tweede kleuterklasje, waar het zelfde gebeurde maar dan met een jongen. Woensdag hoopte ik op een plas vrije dag en die kreeg ik dan ook. Vandaag volgde ik mee in de derde kleuterklas waar ik al meer kon helpen, er zat namelijk een jongen met het syndroom van Down in de klas die niet mee kon met de les en de andere kinderen lastig viel. Ik gaf hem dan maar andere oefeningen zoals werken met kralen om de kleuren te oefenen.

Het duurde wel even voordat hij met mij wou samenwerken maar mijn geduld werd gelukkig beloond met een dikke knuffel op het einde van de dag! Hieronder plaats ik nog enkele foto’s van de school en mijn weg naar de school.