Salam iedereen,
Ook Mijn derde stageweek is voorbijgevlogen. Wel begon deze niet zo goed als ik gedacht had. Maandag vertrok ik vol goede moed naar de stage. Nadat ik al het materiaal klaar maakten en de kinderen één per één nam voor individuele therapie, ontdekte ik dat de oefeningen veel te moeilijk waren. Dit vond ik niet zo leuk omdat ik in het weekend lang zocht naar creatieve en interessante therapie. De oorzaak was vooral gelinkt aan de taalbarrière. Veel kinderen spreken enkel Wolof waardoor ze de instructies niet begrepen en met het materiaal dan gewoon speelden. Sommige kinderen deden het die dag wel goed. Maar ik ging toch teleurgesteld naar het gastgezin terug. Daar begon ik te denken aan nieuwe oefeningen en activiteiten om hun aandacht en werking te verbeteren, zoals onder andere pictogrammen gebruiken of hulp vragen aan een collega voor de vertaling.
De volgende dagen gingen veel beter. Aangezien de interventies werden aangepast merkte ik dat de werking en inzet van de kinderen de goede kant opging. Vooral toen ik een snoezel-therapie gaf aan een meisje die in ‘les premiers pas’ zit. Dit is een soort van onthaalklasje voor de kleine kinderen vooraleer ze echt in een klas terechtkomen waar ze les krijgen van een gespecialiseerde opvoeder/ leerkracht. Zo een therapie geven was nieuw voor mij. Eerder had ik nog nooit de kans gekregen om dit op een andere stageplaats te doen. Het meisje was 5 jaar oud en was nog nieuw in het centrum. Ze heeft een cerebrale parese waardoor ze moeilijk stapt en last heeft van ongecontroleerde bewegingen. Om deze bewegingen tijdelijk te onderdrukken begon ik de therapie met een korte massage van de armen en benen. Hierdoor werd ze heel rustig, wat bijna nooit het geval is. Nadien legde ik ze onder de snoezeltent en werd er rustige muziek afgespeeld. Gedurende de hele therapie was ze heel rustig en vrolijk. Dit maakte mij ook vrolijk. Zien dat mijn voorbereidde therapie lukte, had mij op dat moment heel echt blij gemaakt. Zelf haar leerkracht was onder de indruk.
Op vrijdag werk ik altijd een halve dag en werd er gerepeteerd voor de ‘Mardi gras’. Een feest waarbij de ouders worden uitgenodigd voor de optreden van hun kinderen. Daarnaast kan ook heel wat lekkers gegeten worden. In de namiddag besloot ik zelf te leren om mijn kleren met de hand te wassen. Wanneer ik de grote waskom nam, werd ik door de jongens van het gastgezin aangesproken. Zij wouden niet dat ik mijn kledij zelf waste. Toen er dan lachend gediscussieerd werd, besloten zij mij te helpen wat ik heel lief vond. Uiteindelijk vond ik dat zelf goed omdat de kleren met het hand wassen echt niet zo makkelijk is. Het neemt veel tijd in en geeft krampen aan de benen en armen.
Zaterdag genoot ik van een dagje rust op het eiland île de gorée. Al kan ik zeggen dat de rust soms ver te vinden was. In Dakar is hier altijd lawaai waardoor rust soms heel belangrijk kan zijn. Île de gorée is een belangrijk onderdeel van de Afrikaanse geschiedenis aangezien het eeuwenlang gebruikt werd als plaats om “slaven” te deporteren naar het westen. Het eiland was zeer gezellig ingekleed met kleine straatjes, huisjes met een Zuid-Franse stijl en mooie uitzichten over de zee. Toch werd deze af en toe verstoord door de opdringerige marktkramers. Ze klampen zich bijna aan je vast om van alles te verkopen. Maar in het algemeen was dit zeker een leuke uitstap.
Ondertussen gebruik ik mijn zondag om de therapieën voor volgende week voor te bereiden en aan mijn stagerapport te werken, wat niet altijd even gemakkelijk is als in België. Het kan is voorvallen dat ik mijn volgcliënt een week niet gezien heb omdat ik veel andere kinderen heb en hij niet elke dag aanwezig is op school.
Hier nog enkele sfeerbeelden van de voorbije week:
Ba Benéné yone!