We zijn halverwege de werkweek, eindelijk… Ondanks dat de stage heel leuk en interessant is zijn we blij dat het bijna weekend is. Het is spijtig dat we alle dagen van de week stage hebben, we hebben hierdoor niet veel vrije tijd buiten het weekend.

Stageplaats Elfriede: het is zowel een dagcentrum als een verblijfplaats voor mensen met Alzheimer. De therapieën die hier worden gegeven zijn altijd in groep. ’s Ochtends worden er oefeningen gegeven om de executieve functies en het geheugen te trainen. Dit is o.a.: objecten in de juiste volgorde plaatsen, memorie, … In de namiddag worden de executieve functies verder getraind met een andere groep patiënten. Op vrijdag wordt er ook creatieve therapie gegeven (zie foto mandala’s hieronder). Het Spaans is nog steeds moeilijk, zeker omdat de oudere mensen meestal een dialect gebruiken, maar het begint wel te beteren. Hieronder wat foto’s van de stageplaats.

Stageplaats Joyce: sinds de 2 andere studenten weg zijn, geeft mijn stagementor mij extra uitleg over de oefeningen die ze doet. Het is niet altijd even makkelijk om alles te verstaan maar ik begrijp het merendeel. Het lukt ook beter om af en toe een gesprek tussen mijn stagementor en de patiënt te volgen. De hele dag door komen er patiënten voor een half uur individuele therapie. Dit zijn patiënten met een CVA, radiusfractuur, artrose, … Ik heb al veel bijgeleerd over zowel de ziektebeelden als mogelijke behandelingen. Bij de patiënten met een hemiplegie werkt ze volgens een methode dat wij in België niet geleerd hebben, KABAT.

Tijdens mijn (Joyce) looptoertje vandaag heb ik nog veel mooie plaatsen van Zaragoza ontdekt, dingen die we zeker dit weekend kunnen doen! Parque Grande is het grootste park van Zaragoza en ligt blijkbaar helemaal niet ver van ons appartement. Toffe vooruitzichten voor dit weekend dus!

Tot zover het verslag van de hardwerkende mensen!

Groetjes uit het warme (jaja 14°C) en zonnige Zaragoza!

Het moment was daar, de echte start van onze 3 maand stage. Om 8.30 namen we de bus en gingen we, niet wetend wat ons te wachten stond, naar de stageplaatsen. Een spannend begin van onze dag.

Joyce: Ik werd meteen warm onthaald op de afdeling ‘rehabilitacion’. Ik volg samen met 2 andere studenten 1 van de 3 ergotherapeuten die in het ziekenhuis werken. Het ziekenhuis zelf is niet zo groot en dus weinig kans dat ik verdwaal, dit is natuurlijk nooit zeker bij mij… De dag loopt van 8.15 uur tot 14.30 uur en wordt gevuld door individuele therapieën vooral aan mensen met een CVA (hier ICTUS genaamd). Zowel de studenten als stagementor spreken geen Engels dus moesten we Spaans spreken aangevuld met gebarentaal.

Wat mij meteen opviel waren de middelen die ze hier gebruikte. De meeste dingen die ze gebruikte waren zelf gemaakt, ze zijn hier heel creatief want ze moeten het zo goedkoop mogelijk houden. Dit is leuk om ideetjes op te doen.

Elfriede: Ook op mijn stageplaats (een cntrum voor mensen met Alzheimer) werd ik warm onthaald, met bijhorende kussen (blijkbaar een gewoonte hier). Mijn mentor is ook heel lief en probeert haar best te doen om Engels te praten, maar de communicatie verloopt nog moeizaam. Ik probeer ook mijn beste Spaans boven te halen. Gelukkig is er nog een andere stagiaire die wel wat Engels praat en het Spaans vertaalt.
Ik werk deze week van 9u tot 13u. Maar vanaf volgende week van 9u tot 13u en van 15u tot 17u. In het centrum kunnen de cliënten op dinsdag rekensommen maken en krijgen ze geheugentraining.

