Caitlin en Eliya op stage in Senegal

Wat gaat de tijd toch snel! Onze twee weken vakantie zijn voorbij en ook onze eerste week stage is voorbij gevlogen!

Zaterdag was een helse dag. Om 7u30 stonden we met onze valiezen klaar in ons hotelletje om terug te gaan naar Tambacounda. De baas van het hotel had voor ons een taxi geregeld die ons naar taxi brousse ging vervoeren. Eenmaal bij taxi brousse (wat maar een 5 minuten rijden was) vroeg de taxichauffeur 5000 CFA!  Dit lieten we dus niet zomaar gebeuren en vertelden hem dat een taxirit zoals deze normaal gezien maar 500 CFA of maximum 1000 CFA kost. Hij ging hier niet mee akkoord en wou absoluut niet van zijn prijs afwijken. Na een halfuur te discussiëren (met het nodige geroep en getier), hebben we uiteindelijk “maar” 2000 CFA betaald. Op de verzamelplaats van taxi brousse liepen zeer veel kindjes te bedelen. Omdat onze familie een overdosis aan koeken hadden meegegeven en we dit niet allemaal op deze korte tijd nog konden opeten, hebben we de koekjes aan de bedelende kindjes gegeven. We hadden wel verwacht dat ze hier gretig naar gingen zijn maar niet dat ze hier om gingen vechten (er zijn geen gewonden gevallen).Toen we eindelijk in taxi brousse zaten belde Mamy… Ze was een al een week op reis in Dakar en had de sleutel van ons huisje meegenomen! Gelukkig kwam ze al snel met de oplossing dat we bij haar mochten logeren en ze iemand ging sturen met de sleutel zodat we zondag in ons huisje konden. Omdat we niet rechtstreeks van Saly naar Tambacounda konden rijden moesten we overstappen in Kaolack.. Toen we in Kaolack arriveerden werden we bestormd door een groep taxichauffeurs (iedereen dat hier met een auto rijdt, denkt dat hij taxichauffeur is). Uiteindelijk na weer een half uur te discussiëren over de prijs hadden we een goede deal gesloten en konden we voor weinig geld eindelijk verder reizen naar Tambacounda. In Tambacounda zijn we eerst om water gegaan omdat we helemaal uitgedroogd waren van de helse rit in taxi brousse en hadden we wat eten voor die avond gekocht. We hebben ons toen bij Mamy kunnen douchen, wat eten gemaakt en vooral nog wat voor school gewerkt. Zondag hadden we eindelijk onze sleutel gekregen en konden we in ons huisje. Maandag begonnen we onze eerste stageweek van het nieuwe jaar! Tijdens onze nachtshift hebben we in totaal 5 bevallingen kunnen doen! (Eliya 2 en Caitlin 3) Ook woensdag hebben we een nachtshift gedaan waarin Eliya onder andere een manuele revisie (manueel afhalen van placenta(resten))  heeft gedaan omdat er nog een stukje vlies was achtergebleven. Caitlin heeft toen 2 bevallingen die nacht gedaan waardoor ze bijna aan haar 40ste bevalling zit! In het weekend hebben vooral goed doorgewerkt voor school want onze deadlines komen steeds dichterbij… Maar zijn we natuurlijk ook nog eens op restaurant gegaan om er even tussenuit te zijn. We worden steeds meer bewust van hoelang we hier eigenlijk al verblijven en wat we hier allemaal al hebben meegemaakt en gezien. We beseffen dat dit zeker en vast een toffe ervaring was maar zien er stiekem ook naar uit om terug naar België te gaan. Nog 3 weekjes en we zijn terug!

Liefs,

Caitlin en Eliya

GELUKKIG NIEUWJAAR!

