Onze eerste nacht in Tambacounda zijn we bevroren (hele straffe airco hier!) en vol muggenbeten wakker geworden (onze muggennetten zitten vol gaten…). We merkten al snel dat we hier geen drie maanden konden verblijven dus zijn op woensdag (15 november 2016) samen met Anja (zij reist de eerste week mee met ons en onderhoudt de stedenband van Sint-Niklaas met Tambacounda) op zoek gegaan naar een ander verblijf. Dit was op z’n Afrikaans: we dachten dit op een voormiddag geregeld te krijgen, maar zijn er een hele dag mee bezig geweest om uiteindelijk terug naar onze kamer in l’école de sante te slapen. Op dinsdag bezochten we ook La Centre de Sante hier in Tambacounda. Hier zullen we de laatste vier weken stage lopen. Na onze huizenjacht door Tambacounda werden we uitgenodigd op de diploma-uitreiking van de snit-en-naad-cursus. Deze werd een week lang gegeven door een Vlaamse vrouw aan lokale kleermakers. Tijdens de uitreiking mochten we plaatsnemen aan de erentafel en ook elk een diploma uitreiken (de foto’s volgen nog!). Nadien wouden alle deelnemers ook nog eens apart met ons op de foto. ’s Avonds zijn we nog in een klein winkeltje wat eten gaan zoeken en voor we het wisten was het donker (om 19u is het hier pikkedonker!).
Op woensdag 16 november 2016 startte we onze eerste dag op stage. STRESS STRESS STRESS! Om 8 uur werden we verwacht bij de directrice van L’Hôpital Régional de Tambacounda. Zij bracht ons naar de materniteit. We konden ons omkleden in een kamertje dat ook gebruikt wordt als slaapplaats voor vroedvrouwen, als keuken en als badkamer. Nadien maakten we kennis met de vroedvrouwen en een andere student uit België. We werken hier in twee shiften: de dag – van 8u tot 16u – en de nacht – van 16u tot 8u. Niemand komt hier op tijd, dus de uren lopen regelmatig uit. Per shift zijn er twee vroedvrouwen en een verpleegster. De materniteit en verloskamer is een grote zaal. Er zijn 11 ‘bedden’ (dit zijn eerder metalen tafels). In deze zaal ligt alles wat door elkaar: patiënten die een gynaecologische ingreep hebben gehad, vrouwen met prenatale complicaties, vrouwen in arbeid, pas bevallen vrouwen, … Elke vrouw krijg bij opname een voorschrift (geschreven door de vroedvrouwen) met de nodige medicatie en het nodige materiaal. Dit moet door de familie gekocht worden in de apotheker. Elke vrouw heeft haar zakje/doos met materiaal op haar ‘bed’ staan. Als de medicatie op is, kan er niets meer worden bijgegeven (tenzij de familie nieuwe medicatie gaat halen). Ook de handschoenen voor de bevalling moeten op voorhand aangekocht worden. De vroedvrouwen hier doen heel weinig in de verzorging van hun patiënten. Het is vooral de familie die de zorg op hun nemen. De familie van de patiënten zitten de hele dag buiten en komen af en toe eten en drinken brengen. In de voormiddag hebben we dus veel indrukken opgedaan. Tot er plots een vrouw op een brancard binnengebracht werd. De vroedvrouwen zaten zoals meestal op de bureau TV te kijken terwijl Caitlin en ik de vrouw aan het opvangen waren. Toen Caitlin de lakens opzij deed, riep ze ‘Eliya, dat kindje is er!’. Ik keek en zag dat het een stuitbevalling was. Caitlin schoot haar handschoenen aan en ondertussen kwam een van de vroedvrouwen rustig aangewandeld om te kijken wat er gebeurde. Caitlin deed de bevalling (de eerste stuitbevalling!) maar toen de placenta maar niet wou komen zei ze ‘Eliya, ik voel iets hard. En precies ook vingertjes.’. Ook ik deed mijn handschoenen aan en voelde: er was nog een tweede kindje op komst. Niemand wist dat dit een tweelingzwangerschap was. Zo deden we dus elk een uitdrijving en deden we samen de opvang van de twee pasgeboren jongetjes die volledig in orde waren. We werden vandaag ook geconfronteerd met een dood kindje na een keizersnede. Dit is hier harde realiteit.
’s Avonds konden we verhuizen naar ons nieuwe stekje en hebben we nog veel moeten regelen (de WiFi, die nog steeds niet in orde is (normaal lukt dit tegen maandag), een kast zodat onze valiezen eindelijk eens uitgepakt geraken). Nadien zijn we samen met Anja en twee lokale vrienden gaan eten in het hotel van Anja. Leuk weetje: onze namen zijn hier moeilijk uit te spreken, dus besloten ze om ons Afrikaanse namen te geven: Eliya is Penda en Caitlin en Adja
Op donderdag 17 november 2016 waren er jammer genoeg geen bevalling maar heeft Caitlin meegelopen met een van de vroedvrouwen op de gang waar vrouwen met gynaecologische problemen verzorgd worden (zij liggen hier met 4 samen op een kamer). ’s Avond hebben we voor de eerste keer zelf gekookt (zie foto) en hebben we pannenkoeken proberen maken (de eerste pannenkoek mislukt altijd!)
Op vrijdag 18 november 2016 hadden we een mindere dag op stage. Er waren vier vrouwen in arbeid maar het is hier de gewoonte om tijdens de arbeid de vrouwen niet/amper te onderzoeken en weinig te begeleiden. De vroedvrouw schiet pas tevoorschijn als het hoofdje al bijna geboren is. Dit is echt wel wennen voor ons. Caitlin en ik deden samen de opvang van een kindje van een moeder met eclampsie (zwangerschapsvergiftiging met convulsies) dat er slecht aan toe was. Het kindje is er door gekomen maar was is een slechte toestand. Het werd al snel naar de pediatrie gebracht dus we weten niet hoe het verder afgelopen is. ’s Avonds werden we uitgenodigd bij Yoro (hij regelde het appartement voor ons) zijn gezin om onze tot nu toe favoriete schotel, Yassa Poulet, de komen maken en eten. We leerden de hele familie kennen en hadden een leuke avond.
Nu gaan we slapen en hebben gepland om dit weekend voor school te werken en te gaan zwemmen.
Liefs,
Catilin en Eliya
