Blog week 2
Holaaaaaa Chicos y chicas,
Commo estas?
Mijn tweede week in San José begon maandagnacht met een avondje boven de pot ‘hangen’. Ik had me dat weekend goed verbrand en denk dat ik er toch een ieniemienie zonneslag aan had overgehouden… Bijgevolg ben ik dan iets later begonnen aan mijn dag. Maandag kreeg ik de kans om stage te lopen bij de UNIBE kliniek in San José op de verpleegsterpost. Dit houd in dat de patiënten die op consultatie komen bij één of andere dokter eerst langs ons moeten komen om een aantal parameters af te nemen zoals bloeddruk, gewicht en lengte er wordt dan ook een eerste anamnese afgenomen. Vervolgens gaan ze op consultatie bij de desbetreffende dokter en die schrijft voor in hun dossier wat er van behandeling wordt opgestart en dan komen ze terug bij ons terecht. Dan wordt er bijvoorbeeld een intramusculaire injectie gegeven door de verpleegkundige. Voorlopig werd het mij nog niet toegestaan dat ik dit mocht doen. Wel de medicatie voorbereiden en optrekken in een spuit en de parameters afnemen. Ik hoop echter dat hier snel verandering in zal komen: het kriebelt enorm om technische handelingen uit te voeren en niet gewoon te observeren!
De volgende ochtend kon ik meelopen op het operatiekwartier en twee operaties meevolgen: namelijk een operatie aan de hand en vervolgens een borstvergroting waarna er nog een liposuctie werd uitgevoerd. De eerste operatie ging om een patiënte die te maken had met het carpaal tunnelsyndroom. Tijdens deze operatie wordt de patiënt lokaal verdoofd en is voor de rest volledig bij bewustzijn: een zeer bijzonder gebeuren om te zien!
Woensdag heb ik aan de lijven mogen ondervinden hoe ze hier soms hun tijd indelen en beleven: helemaal niet zoals bij ons gejaagde westerlingen soms het geval is. Het heeft enorm lang geduurd tegen dat ze me die dag oppikten en ik eindelijk aan de slag kon gaan! Ik voelde me net een klein kind die de hele dag aan het wachten was om te gaan ‘spelen’ : ik verveelde me dood en was echt blij dat ik aan de slag kon gaan.
Die dag heb ik jammer genoeg ook afscheid moeten nemen van de Amerikanen: hun drie weken hier in Costa Rica zaten erop! Ik hoop dat er snel nieuwe studenten aankomen maar heb al horen vallen dat dit pas voor midden mei zou zijn… Bijgevolg zit ik hier dus echt wel voor een tijdje helemaal alleen. Best wel uitdagend! Het zal voor mij een echte leerschool zijn in het leren kennen van mezelf (wanneer ik er echt alleen voor sta) en daarbij geen last te krijgen van heimwee (net omwille van dat alleen zijn). Ik ben dat niet gewend integendeel: ik zit veel en graag ‘ in de compagnie’. Maar kom we bekijken het positief en zien wel wat het geeft: het zal alleszins een zeer boeiend gegeven zijn!
Eindelijk zijn we dan donderdag en is het tegelijkertijd het einde van mijn tweede stageweek: vanavond komen de tweede lading Belgen toe (mama, papa, Kea, Rudy, Kaat, Yoshi, Laura, Hildegard, tante Veerle) inclusief ‘the love of my life’ GREGORY 😉 !