Op kerstdag gingen we de straatjes van Saly ontdekken. ’s Avonds genoten we van het mooie uitzicht dat we hebben vanuit het terras van het hotel. Op maandag 26 december was het ‘a day at the spa’. We trakteerden onszelf op een dagje welness met een heerlijke massage. We konden helemaal ontspannen aan de tweede helft van ons verblijf in Senegal beginnen (we zitten al in de helft!). Op dinsdag namen we de taxi naar Somone, een dorpje hier ±20 km vandaag. In dit dorpje hebben veel Europeanen een buitenverblijf. Dit dorpje staat bekend om zijn mooie stranden en dit kunnen we nu bevestigen! Donderdag maakten wij een van onze dromen waar: we deden een safari! We gingen naar het ‘Reserve de Bandia’, een safaripark hier vlakbij. We zager er een koppel witte neushoorns op minder dan tien meter van onze jeep vandaan! Verder zagen we veel aapjes, antilopen, impala’s, giraffen, zebra’s, krokodillen, buffels, eekhoorns, blauwe vogels en babywrattenzijntjes (dat zijn baby Pumbaa’s!). Vrijdag gingen we een dag naar Dakar en zetten we ’s avonds Siggi af op de vlieghaven. We hadden gehoord dat er een McDonalds was in Dakar en we keken dus al meer dan een maand uit naar een goeie, vettige hamburger en chicken nuggets. Jammer genoeg bleek deze McDonalds helemaal niet te bestaan… Gelukkig vonden we een Afrikaanse variant en konden we toch nog genieten van een berg chicken nuggets en hamburgers. Op 30 december gingen we ’s ochtends naar de markt van Mbour, een van de grootste markten van Senegal. We werden daar overdonderd door mensen die ons wouden ‘helpen’, maar eigenlijk uit waren op geld. In de namiddag ontspanden we nog wat aan het zwembad en nadien maakten we ons klaar om oudejaar te vieren. ’s Avonds gingen we eten in ons favoriete restaurant in Saly, ‘La Riviera’. Een sfeervolle keet die veel touristen aantrekt. Tijdens het eten was er leuke achtergrondmuziek en na het eten brak het feestje los: er kwam een DJ draaien en Caitlin en ik gingen helemaal los (er zijn filmpjes maar deze zijn voor een select publiek). Nadien gingen we samen met een local naar de discotheek van Saly. Op de eerste dag van het nieuwe jaar deden we lekker lui: we bleven de hele dag op het hotel en genoten van de zon en het zwembad (en we beginnen eindelijk een kleurtje te krijgen!). Ook onze goede voornemens maakten we waar: op 2 januari werkten we de hele dag voor school. Nochtans: dat probeerden we. De hele dag door waren er stroompannes waardoor ook de wifi wegviel en waardoor we het werken voor school wel moesten afwisselen met af en toe eens een duik in het zwembad. Op 3 januari maakten we onze tweede droom waar: we gingen opnieuw naar het strans van Somone en volgde surfles. Dit ging ons goed af en we beslisten om de rest van de week extra surflessen te nemen. We kijken al uit naar morgen en proberen nog zo veel mogelijk te genieten van onze laatste dagen vakantie.

