Hola chikas y chikos,
¿Cómo estás? Conmigo bueno!
Van school uit ‘moeten’ we een blog bijhouden, ik zie dit niet echt als een taak maar eerder als een leuk naslagwerk voor later. Lees even mee met deze eerste bewogen week 😉
Na wekenlang uitkijken naar ‘het grote vertrek’ was het zaterdagnacht dan eindelijk zover. Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van alles en iedereen wat me lief was stond ik er dan plots alleen voor: het avontuur was begonnen! Een klein tikkeltje tipsy na de vele pintjes die ik voor mijn afscheidsvat soldaat had gemaakt, begaf ik me naar de douane. De eerste vlucht ging richting Madrid. Dit was echt een gigantisch grote luchthaven!!! Op de borden stond aangeduid dat het 23 minuten stappen was naar mijn gate.
Daar was werkelijk geen minuut van overdreven om niet te zeggen dat het veel meer tijd in beslag nam. Je moest zelfs een ondergrondse metro nemen om er te geraken. Nog snel een Mc Donalds menu verorberen zat er zeker niet in ondanks mijn grote honger, tien minuten later hing ik al in de lucht ! Dit naast een medepassagier die onfris rook, zijn ellebogen niet langs zijn kant van de stoel kon houden, en op een gegeven moment één of ander lauwe fastfoodmenu bovenhaalde dat de algemene geursensatie er niet aangenamer op maakte!
Ik kan u verzekeren dat wanneer je meer dan twaalf uur naast zo iemand gezeten hebt je erg blij bent dat je er eindelijk af mag.
Ik was best ongerust/ bezorgd dat mijn bagage er niet door zou komen en ik wekenlang zonder kleren zou zitten of dat men moeilijk zou doen aan de douane… Uiteraard het tegendeel was waar: ik geraakte heel vlot door de douane en mijn bagage gleed mooi van de band. Ik dacht: ‘ Joepie alles loopt op rolletjes! Nu op naar de taxichauffeur van de unief die me komt ophalen en we zitten op ons gemak!’
Nou mooi niet: er stond geen kat!!! Ze waren blijkbaar vergeten dat ik vandaag aankwam en dachten dat dit morgen zou gebeuren. Daar sta je dan: moederziel alleen, nog geen plaatselijke munt afgehaald, ook geen belkrediet op je GSM staan om daar ter plaatste te kunnen bellen en er juist een erg vermoeiende reis opzitten verlangend naar bad en bed. Ik moet eerlijk bekennen dat ik toen eens goed gevloekt heb en dat het huilen me nader stond dan het lachen.
Maar gelukkig zijn er nog veel goede en lieve mensen op de wereld: zo ook de taxichauffeur die zag dat ik het moeilijk had. Hij bleef de hele tijd bij mij stelde me gerust, heeft voor mij rondgebeld en heeft me uiteindelijk afgezet bij mijn gastgezin alsook effectief gewacht tot ik echt bij hen was! Zalig, ik kon die mens wel tien kussen geven van contentement! Op het moment dat ik instapte dacht ik wel heel eventjes bij mezelf: ‘Astrid Heyvaert ge gaat hier nu wel op de wilden boef gewoon mee met een wildvreemde man gaan rondrijden in Costa Rica, ge kent de baan niet, kunt ook niet bellen uw GSM is ook bijna plat…!’ Maar ja wat voor keuze had ik? Niemand stond daar en ik moest er toch weg geraken? Een beetje vertrouwen in uw medemens zeker? Nu ja eens bij mijn gastgezin ben ik goed ontvangen ze zaten ook heel erg met me in dat er niemand stond.
De kamer is mooi en verzorgd, ik heb een eigen badkamer, en er is ook een klein tuintje. Mijn gastmoeder kookt elke dag lekker voor mij, ze doet mijn was kuist elke dag mijn kamer: op dat vlak ben ik echt verwend. Ze woont samen met haar dochter die tien jaar ouder is, en er is ook nog een schattig hondje. De moeder begrijpt en spreekt geen engels de dochter wel. Maar die laatste zie ik niet veel, dus het is ideaal om mijn spaans te oefenen. Ondertussen begrijp ik wel wat ze zeggen laat ons zeggen dat ik de context mee heb. Het zelf spreken is wat moeilijk maar kom met veel tijd en boterhammen zal het me wel lukken. Ik deins er ook niet voor terug om het te spreken ik kan ook niet anders! Soms is het ook echt met mijn zakwoordenboekje erbij of beide partijen met Google translate: hilarisch !
Ik heb hier ondertussen al heel wat operaties mogen mee volgen. Veel liposucties en oogoperaties alsook borstvergrotingen. Costa Rica bied goedkopere maar even goede plastische chirurgische ingrepen aan, waardoor het land een ware trekpleister wordt voor mensen die wereldwijd op die behandelingen afkomen. Ik moet bekennen dat de liposucties me het meeste bijblijven vooral dan aan het gezicht. Ik had nog nooit op het operatiekwartier in België gestaan dus voor mij was het sowieso een leerrijke indrukwekkende ervaring. Je moet er alleen wel goede benen en geduld voor hebben zo de hele tijd rechtstaan en observeren het vraagt wel wat energie.
De manier van werken komt volledig overeen met hoe het er in België aan toegaat. Patiënt komt op consultatie, verpleegkundige neemt belangrijke parameters, en noteert deze. Ze neemt ondertussen ook een anamnese af en noteert deze in het dossier van de patiënt. Vervolgens onderzoekt de dokter de patiënt en schrijft aanbevelingen uit in het dossier die de verpleegkundige moet uitvoeren, deze laatste rekent ook de behandeling af.
