We dachten om op onze eerste zaterdag eens goed uit te slapen… Verkeerd gedacht! De Senegalese kruiden waren ons blijkbaar niet goed bevallen waardoor we met buikkrampen om 8u ’s ochtends opstonden. In de loop van de dag hebben we ons appartementje een beetje gepoetst en vooral gewerkt aan onze bachelorproef. ’s Avonds wouden we graag in hotel Oasis (het hotel waar Anja logeert) gaan eten. Toen we aankwamen op het rond punt waar normaal veel taxi’s passeren, zagen we er geen enkele… Er was die dag een religieus feest in Touba waar bijna iedereen naartoe ging en er daardoor weinig taxi’s reden. We bleven maar wachten en wachten tot we besloten om al een eindje te voet te gaan met het gedacht onderweg wel een taxi tegen te komen. Een kilometer verder hadden we nog steeds geen taxi gezien en bleven we verder (in het pikkedonker met een klein zaklampje) wandelen. Na 2 kilometer gestapt te hebben, vroegen we ons af hoe ver het nog was. We dachten er bijna te zijn maar het bleef maar duren. Na 4 kilometer te wandelen en ondertussen een vriend van ons tegen te komen die ons een taxi ging regelen na ons diner, kwamen we om 23u aan in het hotel… EINDELIJK! Na het diner werden we zoals beloofd door een taxi naar huis gebracht. Toen we aankwamen aan onze poort kwamen we tot de conclusie dat onze buren de poort met een grendel langs binnen hadden vast gedaan. Er zat dus maar een ding op… Over het muurtje klimmen! Met een zetje van Eliya raakte ik over het muurtje en kon ik de poort openen. We konden na een lange dag eindelijk gaan slapen…
Zondag zijn we gaan zwemmen in hotel Oasis bij Anja en hebben we daar ’s middags ook gegeten. Na een gezellige dag aan het zwembad kwamen we aan in ons appartement waar de elektriciteit was uitgevallen omdat Mamy (onze huisbazin) de rekening niet betaald had. We belden Mamy en Yoro op om de elektriciteit te komen maken. Na de vele tegenslagen van de voorbije week konden we hier niet meer met lachen en heeft Yoro het voor ons opgenomen. Yoro vertelde aan Mamy dat dit niet door de beugel kon en om het met de wijze woorden van Yoro te zeggen: Elle n’est pas intelligent, pas du tout! Uiteindelijk werd de elektriciteit die avond nog gemaakt en konden we nog wat verder werken voor school.
Maandag startten we weer met vol goede moed aan onze stageweek. Eliya en ik hebben beiden een bevalling gedaan. Leuk weetje: er loopt nu een Senegaleesje rond met de naam Eliya! Die dag hebben we twee sectio’s (keizersnedes) bijgewoond. Eén van een baby met hydrocefalie (waterhoofd) en één van een patiënt met een retroplacentair hematoom (een bloeduitstorting achter de placenta). Die dag hebben we ook een stuitbevalling gezien van een mors in utero (dood kindje) waarvan we niet wisten dat het een mors was. We hebben die dag veel kunnen/mogen doen en was er een leuke samenwerking met de vroedvrouwen. ’s Avonds zijn we voor Anja’s afscheid gaan eten met haar collega’s en schepenen van Tambacounda. Toen we thuis aankwamen was er weer geen elektriciteit… Gelukkig bracht Mamy het snel in orde.
Dinsdag was het geen leuke dag op stage. Er kwam een vrouw binnen op een brancard. De gynaecoloog onderzocht haar direct en we zagen dat de navelstreng eruit hing. Het eerste kindje was thuis geboren, het andere was een stuit en moest nog geboren worden. Toen de stuit geboren werd zagen we dat het kindje gemacereerd was en al minstens een week geleden gestorven was. Eliya heeft de bevalling geassisteerd, wat zeker niet makkelijk was voor haar. Voor ons allemaal was dit moeilijk om dit te zien. Die dag waren er in totaal 3 dode kindjes. We moesten ze wegen, inbunselen en in een doos meegeven aan de familie. Op het einde van de dag hebben we beide nog een bevalling kunnen doen en hebben we deze dag toch nog positief kunnen afsluiten. ’s Avonds hebben we nog wat gekookt en aan onze bachelorproef gewerkt.
Woensdag was het redelijk kalm op de dienst. Er kwam ’s morgens een vrouw binnen met last aan haar maag, ze had een verhoogde bloeddruk en kreeg binnen het uur een eclampsie aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval). We hebben haar sectio (keizersnede) bijgewoond en de opvang van haar kindje gedaan. Het kind ademde niet en had een heel trage hartslag. Samen met de vroedvrouw begon Caitlin het kind te reanimeren. Het kind kwam er door, de moeder helaas niet. Als gevolg van de eclampsie-aanval (zwangerschapsvergiftigingsaanval) vielen haar organen uit en is ze die avond gestorven.
Donderdag: onze eerste nachtshift! Om 16u begonnen we eraan. Het was zeer kalm maar hadden toch ons werk met het geven van medicatie aan al de patiënten. Om 21u begonnen de vroedvrouwen te koken en mochten we proeven van hun kookkunsten. Zoals verwacht was het zeer lekker maar waren de Senegalese kruiden weer sterk aanwezig. Het beloofde ons terug een goede nachtrust… Rond 12u gingen de vroedvrouwen slapen en bleven we wakker voor het verderzetten van de behandelingen en de eventuele opvang van een vrouw in arbeid. Jammer genoeg hebben we deze nacht geen vrouw in arbeid kunnen opvangen. Na onze nachtshift zijn we vertrokken naar hotel Oasis waar we onze slaap hebben ingehaald aan het zwembad en we wakker zijn geworden met een mooi roodbruin kleurtje! ’s Avonds deden we nog wat boodschappen en maakten we weer lekkere pasta klaar!
Liefs Caitlin & Eliya!