Liefs,

Caitlin en Eliya

Salaamaalekum! Het is alweer lang geleden dat we iets van ons hebben laten horen maar het zijn al twee drukke weken geweest. We zijn namelijk vorige week maandag gestart in Centre de Santé. Dit is een kleiner ziekenhuis dan hôpital regional. Hier is er enkel een materniteit, labo en radiologie. Op de materniteit komen vrouwen voor pre- en postnatale consultaties en bevallen ze in dit ziekenhuis indien er geen complicaties zijn. Zijn er wel complicaties dan worden ze voor, tijdens of na de bevalling doorgestuurd naar l’hôpital régional. In deze twee weken deden we vier nachtshiften (opnieuw van 17u tot 9u) en één dagshift (8u tot 17u). Tijdens deze shiften hebben we in totaal 23 bevallingen kunnen doen en zit Eliya al aan haar 40ste bevalling! Beiden hebben we een bevalling van een tweeling gedaan. Deze waren ook beiden een stuitbevalling en hebben we in totaal al 4 stuitbevallingen gedaan.
Op onze eerste dag hadden we al een vermoeiende bevalling. Caitlin heeft haar workout gehad. Ze heeft namelijk een halfuur fundusdruk moeten geven nadat de vrouw al twee uur aan het persen was. Het was noodzakelijk dat de baby zo snel mogelijk geboren werd. Toen de baby eindelijk geboren werd, waren we beiden verbaasd dat alles goed ging met de baby.
We hebben ook onze ‘Nacht der Sturzgeboorten’ achter de rug: elke vrouw die binnen kwam had een hele snelle arbeid en een nog snellere bevalling. Een van de vrouwen die Eliya onderzocht had was op vijf minuten tijd van vier centimeter naar volledige ontsluiting gegaan. Net op tijd handschoenen kunnen aandoen om de baby aan te pakken. Na de geboorte van dit kindje merkte ze dat er een nog een tweede zat te wachten om geboren te worden: de eerste tweelingbevalling van Eliya. Later die nacht is er ook nog een vrouw binnengekomen waarvan het hoofd van het kindje reeds geboren was. Opnieuw kon Eliya vlug haar handschoenen aandoen om de bevalling te doen. Caitlin kon deze nacht vier rustige bevallingen doen.
De tweede week was rustiger maar daarom niet minder speciaal. We hebben twee bevallingen ‘en style libre’ begeleid en gedaan (dit zijn bevallingen in een andere houding dan de gynaecologische houding, zoals handen en knieën). Caitlin zette haar eerste episiotomie (knip).
Gisteren, vrijdag 23 december 2016, zijn we om 8 uur vertrokken naar Mbour met Taxi Brousse. Dit is een auto waar normaal gezien zes personen in passen maar waar wij met negen inzaten. Het was een vermoeiende rit en toen we eindelijk aankwamen in Mbour (na zes uur) reed de taxi door met een deel van onze bagage. De achtervolging werd ingezet en Eliya bemachtigde de bagage. Nadien namen we een taxi naar het hotel waarvan de chauffeur de taxi vastreed in een zandweg. Toen we eindelijk, heelhuids, waren aangekomen in ons hotel hebben we ons wat opgefrist, het strand bezocht en in ons hotelletje lekker en goedkoop (voor- en hoofdgerecht + dessert = €10,00) gegeten! Caitlin was heel moe en ging vroeg gaan slapen tot er plots een grote verrassing aan haar bed stond. Caitlin haar vriend Siggi was zonder ze het wist naar Senegal gekomen.
Zaterdag zijn we Saly ( een stadje naast Mbour) gaan bezoeken. Daar hebben we het marktje eens bezocht en hebben we ondervonden dat de locals hier heel opdringerig en zelfs kwaad kunnen zijn als je hen vriendelijk afwijst. De locals wouden ons namelijk allemaal een tour geven maar we gingen hier niet altijd op in waardoor ze dus agressief konden reageren. Uiteindelijk was er toch een gids die ons vriendelijk aansprak om met hem een tour te doen in het stadje en ons het slavernijhuis liet zien, de vismarkt, de haven en de befaamde baobab boom waar we onze handen op moesten leggen en een wens moesten doen zodat we een gelukkig en lang leven gingen hebben.
’s Avonds zijn we naar het casino geweest in Saly waar we kerstavond uitgebreid hebben kunnen vieren en ons toch een beetje thuis voelden door het Westerse eten en natuurlijk het gezelschap van thuis erbij te hebben! Daarna gingen we nog gezellig iets gaan drinken in de lounge en gingen we voldaan naar huis.

Liefs,
Caitlin en Eliya

Zaterdag hebben we eens goed uitgeslapen want zo’n nacht van 17u is toch wel vermoeiender dan we dachten. We hebben die dag nog wat gewerkt voor school. Zondag waren we uitgenodigd om te eten bij SG (secrétair générale). Daar hebben we ons favoriet Senegalees gerecht ‘Yassa poulet’ gegeten. Nadien mochten we in onze Afrikaanse kleedjes met de familie van SG naar Coupe du maire (een voetbalmatch georganiseerd door de burgemeester waarbij verschillende districten uit Tambacounda tegen elkaar spelen). Voor de match moesten we samen met de contacten van de burgemeester alle spelers en scheidsrechters ‘bonne chance’ wensen. Tijdens de match hebben we heel wat gezien, onder andere de mascotte (zie foto!). Zijn speciale verschijning zal ons zeker bij blijven! Ze kwamen ook rond met ijsjes (in een zakje) die we natuurlijk eens moesten proeven. Na de match heeft SG  ons naar huis gebracht en konden we na toch wel een vermoeiende dag in ons bedje kruipen.

