Vandaag ging ik naar het ziekenhuis in Esteli omdat ik al 3 dagen een gigantische rode plek op mijn been heb door een beet van een beest. In het midden van de rode plek was nog een plek dus had ik schrik dat het een tekenbeet kon zijn. Dus vroeg ik aan mijn gastmama of ik naar de dokter kon gaan. De ziekenhuizen zijn in Nicaragua zijn gratis voor consultaties dus gingen we naar het ziekenhuis van Esteli. Er zaten twee dokters buiten aan een tafel en de mensen wachten voor de dokter op bankjes, dus iedereen kan zien en horen wat je voor hebt. Na even wachten was het aan mij. De dokter blijf achter zijn bureau zitten en keek even snel naar mijn been maar kwam zelfs niet dichter om het goed te kunnen zien. Hij stelde wat vragen en begon briefjes te schrijven. Ik moest een spuitje krijgen, als ik dat hoorde kon ik al wenen. De dokter gaf verder geen uitleg. We moesten eerst de spuit gaan halen in de apotheek in het ziekenhuis en moesten dan naar een zaal waar nog allemaal andere mensen zaten en lagen. Uiteindelijk moest ik achter een balie gaan zitten waar een verpleger mij het spuitje ging geven. Naast de stoel waar ik moest gaan zitten was een tafeltje en lag nog spuit met wat bloed in. Ik kreeg nu meer schrik om besmet te worden dan voor de spuit die ik ging krijgen. Ik hield de verpleger goed in het oog hoe hij de spuit vulde en of hij zijn handen waste. Hij nam een plastieken handschoen en bond die rond mijn arm en toen had ik door dat de spuit in mijn aders moest en kreeg ik enorm veel schrik. Mijn gastmama begon met mij de lachen maar hield wel mijn hand vast toen de verpleger de spuit plaatste. Ik kon er niets aan doen maar ik moest wenen en uiteindelijk was bijna heel de ziekenboeg naar mij aan het kijken en met mij aan het lachen. Aangezien ik zo trilde van de schrik lukte het de verpleger niet om de volledig spuit te plaatsen dus kwam er een verplegerster die de spuit plaatste in mijn hand. Als het gedaan was moest ik met mezelf lachen omdat ik zo overdreef. Het was nogal een ervaring maar ik hoop wel dat ik niet meer terug moet naar het ziekenhuis en dat de beet gewoon verdwijnt.

Dit weekend gingen we naar Miraflor, een natuurreservaat niet zo ver van Esteli. We vertrokken zaterdagochtend zeer vroeg (5.30). Eens aangekomen in Miraflor maakte we kennis met onze gids die ons meenam naar zijn thuis en liet hij onze slaapplek zien. We gekregen eerst onze gallo pinot als ontbijt (rijst met bonen) en vertrokken daarna om een mooie wandeling te maken naar een waterval en de natuur te verkennen.

Na enkele uren wandelen kwamen we aan, aan de waterval die echt op een zwembad leek en namen we een duikje!

Dan wandelende we weer helemaal de berg op en sliepen we ’s avonds in onze houten cabine. Onze cabine stond in de tuin van onze gids en buiten liepen de varkentjes, kippen en honden los. Aangezien Miraflor in het gebergte is gelegen is het er zeer koud ’s nachts en sliepen we met twee pulls aan en een lange broek. Maar het was een super leuke ervaring om helemaal even niets te hebben (geen internet, geen tv) en enkel de geluiden van de natuur te horen.

Deze week ging ik actief aan de slag met mijn volgpatiënt, meisje van 5 met autisme. Contact maken is mijn eerste doel maar dit verloopt niet steeds even vlot, donderdag namiddag beet ze namelijk in mijn hand. Voor de rest ging ik nog aan de slag met andere leerlingen van de klas. Ik gaf aan een meisje met syndroom van down verschillende oefeningen op oog-hand coördinatie en ik gaf aan een andere leerling ook nog oefeningen op fijne motoriek en handgrepen.

Verder help ik de anderen nog in de les door hun blad te verleggen, een andere pen aan te bieden of zithouding te corrigeren.

Dit weekend besloten we om een uitstap te doen naar Léon een stad in het noordwesten van Nicaragua. We namen ’s morgens vroeg een bus en kwamen 2 uur later aan, het was er super warm en heel druk. We gingen eerst opzoek naar een hostel, waar we niet zosnel ingecheckt geraakten aangezien ik mijn paspoort niet mee had. Het hostel was super mooi en had zelfs een zwembad!

Daarna gingen we naar de stad, waar niet zo veel te zien is dus besloten we om naar de kust te gaan. Na een halfuurtje op de bus kwamen we aan het strand. Ongelofelijk hoe rustig het er is! We dronken een cocktail, keken naar de surfers en genoten tenslotte van een prachtige zonsondergang.