We hebben ondertussen ook een woon en zorgcentrum bezocht en ook daar heb ik mogen vaststellen dat de zorg gelijklopend verloopt. De animatie (bingo) was ook hartverwarmend het verplegend personeel deed mee en je zag dat ze een goede band hadden met de patiënten! Tot nu toe heb ik enkel mogen observeren echt iets uitvoeren zat er nog niet in ook al vraag ik er veel naar. Ze zeggen dat ze me eerst beter willen leren kennen alvorens ze me zaken laten uitvoeren. Hopelijk duurt dit niet te lang want anders is het best saai.
Ondanks het feit dat het de eerste dag wat verkeerd gelopen is heeft de universiteit UNIBE voor de rest alles wel heel goed geregeld. Men komt me elke dag oppikken en brengt me ook terug naar huis. Dat uur weet je nooit op voorhand en kan ook elke dag weer verlaten of vervroegen maar kom ik vind het erg handig dat ik niet zelf moet rijden in het verkeer en me ook niet druk moet maken dat ik tijdig ergens toekom. In het programma zitten er nog drie andere Amerikanen. Twee dokters en één verpleegster. Ik zie hen niet altijd maar activiteiten zoals bijvoorbeeld San José bezoeken gebeurd in groep: dat was aangenaam ik heb me goed geamuseerd. Spijtig genoeg blijven ze nog max twee weken en zijn ze nadien weg, er komen pas nieuwe studenten ergens in mei…
Ik zal dus even echt alleen zijn! Wat best confronterend is: op die momenten mis ik mijn medestudent Sarah de Knijf heel erg. Normaal gingen we hier met twee zijn maar door omstandigheden ben ik dan toch alleen moeten vertrekken.
Heel erg spijtig en die periode zal het extra in mijn kuiten bijten! Maar kom het zal een goede leerschool zijn zeker? Positief blijven!
Ondertussen heb ik dinsdag mijn kameraden ook terug in de armen mogen sluiten. Evi, Geoffie Jefferson, Evelyn & Sien kwamen de eerste week al achter. Zalig om terug vlot in mijn eigen taal te kunnen communiceren! Ze bleven de eerste nacht in San José en trekken rond, waarna ik hen in het weekend zou vervoegen. Eigenlijk is het best wel spijtig dat ik in San José zit. Je zou denken de hoofdstad dat zit wel snor maar niets is minder waar: het is een vuile luidruchtige stad, het is er ook veel kouder en sneller bewolkt, dan de andere delen van Costa Rica en niet veel interessants te bekijken. Ik loop er regelmatig in lange broek rond alsook tshirt met lange mouwen: not what i had in my mind 😉 Maar kom we gaan niet klagen en er het beste van maken. Vrijdagnamiddag nam ik de bus en reed hen achterna naar Puntarenas waarbij we samen de ferry namen richting Santa Theresa.
Het liedje met de jeep door het oerwoud: kan je in Costa Rica best wel serieus nemen! De wegen liggen er verschrikkelijk bij en daar in den donkere doorrijden het heeft voor hilarische momenten gezocht maar evengoed ook momenten van grote alertheid: toen we plots op een zandweg belanden die compleet onder water stond en vijf meter lager lag dan de rest van de baan! OK: OMKEREN dan maar en andere weg zoeken! Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt. Een prachtige hostel, veel zon zee en strand: Aaaaah dit is waarvoor ik naar hier kwam!
De eerste brandplekjes kwamen bovendrijven maar ik kon mijn geluk niet op. Hier mogen zitten met mijn vriendjes die me ondertussen niet voor de eerste keer maar reeds voor de tweede keer (Curaçao) achterna reizen binnen zo’n mooi kader: er zijn er denk ik niet veel dat dat kunnen zeggen! Vriendschap is… elkaar 9.047,19 km achterna vliegen. Mucho gracias amigas y amigo!
We hadden er een mooie tijd opzitten met als afsluiter een knaller van formaat. En dat laatste mag best letterlijk genomen worden. Nadat we ons hadden bezondigd aan lekkere cocktails op banana beach en terug richting hostel begaven (een tikkeltje tipsy) roken we een brandgeur. Wij al lachend: ‘Aah bbq ergens of kampvuur.. ‘ Ja hallo! Tot we dichter bij de hostel kwamen: de weide er recht tegenover (op nog een vier meter ) stond in lichterlaaie!!! Amai adrenalinestoot x 10000 brandweer gebeld iedereen in de hostel gewekt en aangespoord tot meehelpen met de waterketting!
Echt teamwork was het! Meer dan twintig man die in een rijtje emmers water staan door te geven gevuld vanuit het zwembad om het vuur te blussen! Waren die bomen verder in brand gevlogen en omgevallen op het terrein van de hostel, mag ik er niet goed aan denken wat er zou gebeuren met al die auto’s en gastanks !!! We waren heel even echt in paniek maar hadden ons snel herpakt met een goede taakverdeling tot gevolg. Geof begon te blussen en Evi en ik iedereen te wekken. Ik had dan ook iedereen aangespoord om goede schoenen aan te doen en hun pasoort en geld bij hun te houden dat we konden gaan lopen wanneer het nodig zou zijn! Ondertussen waren we een uur verder en pas dan kwam de brandweer aan!!! Het vuur was ondertussen geblust: wat een teamwork, hoera voor de coördinatie van brave little Belgium!
Daags nadien was het afscheid nemen en had ik nog een lange shuttle dienst voor de boeg (meer dan 6u) terug naar San José. Nu is het uitkijken naar donderdag: wanneer de tweede lading Belgen toekomt om me te bezoeken?! Zalig toch, viva la vida!!! 🙂 🙂 🙂
Hasta la proxima !
Astrid