Maandag hebben we de nachtshift gedaan en hebben we elk 2 bevallingen kunnen doen. Ook vrijdag deden we de nachtshift waar we elk een bevalling konden doen en 5 keizersnedes hebben gezien. Zaterdag hebben we uitgeslapen na onze shift en zijn we ’s avonds in hotel Oasis uitgebreid gaan eten (omdat we vonden dat we dit wel hadden verdiend!). Zondagmorgend zijn we naar de markt gegaan en veel groenten, fruit en kruiden gekocht om eens deftig te koken thuis. Daarvan hebben we frietjes en hamburgers met een slaatje gemaakt dat nu op ons ligt te wachten. Smakelijk!

Op zaterdag werden we om 11 uur opgehaald door SG en zijn vrouw om naar de markt te gaan en inkopen te doen om het middageten te maken. We waren enorm hard onder de indruk van de markt want dit is echt een doolhof van kraampjes met producten die we nog nooit gezien hadden. Gelukkig hadden we een gids die ons meenam naar de beste kraampjes! Nadien hebben we bij SG thuis met alle vrouwen gekookt. Het eindresultaat (na 4 uur koken, want dat doen ze hier echt op hun gemak) was weer superlekker (we verzamelen hier ook de recepten zodat we dit thuis ook kunnen proberen maken). Zondag is het hier Coupe du Maire. Dit is een voetbalwedstrijd georganiseerd door de burgemeester van Tambacounda. Alle vrouwen komen hier naartoe in typische Afrikaanse kledij . Na het eten gingen we met SG naar de kleermaker want ook wij hebben een op maat gemaakt typisch Afrikaans kleed nodig. Wij zijn benieuwd hoe dit er zal uitzien (en zeker hoe de felle stof er op onze bleke huid zal uitzien…). Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij Mamy en hebben we ook daar enorm lekker gegeten.

Op zondag werkten we de hele dag voor school, want we hebben een hele hoop taken: stagetaken, bachelorproef, reflectieverslagen, … ’s Avonds gingen we met Yoro eten in hotel Oasis.

Het begin van de (al derde, de tijd gaat snel!) week was heel rustig. Maandag en dinsdag was er niemand in arbeid, maar we konden wel onze dagen vullen met het verzorgen van patiënten met complicaties (want deze blijven komen). Op woensdag was het opnieuw rustig, maar kon Eliya wel een bevalling doen van een kindje van maar 26 weken. Deze vrouw werd ingeleid omdat haar vliezen vroegtijdig gebroken waren. Het kindje was jammer genoeg reeds overleden. Op donderdag deden we opnieuw een nachtshift. Omdat het vorige keer zo rustig geweest was, waren we nu beter voorbereid en namen we een boek voor school mee. We hebben echter geen letter kunnen lezen in dit boek, wat heel positief is. De nachtshift was heel druk: we begonnen allebei onze shift met een bevalling, waarvan Eliya haar eerste bevalling op de grond. Na deze bevallingen moest er veel medicatie gegeven worden en hadden we daar onze handen mee vol. Voor we het wisten vertrokken de pas bevallen mama’s al naar huis. Rond twee uur ’s nachts kwam er een vrouw binnen die doorgestuurd was door la Centre de Sante. Zij stond al 18 uur op 10 cm. Na een onderzoek door de vroedvrouw bleek dat ze een uterusruptuur had (dit is een gescheurde baarmoeder). Deze vrouw moest dus zo snel mogelijk een keizersnede hebben dus de gynaecoloog werd opgebeld. Het was voor ons allebei de eerste keer dat we een uterusruptuur zagen, dus we volgden de hele operatie mee. Gek om te zien hoe zo’n dikke spierlaag kan scheuren. Het kindje was jammer genoeg reeds overleden. Naar het einde van de shift toe kwamen er opnieuw twee vrouwen in arbeid binnen (de bevallingen lijken hier per twee te komen! Dat maakt het wel gemakkelijker om ze te verdelen). De vrouw die Eliya volgde, opnieuw een vrouw met pre-eclampsie, kon meteen beginnen persen want zij had 10 cm bij het binnen komen. Caitlin stond klaar om de eerste opvang van het kindje te doen maar moest jammer genoeg vaststellen dat het kindje overleden was. De vrouw die Caitlin volgde bleef lang op 6 cm staan. Toen haar vliezen braken, ging het ineens goed vooruit en kon ook Caitlin aan de bevalling beginnen. Aan de buik van deze vrouw te zien konden we een groot kindje verwachten en dat was het ook: 4600g. Wij ging moe maar tevreden naar huis na onze tweede nacht.