Na onze stage was het nog een rustig namiddagje. We sloten de dag af met een heerlijke, zelfgemaakte ovenschotel. Zelfs onze Chinese huisgenote wou een stukje proeven en was onder de indruk. (jaja, we kunnen er wat van!) :p. Hierna hebben we samen nog wat Spaanse woordenschat opgezocht, hopelijk maakt dit het communiceren morgen wat makkelijker.

Groetjes uit het kouder wordende Zaragoza.

PS: nog steeds problemen met het uploaden van foto’s dus weer maar 1 foto, hopelijk morgen meer geluk.

Vandaag was, zoals de titel het zegt, een drukke dag. Ook een sportieve dag want we hebben toch wat kilometers afgelegd. De dag begon met een uitstapje naar de winkel die hier, in tegenstelling tot bij ons, heel dichtbij is en dus te voet te doen is. Het nadeel aan te voet naar de winkel gaan is dat we alles ook moeten dragen en dat was deze keer heel veel aangezien we vanalles moesten kopen. Zwaar beladen toegekomen op het appartement moesten we snel alles een plaatsje geven en vertrekken richting campus de la salud.

We hadden de weg zondagavond opgezocht en besloten het te voet te doen aangezien het toch maar 21 minuten stappen was. Natuurlijk liep de eerste keer de weg zoeken niet zoals gepland en deden we er dubbel zolang over. Na een goed stuk stappen zijn we uiteindelijk juist op tijd op de campus geraakt voor onze afspraak met Ana Labor, de coördinator van ergotherapie.

Gelukkig waren de 2 studenten die we in Leuven hadden ontmoet ook op de afspraak. Zij waren eigenlijk een beetje onze tolken want Ana Labor kon enkel Spaans en ons Spaans no es muy bien ;). Uiteindelijk hebben we alles begrepen en weten we onze stageplaatsen voor morgen. Elfriede staat in AFEDA, een centrum dat hulp biedt aan mensen met Alzheimer en hun familieleden. Ik (Joyce) sta in het provinciaal ziekenhuis op de afdeling revalidatie.

Nadat we wat hebben rondgestapt op de universiteit met Yune en Maïte (de 2 studenten die we in Leuven leerden kennen) zijn we terug naar huis gegaan. Het was ondertussen weer al 14 uur dus waren we weer helemaal uitgehongerd. Daarna hebben we de routes naar de stageplaatsen opgezocht en afgelegd. We kwamen tot de conclusie dat we dezelfde bus moeten nemen maar Elfriede moet er wat langer opzitten. De weg naar stage is niet moeilijk en niet zo lang. Toppie, langer slapen!

Als we terugkwamen besloten we een abonnement voor de bus voor 3 maand te kopen aangezien we altijd met de bus naar stage gaan of naar de universiteit (want daar is een Erasmusbar die we waarschijnlijk af en toe zullen bezoeken). Wat een kort tripje naar het loket moest worden werd een 2 uur durende trip… Het gebouw waar het loket was lag al veel verder dan we dachten. Dat was nog maar het begin …

Eenmaal in het gebouw aangekomen moesten we zoeken waar het loket lag, ook nog niet zo erg. Maar dan… een rij van minstens een half uur wachten. Als het dan eindelijk aan ons was bleek dat we een pasfoto nodig hadden. Nadat we een foto hadden genomen mochten we terug aan de NOG langere rij aanschuiven. Na weer meer dan een half uur aanschuiven, hebben we toch ons abonnement verkregen, met een ‘prachtige’ foto op.

Na nog een korte stop in de winkel kwamen we uitgeput en jaja uitgehongerd toe in ons appartement. Te moe en uitgehongerd om nog eten te maken dus schafte de pot aperitiefhapjes gevolgd door een sandwichke (Elfriede) en een kom cornflakes (Joyce). De avond werd nog gevuld met wat opzoekingswerk van Spaanse zinnen en woorden, een douchke en een blogberichtje.

Zoals jullie kunnen zien dus een heeeel drukke dag,

Nog steeds zonnige groetjes uit Zaragoza.

PS: meer foto’s volgen nog want we kunnen ze nu niet uploaden.