Turbulente landing eindigt in de pub

Vijf uur. Zo vroeg ging mijn wekker af. Ik heb nog alles nagekeken en was blij dat mijn haar nog niet meteen gewassen moest worden want daar was helaas geen tijd meer voor. En heel de autorit lang stel ik me voor hoe mijn aankomst zal zijn. Twee vreemde meisjes die sociaal zijn en vriendelijk doemen in mij op. Zo stel ik het me voor, dat we direct vrienden worden. Op het vliegtuig verloopt alles vlotjes. Ik zie de kust van België, Engeland, nogmaals Engeland en uiteindelijk Ierland opdoemen. Ierland ziet er adembenemend uit. Het vliegtuig zette zijn landing in boven de oceaan en het zicht werd mooier en mooier hoe dichter we bij de landingsbaan kwamen. Dit heb ik echter vanuit mijn ooghoeken moeten aanschouwen want mijn vliegtuig was heel de landing lang in de ban van turbulentie. Niet dat het de eerste keer is dat ik dat voel, nee het was monsterlijk. Het vliegtuig schommelde en om beurten kwamen de linker- en de rechtervleugel dichter bij de grond. Ik dacht dat we zouden kantelen. Daarnaast schudde het, trilde het en bewoog het zo hevig dat ik de salto’s van mijn maag niet meer als normaal kon beschouwen. Uiteindelijk na een moeilijke bevalling stond ik daar. IERLAND. Tadaaaaa. Omdat ik geen flauw idee had waar de busterminals waren nam ik toch de iets duurdere aircoach. Ik zei dat ik naar Booterstown moest. Hij liet me eraf aan the dark station. Er waren twee oudere vrouwen die richting de bushalte kwamen. Ik liep wat verder om te zoeken naar een kaart. Die vond ik niet. Uiteindelijk kon ik aan mijn omgeving (lees de belachelijk grote inham van de zee voor mijn neus) opmaken waar ik stond. Ik was dus niet echt in de buurt van waar ik moest zijn. Nog nooit heeft een mens zoveel het woord ‘Fuck’ gemompeld onder zijn adem als eerste woorden laten vallen. Ik liep terug naar de bushalte om een routebeschrijving te vragen aan de oude vrouwtjes. Een van hen keek naar mij en zei ‘Have you made up your mind yet, love?’ Ik kon geen glimlach onderdrukken. Ze waren zeer vriendelijk en hielpen me op weg. Ik dacht dat ik wel gauw het huis zou vinden. Niet dus. Ongeveer 1.5 uur later waren mijn hakken en de wieltjes van mijn bagage al half afgesleten. Ik zweette, had het warm, had spierpijn (het was de HELE tijd bergop met mijn 16kilo wegende valies en mijn 7 kilo wegende rugzak). Ik was ‘not in a good mood.’ Het huilen stond me nader dan het lachen. Maar de Ieren denken aan alles en hoewel mijn gastvrouwen niet aanwezig waren hadden ze een klasgenoot de opdracht gegeven om te komen controleren hoe ik mijn weg vond. Ik ben dus heel de namiddag op schok geweest met een wildvreemde Ier. Het was geweldig. Ze zijn hier allemaal zo spontaan en sociaal. Ook heel erg vriendelijk. Ik heb dus al drie nieuwe vrienden gemaakt en heb mijn avond doorgebracht in the pub met een Guinness in de hand. I love Ireland, it’s simply amazing!