Caitlin en Eliya op stage in Senegal

We dachten om op onze eerste zaterdag eens goed uit te slapen… Verkeerd gedacht! De Senegalese kruiden waren ons blijkbaar niet goed bevallen waardoor we met buikkrampen om 8u ’s ochtends opstonden. In de loop van de dag hebben we ons appartementje een beetje gepoetst en vooral gewerkt aan onze bachelorproef. ’s Avonds wouden we graag in hotel Oasis (het hotel waar Anja logeert) gaan eten. Toen we aankwamen op het rond punt waar normaal veel taxi’s passeren, zagen we er geen enkele… Er was die dag een religieus feest in Touba waar bijna iedereen naartoe ging en er daardoor weinig taxi’s reden. We bleven maar wachten en wachten tot we besloten om al een eindje te voet te gaan met het gedacht onderweg wel een taxi tegen te komen. Een kilometer verder hadden we nog steeds geen taxi gezien en bleven we verder (in het pikkedonker met een klein zaklampje) wandelen. Na 2 kilometer gestapt te hebben, vroegen we ons af hoe ver het nog was. We dachten er bijna te zijn maar het bleef maar duren. Na 4 kilometer te wandelen en ondertussen een vriend van ons tegen te komen die ons een taxi ging regelen na ons diner, kwamen we om 23u aan in het hotel… EINDELIJK! Na het diner werden we zoals beloofd door een taxi naar huis gebracht. Toen we aankwamen aan onze poort kwamen we tot de conclusie dat onze buren de poort met een grendel langs binnen hadden vast gedaan. Er zat dus maar een ding op… Over het muurtje klimmen! Met een zetje van Eliya raakte ik over het muurtje en kon ik de poort openen. We konden na een lange dag eindelijk gaan slapen…

Zondag zijn we gaan zwemmen in hotel Oasis bij Anja en hebben we daar ’s middags ook gegeten. Na een gezellige dag aan het zwembad kwamen we aan in ons appartement waar de elektriciteit was uitgevallen omdat Mamy (onze huisbazin) de rekening niet betaald had. We belden Mamy en Yoro op om de elektriciteit te komen maken. Na de vele tegenslagen van de voorbije week konden we hier niet meer met lachen en heeft Yoro het voor ons opgenomen. Yoro vertelde aan Mamy dat dit niet door de beugel kon en om het met de wijze woorden van Yoro te zeggen: Elle n’est pas intelligent, pas du tout! Uiteindelijk werd de elektriciteit die avond nog gemaakt en konden we nog wat verder werken voor school.

Maandag startten we weer met vol goede moed aan onze stageweek. Eliya en ik hebben beiden een bevalling gedaan. Leuk weetje: er loopt nu een Senegaleesje rond met de naam Eliya! Die dag hebben we twee sectio’s (keizersnedes) bijgewoond. Eén van een baby met hydrocefalie (waterhoofd) en één van een patiënt met een retroplacentair hematoom (een bloeduitstorting achter de placenta).  Die dag hebben we ook een stuitbevalling gezien van een mors in utero (dood kindje) waarvan we niet wisten dat het een mors was. We hebben die dag veel kunnen/mogen doen en was er een leuke samenwerking met de vroedvrouwen. ’s Avonds zijn we voor Anja’s afscheid gaan eten met haar collega’s en schepenen van Tambacounda. Toen we thuis aankwamen was er weer geen elektriciteit… Gelukkig bracht Mamy het snel in orde.

Dinsdag was het geen leuke dag op stage. Er kwam een vrouw binnen op een brancard. De gynaecoloog onderzocht haar direct en we zagen dat de navelstreng eruit hing. Het eerste kindje was thuis geboren, het andere was een stuit en moest nog geboren worden. Toen de stuit geboren werd zagen we dat het kindje gemacereerd was en al minstens een week geleden gestorven was. Eliya heeft de bevalling geassisteerd, wat zeker niet makkelijk was voor haar. Voor ons allemaal was dit moeilijk om dit te zien. Die dag waren er in totaal 3 dode kindjes. We moesten ze wegen, inbunselen en in een doos meegeven aan de familie. Op het einde van de dag hebben we beide nog een bevalling kunnen doen en hebben we deze dag toch nog positief kunnen afsluiten. ’s Avonds hebben we nog wat gekookt en aan onze bachelorproef gewerkt.