Liefs,

Caitlin en Eliya

We dachten om op onze eerste zaterdag eens goed uit te slapen… Verkeerd gedacht! De Senegalese kruiden waren ons blijkbaar niet goed bevallen waardoor we met buikkrampen om 8u ’s ochtends opstonden. In de loop van de dag hebben we ons appartementje een beetje gepoetst en vooral gewerkt aan onze bachelorproef. ’s Avonds wouden we graag in hotel Oasis (het hotel waar Anja logeert) gaan eten. Toen we aankwamen op het rond punt waar normaal veel taxi’s passeren, zagen we er geen enkele… Er was die dag een religieus feest in Touba waar bijna iedereen naartoe ging en er daardoor weinig taxi’s reden. We bleven maar wachten en wachten tot we besloten om al een eindje te voet te gaan met het gedacht onderweg wel een taxi tegen te komen. Een kilometer verder hadden we nog steeds geen taxi gezien en bleven we verder (in het pikkedonker met een klein zaklampje) wandelen. Na 2 kilometer gestapt te hebben, vroegen we ons af hoe ver het nog was. We dachten er bijna te zijn maar het bleef maar duren. Na 4 kilometer te wandelen en ondertussen een vriend van ons tegen te komen die ons een taxi ging regelen na ons diner, kwamen we om 23u aan in het hotel… EINDELIJK! Na het diner werden we zoals beloofd door een taxi naar huis gebracht. Toen we aankwamen aan onze poort kwamen we tot de conclusie dat onze buren de poort met een grendel langs binnen hadden vast gedaan. Er zat dus maar een ding op… Over het muurtje klimmen! Met een zetje van Eliya raakte ik over het muurtje en kon ik de poort openen. We konden na een lange dag eindelijk gaan slapen…

Zondag zijn we gaan zwemmen in hotel Oasis bij Anja en hebben we daar ’s middags ook gegeten. Na een gezellige dag aan het zwembad kwamen we aan in ons appartement waar de elektriciteit was uitgevallen omdat Mamy (onze huisbazin) de rekening niet betaald had. We belden Mamy en Yoro op om de elektriciteit te komen maken. Na de vele tegenslagen van de voorbije week konden we hier niet meer met lachen en heeft Yoro het voor ons opgenomen. Yoro vertelde aan Mamy dat dit niet door de beugel kon en om het met de wijze woorden van Yoro te zeggen: Elle n’est pas intelligent, pas du tout! Uiteindelijk werd de elektriciteit die avond nog gemaakt en konden we nog wat verder werken voor school.

Maandag startten we weer met vol goede moed aan onze stageweek. Eliya en ik hebben beiden een bevalling gedaan. Leuk weetje: er loopt nu een Senegaleesje rond met de naam Eliya! Die dag hebben we twee sectio’s (keizersnedes) bijgewoond. Eén van een baby met hydrocefalie (waterhoofd) en één van een patiënt met een retroplacentair hematoom (een bloeduitstorting achter de placenta).  Die dag hebben we ook een stuitbevalling gezien van een mors in utero (dood kindje) waarvan we niet wisten dat het een mors was. We hebben die dag veel kunnen/mogen doen en was er een leuke samenwerking met de vroedvrouwen. ’s Avonds zijn we voor Anja’s afscheid gaan eten met haar collega’s en schepenen van Tambacounda. Toen we thuis aankwamen was er weer geen elektriciteit… Gelukkig bracht Mamy het snel in orde.

Dinsdag was het geen leuke dag op stage. Er kwam een vrouw binnen op een brancard. De gynaecoloog onderzocht haar direct en we zagen dat de navelstreng eruit hing. Het eerste kindje was thuis geboren, het andere was een stuit en moest nog geboren worden. Toen de stuit geboren werd zagen we dat het kindje gemacereerd was en al minstens een week geleden gestorven was. Eliya heeft de bevalling geassisteerd, wat zeker niet makkelijk was voor haar. Voor ons allemaal was dit moeilijk om dit te zien. Die dag waren er in totaal 3 dode kindjes. We moesten ze wegen, inbunselen en in een doos meegeven aan de familie. Op het einde van de dag hebben we beide nog een bevalling kunnen doen en hebben we deze dag toch nog positief kunnen afsluiten. ’s Avonds hebben we nog wat gekookt en aan onze bachelorproef gewerkt.

