Dinsdag 8 maart;
Vertrek naar een andere stageplek, vertrek naar een heel andere plaats, vertrek naar andere mensen, vertrek naar volle natuur, vertrek naar een nieuw avontuur.
Afscheid van een stageplek, afscheid van mijn gastgezin, afscheid van vrienden, afscheid van de stad.
Gemengde gevoelens gaan door me heen, wat ben ik toch slecht in echt afscheid nemen van mensen, plaatsen die ik graag heb!
Om 10u had ik een afspraak bij mijn organisatie en we zouden samen vertrekken naar Ngorongoro. Nu bleek het net wereldvrouwendag te zijn en was er een groot feest en een bespreking rond vrouwenrechten georganiseerd door mijn organisatie… Hier bleef ik dus even; wat helpen met dingen klaarzetten, wat dingen koken, mensen ontvangen,… Uiteindelijk vertrokken we tegen 12u30 naar het busstation om een ‘chique daladala’, namelijk de noah, te nemen naar Karatu (een stadje dichtbij Ngorongoro). Een hele beleving! Na 2 uur in de noah en heel onelegant ingedommeld te zijn, arriveren we in Karatu (rond 14u). Normaal ging er daar een jeep klaarstaan om me samen met mijn begeleider naar het ziekenhuis te brengen in Ngorongoro, maar zoals Afrika soms is… Geen jeep te zien. Geen probleem, geen stress, dan gaan we lekker eerst iets kleins eten want we kregen beiden wel wat honger. Na wat lokaal eten bleek de jeep er nog steeds niet te zijn… Toch maar eens bellen… Na wat telefoontjes, wat gesprekken, wat wachten en uiteindelijk te merken dat de jeep aan een ander restaurant/cafeetje stond met dezelfde naam, konden we tegen rond 18u vertrekken naar Ngorongoro; Endulen hospital.
Het begon al wat donkerder te worden, de zon ging onder terwijl ik in het prachtige Ngorongoro rondreed. Wat een prachtige taferelen!!! Landschappen om u tegen te zeggen! Ik ging eerder al met mijn familie naar de krater, maar ik wist niet dat er zoveel kilometers verder nog steeds zoveel schoon te zien was. Ik zag twee olifanten, wat zebra’s, natuurlijk ook koeien en geiten, buffels en prachtige natuur. Een geslaagde rit die ik niet snel zal vergeten!
Rond 20u kwam ik aan bij het ziekenhuis, waar ik ook verblijf. Er stond wat eten voor me klaar en de kamer was klaar om mijn grote rugzak (mensen zeggen wel al eens ‘waar gaat die rugzak met dat meisje naartoe’) te laten neerploffen.
Terwijl ik wat aan het eten was, kwam er naar mijn grote verbazing, plots een blanke jongen binnen. De mensen van mijn organisatie hadden me namelijk gezegd dat ik de enige vrijwilliger was… Maar fijn, hoe meer zielen hoe meer vreugd! We noemen hem dé Nederlander… Laat ons het daar nu maar bij houden, later meer…