De dag begon met een liposuctie begeleid door een supervriendelijke chirurg genaamd Oscar, toen hij hoorde over de rondreisplannen in Costa Rica heeft hij me zelfs zijn persoonlijk nummer doorgegeven. Ik mocht hem bellen op alle momenten van de dag. Zeker wanneer we in de problemen zaten of bepaalde vragen hadden: Wauw sympathiek!!! En wat een verschil met sommige dokters in België…
Later op de voormiddag kwam er plots een bericht binnen waar ik bang voor geweest ben hier zoiets mee te maken: mijn nonkel zijn vader was onverwachts overleden aan een hartinfarct op 73-jarige leeftijd. De schokgolf die dan door je heengaat is onbeschrijfelijk en het is dan nog niet eens een bloedverwant… Ik was er een hele dag echt niet goed van! Op die momenten vind je het dan ‘jammer’ dat je hier zit. Je wilt dan gewoon even bij hen kunnen langsgaan, hen een dikke knuffel geven en laten voelen dat je er bent. Alsook de begrafenis bijwonen. Bovendien hing de tweede delegatie Belgen ondertussen in de lucht en wist de helft van mijn familie nog van niets! Nu ja het is gebleven bij bellen en berichtjes sturen om mijn medeleven en steun te betuigen, daarbij ook stiekem een traantje latend en dankbaar stilstaan bij wat me op dit moment in het leven gegund is. Het is zoals dat gedichtje zegt:
‘ We staan niet altijd stil bij het woordje ‘samen’ maar het is een groot gemis wanneer ‘samen’ uit je leven is’
Een leuze waar ik de laatste dagen toch regelmatig bij heb stilgestaan… (schoon)Familie, vrienden en boyfriend: ik zie jullie geirne!!!
S ’avonds nam ik de taxi naar de luchthaven waar ik na lang wachten (meer dan een uur) de eerste 11 mensen in de armen kon sluiten: het startschot voor mijn twee weken vakantie JOEPIE!!!
Vrijdag hebben we San José city center bezocht met daarbij ook verschillende musea’s zoals het precolombine museum waar ik de trap van dichtbij heb mogen bestuderen. Ik gleed uit over de net geboende trap en belande op de onderste tree recht op mijn kont!!! Auwtsjie !!! Hilariteit alom uiteraard… Vervolgens heb ik mijn familie & boyfriend ook meegenomen naar mijn gastgezin en hen voorgesteld aan Rosa, ik heb ze ook de universiteit en de kliniek laten zien. Zodanig hadden ze een beetje een idee waar ik zoal uithing en leefde. De avond heb ik afgesloten met Ongezjeneird. Zij waren terug in San José beland om er de ochtend nadien hun vlucht terug naar huis te nemen. We besloten ons geluk te beproeven in het casino: en in mijn geval met succes! Ik wist mijn bedrag te vermenigvuldigen : JEPLA!
De volgende dag stonden we vroeg op om de vulkaan Izaru te bezoeken. Ons gehuurd busje, waar we met twaalf personen inzaten, was echt een uitdaging op zich. Als sardienen in een blikje zaten we opeengepakt mijn knieën hingen bijna in mijn nek. Gelukkig was dit maar voor even… Bovenop de vulkaan had je een adembenemend uitzicht en was het ook best fris ik had daar totaal niet bij stilgestaan maar heb nu dus wel degelijk mijn lesje geleerd: vanaf nu standaard in de auto iets met lange mouwen aan! Zondag zijn we naar de zee geweest in Puntarenas waar er plots een dikke kwal in de zee zat en ik bijgevolg zeer snel uit het water was. Op de terugweg hebben we gigantisch lang file gehad: en met gigantisch bedoel ik echt GIGANTISCH. Jezus Wilhemina daar hebben we lang over gedaan was ik blij dat ik eindelijk uit dat busje mocht komen! Vervolgens zijn we gaan eten in een warm aanbevolen restaurant waar ik de meest slechte menu in heel mijn leven gekozen heb: een grill mix vol met organen !!! Maagjes, nieren, zwezerikken: iedereen die me een beetje kent weet dat ik hier echt van gruw, bweik bweik bweik! Maar kom de avond kon voor mij niet meer stuk want daar was dan ook de laatste delegatie Belgen (Tiffany, Jasper, tante Veerle, nonkel Hans, Magali, Celien & Thomas) en was ons 18 koppig gezelschap dan ook compleet: COSTA RICA HERE WE COME!!!
Hasta la proxima!
Astrid