Ik heb hier in het Ngarenaro Health center zowel fantastische en als moeilijke (maar wel interessante) momenten meegemaakt. Maar alle momenten of ze nu moeilijk of fantastisch waren, ik zal ze blijven koesteren. Tientallen pasgeboren baby’s heb ik vastgehouden en bewonderd. Iedere keer sta ik er van versteld dat zo een prachtig iets door de mens gemaakt wordt. Ze ruiken heel anders dan blanke baby’s en ze zijn o zo mooi; ze geven me altijd een sprankeltje licht in mijn hart.
Soms is het moeilijk om te zien hoe de dokters en vroedkundigen omgaan met de moeders en de baby’s, maar het is een andere cultuur… en ik ben hier niet om dingen te veranderen, ik ben hier om te leren, om dingen te observeren, … Maar het blijft moeilijk om te zien wanneer de mama’s hier afgesnauwd worden, geslagen worden, genaaid worden zonder enige verdoving, er een blijvende druk op de buik wordt uitgevoerd ondanks de moeder zo luid aan het schreeuwen is dat ik me afvraag of ze het aan de andere kant van het gebouw kunnen horen, wanneer een baby dood geboren wordt en iedereen verboden is om te wenen,… Hoe ga je hier mee om? Soms vraag ik het me af hoe de mensen hier, met zo’n situaties dagelijks te maken hebben en er niet onderuit gaan. Het is soms heel speciaal om te zien hoe sterk de mensen hier zijn, op psychologisch vlak. Maar soms ook misschien té sterk? Ik weet het niet. Ik heb alleszins veel kunnen zien en observeren, veel geleerd en veel ervaringen opgedaan.
Ik wil graag enkele ervaringen met jullie delen, en hier zijn ze dan…
Een van de moeilijke moment voor me was mijn tweede stagedag; er was een meisje van mijn leeftijd in de zaal die al vanaf 8u ’s ochtends lag te kermen en te kreunen van de pijn, geen vroedkundige of verpleegkundige die hier naar omkeek. Of misschien was er iemand die dit opmerkte en die haar dan vervolgens afsnauwde of een pak slaag gaf. Ik ging naar haar toe, gaf haar de rugmassage dat helpt tegen de contracties en probeerde met haar te spreken. Het bleek dat ze wat Engels kon en we kregen op een of andere manier echt een goede band. Ze vroeg me om bij haar te blijven, de hele tijd, omdat ze bang was van de verpleegkundigen en vroedkundigen. Ze zei tegen me ‘ik moet sterk zijn, dat is het enige, en jij helpt me om sterk te zijn’. Uiteindelijk bleek het dat ik lang met haar alleen was, maar de baby kwam maar niet en het meisje leek echt helse pijnen te hebben. Ik was al enkele keren naar de vroedkundigen gegaan om te vragen of ze het meisje eens konden onderzoeken omdat ik het gevoel had dat er iets mis was. Na twee uur stonden ze uiteindelijk recht en kwamen ze het meisje onderzoeken… Ze haalden er direct de dokter bij en die wou haar onmiddellijk overplaatsten naar een ander ziekenhuis. Toen ze al wandelend/strompelend naar de ‘ambulance’ (=taxi) ging, probeerden ze nog een laatste maal de foetale hartslag te vinden, maar ze vonden niks… Het was waarschijnlijk te laat voor de baby en dit had vermeden kunnen worden. Misschien had ik meer moeten aandringen dat ze moesten komen, misschien hadden zij sneller moeten reageren; maar een ding weet ik zeker, de dood van deze baby had vermeden kunnen worden.
Deze ervaring heeft me eigenlijk heel veel geleerd, ik durf nu meer mijn mond open te doen en ik ben niet meer zo bang om tegen de verpleegkundigen te zeggen; kom nu alsjeblieft.
Een ander moeilijk moment dat ik met jullie graag wil delen is de volgende; Het was een dinsdag, ik vergeet deze dag nooit. Zoals elke dag kwamen alle vrijwilligers en niet vrijwilligers rond 8u op de afdeling, vanaf het moment dat we aankwamen, tot aan het moment dat we naar huis gingen rond 16u, waren er non stop bevallingen. In 8u tijd waren er 15 bevallingen; dit klinkt misschien niet veel, maar dit is echt veel. Ook als je bedenkt dat er maar twee bedden zijn in de echte bevallingsruimte, dan moet je weten dat er op sommige momenten ook vrouwen aan het bevallen waren in de zaal zelf. Het was een heel hectische dag. Met 3 baby’s die geboren werden zonder te ademen, met een blauw hoofd, die we er allemaal uiteindelijk gelukkig bovenop gekregen hebben. Maar natuurlijk bracht dit veel stress mee, en er was geen tijd om even op adem te komen. Het was echt of de wereld zotdraaide op een gegeven moment. Het raarste was dat de verpleegkundigen en vroedkundigen hier, dit alles heel normaal bleken te vinden, zeker de bijna dode baby’s… Het leek hen allemaal niet veel te doen. Een van de vrijwilligers was even aan het wenen nadat een van de baby’s eindelijk begon te wenen, en de vroedkundige snauwde haar af: ‘ween niet, de baby is oké, waarom moet je wenen’. We probeerden haar uit te leggen dat het wenen van opluchting was, maar nee dat kon niet.
Na deze dag, mijn derde stagedag, mijn eerste bevalling op mijn eentje (wat eigenlijk best wel onverantwoord was, maar iedereen anders was bezig met andere vrouwen en of baby’s), kroop ik snel in mijn bed en heb ik geslapen als een baby.
Tijdens deze dag heb ik heel veel geleerd, maar ik besefte niet altijd hoe gevaarlijk het was waarmee ik eigenlijk bezig was. Ik wist soms niet of de mama besmet was met HIV, hoe de baby lag, of de mama al mocht persen of niet, of ik de placenta er juist liet uitkomen, … Zoveel dingen konden misgaan maar ik bleef gewoon door doen, ik denk dat ik dit nog nooit ervaren heb. Normaal denk ik heel veel voor ik iets doe, maar blijkbaar als het echt moet vind ik mijn weg wel.
Mijn fantastische momenten zijn eigenlijk veel moeilijker om neer te schrijven merk ik nu. Het gaat dan eerder over momenten van een glimlach van een mama, een goede band hebben met een mama, het moment dat ik besef dat ik juist een baby heb helpen geboren worden en deze in mijn handen houd. Zo een prachtig iets. Gewoon al tijdens het schrijven komt er een glimlach op mijn gezicht. Ik denk dat ik voor een aantal meisjes en vrouwen iets betekent heb, ook al was het gewoon door een glimlach te geven, een hand te geven of eens voor wat afleiding te zorgen. En dit geeft me zoveel voldoening. Ik heb misschien geen wondzorg kunnen uitvoeren, of geen bloed moeten nemen, of andere verpleegkundige handelingen, maar ik heb zoveel bijgeleerd op psychologisch, menselijk en sociaal vlak. Hoe communiceer ik met mensen die niet dezelfde taal spreken, die vanuit een ander referentiekader denken, hoe communiceer ik met de verpleegkundigen en vroedkundigen als ik het heel moeilijk heb om te zien hoe ze met de vrouwen omgaan,…
Ik ben dankbaar voor alle ervaringen en ik heb zeer veel geleerd.