Woensdag was het redelijk kalm op de dienst. Er kwam ’s morgens een vrouw binnen met last aan haar maag, ze had een verhoogde bloeddruk en kreeg binnen het uur een eclampsie aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval). We hebben haar sectio (keizersnede) bijgewoond en de opvang van haar kindje gedaan. Het kind ademde niet en had een heel trage hartslag. Samen met de vroedvrouw begon Caitlin het kind te reanimeren. Het kind kwam er door, de moeder helaas niet. Als gevolg van de eclampsie-aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval) vielen haar organen uit en is ze die avond gestorven.

Donderdag: onze eerste nachtshift! Om 16u begonnen we eraan. Het was zeer kalm maar hadden toch ons werk met het geven van medicatie aan al de patiënten. Om 21u begonnen de vroedvrouwen te koken en mochten we proeven van hun kookkunsten. Zoals verwacht was het zeer lekker maar waren de Senegalese kruiden weer sterk aanwezig. Het  beloofde ons terug een goede nachtrust… Rond 12u gingen de vroedvrouwen slapen en bleven we wakker voor het verderzetten van de behandelingen en de eventuele opvang van een vrouw in arbeid. Jammer genoeg hebben we deze nacht geen vrouw in arbeid kunnen opvangen. Na onze nachtshift zijn we vertrokken naar hotel Oasis waar we onze slaap hebben ingehaald aan het zwembad en we wakker zijn geworden met een mooi roodbruin kleurtje! ’s Avonds deden we nog wat boodschappen en maakten we weer lekkere pasta klaar!

Liefs Caitlin & Eliya!

Onze eerste nacht in Tambacounda  zijn we bevroren (hele straffe airco hier!) en vol muggenbeten wakker geworden (onze muggennetten zitten vol gaten…). We merkten al snel dat we hier geen drie maanden konden verblijven dus zijn op woensdag (15 november 2016) samen met Anja (zij reist de eerste week mee met ons en onderhoudt de stedenband van Sint-Niklaas met Tambacounda) op zoek gegaan naar een ander verblijf. Dit was op z’n Afrikaans: we dachten dit op een voormiddag geregeld te krijgen, maar zijn er een hele dag mee bezig geweest om uiteindelijk terug naar onze kamer in l’école de sante te slapen. Op dinsdag bezochten we ook La Centre de Sante hier in Tambacounda. Hier zullen we de laatste vier weken stage lopen. Na onze huizenjacht door Tambacounda werden we uitgenodigd op de diploma-uitreiking van de snit-en-naad-cursus. Deze werd een week lang gegeven door een Vlaamse vrouw aan lokale kleermakers. Tijdens de uitreiking mochten we plaatsnemen aan de erentafel en ook elk een diploma uitreiken (de foto’s volgen nog!). Nadien wouden alle deelnemers ook nog eens apart met ons op de foto. ’s Avonds zijn we nog in een klein winkeltje wat eten gaan zoeken en voor we het wisten was het donker (om 19u is het hier pikkedonker!).