Woensdag was het redelijk kalm op de dienst. Er kwam ’s morgens een vrouw binnen met last aan haar maag, ze had een verhoogde bloeddruk en kreeg binnen het uur een eclampsie aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval). We hebben haar sectio (keizersnede) bijgewoond en de opvang van haar kindje gedaan. Het kind ademde niet en had een heel trage hartslag. Samen met de vroedvrouw begon Caitlin het kind te reanimeren. Het kind kwam er door, de moeder helaas niet. Als gevolg van de eclampsie-aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval) vielen haar organen uit en is ze die avond gestorven.

Donderdag: onze eerste nachtshift! Om 16u begonnen we eraan. Het was zeer kalm maar hadden toch ons werk met het geven van medicatie aan al de patiënten. Om 21u begonnen de vroedvrouwen te koken en mochten we proeven van hun kookkunsten. Zoals verwacht was het zeer lekker maar waren de Senegalese kruiden weer sterk aanwezig. Het  beloofde ons terug een goede nachtrust… Rond 12u gingen de vroedvrouwen slapen en bleven we wakker voor het verderzetten van de behandelingen en de eventuele opvang van een vrouw in arbeid. Jammer genoeg hebben we deze nacht geen vrouw in arbeid kunnen opvangen. Na onze nachtshift zijn we vertrokken naar hotel Oasis waar we onze slaap hebben ingehaald aan het zwembad en we wakker zijn geworden met een mooi roodbruin kleurtje! ’s Avonds deden we nog wat boodschappen en maakten we weer lekkere pasta klaar!

Liefs Caitlin & Eliya!

Onze eerste nacht in Tambacounda  zijn we bevroren (hele straffe airco hier!) en vol muggenbeten wakker geworden (onze muggennetten zitten vol gaten…). We merkten al snel dat we hier geen drie maanden konden verblijven dus zijn op woensdag (15 november 2016) samen met Anja (zij reist de eerste week mee met ons en onderhoudt de stedenband van Sint-Niklaas met Tambacounda) op zoek gegaan naar een ander verblijf. Dit was op z’n Afrikaans: we dachten dit op een voormiddag geregeld te krijgen, maar zijn er een hele dag mee bezig geweest om uiteindelijk terug naar onze kamer in l’école de sante te slapen. Op dinsdag bezochten we ook La Centre de Sante hier in Tambacounda. Hier zullen we de laatste vier weken stage lopen. Na onze huizenjacht door Tambacounda werden we uitgenodigd op de diploma-uitreiking van de snit-en-naad-cursus. Deze werd een week lang gegeven door een Vlaamse vrouw aan lokale kleermakers. Tijdens de uitreiking mochten we plaatsnemen aan de erentafel en ook elk een diploma uitreiken (de foto’s volgen nog!). Nadien wouden alle deelnemers ook nog eens apart met ons op de foto. ’s Avonds zijn we nog in een klein winkeltje wat eten gaan zoeken en voor we het wisten was het donker (om 19u is het hier pikkedonker!).

Op woensdag 16 november 2016 startte we onze eerste dag op stage. STRESS STRESS STRESS! Om 8 uur werden we verwacht bij de directrice van L’Hôpital Régional de Tambacounda. Zij bracht ons naar de materniteit. We konden ons omkleden in een kamertje dat ook gebruikt wordt als slaapplaats voor vroedvrouwen, als keuken en als badkamer. Nadien maakten we kennis met de vroedvrouwen en een andere student uit België. We werken hier in twee shiften: de dag – van 8u tot 16u – en de nacht – van 16u tot 8u. Niemand komt hier op tijd, dus de uren lopen regelmatig uit. Per shift zijn er twee vroedvrouwen en een verpleegster. De materniteit en verloskamer is een grote zaal. Er zijn 11 ‘bedden’ (dit zijn eerder metalen tafels). In deze zaal ligt alles wat door elkaar: patiënten die een gynaecologische ingreep hebben gehad, vrouwen met prenatale complicaties, vrouwen in arbeid, pas bevallen vrouwen, … Elke vrouw krijg bij opname een voorschrift (geschreven door de vroedvrouwen) met de nodige medicatie en het nodige materiaal. Dit moet door de familie gekocht worden in de apotheker. Elke vrouw heeft haar zakje/doos met materiaal op haar ‘bed’ staan. Als de medicatie op is, kan er niets meer worden bijgegeven (tenzij de familie nieuwe medicatie gaat halen). Ook de handschoenen voor de bevalling moeten op voorhand aangekocht worden. De vroedvrouwen hier doen heel weinig in de verzorging van hun patiënten. Het is vooral de familie die de zorg op hun nemen. De familie van de patiënten zitten de hele dag buiten en komen af en toe eten en drinken brengen. In de voormiddag hebben we dus veel indrukken opgedaan. Tot er plots een vrouw op een brancard binnengebracht werd. De vroedvrouwen zaten zoals meestal op de bureau TV te kijken terwijl Caitlin en ik de vrouw aan het opvangen waren. Toen Caitlin de lakens opzij deed, riep ze ‘Eliya, dat kindje is er!’. Ik keek en zag dat het een stuitbevalling was. Caitlin schoot haar handschoenen aan en ondertussen kwam een van de vroedvrouwen rustig aangewandeld om te kijken wat er gebeurde. Caitlin deed de bevalling (de eerste stuitbevalling!) maar toen de placenta maar niet wou komen zei ze ‘Eliya, ik voel iets hard. En precies ook vingertjes.’. Ook ik deed mijn handschoenen aan en voelde: er was nog een tweede kindje op komst. Niemand wist dat dit een tweelingzwangerschap was. Zo deden we dus elk een uitdrijving en deden we samen de opvang van de twee pasgeboren jongetjes die volledig in orde waren. We werden vandaag ook geconfronteerd met een dood kindje na een keizersnede. Dit is hier harde realiteit.

