Hier in Tanzania zijn er veel honden te zien, zeker als je iets meer buiten het centrum van de stad gaat. Onder andere bij vrienden van me hebben ze enkele honden, ik kom daar wel vaker en deze honden zijn al gewoon aan me. Maar een van de dagen dat ik daar was, was er een nieuwe hond en de andere drie honden wouden misschien hun terrein verdedigen, ik weet het niet, maar ze waren alleszins aan het vechten met de nieuwe hond. Al deze honden kwamen op een moment al vechtend aan mijn benen, ik dacht bij mezelf ‘hmmm misschien zou ik hier weg moeten want straks denkt een van deze honden dat ik een andere hond ben…’. Je hoort het waarschijnlijk wel al, maar het moment dat ik probeerde weg te stappen, beet een van de honden in mijn been. Nu heb ik twee diepe gaten in mijn been, die nogal veel gebloed hebben. Maar maak jullie geen zorgen, alles is in orde. Ik kreeg antibiotica, tetanus-inspuiting en vaccinaties tegen rabies.
(onderaan een foto van de wonde, voor wie dit niet wil zien, kan je dit gewoon negeren, het is niet zo’n erge wonde)
Heel dit verhaal vertel ik niet om jullie bang te maken of om jullie gewoon mijn verhaal te vertellen. Nee, ik vertel dit eigenlijk omdat men de wondzorg van deze wonde heel anders deed dan ik zou verwacht hebben, heel anders dan in België denk ik. Ik weet het protocol niet in België maar ik denk dat als een wonde blijft bloeden voor drie dagen, ze normaal wel een hechting plaatsten, of toch zeker een afdekverband.
De wondverzorging van mijn wonde hier… Ik kwam in het ziekenhuis en ze begonnen mijn wonde te wassen met stromend water en veel zeep; ik zweer het dit deed geen deugd. Vervolgens deden ze er wat isobetadine op en dat was het; geen afdekverband of geen hechting ondanks de wonde bleef bloeden, en ik niet kon stappen zonder dat mensen naar mijn been wezen van ‘kijk meisje, er loopt bloed langs je been’. Ze zeiden in het ziekenhuis dat het beste wat ik kon doen, rusten was en de wonde open te laten. Maar koppige ik, wou gaan werken, ik ging namelijk mijn eerste nachtshift doen samen met een vriendin hier. We keken er al lang naar uit. Ik ging naar het ziekenhuis om te werken, had een steriel verband geplaatst op de wonde, mijn been deed wel wat pijn maar ok, komaan ik wil bijleren. Maar ik was nog geen half uur aan het werken en plots zegt een vroedkundige: ‘Janna, je been bloed, wat is er aan de hand?’. Ik legde hen uit wat er gebeurd was en ze begrepen wel dat ik wou komen werken maar ze zonden me naar huis om te rusten en ze zeiden hetzelfde… Laat de wonde open en laat het bloed lopen, zo komt het speeksel van de hond naar buiten en het zal wel dichtgaan.
Na twee dagen het wat rustiger aan te doen, wat niet simpel is voor mij, was de wonde droog. Nu wachten tot het heelt… Zal wel een tijdje duren.
Maar ik vond het heel interessant om te zien hoe ze hier omgingen met wondzorg, zeker omdat er hier zoveel stof rondvliegt, dat gemakkelijk in een niet bedekte wonde kan komen en een ontsteking kan veroorzaken; maar het heeft gewerkt!
Ook mama (Tanzaniaanse mama), toen ik thuis kwam, was ze heel ongerust en wou ze me direct verzorgen. Ik werd vervolgens op ‘traditionele wijze’ verzorgd. Eerst werd de wonde gespoeld, vervolgens werd er zout in de wonde gebracht (PIJNLIJK!!!) en als laatste een soort van olie ingebracht… Wie weet hielp het, ik weet het niet. Het zout deed alleszins geen deugd, maar misschien heeft het wel geholpen. Ik zal het nooit weten.