Op woensdag 16 november 2016 startte we onze eerste dag op stage. STRESS STRESS STRESS! Om 8 uur werden we verwacht bij de directrice van L’Hôpital Régional de Tambacounda. Zij bracht ons naar de materniteit. We konden ons omkleden in een kamertje dat ook gebruikt wordt als slaapplaats voor vroedvrouwen, als keuken en als badkamer. Nadien maakten we kennis met de vroedvrouwen en een andere student uit België. We werken hier in twee shiften: de dag – van 8u tot 16u – en de nacht – van 16u tot 8u. Niemand komt hier op tijd, dus de uren lopen regelmatig uit. Per shift zijn er twee vroedvrouwen en een verpleegster. De materniteit en verloskamer is een grote zaal. Er zijn 11 ‘bedden’ (dit zijn eerder metalen tafels). In deze zaal ligt alles wat door elkaar: patiënten die een gynaecologische ingreep hebben gehad, vrouwen met prenatale complicaties, vrouwen in arbeid, pas bevallen vrouwen, … Elke vrouw krijg bij opname een voorschrift (geschreven door de vroedvrouwen) met de nodige medicatie en het nodige materiaal. Dit moet door de familie gekocht worden in de apotheker. Elke vrouw heeft haar zakje/doos met materiaal op haar ‘bed’ staan. Als de medicatie op is, kan er niets meer worden bijgegeven (tenzij de familie nieuwe medicatie gaat halen). Ook de handschoenen voor de bevalling moeten op voorhand aangekocht worden. De vroedvrouwen hier doen heel weinig in de verzorging van hun patiënten. Het is vooral de familie die de zorg op hun nemen. De familie van de patiënten zitten de hele dag buiten en komen af en toe eten en drinken brengen. In de voormiddag hebben we dus veel indrukken opgedaan. Tot er plots een vrouw op een brancard binnengebracht werd. De vroedvrouwen zaten zoals meestal op de bureau TV te kijken terwijl Caitlin en ik de vrouw aan het opvangen waren. Toen Caitlin de lakens opzij deed, riep ze ‘Eliya, dat kindje is er!’. Ik keek en zag dat het een stuitbevalling was. Caitlin schoot haar handschoenen aan en ondertussen kwam een van de vroedvrouwen rustig aangewandeld om te kijken wat er gebeurde. Caitlin deed de bevalling (de eerste stuitbevalling!) maar toen de placenta maar niet wou komen zei ze ‘Eliya, ik voel iets hard. En precies ook vingertjes.’. Ook ik deed mijn handschoenen aan en voelde: er was nog een tweede kindje op komst. Niemand wist dat dit een tweelingzwangerschap was. Zo deden we dus elk een uitdrijving en deden we samen de opvang van de twee pasgeboren jongetjes die volledig in orde waren. We werden vandaag ook geconfronteerd met een dood kindje na een keizersnede. Dit is hier harde realiteit.

’s Avonds konden we verhuizen naar ons nieuwe stekje en hebben we nog veel moeten regelen (de WiFi, die nog steeds niet in orde is (normaal lukt dit tegen maandag), een kast zodat onze valiezen eindelijk eens uitgepakt geraken). Nadien zijn we samen met Anja en twee lokale vrienden gaan eten in het hotel van Anja. Leuk weetje: onze namen zijn hier moeilijk uit te spreken, dus besloten ze om ons Afrikaanse namen te geven: Eliya is Penda en Caitlin en Adja

Op donderdag 17 november 2016 waren er jammer genoeg geen bevalling maar heeft Caitlin meegelopen met een van de vroedvrouwen op de gang waar vrouwen met gynaecologische problemen verzorgd worden (zij liggen hier met 4 samen op een kamer). ’s Avond hebben we voor de eerste keer zelf gekookt (zie foto) en hebben we pannenkoeken proberen maken (de eerste pannenkoek mislukt altijd!)

Op vrijdag 18 november 2016 hadden we een mindere dag op stage. Er waren vier vrouwen in arbeid maar het is hier de gewoonte om tijdens de arbeid de vrouwen niet/amper te onderzoeken en weinig te begeleiden. De vroedvrouw schiet pas tevoorschijn als het hoofdje al bijna geboren is. Dit is echt wel wennen voor ons. Caitlin en ik deden samen de opvang van een kindje van een moeder met eclampsie (zwangerschapsvergiftiging met convulsies) dat er slecht aan toe was. Het kindje is er door gekomen maar was is een slechte toestand. Het werd al snel naar de pediatrie gebracht dus we weten niet hoe het verder afgelopen is. ’s Avonds werden we uitgenodigd bij Yoro (hij regelde het appartement voor ons) zijn gezin om onze tot nu toe favoriete schotel, Yassa Poulet, de komen maken en eten. We leerden de hele familie kennen en hadden een leuke avond.

Nu gaan we slapen en hebben gepland om dit weekend voor school te werken en te gaan zwemmen.

Liefs,

Catilin en Eliya

Nieuws over ons / de website