’s Avonds konden we verhuizen naar ons nieuwe stekje en hebben we nog veel moeten regelen (de WiFi, die nog steeds niet in orde is (normaal lukt dit tegen maandag), een kast zodat onze valiezen eindelijk eens uitgepakt geraken). Nadien zijn we samen met Anja en twee lokale vrienden gaan eten in het hotel van Anja. Leuk weetje: onze namen zijn hier moeilijk uit te spreken, dus besloten ze om ons Afrikaanse namen te geven: Eliya is Penda en Caitlin en Adja

Op donderdag 17 november 2016 waren er jammer genoeg geen bevalling maar heeft Caitlin meegelopen met een van de vroedvrouwen op de gang waar vrouwen met gynaecologische problemen verzorgd worden (zij liggen hier met 4 samen op een kamer). ’s Avond hebben we voor de eerste keer zelf gekookt (zie foto) en hebben we pannenkoeken proberen maken (de eerste pannenkoek mislukt altijd!)

Op vrijdag 18 november 2016 hadden we een mindere dag op stage. Er waren vier vrouwen in arbeid maar het is hier de gewoonte om tijdens de arbeid de vrouwen niet/amper te onderzoeken en weinig te begeleiden. De vroedvrouw schiet pas tevoorschijn als het hoofdje al bijna geboren is. Dit is echt wel wennen voor ons. Caitlin en ik deden samen de opvang van een kindje van een moeder met eclampsie (zwangerschapsvergiftiging met convulsies) dat er slecht aan toe was. Het kindje is er door gekomen maar was is een slechte toestand. Het werd al snel naar de pediatrie gebracht dus we weten niet hoe het verder afgelopen is. ’s Avonds werden we uitgenodigd bij Yoro (hij regelde het appartement voor ons) zijn gezin om onze tot nu toe favoriete schotel, Yassa Poulet, de komen maken en eten. We leerden de hele familie kennen en hadden een leuke avond.

Nu gaan we slapen en hebben gepland om dit weekend voor school te werken en te gaan zwemmen.

Liefs,

Catilin en Eliya

Door de Afrikaanse WiFi kunnen we vandaag pas starten met onze blog. Hier nog een bericht van 14 november 2016:

Wij zijn goed aangekomen in Dakar. We hebben een goede vlucht gehad en zijn meteen opgehaald op de vlieghaven. We hebben overnacht in de ViaVia, een klein hotelletje vlak bij de oceaan (zie foto!). Deze ochtend werden we om 9u opgehaald om te vertrekken naar Tambacounda, een trip van ongeveer 450 km.  Om 16u kwamen we aan en werd onze kamer getoond. We verblijven op het domein van l’école de sante (foto’

Het strand aan de Atlantische Oceaan vlakbij ons hotelletje in Dakar

s volgen nog. De wifi is nogal traag!). Tegen 19u hadden we een afspraak op het stadhuis en leerden we de burgemeester en zijn schepenen kennen. Wij gaan nu slapen (met het geluid honderden krekels op de achtergrond!)

Veel liefs,
Caitlin en Eliya