Voor de volgende dag hadden we geen plannen gemaakt op voorhand en ’s morgenvroeg besloten we dan toch om volcano boarding te doen. Dit is op een board van een vulkaan glijden, meer bepaald de cerro negro vulkaan. We moesten eerst de vulkaan beklimmen met een board in onze handen wat niet zo simpel was aangezien er heel veel wind was. Maar het uitzicht was het meer dan waard! Van op de top van de vulkaan kon je de andere vulkanen van Léon in de verte zien liggen. Na het nemen van honderden foto’s gleden we één per één naar beneden; het duurde wel geteld 2 minuten om naar beneden te glijden maar ik heb er van genoten! 

Daarna moesten we ons haasten om de bus terug te nemen naar Esteli dus helaas zagen we de kathedraal van Léon niet..

Ik had mij geen beter gastgezin kunnen voorstellen! Mijn mama hier is echt een schatje, ze maakt heel lekker eten! Ik heb ook twee zussen Gennisel en Liliane. ‘S avonds wordt er veel gelachen en gedanst. De kleinzoon van mijn mama hier Howardisto is een echt schatje, hij vroeg mij of ik zijn vriendinnetje wou zijn en natuurlijk zei ik ja. Nu roept hij steeds novia, novia! 

Gisteren mocht ik met mijn familie mee naar een verjaardagsfeestje, bleek uiteindelijk een verjaardagsfeest van de pastoor te zijn waar we dus eerst een halfuur moesten bidden in het Spaans. Voelde me een beetje ongemakkelijk maar iedereen was super vriendelijk en Mama Liliane was fier om mij te tonen aan haar vrienden van de parochie. Achteraf aten we allemaal samen lekker enchiladas.

Maandag was de eerste dag van mijn stage. Er was op voorhand afgesproken dat ik in de eerste week vooral ging observeren in de verschillende klassen. Ik ging maandag eerst meevolgen in het derde kleuterklasje. Aangezien het de eerste dag van het schooljaar was, werd er nogal veel geweend. Er was een meisje die steeds weende en die ik vervolgens ook troostte met als gevolg dat ze op een gegeven moment op mij plaste. De volgende dag ging ik meevolgen in het tweede kleuterklasje, waar het zelfde gebeurde maar dan met een jongen. Woensdag hoopte ik op een plas vrije dag en die kreeg ik dan ook. Vandaag volgde ik mee in de derde kleuterklas waar ik al meer kon helpen, er zat namelijk een jongen met het syndroom van Down in de klas die niet mee kon met de les en de andere kinderen lastig viel. Ik gaf hem dan maar andere oefeningen zoals werken met kralen om de kleuren te oefenen.

Het duurde wel even voordat hij met mij wou samenwerken maar mijn geduld werd gelukkig beloond met een dikke knuffel op het einde van de dag! Hieronder plaats ik nog enkele foto’s van de school en mijn weg naar de school. 

Gisteren ging ik voor het eerst naar het schooltje waar ik stage ga doen. De school ligt afgelegen net buiten Esteli. De school heeft momenteel 1 gebouw waar de kleuterklas en de lagere school in zit. Ik kreeg uitleg van Yahima een leerkracht van Cristal die mij wat meer uitleg gaf over mijn taken in de school. Ik kijk er enorm naar uit om te beginnen!

Eergisteren maakten we onze eerste uitstap met zen drietjes en wat voor 1! Ze hadden ons gewaarschuwd maar we besloten toch om het te doen (een wandeling van 7 uur door de bossen van Nicaragua). We moesten om 5 opstaan om, om 6 uur de bus te nemen, het was een zeer hobbelige rit. Niet te geloven waar die bus allemaal op en door rijdt. Na een halfuur wandelen namen we onze eerste pauze bij een ongelofelijk prachtig uitzicht. Onbeschrijfelijk mooi! Vanaf dat punt wandelde we naar beneden richting de waterval. Na 3 uur wandelen kwamen we bij de waterval. 

Waar we een uurtje uitrustten aan de waterval maar dan kwam het ergste. We moesten langs een smal padje zo’n 200meter stijgen en dat met een onbeschrijfelijke hitte. Na 15min wandelen was ik dood op. Mijn hart ging enorm snel, ik voelde mij misselijk en ik kon mijn voeten niet meer opheffen. Ik dacht echt dat ze mij moesten komen halen met een helikopter. Maar dankzij de aanmoediging van Laurane en Heleen is het mij gelukt (heel moeizaam). Het was zeker de moeite waard om zo af te zien want het uitzicht boven was prachtig! En onderweg zagen we aapjes!